Na heerlijk gehang op het terras, pakken we de trein om half negen. We vinden onze coupe en delen die met een Vietnamees stel. Zij liggen onder en wij mogen de twee bovenste bedden met een
voetsteuntje beklimmen. Provisorisch voorzien we onszelf van een toastje met kaas en proosten we met een biertje op een goede reis. We zijn toch nog nieuwsgierig naar de rest van de trein en gaan
op verkenning, misschien is er wel weer een restolounge. We zitten in treinstel 7 en lopen alle treinstellen door, er blijkt nog een hele luxe versie, maar ook nog een treinstel met alleen stoelen.
Daarachter blijkt inderdaad een restaurant te zijn!! We worden als enige toerist vriendelijk begroet door de locals. Van onze buren krijgen we af en toe wat nootjes op een dekseltje toegeschoven.
De wc is een hele belevenis, gewoon omdat het iets is wat we beiden nog nooit gezien hebben. Onder in de wc pot zit geen water, geen loden klepje met gat maar een soort van compost of koffiedik
achtig spul. Na het doortrekken wordt dat spul heen en weer gekneed door soort ijzeren stangen en verdwijnt je plas of drolletje als sneeuw voor de zon in een vernuftig en geurloos systeem van
compost.
Tijd om te slapen! Wat een heerlijk bedje, zo na onze plank is dit een verademing. Heerlijk zacht met een fijn dekbedje! Heen en weer wiegend Op het ritme van de trein vallen we al snel in slaap.
Om half 5 worden we lieflijk wakker gezongen en wordt omgeroepen dat we er zijn en eruit moeten. Pff we dachten dat we tot half 7 de tijd hadden, wat is dat hier toch met dat midden in de nacht
aankomen..
We pakken een taxi naar ons oude hostel, daar kunnen we vast terecht. Nadat we de mensen hebben wakker gemaakt blijkt dat het vol is. De meedenkende taxichauffeur probeert nog een ander hotel maar
helaas, daar is pasom 7 uurplek. We besluiten zelf te gaan zoeken en lopen nog een half uur met onze zware tas door de donkere en verlagen straten
van Hanoi. We vragen bij een hotel of we op de WiFi mogen. Dit mag en de behulpzame man zegt na 10 min ook een kamer te hebben. Prima. De kamer is op de 26e verdieping, althans zo voelt het als we
de vele trappen opsloffen.
Snel nog een paar uurtjes slaap pakken voordat we weer verder kunnen. We kunnen in dit hotel onze kleren wassen, wat hard nodig is, alles stinkt een uur in de wind. Met name naar houtkachel.
Na ons ontbijt gaan we naar de temple of literature. Het is effe een stukje lopen. Onderweg komen we langs de flag tower, hèt symbool van Hanoi. Dit is een mooie plek tegenover een park waar, bij
een beeld van Lenin, een groep scholieren een ingewikkelde dans aan het oefenen zijn. We stoppen er voor koffie als ineens een flinke stoet auto's met toeters en bellen en politie langskomt. De weg
is geheel vrij gemaakt voor een dikke zwarte auto en wordt volledig begeleidt, is dit de president??
We komen uiteindelijk uit bij de tempel waar we ons voornamelijk vermaken en verbazen over de toeristen en hun vele verschillende poses voor hun selfiestick. Het is hier de trend om met je vingers
dezelfde kant richting noordoost of noordwest te wijzen. Weer wat nieuwe poses voor in onze spreekwoordelijke rugzak. Ohja de tempel was ook wel aardig.. we staan ook even stil bij de bron van
clarity water, waar vooral talloze vissen happend aan de oppervlakte lijken te roepen, help, help. Onderweg terug naar het old quarter eten we bij een lokaal tentje op straat noodlesoep, waarbij er
in het Vietnamees wisten uit te leggen dat we vegetariërs zijn.
Terug in het oude centrum, nemen we op een rooftop dan het beruchte bia hoi. Een zelfgebrouwen lokaal tapbiertje en ook de springrolls worden hier onderworpen aan een test, waarbij mama vu's
springrolls nog steeds onbetwist op 1 blijft staan. We gaan op zoek naar een karaokebar.. maar waar in eerdere plaatsen het op elke hoek met neon-reclame werd aangegeven is hier niks te vinden. Via
internet komen we uiteindelijk bij een travelagency uit, die naar later blijkt karaoketours organiseren. Echter kostte dit 70 dollar.. en wordt ons verteld dat de karaokebarren vooral bekend zijn
bij de locals and very good hidden zijn voor de toeristen. Helaas dan maar nog een biertje op zon plastic terras. Het is druk en stikt vd toeristen die hier blijkbaar allemaal samenscholen en zich
tegoed doen aan happy balloons, een opgeblazen ballon die ze leegzuigen waar dan een zaligmakend goedje in zit.
Maandag 7 november
Rond half 10 maken we ons klaar voor ontbijt voordat we weer op pad gaan. We doen het lekker rustig aan en stoppen bij de eerste koffietent op de eerste verdieping waar we ons nestelen op het
balkon tezamen met allemaal superschattige kittens. We raken al iets meer gewend aan de Vietnamese koffie. Ze hebben zelfs koffie met ei, appelsap, perzik en kokos. Suzan probeert die laatste die
erg goed smaakt ondanks dat ie koud is. Vanaf het balkon genieten we van het straatleven. Er is steeds zoveel te zien: vrouwen met koopwaar in een oversized weegschaal, hangend over hun schouder,
het kriskras door elkaar verkeer, een winkelier die de zakken chips in haar levensmiddelenwinkel afstoft met een plumeau, regen die het leven slechts 1 sec stil zet, om binnen no time het weer in
rap tempo op te pakken maar nu dan in poncho of plastic tasje op het hoofd die iedereen ook bij zich heeft. We kunnen zo wel uren doorbrengen! Maar het is tijd om naar het vrouwenmuseum te gaan.
Daar leren we op de eerste verdieping veel over alle rituelen rondom zwangerschap en trouwen. De tweede verdieping gaat over werk op het land of weven van kleding, pottenbakken etc. Daar lezen we
dat de ambacht van kleding weven bijna verdwenen is door de komst van machines en fabrieken. Nu zijn we al helemaal blij met onze handgemaakte hmongjassen op originele manier geweven en op kleur
gemaakt, uniek en bijzonder. Derde verdieping gaat over geloof, mother of godness en alle rituelen en de laatste gaat over oorlogsvrouwen. Een museum vol over het sterke geslacht ;) waarbij deze
Vietnamese vrouwen nog veel sterker en stoerder zijn dan bij ons :). Na deze interessante middag scoren we nog snel wat eten, gecombineerd met wat shopping voordat we de bus pakken naar phong nha
ke.
De bus scout pikt ons op bij het hotel en neemt ons mee naar de hoek vd straat. Na even wachten met een chinees stel, houdt hij een taxi aan en laat ons daarin plaatsnemen. We worden ergens op een
drukke straat afgezet. Geen scout en geen bus te bekennen daar. De geen Engels sprekende taxichauffeur wil dat we betalen. Wij hebben natuurlijk al de busticket betaald.. dus dit zijn kosten voor
de busmaatschappij die dus nergens te bekennen zijn. Daarom benadrukte het hostel misschien zo stevig hun telefoonnr die ze opschreef om te bellen als er problemen zijn. We bellen het hotel, die we
niet te pakken krijgen terwijl we ondertussen staan met een slecht verstaanbare Chinese man die nog steeds verbaasd naar de Vietnamese dong in zijn handen kijkt, niet wetend hoeveel we moeten
betalen en welk geld daarbij past, en een steeds bozer wordende taxichauffeur die zijn geld wilt. Ondertussen houdt het Chinese mooie poppetje heel assertief en welbespraakt anderen aan met de
vraag waar het busstation is of kan helpen met de issues met de buschauffeur. Gaan we die bus ooit vinden? Of is hij dan al weg en zitten we dan nog een nacht stuck in Hanoi??
Wij worden ondertussen gelukkig teruggebeld door het hostel, geven straatnaam door en worden gerustgesteld dat het allemaal goed komt en dat we niet moeten verplaatsen, stay where you are!!
Ondertussen vraagt de Chinese man verbaast met allerlei soorten briefjes geld aan de taxichauffeur die inmiddels rood aangelopen is en waarbij de stoom uit zijn oren komt. De taxichauffeur grist
boos het geld met een hoop Vietnamees gevloek (weer wat nieuwe woorden geleerd ;) uit handen van de wat onbenullig ogende naïeve chinees. Wisselgeld kunnen we blijkbaar vergeten want de chauffeur
zit al in de auto met portieren op slot. De Chinese jongedame begint vervolgens te vloeken op haar sullige man dat hij de chauffeur zomaar heeft laten gaan voordat hij ons op de juiste plek heeft
afgezegd.
Dan komt na 10 min onze scout aangesooterd met duizendmaal Excuses. We moeten nog even een paar honderd meter lopen, de Chinese voorop met stevige tred haar arme vent ver achter zich latend die
haar koffer meesleurt. maar daar is de bus dan eindelijk! We krijgen ons geld terug van de taxi., dus Eind goed al goed pfieiuw. In de bus rijkt de chauffeur ons wederom een plastic tasje aan waar
we onze schoeisel in kunnen doen en zo meenemen naar onze plaats. Deze bus heeft echter geen mand met plastic slippers klaar staan bij de uitgang van de bus bij een stop. We proberen nog een beetje
te slapen, het is inmiddels20:00, voordat weom 4:15aankomen op plaats van bestemming. Fijn,
die gebroken nachten!
Elke twee en half uur is er een stop, fijn natuurljk als je nodig naar de wc moet, maar minder fijn omdat daarbij de futuristische neonverlichting ook aangaat. Tot twaalf wordt er nog een film op
hoog volume afgedraaid, waarvan de box boven ons hoofd zit. Het geluid van ongeveer 1 vrouw die blijkbaar alle stemmen in het Vietnamees synchroniseert weten we nog te ondervangen met onze eigen
muziek. Het is zo fijn om zo comfortabel liggend en al muziek luisterend naar buiten te kijken naar de voorbijrazende gebouwen, bijna allen bekleedt met felgekleurd neon-reclame. Om twaalf uur is
het dan echt donker en stil, muziek uit en gauw proberen wat te slapen, om zes uur zullen we namelijk aankomen in sapa.
Deze luxe droom wordt echter wreed verstoord, als we om half drie nietsvermoedend wakker gemaakt worden. Sapa wordt er gevraagd? Eh ja, we moeten allemaal uit de bus, ons totaal genestelde plekje
achterlatend. We worden in een minivan overgezet, met gewone stoelen. Wij zitten achterin en het blijkt al snel dat er iemand sterk naar knoflook ruikende worst mee naar sapa neemt.. de rest van de
nacht brengen we rechtop door in een misselijkmakende, kronkelend rijdende salamiworst. Onderweg stoppen we nog een paar keer om mensen op te pikken, telefoons rinkelen geregeld en een kind speelt
een spel op de mobiel, met repeterende geluiden hard aan. Er worden nog meer mensen opgepikt en ineens krijgen we madagascariaanse herbelevingen: een vijfde wordt toegevoegd op onze
vierpersoonsachterbank, dat betekent weer gesandwichte slaapbillen. Ach ja, dan is er tenminste nog iets wat wel slaapt. De locals maken zich niet druk, dus wij ook maar niet. Gelukkig hoeven we
nog maar drie uur als inmiddels zelf naar knoflook ruikende sardientjes in een blik hobbelend de vermoeidheid te trotseren.
Nog geen uur later stoppen we en lijkt de ongeschreven regel te zijn dat er twee mensen per tien minuten uit mogen stappen. Ondertussen worden de sardientjes uitvoerig bekeken en gekeurd door
nieuwsgierige hmongvrouwen, met roze geruite doeken op hun hoofd geknoopt, grote ronde zilveren oorbellen en zwarte klederdracht met kleurrijke stiksels. Ongegeneerd kijken ze op een rijtje naar
binnen, druk pratend, wijzend en zoekend. Het is half vijf, zijn we nu al in sapa? Maakt iedereen deze zelfde rit mee?
Ja, we zijn er echt en moeten eruit. Daar staan we dan, op een zwerver na (die twee meter naast ons op de koude grond ligt te slapen) is het uitgestorven. We bellen mama Vu van onze homestay, die
gelukkig opneemt en zegt ons te komen halen. Even wachten dus. We verwisselen onze slippers voor sokken en sneakers en trekken een dik vest aan, want het is hier behoorlijk koud. Sapa is dan ook
het koudste stadje van Vietnam.
Na ongeveer een half uur komt mama vu achterop een scooter naar ons toe. Ze loopt lachend op ons af en stelt zich voor, ze draagt mooie traditionele kleding. Ze vraagt of hier willen ontbijten en
dan hiken of thuis ontbijten en dan hiken.. ehhh slapen kan dat ook? Dat kan, we gaan naar haar huis. We wachten totdat ze nog 2 andere scooters heeft geregeld, waar haal je die in vredesnaam om 5
uur sochtends vandaan?? Het is gelukt en daar gaan we.. we dachten we zijn er zo, maar de tocht, de bergen in, over rotsen, stenen, waterstroompjes met kuilen duurt wel een half uur. Het is een
uitdaging. Het is koud en de scooter is soms net een rodeostier die we moeten bedwingen. Het wordt al een klein beetje licht. gelukkig nog niet te veel, want anders hadden we gezien hoe rakelings
we soms langs een enorme afgrond gaan. De chauffeurs zijn gelukkig wel ervaren en rijden beheerst en rustig.. na een half uur zijn we er.. Ehm waar dan precies we zien niks dan berg, weg en
struiken. Ah, we moeten via een klein kleipaadje naar beneden. Met rugzak en zonder lenzen, is dit nog een hele uitdaging. Mama vu staat er op de rugzak te dragen. Dit weigeren we vriendelijk. Ze
blijft aandringen en loopt vervolgens met onze beide rugzakken potig naar beneden op haar slippers. We komen bij haar huis, een houten schuur met een veranda en een waanzinnig uitzicht! Binnen
staat een vervallen kast. Verder niets. Het is inmiddels zes uur. We gaan direct slapen, achter een doek staat een bed.. het is koud dus met alle kleding die we aanhebben, stappen we er in onder
een fleecedekentje en slapen nog tot elf uur.
Mama vu verwelkomt ons erg gastvrij als we uit bed komen met een kopje verse lemon thee. We mogen zelf suiker toevoegen, maar daar bedanken wij tot haar grote verbazing voor. daarna krijgen we nog
een kopje verse gemberthee en ontbijt. Pancakes met banana en honey. De wc die vanmorgen nog niet klaar was, is inmiddels klaar! We kunnen zelfs warm douchen, wauw wat luxe. Al was Jiska een beetje
bang dat het cement los zou laten, zo vers was het nog. De kinderen komen al gauw nieuwsgierig kijken, drie kleinkinderen van mama vu. Een meisje van 3 en half: Susu, een meisje van 6: Mimi en een
meisje van 7: Suasua. Rondom het huis lopen kippen met kuikentjes, kleine zwarte zwijntjes, honden, een puppy en een groot zwart zwijn in een hok.. beneden in het dal lopen nog wat buffels. De
hmongtribe leeft praktisch geheel zelfvoorzienend. Ze verbouwen hun eigen rijst en groenten, houden hun eigen vee. Kleding maken ze zelf. Van o.a. hennepbladeren weven ze stof, dit maken ze zwart
met de indigoplant. Dat wordt eerst groen, dan blauw dan zwart, maar voordat het echt zwart is, wordt de stof gedurende 8 maanden elke dag in een verfbad gestopt. Mama vu had eerst een winkeltje in
sapa, maar dat is nu gesloten, omdat ze nu homestay en hiking doet.
Na het ontbijt en een douche, gaan we met mama Vu op pad. We gaan een wandeling maken naar de waterval. Via kleine paadje slingeren we de berg af. Middels een krakkemikkig, smal, beweeglijk,
ijzeren bruggetje steken we de rivier over. Onderweg benoemt mama Vu de planten die we tegenkomen en speelt ze een aardig deuntje op een blaadje van een plant. Bij de waterval komen we een bekende
van cat ba island tegen, onze happy face Canadees. Ook komen we daar Pang Vang tegen, de dochter van mama Vu. De waterval stelt niet veel voor, maar de gedachte is leuk ;) de wandeling is sowieso
wel leuk tussen al huisjes van de black hmong tribe en helemaal als Jiska een slang spot op de weg. Waar mama vu angstvallig voor achteruit deinst, volgen wij hem op de voet. Klein als ie is heeft
ie ons haarfijn in de smiezen en probeert te verstoppen in het gras. Alsof wij dat niet zouden zien ;).
Rond een uur of half vijf zijn we weer "thuis". De kinderen zijn terug uit school en vermaken ons met een spelletje met stenen. Om half zes is dinner served en krijgen we de beste springrolls tot
nu toe, pompoensoep, pompoen en rijst. Superlekker. Hadden we al iets over ons uitzicht verteld? Voor het geval we nog niet uitvoerig genoeg zijn ;) ons uitzicht is echt fantastisch! Na het eten is
het spontaan girlsnight. De nagels worden gelakt, inclusief de kleine meid die meteen helemaal onder zit, en het is een grote verkleedpartij. Binnen no time zijn we niet van echte black hmongs te
onderscheiden. Hilariteit alom en vele dollars lichter gaan we voldaan op de hooizolder liggen. Zelfs het matras is van stro gemaakt en voelt als een plank, we zijn echter zo moe dat we het niet
eens echt voelen en rond negen uur in slaap vallen.
Zaterdag 5 november
Sochtends horen we de familie al vroeg in de veren, de dieren zijn al vroeg wakker en we ruiken de geur van verbrand hout. Wat betekent dat er al druk gekookt wordt, dat gaat namelijk op een
houtvuurtje zonder schoorsteen waardoor het lijkt alsof de schuur in brandt staat of dat we binnen aan het bbqen zijn. Afijn, wat maakt het uit wij draaien ons nog even om op de comfortabele plank
met een plankhoes van hello kitty.
Om acht uur gaat dan voor ons ook de wekker en herhaalt zich het ritueel: lemontea, gingertea en pancakes. Echter is er nu geen keuze of we wel of geen suiker willen, dat heeft ze er al voor ons in
gedaan. Want thee zonder suiker, dat kan echt niet! rare wezens die Nederlanders!
We gaan rond tien uur op pad, gewapend met een fles water, de rest van de pannenkoeken en 3000 bananen. Op weg op onze hike. Het is direct bergop en dus behoorlijk klimmen. Mama vu klimt met haar
49 jaar, als een jonge berggeit op haar slippers kittig de berg op met ons als twee strompelende, hijgende bejaarden in haar kielzog. Tjongejonge waarom doen we dit ook alweer? Klagen doen we niet,
na het zien van jonge kinderen die deze tocht dagelijks doen om hout te sprokkelen boven op de berg of planten te verzamelen wat ze in mega zware manden weer helemaal naar beneden sjouwen. Na twee
uur zijn we boven. Onderweg zien we de mooiste vergezichten. We hebben ontzettend veel geluk, want het is schitterend mooi weer. Twee dagen geleden was het zo mistig dat onze voorgangers niks
konden zien. Bij ons is er geen wolkje aan de lucht en hebben we fantastisch mooi uitzicht over de bergen en het dal. Boven op de berg is ook nog een dorpje met zelfs een schooltje. We stoppen om
te picknicken en eten de resterende pannenkoeken en bananen op. Waarbij mama vu steeds maar aandringt eat more, eat more. Beleefd doen we ons best, terwijl die verrekte pancakes en bananen onze
neus uitkomen.
Daarna gaan we via de andere kant van de berg naar beneden.
Dit gebied staat bekend om zijn rijstvelden, alleen is het nu het seizoen niet voor rijst. Dit maakt het allemaal iets minder groen, maar niet minder mooi. Geconditioneerd als mama vu is, stopt ze
bij iedere steen met uitzicht. Ze heeft duidelijk een routine in haar trekking. We komen langs het red dzao tribe village waarbij we steeds denken dat het kerst is vanwege de rood witte puntmutsjes
die de dames dragen. Dan zijn er een aantal waakzame blaffende honden op de weg. Mama vu pakt een steen en met ksst geluiden en werpbewegingen dringt ze de honden terug. Ze geeft Jiska een stok met
de opdracht deze in geval van nood te gebruiken. Het lukt om er zonder kleerscheuren voorbij te gaan. We komen langs een plek waar ongeveer 12 dames op een rijtje rustig langs de weg zitten,
vriendelijk knikkend naar ons wat wij uiteraard beantwoorden met hetzelfde vriendelijke knikje, niet wetend dat dit echter opening biedt tot een weergaloze aanval. Zo snel als een jager zijn
pistool pakt als hij een hert ziet, zo snel staan we omsingeld door deze vrouwen met hun koopwaar (tassen, kussenslopen, belletjes etc) sneller dan het licht prijzen ze de koopwaar aan en ook al
zeg je nee, ze gaan gewoon verder met hetzelfde verhaal. Al snel worden we opgeslokt door deze alles vernietigende zwerm van allesetende parasieten met lieflijke kerstmutsjes die nog wel zo
onschuldig oogden. Dankzij onze persoons veiligheid technieken (meebewegen met de zwerm) weten we het er heelhuids af te brengen en heeft Suzan zelfs nog een tasje gescoord! Rock on...
We lopen verder, de mist trekt weer op en we zijn de gelukkigen van mooie uitzichten over de "oude" rijstvelden. In het dorpje wil mama vu ons nog een lunch aansmeren, wij dachten dat we dat al
hadden gedaan met de pancakes en bedanken wederom vriendelijk, omdat we ook geen honger hebben. We lopen nog een 3 km naar huis. Onderweg komen we langs de indigoplantage. Mama vu geeft ons
bladeren om te laten zien. Hiermee moeten we in onze handen wrijven en al gauw worden die groen en ziet Jiska eruit als de hulk. Pas later horen we dat dit dagen blijft zitten! het is vier uur als
we aankomen na dus zo'n zes uur lopen. Mamavu duikt de keuken direct in en we krijgen ondanks herhaaldelijk nee toch een lunch.. gebakken rijst met kool. De kinderen zijn er ook weer en ze tellen
in het Engels de bloemen van Jiska's tattoo en we spelen het steentjesspel. We nemen ook een douche na de hike die ook drie km korter had mogen duren. We gaan springtouwen met de kinderen, daarbij
uiteraard tellend in het Vietnamees, totdat we geroepen worden om zelf springrolls te maken! Yeahh! Wij zijn nu in bezit van mama vu's springrolls recept and we gonna spread the word!! Halleluja!!
Daarmee is meteen het diner geserveerd met onze eigen gemaakte loempia's tezamen met bamboo en tofu. Om 20:00 is het hier bijna bedtijd dus tijd voor tandenpoetsen en onze stroplank!
Zondag 6 november
Om zes uur gaat de wekker, das best vroeg. Zelfs als je om acht uur naar bed gaat op een zaterdagavond. Mama vu is al veel eerder op om voor ons fried Rice te maken, die we ook stipt om half zeven
krijgen. Again fried Rice met kool en niet zon beetje ook. Hoe erg je je best ook doet, mAma vu zegt you eat so little!
Het is tijd om gedag te zeggen.. na wat fb gegevens uitgewisseld te hebben en Suzan haar mascotteschaap vAnuit Thailand heeft gedoneerd aan Susu, gaan we weer de rodeotocht aan naar sapa. Het lijkt
op een nederlandse maandagochtend want het is mistig, koud, winderig en spitsuur. Het dorpje sapa heeft iets weg van een skidorp, maar dan zonder sneeuw. We lopen met mama vu naar de taxi plaats,
waar net een mountainbikecontest blijkt te zijn.
De taxi brengt ons naar bac Ha, waar de kleurrijkste en grootste markt van Vietnam is. De omgeving is groen en bergachtig, maar wij maken er weinig van mee. omdat we al snel in slaap dommelen.
Totdat we wakker worden, omdat we moeten plassen. Tijdens het toiletbezoek belandt je met je hoofd in een spinnenweb, zo vaak wordt die wc blijkbaar gebruikt.
Op de markt in bac Ha zijn veel vrouwen van de flower hmong tribe, anders en kleurrijker gekleed dan de black hmong. Hier verkopen ze heel veel zelfgebrouwen happy water ;) (staat deze streek om
bekend), groente en fruit, maar ook kleurrijke doeken, kleding, schaaltjes en tassen. Als we verder lopen komen we op het gedeelte wAar ze hun vee verhandelen. We kijken maar even de andere kant
op, maar dat voorkomt niet dat we nog net zien hoe kleine zwijntjes als aardappelen in een zak gestopt worden en kippen als een bos takken op de kop hangen. Om over de bijbehorende
hartverscheurende geluiden maar te zwijgen.
Daarna, hoe raad je het zo, is het volgens mama vu tijd voor de lunch..again food. En volgens mama vu is het tijd voor soep, oke altijd lekker. Jullie raden al wel wie hier de broek aan heeft ;)
tja en naar moeders moet je maar luisteren he ;) Mama vu slurpt het binnen no time naar binnen, ongelooflijk hoe die kan eten. We verlaten de markt en gaan op weg naar het bergdorpje van de flower
hmong. Daar koopt mama vu een zakje vol rood fruit, het lijkt op een soort appeltomaat, van een toevallige voorbijganger. Jiska bedankt, maar Suzan wil het wel even proberen. Ondanks de beestjes
die er over heen lopen, smaakt het goed! Het is hetzelfde als een gele vrucht die Suzan al kent (ook in Nederland verkrijgbaar, maar weet de naam niet meer), alleen is deze hartstikke rood.
De flower hmong hebben een iets andere bouwstijl dan de black hmong, namelijk een stenen muur ipv hout.
Als laatste bezoeken we nog naar een paleis, gebouwd in 1921 door de Fransen om de chief van de flower hmong tevreden te houden. gebouwd in een verrassende soort van orientaalse barokstijl. Wij
vinden het vervallen eruit zien, ondanks de restauratie in 2015.
De taxi brengt ons naar een ander plaatsje lao cai, waar we een treinticket weten te bemachtigen voor de nachttrein vanavond. We nemen afscheid van mama vu, waar we toch drie dagen intensief mee
opgetrokken hebben en een mooie kijk in haar keuken (letterlijk en figuurlijk) mochten hebben. Met deze super ervaring rijker, zoeken we het dichtstbijzijnde restaurant op en ploffen neer voor de
rest vd dag. Super maar ook vermoeiende ervaring, wij zetten geen stap meer hihi. Het is half drie en de trein gaat om half negen. Eerst koffie, maar aan die Vietnamese koffie kunnen we helaas nog
steeds niet wennen, blegh! we doen etc een aard mee, gelukkig hebben ze ook nog ander drinken om de komende zes uur mee door te brengen..
De wekker gaat om 8 uur, dit keer halen we wel het ontbijt. De koffie is helaas niet te zuipen wat vrij erg is voor Jiska, dat wordt afkicken...Om 10:30 zouden we opgehaald worden door de bus,
dit wordt uiteindelijk 11:30. Ondertussen vermaken we ons in de lobby met selfies in de spiegel en buiten op straat met het verkeer om ons heen. In de bus verzekert the armyman alias coconut ons
dat we nog steeds wel op tijd zullen komen. De bus komt om
half twee aan in de haven, waar we eerst een hoognodig toiletbezoek moeren doen. Jiska wordt geconfronteerd met de ugly side of Vietnam. De wc is een privé hokje met daarvoor een gootje waar je
met zeker 4 op een rij kunt zitten/ hangen. Hier maakt niemand uit de bus gebruik van, behalve als jiska bijna aan de buurt is. Een fat ass vietnamese lady loopt naar binnen en trekt zonder
aarzelen haar broek naar beneden en bukt in de richting van de wachtende, onschuldige, nietsvermoedend en tot dan toe traumaloze Jiska... ieuuuw.
De ferrytocht was prima en onder het genot van een biertje komen we aan op cat ba island. Van hieruit nemen we de bus naar cat ba town. Dit blijkt een soort torremolinos met hoge hotelflats tegen
de berg aan gebouwd met een boulevard met in het midden een big screen van 10 bij 5 meter.
We zoeken een hostel en voor 5 euro vinden we iets in een sfeervolle gevangenis zonder lift op de derde verdieping. Wanneer we voldaan op het bed ploffen, merken we dat het slechts uit stro
bestaat, lees: keihard. Prima. Ook de ventilatoren blijken het niet te doen, onze beste man van het hostel krijgt ze toch aan de praat waardoor we intens gelukkig zijn en besluiten te blijven.
Na een korte deostop gaan we er op uit. Tijd voor een biertje. We nestelen ons in de beste rieten stoelen van een bar en bestellen voor ons vergelijkend warenonderzoek tientallen loempia's en een
biertje. Blijkt het ook nog es happy hour te zijn..jiehaa ; ) en als klap op de vuurpijl hebben ze ook nog een tafelvoetbaltafel...double jihaa! We gaan voetballen. Al snel dagen mensen ons uit. Ze
hadden ons nog niet zien spelen, dus wisten niet dat dit een kansloze missie voor hen was... Nadat we iedereen hebben ingemaakt en Jiska 100.000 van de rekening af heeft weten te halen, is het tijd
voor de karaokebar! We hebben 1 onschuldig slachtoffer bereid gevonden met ons mee te gaan. Het lijkt gesloten, omdat het donker is en de neonverlichting uit staat, maar niets blijkt minder waar.
Er brandt nog licht als we de trap naar boven nemen. We huren een kamer voor een uur en we zingen classics zoals sacrefice van Elton John, Barbie girl, ABBA, Brian Adams en boyzone.. allemaal
toppertjes, dit omdat het Vietnamees ons nog niet echt vloeiend afgaat en dus lastig zingen is. 1 uur wordt 2 uur en 32 euro lichter, verlaten wij zeer gelukkig om 3 uur's nachts de bar. Zo komen
we natuurlijk nooit in het ritme ; )
Maandag 1 nov
Na een korte nacht staan we enigszins duf op en gaan we ontbijten. Ons plan is om met de bus naar het national park te gaan, maar deze hebben we al gemist. Dan maar een scooter huren is ons idee. 1
lijkt ons voldoende en tis binnen 2 minuten geregeld, geen id, geen borg of formulieren. Gewoon betalen en gaan. Helaas is de tank bij aanvang al leeg en moeten we eerst tanken. We kunnen het
tankstation niet vinden, maar wel talloze huisjes met een emmer vol met anderhalve literflessen groen spul (is het benzine? is het slaolie? is het zelfgemaakt? Is benzine eigenlijk wel groen?
Suzanne ruikt eraan, waarop de verkoopster vies haar neus optrekt en haar vies aankijkt. Maar we weten nu wel dat het benzine is..we vinden het echter te duur, dus rijden nog even verder. Bij de
volgende stop besluiten we toch anderhalve liter te kopen zodat we verder kunnen. Het is even zoeken naar de tank want zulke ervaren scooterrijders zijn we niet. Ter geruststelling van sommigen,
Jiska rijdt ;).. jut en jul op de scooter gaan al op pad zonder enige voorbereiding, zoals bijv. de route. Afijn we komen er wel..op weg naar cat ba national park. We weten het te vinden en degene
bij de entree vertelt ons dat het een uur up is en een uur down.. wij besluiten dat we dat sneller kunnen. Eerst komen we langs tientallen vlinders en dan komen we bij de daadwerkelijke ingang. De
route begint gelijk pittig.. alleen maar steil omhoog via rotsen en keien. Met onze singalong benen valt dat nog niet mee, al helemaal nadat Suzan een afslag heeft gemist, we weer terug bij af zijn
en twee x het steile stuk omhoog moeten lopen.. na de goede afslag komen we dan toch eindelijk uit bij het uitkijkpunt. We kijken over de gehele karstgebergte vh eiland uit. Erg mooi. De challenge
hebben we wel gehaald.. zonder verkeerd lopen zouden we binnen een half uur boven zijn geweest en binnen 20 min waren we weer beneden.
We starten de scooter en gaan weer op pad, onderweg begint het te regenen en is het spitsuur in het dorp met scootertjes. Heelhuids bereiken we cat ba town en rijden nog even door naar een
strandje.
Na een warme douche gaan we de boottour voor morgen regelen. Uiteindelijk boeken we een twee daagse trip met een overnachting op de boot en we vertrekken morgen! Daarna eindelijk tijd om te eten..
het is bijna half negen en na enkel een ontbijt zijn we hard toe aan iets te eten. In het restaurant komen we bekenden tegen van gisteravond die aansluiten. Ondanks de haloweennight die nogal
veelbelovend leek te zijn, toch vanavond verstandig vroeg naar bed.. helaas zeggen we na absolute stilte van twee uur: "kun jij ook niet slapen?" En na nog een uur kletsen vallen we eindelijk rond
twee uur 's nachts in slaap.
Dinsdag 2 nov
De wekker gaat vroeg en na wederom een korte nacht slaan we onszelf uit bed.. vroeg opstaan is zwaar, maar het vooruitzicht van een boottocht is altijd beter dan werken en geeft ons de kracht om
door te gaan ;)
We scoren een broodje ei op straat en zijn stipt om 8.00 uur op de place to be. Na een korte busrit zitten we om 8.30 uur op de boot met nog twintig anderen. Wij zijn steeds de laatste: uit de bus,
op de boot, etc. Maar dit geduld wordt beloond: op het dek zelf blijf geen plek en nestelen onszelf op de grond, maar na Some good thinking geeft het ons uiteindelijk de beste plek. Namelijk, over
het randje van het dek is nog een klein stukje voordek, vanaf waar we het beste uitzicht hebben! zo voor ons uit het water over kijken met onze benen bungelend over de rand, heerlijk! Eerst varen
we naar monkey island waar nogal agressieve apen zitten. We klimmen naar een uitzichtpunt over uitstekende rotsen wat toch wel een uitdaging blijkt op slippers..daarna gaat de tocht verder via
vissersdorpjes op het water naar de volgende stop waar we kunnen kayakken. Maar eerst is het tijd voor lunch.. rijst, loempia's, groenten en nootjes.. het duurt ons allemaal wat lang dus we gaan
even boven op het dek liggen. Een kort slaapje later, blijkt dat iedereen al weg is.. oops. Snel er achter aan, we mogen nog een half uurtje kayakken. Maar geoefend als we daar mee zijn, gaat dat
gesmeerd! En al snel komen we onder de rots door uit op een stil verlaten watertje, waar we helemaal zen worden en even stil genieten vh uitzicht en het geluid vd vogeltjes. Vervolgens kayakken we
weer als een geoliede machine terug naar de boot en spotten we zelfs nog een ijsvogel. Workout for today: check! Het vissershuisje op een vlot, waar we aangemeerd liggen, heeft honden als
huisdieren. De drie puppy's worden flink bewaakt worden door moeders. De twee kinderen worden in de boot door hun moeder in de hangmat heen en weer gewiegd. Als het meisje wakker is, maken we
contact met haar en tellen in het Vietnamees de puppy's, tellen hebben we immers vanmorgen op de boot geleerd. Kind is echter niet onder de indruk, wel van het cameratasje en uiteindelijk ook de
camera zelf. Totdat ze van haar moeder het tasje moet teruggeven, waarop ze uitbarst in woede en op de grond gaat liggen krijsen.. de Vietnamese visserskinderen die op het water leven verschillen
dus niet zoveel van de Nederlandse stampende kleuters ;).
We vervolgen onze tocht met de boot en varen tussen het karstgebergte van Lan Ha Bay en Halong Bay. Overal om ons heen zijn rotsen, eilandjes van steen en ondanks dat toch nog begroeid met bomen en
struiken. De rotsen verschillen enorm van vorm en zijn veelal gevormd en uitgesleten door water. Her en der hebben zich ook kleine strandjes gevormd. Het is dan ook al bijna 300 miljoen jaar oud.
We gooien het anker uit: het is swimmingtime! We springen vanaf de boot het water in en nemen snorkels mee, helaas is er vrij te weinig te zien.
Na de zwempauze nestelen we ons weer terug op het dek met onze nieuwe Nederlandse vriend die we wisten te paaien met drop. We zingen onze liedjes van de karaokebar en uit ons eigen repertoire. Dit
wordt zeer gewaardeerd door onze achterbuurman, die er namelijk bijna van in slaap valt en ons aanmoedigt vooral door te gaan. Rond een uur of vier worden wij twee geroepen om onze spullen te
pakken om vervolgens over te stappen op een andere boot, samen met een Engels stel. Hier zullen wij de nacht op doorbrengen. We zwaaien de andere boot en onze reisgenoten van deze dag, die
teruggaan naar de haven, uit.
De boot is ietsje kleiner, van donker hout en heeft op het dek twee bankjes staan en wat stoelen. Beneden heb je eerst een ruimte waar voorin de stuurman zit met daarachter twee losse bedden, als
je doorloopt naar achter heb je de volgende ruimte met ook aan weerszijde een bed en als laatste vertrek de keuken en toilet. Alles heeft wel een open verbinding met elkaar en kan niet apart
afgesloten worden. We stoppen al vrij snel bij een fishfarm, waar ze vissen kweken. We mogen zelfs ook zelf even vissen met een draadje en een haakje, waar wij beleefd voor bedanken. De Engelsen
wagen wel een poging. De fishfarm en het huisje drijft op tonnen en is aan elkaar bevestigd met touwen en balken. Een groot vlot dus eigenlijk. De vissen hebben ieder hun eigen compartiment
gescheiden door een smalle houten plank waar je over heen kan lopen. wat overigens de honden en de kat ook behendig doen. Wij genieten van de zonsondergang, terwijl de Engelsen nog steeds geduldig
hengelen, zonder enig resultaat. We varen nog een klein stukje tot we het anker uitgooien. Hier zullen we de nacht doorbrengen midden op het water omringt met rotsen.
Al snel worden we geroepen voor het eten, beneden is de tafel gedekt met een overvloed aan eten en niet te vergeten de beloofde fles Vietnamese wijn. Het eten is echt heel lekker: rijst, loempia's,
spinazie, eirolletjes, tofu en komkommer. We proeven ook wat van de zelfgebrouwen rijstewijn wat uit een plastic petfles komt en wat smaakt naar ranzige whiskey. Het brandt ook te erg in de keel
voor slechts een beetje wijn.
We kletsen wat met de Engelsen en brengen vervolgens nog even wat tijd door op het dek. De contouren van de rotsen zijn goed zichtbaar, het is een heldere nacht. De stuurman wil gaan slapen op het
dek, de kok en nog een meneer, met de langste nekharen ooit (er steken er wel vijf, zo'n 10 cm uit) zoeken ook een plekje op een soort van stapelbed in de keuken. Wat eerder bedoelt lijkt als twee
schappen voor pannen of je rugzak. Wij besluiten dan ook maar om onze hut in te duiken en kruipen rond 21:00 uur onder onze vers gewassen zacht fleece dekentje en al deinend op de golfjes vallen we
vrij snel in slaap.
Woensdag 2 nov
Rond half 8 worden we langzaam wakker van de mannen die bezig zijn met ons ontbijt. Buiten schijnt het zonnetje al flink en is het fijn wakker worden met zo'n uitzicht!
We hebben amper onze suikermelkkoffie en ei op of we worden al in een kayak verwacht met de opdracht om 2 a 3 uur te peddelen. Enthousiast beginnen we aan onze tocht om uiteindelijk een strandje te
vinden en te gaan zwemmen. We peddelen langs, tussen, onder en om de rotsen en bekijken de vissershuisjes en boten op het water. Na anderhalf uur nog steeds geen strandje en onze armen beginnen
lichte vermoeidheidssymptomen te vertonen en op onze handen begint al enige blaasvorming te ontstaan..dan maar even terug naar de boot en vragen. Uiteindelijk vinden we dan het langgezochte strand
en kunnen we eindelijk zwemmen. We zijn helemaal alleen, omsloten met het karstgebergte wat het gevoel geeft alsof we op een onbewoond eiland zitten. Het is nog even afzien maar stoer als we zijn,
bikkelen we op ons tandvlees terug naar de boot. Ondanks dat alle rotsen op elkaar lijken en je heel gemakkelijk kan verdwalen, weten we toch de boot terug te vinden dankzij ons ijkpunt: twee big
boobies die achter de boot liggen.
Bij de kayaks zien we een man de gebruikelijke pijp roken, een 30 cm lange bamboostok bewerkt met figuurtjes met onderin een monstukje. Ze worden tijdens gebruik in een soort emmer gezet. Als we
terugkomen zijn onze Engelse vrienden al weg, omdat zij de bus naar Hanoi moesten hebben in de ochtend. Vanaf nu is het dus onze privé boot ;)
Aan boord gaan we meteen weer varen en iedere keer verwonderen we ons opnieuw over de omgeving die nog steeds mooier lijkt te worden en nog lang niet verveelt. Het scheelt dat we vandaag een strak
blauwe lucht hebben waardoor het water nog blauwgroeniger lijkt.
We stoppen op een mooie verlaten plek met uitzicht op een cave waar we onze lunch krijgen. Rijst, tofu, kool en noten met een megaberg zout eroverheen. We skippen de zelfgemaakte wijn waar de
bootmannen zich overigens wel tegoed aan doen. De volle anderhalve liter petfles blijkt na de lunch nog maar een kwart vol.. reken maar uit voor drie man, waarvan er 1 nog moet varen ;) Na de lunch
was het plan om een tukkie te gaan doen als de bootman vertelt dat in de cave een tempel zit. Je moet er alleen wel naartoe zwemmen..onze nieuwsgierigheid wint het van de moeheid en de kou en we
zwemmen het stuk naar het eiland. In onze bikini komen we aan bij de tempel. Het lijkt op een klein huisje met vergrendelde deuren. Voorzichtig doet Jiska de deuren open ( je weet immers nooit wat
je aantreft..) en we vinden binnen een altaar met 3 goden en allerlei offers, van wierook, koekjes, flesjes water, sigaretten tot aan een 20 cm dikke stapel bankbiljetten. We proberen een
wierookstokje te branden, maar helaas heeft niemand een aansteker geofferd. Dus vegen we maar het tempeltje schoon met de bezems die in de hoek staan, hopelijk zijn de goden ons nu gunstig gezind.
We zwemmen het hele stuk weer terug naar de boot die meteen weer vertrekt.
We varen wat meer de open zee op terwijl hele scholen ieniemienie zilveren visjes als een dolfijn uit het water springen. Vet cool! Dit hebben we beiden nog nooit gezien! Boven op het dek is het
heerlijk vertoeven en rozig zitten we te genieten van ons uitzicht en de mango die we nog even aangereikt krijgen, wat luxe!
Rond half vijf zijn we weer terug op het eiland. We informeren naar de sleeperbus naar onze volgende bestemming: sapa, maar de laatste blijkt net om 16:00 vertrokken te zijn. Dan nog maar een
nachtje in cat ba city. Onze hostelman is in ieder geval heel blij ons weer te zien!
We eten bij budda belly, een vegetarisch restaurant om een keer iets zonder of kans op vissmaak te eten. Onderweg daar naar toe lopen we langs verschillende winkeltjes, de een met kleding en
mondkapjes de ander met etenswaren. Daar zien we gedroogde salamanders, aaltjes en andere ondefinieerbare dierlijke dingen en levende zee-egels in een bakje met water. Maar binnen blijkt het nog
erger en kijken we vol walging en fascinatie naar een hele wand vol met schappen. Daarop staan wel 30 grote glazen potten met een tapvaatje. Deze zijn gevuld met olie of drank met daarin hele
babygeitjes, salamanders, slangen, embryo's, zeesterren en sommigen met een mix van dat alles. Daarnaast staan er nog ontelbare kleinere potjes met wat Suzan definieert als heel veel kleine tandjes
en Jiska als soort van zaadjes. We hadden al wel gelezen over de traditionele wijn op smaak of sier gebracht met een slang in de fles.. is dit dan babygeitjes wijn? Of zeesterrenlikeur? Zielig en
ieeuw.
Zo'n extra nacht op het eiland is helemaal niet verkeerd, misschien kunnen we dan eindelijk een beetje bijslapen, in ieder geval uitslapen.
Donderdag 3 november
Vandaag gaan we weer op pad met de scooter na een kopje normale koffie. We gaan naar de hospital cave, wat diende als een secret, bombproof ziekenhuis tijdens de Vietnam oorlog en gebouwd is tussen
1963 en 1965. De ingang vd grot is op ongeveer 18 meter hoogte van de grond. Tijdens de wandeling naar de ingang worden we vergezeld door tal van vlinders. Binnen in de cave zijn 17 kamers, een
bioscoop en een zwembad. Dat laatste moeten we ons maar voorstellen hoe dat was geweest, want wij zien enkel rots en stenen kamers zonder iets erin. Maar de historische waarde is toch mooi.
Doordat we er zo snel doorheen waren, hebben we nog tijd voor een andere grot, de trung trang cave met schijnbaar mooie stalagmieten en tieten. Als we aankomen lijkt het gesloten te zijn, het loket
is gesloten en de plek verlaten. We kijken nog even verder en volgen het pad tot aan een gesloten hek. Er blijkt echter een zijpaadje te zijn gecreëerd om het hek heen. We negeren het gesloten hek
en vervolgen weer het pad via het hek-omzeil-paadje. Via een trap komen we bij de grot, er is niemand en de grot is donker. Brave as we are pakken we de zaklamp er bij en vangen heel stiekem toch
een glimp op van de grot met zijn vleermuizen en glinsterend gesteente. Beetje spannend is het wel om betrapt te worden ;).
Dan blijkt er nog een fort te zijn met het mooiste uitzicht van Vietnam.. van heel Vietnam dat moeten we zien, helaas kunnen we de weg niet meteen vinden en hebben we geen tijd meer. We pikken
onderweg nog wel even twee mooie strandjes/ baaitjes mee.
Om 16:00 pakken we nu wel de bus naar sapa. Eerst met de bus naar de Ferry. In de bus eten we fruit wat Suzan dacht te herkennen van China, echter is het weer een geheel nieuw stuk fruit en een
verrassende ontdekking. Bruingele, ovaalvormige balletjes in een tros aan een stokje. Het velletje pel je eraf, het heeft iets weg van een lychee, maar het heeft dan verschillende partjes en smaakt
ook iets anders. Vanaf de Ferry gaan we in de bus. Dit gaat allemaal rap achter elkaar. We mogen nog net naar de wc, maar terwijl Suzan nog staat te wachten ziet ze de bus al vertrekken. Gelukkig
stopt ie voor het wcgebouw.. met de opdracht op te schieten. Noodgedwongen gebruikt Suzan, maar het plasgooitje maar kan niet voorkomen dat haar voeten natgespetterd worden.. tijdens een luid
getoeter vd bus..ach je kan maar vast voorbereid zijn op een eventuele toekomstige kwallenbeet / brandnetels / zwemmerseczeem hihi! De stoelen kunnen niet veel verder naar achter dan een gewone bus
en de beenruimte is krap.. nou ja ach dit is het voor de nacht. We hebben wel erger gekend. Dan stoppen we ineens en moeten we toch nog overstappen. We kunnen hier nog wel een broodje ei scoren wat
dient als avondeten. Met de locals oefenen we nog even ons Vietnamees. Van 1 tm 10 tellen gaat ons al goed af en gaat bijna helemaal uit het hoofd. Dan gaan we weer in een bus die ons naar het
busstation brengt om dan uiteindelijk in de echte sleeperbus te komen. We kijken onze ogen uit en verrukt kijken we elkaar aan, dit is vet luxe! Een echt ligbed met genoeg beenruimte, met
kussentje, zacht fleece dekentje, tv met Vietnamese muziek, groen/blauw/rood futuristische gangpadverlichting (wat ons een beetje doet denken aan de discowagon in de nachttrein in Thailand) en
WiFi! De chauffeur bewondert Jiska's tatoeage uitvoerig en wil volgens ons wel met haar trouwen ;)
Jiska gaat daar nog een nachtje over slapen en komt daar later op terug.. good night!! See you in sapa ;)
vroeg in de ochtend pakken we de trein, gewapend met een rugzak en een kop
koffie trotseren wij de Nederlandse kou. Op het vliegveld blijkt dat de gate ineens veranderd is en moeten we ineens totaal aan de andere kant zijn. Wat betekent dat we onze pas ineens flink moeten
versnellen om Vervolgens weer de vertraging in te zetten als blijkt dat de vlucht een uur vertraagd is. We komen goed aan in besneeuwd Moskou en na een korte nacht in een sloom Aeroflot komen we
dan eindelijk aan in Hanoi! We moeten eerst nog ons visum regelen, dit lijkt voorspoedig te gaan. Eerst geef je je paspoort en formulier af, vervolgens word je opgeroepen om tegen betaling je
paspoort terug te krijgen. Wij waren als een van de eerste, maar lijken nu onder aan de stapel te liggen en het vliegveld wordt steeds leger. Maar het wachten is zeer vermakelijk, omdat iedereen
met foto en naam in beeld komt en omgeroepen wordt. Wij hebben de grootste schik om de uitspraak en om het herhaaldelijke woord "next" wat wordt uitgesproken als mèhh. Zo worden onze Belgische
vrienden omgeroepen met L underscore S underscore, wij geloven niet dat ie echt zo heet ;). Vervolgens brengen we anderhalf uur als twee lazy's sloths door op het gezellige vliegveld met
suikerkoffie en internet en veel mensen met bloemen. We merken op dat we al meteen in de chillvibe zitten. Uiteindelijk toch maar de bus gepakt naar long bien, het centrum.. vanaf daar is het nog
15 min. Lopen naar THE place to be. Dus we willen graag vervoer. Maar in tegenstelling tot wat iedereen ons doet geloven komt er niemand op ons af.. why is that? Wij stonden op het vliegveld al
klaar om plakkerige bijen, opdringerige vliegen, volhoudende muggen van ons af te slaan, maar moesten bijna smeken voor vervoer. Tenslotte kleding uitgedaan, nog niemand ???? uiteindelijk 2
scooters omgekocht om ons naar de old quarter te brengen.. Jiska met haar dude voorop met verkeer mee en Suzan met haar man tegen het verkeer in, raken ze elkaar op de eerste dag al kwijt? Door
kleine straatjes, rakelings langs andere weggebruikers komen ze elkaar gelukkig weer tegen. De scooterman van Suzan had grote schik om de verwarring vd straatnaam. Ipv hang vai brachten ze ons naar
hang gai, what's in a name. In het vet luxe hostel (kost dan ook 2 miljoen) krijgen we welkomstdrankjes en bananen. Na ff geslapen en gedoucht te hebben was onze eerste missie eten! Voor ons
vergelijkend waren onderzoek konden we niet anders dan ons onderwerpen aan vier loempia's. conclusie: absoluut beter dan de Nederlandse Vietnamese loempia's.
vervolgens zijn we gaan slenteren door de drukke straatjes. Eigenlijk zijn
we al direct gewend aan de temperatuur en de drukte, wij vinden het zelfs wel meevallen. We gaan snel op in het verkeer en manoeuvreren ons soepel tussen de vele scootertjes die van alles
vervoeren. Scootertjes met 1,2,3,4 of 5 personen, met mooie hello kitty helmen met een klepje, met achterop een gat voor de paardenstaart. Sommige al telefonerend met een baby op de arm. We komen
uit bij het meer die precies op dat moment verlicht wordt, alsof het voor ons gedaan wordt :) via een rood verlichte brug, waar we helaas geen selfie konden maken omdat we toen thermisch uitgelicht
werden, bezoeken we de tempel op het eiland. Daarna bekijken we kraampjes langs de weg met mini poppetjes van fimo klei toen er ineens 2 vrouwen een bitchfight aangaan. Suzan vindt het een
ongelijke strijd en voelt medelijden met de schriele, blinde, grijze, kromlopende oude vrouw, die er wel als kittig katje op los mept, Jiska voelt echter meer compassie voor de potige, middelbare
dame met wapen (lees: waaier), omdat ze het ogenschijnlijk lieve oude vrouwtje ervan verdenkt stiekem heel nasty te zijn. Afijn, strijd onbeslist. Na wederom wat geslenter aangekomen bij een
barretje met tientallen plastic krukjes van 30 cm hoog waar je na 1 biertje de afdruk van het krukje in je achterwerk hebt staan. Vervolgens hebben we nog een straatbandje bewonderd in
kleermakerszit, met een mini drumstel. Na nog wat gegeten te hebben op straat op een klein krukje (wij vinden alles wel wat laag bij de grond ;) zijn we uitgeputom 21:00naar bed gegaan. Good night.
Zaterdag 29 oktober
Kwart voor een moeten we onszelf uit bed slepen. Zo moe dat we nog zijn, ontbijt helaas hierdoor gemist. Dus eten we maar wat om de hoek. Waar we ijskoffie met veel suiker en thee met veel suiker
krijgen, gadverdamme het glazuur springt van de tanden zo zoet ???? het vrouwtje is nogal gehaast met de bestelling opnemen. Trekt steeds de kaart mee, wij trekken hem steeds weer terug. We geven
het op en laten het eten nog maar even zitten. uiteindelijk is dat ook gelukt. Gevuld en wel gaan we op pad, we gaan de old quarter verkennen en dwalen door de straatjes. Halloween is hier volop
aanwezig, winkels vol met pakken, maskers en spinnen en obers die je middels een afgehakte hand hun restaurant proberen binnen te lokken. We komen uit op een grote overdekte markt en zijn ineens
onderdeel van het spel Peking express. De verschillende teams rennen langs ons, ene straatje in, andere straatje weer uit achtervolgd door camera's en crew. We krijgen meer respect voor de
cameramannen. We hebben de opdracht weten te achterhalen.. en voeren deze zelf ook even uit door
De Peking eend door de smalle marktstraatjes te achtervolgen. Hij heeft de volgende missie op een bordje op zijn buik geschreven. Wij vinden onze strategie wel beter.. wij spotten de zeer gewilde
eend namelijk gewoon vanaf een houten bankje chillend met een watertje terwijl we de kandidaten vol zweet en dikke backpack zwoegend en vol stress voorbij zien rennen meerdere malen.
Waarschijnlijk komen we een x aantal keer in beeld! Kijken dus ;) !
Op de markt zien we, helaas voor ons, levende schildpadden, varkensneus en tong, vissen, een meisje die darmen uit elkaar trekt en wast, insecten, kikkers en met als klap op de vuurpijl de
gebraden hond in stukken op de bbq..
Tijd voor een biertje, we vinden een barretje en zien wat kinderen spelen met een paar schoenen. Ze doen wie het verste kan gooien. Verder spotten we een scooter met zelfgeknutselde aanhangwagen,
een vuilniswagen en vrouwen met overvolle weegschaalconstructies op hun schouders.
'S Avonds bezoeken we nog de nightmarket, want we houden er zo van ;). Om daarna voldaan maar weer aan het bier te gaan. We hebben besloten om morgen naar cat ba island te gaan, het broertje van
halong bay, maar minder toeristisch schijnt. Topfit zijn we nog niet, dus we duiken er weer vroeg in vanavond.
afgezet voor de deur..aangekomen om 17:00. voorgerecht ,jiska telefoon in de hand voor de gids. Gids te ver weg in dorp, dus kon niet meer komen. Het was koud en vochtig. Alleen voorgerecht toen
kwam gids voor avondwalk. Die praatte bijzonder..jaah.. moslima (mouselemur), kleine kameleons, zoektocht naar kikkers.. waarvan wij dachten aha en hij jaaaah.. banaan op de bomen smeren, moesten
steeds stil zijn.. begon vrij vroeg te regenen, regenjassen geleend.. lek als mandje. jahh, jahh.. blue legged chameleon jahh..regent pijpenstelen, lopen langs de weg, stroompjes water langs de
weg.. af en toe komt vrachtwagen voorbij.3 uur gelopen langs rand vanhet park, gevonden: slang, iniemienie kameleons, kikkertjes, andere kameleonsoh you are so lucky,koud en nat. bij terugkomst
heerlijk vega gegeten, tempura. Enige gasten, buiten was het veel te koud, vooral nat geregend. Geen warme douche konden nemen, er was geen water, alleen maar koud water in een emmer. wc moeten we
door de kou naar buiten, om
vroeg naar bed. Dag erna, na wederomeen slechte nacht en algehele uitputting was het vroege opstaan en weer een park bezochten te veel voor jis en moest ze helaas besluiten niet mee te gaan. Suzan
gaat alleen op pad met Emiel. De oudste gids, die al vanaf begin er bij is, dertig jaar lang. Ooit zelfs nog apen heeft neergeschoten, uit onwetendheid. omgeschoold nu beschermer van het
woud.Regenachtig,vochtig wastotaal ander klimaat. smalle paadjes veel klimmen. Regende wederom..kreeg zijn regenjas aan. al snel golden bamboo lemur. common lemur, heel veel soorten kikkers, vangen
die hij dan duizelig schuddeen neergooidedie gesoirenteerd voor zich uit keken. aan het eind favoriet de giraffekever die ik graag wilde zien, kleine zwarte, net zo klein als vliegmaar dan met
giraffeneken toen ineens toverde hij de enige echte giraffekever tevoorschijn en een vrouwtje. Geweldig!
tegen de middag terug, half twaalf. Jis net op, toen gegeten. Toen gevraagd om taxibrousse te bellen.. terwijl we nog aan eten waren staat taxibrousse al klaar. Nog nooit zo snel geweest, dus als
een idioot spullen inpakken, alle natte kleding inpakken. Toen stoppen, bus met pech helpen, overladen. terug fianarantsoe, heel veel mannen om ons heen, waar heen. naar de wc.. vies..kijkt boven
deur uit. cds gekocht, even langs straatje gelopen. Voorste plekken waren beloofd, maar kregen we niet. Chagrijnige chauffeur/ overstappen op andere bus richting moramanga. lange reis. 5 uur
rijden. 21:00 aangekomen.. vanaf 12:00 weggegaan..in donker komen we aan.. verdwaasd uitgestapt.. iedereen stapte uit, wiste niet waar we waren. lang onderhandelen voor taxi.. uiteindelijk 1
gevonden, bleek superleuke moderne auto, blauw met strepen erover.. helaas stopte ie na 500 mtr en moesten we wachten, de chaufeur rent weg en regelt een ander, gelukkig toch bij hotel afgezegd.
Luxe kamer, geen eten meer. Toch uiteindelijk in de karaokebar nog speciaal voor ons gemaakte noodlesoep. briefje voor karaokeliedjes in te vullen..kwam een medewerker en groep jeugd binnen..die
meteen gingen zingen, vriendelijk naar ons. Gekletste met medewerker die in band zat, na warme douche, slapen. eindelijk slapen, arigaat aan. volgende dag volop zon.. kleding te drogen gelegd..
lekker beetje uitgeslapen.. spullen weer gepakt. camera van collega blijkt gestolen, toch ook misschien in trein.
Voor de trouwe lezers onder ons, alsnog 4 maanden later het vervolg van onze reis in Madagascar!! Waar waren we ook alweer gebleven... We zijn aangekomen in Fianarantsoe en hebben gisteravond de
karaokeavond gehad en op tevergeefs jacht geweest naar treintickets..Het is zaterdag 28 november.. de dag waarop de trein naar Manakara gaat...veel leesplezier!
We worden wakker van geklop op de deur. Met een slaperig hoofd doet Suzanne de deur open, het is Sam, de zon schijnt al volop. Hij zegt I'm very sorry, but Vincent has no tickets. Doorhaar hoofd
schiet dat we te laat zijn en de trein gemist hebben. En dat is balen, want het is niet dat er meerdere treinen vandaag gaan, er gaat er uberhaupt maar twee in een week en dat is dus vandaag om
7:00. Maar dan blijkt dat Sam zich verontschuldigt, omdat hij ons toch zo vroeg moet wakker maken, omdat ze geen ticket hebben weten te bemachtigen. We moeten dus alsnog vroeg naar het treinstation
en dat kan makkelijk want het is pas 6 uur, wat een service van Sam en Vincent :). Tijd voor een douche, spullen inpakken en gaan. Aangekomen op het station zijn er al vele mensen die aan het
wachten zijn, maar er is nog geen bedrijvigheid. Het loket is nog dicht. We zien sinds lange tijd toeristenmet hun backpacks, zo'n 15 man, aan de andere kant van de hal wachten de locals met volle
tassen enmanden. Veel vrouwen met kleine kinderen die met hun benen bungelend op de rug van hun moeder als een klein baby aapje gewikkeld zijn in een doek.Als het tijd is om te drinken, wordtde
doek even losgemaakt, hetkind op de borst gelegd en de doek weer vastgezet, de vrouw blijft ondertussen gewoon doorgaan met datgene wat ze aan het doen is: wachten, kletsen of de tassen in de gaten
houden. Alshetkindje klaar is met drinken, dan gooit moederhaar weer op de rug, waar het tevreden in slaap valt. Niks geen boertje doen, in een bedje slapen, nekje vasthoudenof angst dat de heupjes
zich niet goed ontwikkelen als het zo los bungelt. Ook minder gejammer, gehuil en gezeur. De moeder doet haar ding en het kindje gaat mee in haar daily bussiness en niet andersom. Je ziet ze dan
ook nog wel van een stuk ouder op de rug slapen, zo rond 2 a 3 jaar.
Het lijkt erop dat de trein niet om 7 uur gaat vertrekken. We kunnen dus makkelijk nog even een ontbijtje scoren ergens buiten het station met Sam en Vincent. We komen in een locaal tentje zonder
menu's en niemand die Engels spreekt. Een kennis van Sam en Vincent weet voor ons sap, ei en broodte regelen.
We gaan welsnel weer terug naar het station, want je weet maar niet wanneer hij wel vertrekt. We nemen afscheid van Sam en Vincent. Hoe dichter bij het station we komen, hoe meer we weer
aangesproken worden door kinderen. Ze laten ons zelfgemaakte ansichtkaarten zien die ze verkopen om vervolgens van het geldschoolspullen te kunnen kopen. We delen de pennen uitdie we ons hebbenen
al snel gaat de tamtam de ronde dat wij pennen uitdelen en komen om de haverklapandere (of dezelfde die het nog een keer proberen,je weet maar nooit wie weet trappen we erin)kinderen naar ons toe.
Of dezelfde komen terug, omdat de pen het niet doet..(oeps, ook lullig). Ze oefenen direct hun standaard zinnetjes engels. Als alle pennen op zijn, zien we ze ook niet meer terug. We staan nog
steeds te wachten in de rij. Niemand lijkt te weten hoe laat er iets gaat gebeuren, inmiddels zijn we het wachten gewend en zijn we in staat ons er helemaal, zo onthaast als we zijn,aan over te
geven.
Om half elf, na vier uur wachten, lijkt er iets te gebeuren. Het loket gaat open en we kunnen ons treinkaartje kopen. Het liefste willen we eigenlijk bij de locals in de treincoupe, maar het
verschil is zo gigantisch groot. De kans dat je geen zitplek hebt,is erg groot en dat je met 10 man vier plaatsen moet delen ook. De ramen zijn smerig, klein of ontbreken. Dat is voor een reis van
12 tot 17 uur dan wel erg afzien. Dus toch maar de wat luxere coupe. Als we naar de trein lopen, dan is het verschil ook schrikbarend goed zichtbaar. De voorste 2 coupe's zijn nog heel, netjes,
goed in de lak en zien er strak uit. De achterste zijn voorzien van roest, deuken, kapotte ramen enafgebladerde verf. In onze coupe zijn ruime zitplaatsen en een groot raam, waarbij we dus mooi
naar buiten kunnen kijken. Om half 12 lijkt er dan eindelijk beweging in te komen en beginnen we te rijden. Excited, we gaan!!
Er zijn in madagascar maar enkele treinsporen aangelegd. Dit treinspoor van Fianarantsoe naar Manakara is ongeveer 163 km lang en komt langs allerlei kleine dorpjes.De meeste van deze dorpjes zijn
volledig afhankelijk van de trein die hen 2 per week vanvoedsel e.d. voorziet. De dorpjes zijn namelijk gelegen in de middle of nowhere, vaak is er niet eens een weg naar toe enzelf hebben ze
weinig tot geen vervoersmiddelen behalve de benenwagen. De treinrijdt dit traject, alsje geluk hebt, maar tweekeer in de week. Maar wanneer die dus uitvalt en niet kan rijden,zitten deze dorpjes
(zo'n 100.000 mensen)dus zonder hunbevoorrading. Het treinspoor is aangelegd tussen 1926 en 1936 en gaat over 67 bruggen, door 48 tunnels en kruist zelfs de landingsbaan van het vliegveld van
Manakara. Er wordt geschat dat de bouw van de treinrails het leven van zo'n 5000a 10.000 mannen heeft gekost.
De trein rijdt maximaal 35 km per uur, langzaam vooruit tuffend komen we langs kleurrijke dorpjes met zwaaiende kinderen,poedelende naakte mannen in de rivier en prachtigerijstvelden. De natuur
verandert steeds weer en het is onvoorstelbaar hoeveel kleuren groen ze hier hebben. Ook door de enorme veelzijdigheid aan bomen en planten kijk je je ogen uit. We rijden door de bergen en langs
enorme valleien, met prachtige uitzichten.
Onbekend is ook hoe lang de trein er over doet. Dat kan 12 uur zijn maar ook 24. Het komt ook voor dat de trein niet meer verder kan rijden door een defect of wat dan ook, waardoor je dus gestrand
kan zijn in een dorpje ergens zonder enige way out. Het mooiste is wanneer de trein in een bocht rijdt en je de achterste wagons zo achter je aan ziet kronkelen met mensen die uit het raam hangen
of mannen die op het opstapje staan, zich vasthoudend aan de beugels.
Onderweg stoppen we op elk perronnetje, vrouwen en kinderen komen dan toegesneld en bieden hun koopwaar aan, van sieraden tot soort van olie/bananenbollen. Kinderen met een tros bananen op hun
hoofd gedrapeerd als een kroontje. Schalen vol zoete rijstballen verpakt in bananenblad, kreeftjes en pinda's. We zijn op zoektocht naar een flesje water, maar die blijken schaars in deze dorpjes
waardoor ze rustig 4x zoveel er voor vragen.
Gelukkig is er een toilet aan boord, met zelfs een waterkraantje, waar maar liefst drie druppels uit te persen zijn. Het rammelt en het schudt, dus je moet goed je evenwicht bewaren. Licht is er
niet op de wc en we komen erachter dat wanneer je dan onverwachts door een tunnel rijdt, je moet wachten en wachten tot je er weer uit rijdt, want het is dan pikkedonker. Ook in de trein zelf zie
je dan geen hand voor ogen. Voor bij de wc is het ook even schrikken, daar zit namelijk een politieman in vol ornaat met een gigantisch lang en groot geweer. Toch fijn dat hij er is :).. Wat we
daar ook zien is iemand die 3 mouse lemures op een stokje bij zich heeft. Ze worden over geplaatst van het ene naar het andere park, ook eenbijzondere manier van vervoeren.
Je weet maar nooit hoe lang de stop is. Soms een kwartier, soms 5 minuten. Maar het kan ook uren duren. Het begint donker te worden. We leven de gehele dag op bananenrijstbollen, pelpinda's (waar
we echt veel meer van hadden moeten kopen), chips enkoekjes. Suzanne weet nogin het donker op een perron eenlauw biertje te scoren, want er is natuurlijk geen electriciteit. Op een gegeven moment
lijken we in de middle of nowhere stil te staan.Er is in ieder geval vrij weinig te zien, behalve dan rondcirkelende vuurvliegjes.Er moet haast wel een perron zijn, we zijn moeen doen wat
hazeslaapjes.Uiteindelijk blijkt het een stop van 3 uur, waarom in vredesnaam?? Het is al middennacht als we verder rijden.
Naeen reis van 15 uur, komen we rond dire/ half vier aan op het eindstation in Anakara. Best wel gesloopt moeten we met onze backpacks op en vermoeide ogen nog de onderhandeling aan met
poussepousse lopers. Met zijn 4-en staan ze meteen voor onze neus. Vertraagd denkendals we nuzijn, weten we ereen uit te zoeken. Het zijn alleen maar lopers, die arme man. Met ons in het bakje,
debackpacks daarvoor tilt hij ons op en gaat in draf naar het hostel. De straten zijn verlaten, de luiken gesloten en het is overal donker. We zien nog wel wat pubers op eenfiets luid schreeuwend
en duidelijk onder invloed. De beste man probeert ons nog van alles te laten zien en aan te wijzen: de markt, de kroeg en de kerk. Aangekomen bij het hostel, bellen we aan in de hoop dat er nog
iemand open doet. Er is helaas geen plek, grrr wat nu. Ondertusseneist de poussepousse het dubbele van wat we afgesproken hebben. Slaperig als we zijn,wordt het ons niet makkelijk gemaakt. Die
bestebezwete poussepousse krijgt zijn geld zonder enig gesputter meer. Vervolgens komen er twee mannen uit hethostel gelopen. Ze blijken uit te checken. Oh, zegt de eigenaar toch een kamer vrij.
Dats is fijn, hij brengt ons naar de kamer, die natuurlijk nog geheel beslapen eruit ziet. We vragen of hij in ieder geval schoon beddengoed heeft. De man kijkt ons verbaasd aan en maakt met
handgebaren duidelijk dat dat morgen pas kan, hij kan er nu niet bij en het is ook duidelijk zijn taak niet, maar die van de kamermeisjes die er pas morgen weer zijn. Na enige discussie haalt hij
twijfelend, voorzichtigen met een diepe zuchthet beddengoed er niet vanharte af. Wel twee keer geld voor een kamer voor een nacht vangen, maar er niks voor doen. Ach ja, we kunnen naar bed. Lang
leve de lakenzakken en handdoeken die we om het kussen draperen als een soort van kussenhoes. We zijn gesloopt en vallen snel in slaap.
Het is lang geleden dat we uitgeslapen hebben, maar als we pas om vier uur/half vijf in bed stappen, zijn we er ook al wel aan toe. Rond 12 uur worden we wakker.
Tijd om onze kleding te wassen, dat is wel nodig. Dus op naar de binnenplaats van het hostel. We vragen of we de wasplaats mogen gebruiken, een dame overhandigt ons een emmer en verder moeten we
het maar uitzoeken. We vinden ergens nog een teil en hebben gelukkig zelf nog wat wasmiddel. We laten de emmer zakken in de waterput en hijsen hem vervolgens, gelukkig vol met water, weer omhoog.
De teil is gevuld, dus de handwas kan beginnen! Het duurt niet lang of onze was hangt mooi te drogen aan de waslijn. Dan is het tijd om de buurt te verkennen. We komen aan bij de markt. Ze hebben
alleen maar etenswaren. We hadden ook een beetje gehoopt op wat winkels waar we wat leuke souvenirs kunnen kopen, maar helaas het is natuurlijk zondag en verder is het dus stil en uitgestorven. Op
de overdekte markt blijkt hoe beperkt de gevarieerdheid in fruit is. Veelvuldig zie je de groentes die voorkomen in ons de-neus-uitkomende-wel-bekende-weg-ermee-legumes-sautes. Oftewel wortel, ui
en courgette. Verder zie je wat verschrompelde paprika's en ienieminie kromme aubergines.Eigenlijk ziet het er allemaalslap, klein, slecht en verdord uit. We besluiten wat pinda's te kopen, want
daar kun je nooit genoeg van hebben. Dachten we...een jutezak van 20cm laten we vullen met naar later blijkt taaie noten die naar rauwe aardappel smaken. Her en der ligt er ook nog vlees op de
metrood vleessapbesmeurde tafels bedolven onder vliegen en wie weet wat nog meer. Eet smakelijk ;)
Suzan koopt nog wat kleine balletjes die gefrituurd worden en gemaakt zijn van een soort deeg die ze meekrijgt in een papieren frietzakje gemaakt van papier uit een oud, gebruikt schoolschriftje.
Ze zijn wel lekker. We gaan wat drinken ergens bij een restaurant, verse ananassap. Ophet moment dat Jiska wil betalen, blijkt haar geld gestolen. Verbaasd kijkt ze in haar portemonnee, we hadden
net geld gepind gisteren, dus daar had veelaan briefjes in moeten zitten. Wie, wanneer?!?!?Iemand heeft gewoon de portomonneegepakt, geld uit gehaald en weer teruggestopt. Gelukkig heeft ze
depasjes nog, maar wat is dit vreselijk balen zeg! En gewoon niks in de gaten gehad, we weten ook echt niet wanneer het gebeurd zou moeten zijn..We gaan maar terug naar het hostel, want daar hebben
we WIFI. Het blijkt dat het politiebureau nog open is. We vinden het loketjeen er blijkt een politieman aanwezig te zijn, die direct begint te sjansen met Jiska. Hij vraagt meteen wat ze vanavond
gaat doen. Hij noteert kort wat er gebeurd is en zegt dat we morgenochtend terug moeten komen, om proces verbaal echt op te kunnen maken. Nu is het namelijk zondag en kan dat niet. Morgenochtend
wilde we rond die tijd eigenlijk weer verder met taxibrousse, maar die moet nu maar een keer wachten op ons dan. Vervolgens gaan we op zoek naar een bank, er moet natuurlijk weer gepind worden. We
laten ons door een loop poussepousse naar het strand brengen.
We lopen een rondjeover het strand, het is ontzettend druk met locals.Jongeren die bij elkaar hangen, verliefde stelletjes op een handdoek of kinderen dieeen kokosnoot in het water gooien en
wachten tot de golven hem weer terugbrengt.We hebben dorst en willen ergens wat drinken, maar dat is niet zo makkelijk. Het is nou niet dat er allerlei gelegenheden zijn, eigenlijk gewoon niet.Na
eenhalf uur lopen en de lonely planetal raadplegend, vinden we dan wat. Er is een terras in de zon aande rivier. Met zicht op de brug enpiroques die af en aan mensen rondvaren. We zijn we de enige
gasten, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Het is een relaxed plekje en genieten in de ondergaande zon. We begrijpen van de serveerster dat het geen avocadoseizoen is, helaas.
Dan wordt het tijd om wat te eten, maar waar?het is ook niet zo dat je namelijk allerlei restaurants op een rijtje heb zitten, met flikkerende verlichting.Het is niet zo dat we aan het rand van het
centrum ofzo zitten, maar dit ishet gewoon wel een beetje. We besluiten een keer wat meer geld uit te geven en in een hotel te eten i.p.v een lokaal restaurantje. Ook daar zijn we de enige gasten.
Wekijken uit op de zee en heteten is ook een keer wat anders, ondanks dat de serveersterons verkeerd heeft begrepen en we minder krijgen dan wat we besteld hadden. Op straat is het pikkedonker. We
weten niet goed welke kant we op moeten lopen. En de poussepousses zijn ook niet voor het oprapen, sterker nog er is amper een vervoersmiddel op de weg te vinden. We vragen iemand bij het hotel,
maar die wijst maar in een richting en hebben we niet veel aan. Dan maar weer de straat op en beginnen te lopen, niet wetend of het uberhaupt veilig is. Maar naar we nog wisten te herinneren was
het juist in Manakara niet echt veilig. Gelukkig komt er dan al gauw een gemotoriseerde poussepousse, beter bekend als tuktuk, aan. Hij stapt van zijn brommertje, pakt een opstapje om ons achter in
te laten stappen. Onderweg pikken we nog een jongen mee die met motorpech staat, zijn vriendin bij de motor achterlatend. Veilig bereiken we ons hostel.
S ochtends pakken we de tas weer in, onze was hangt nog aan de lijn. Maar daar aangekomen blijkt alles weg. We kunnen het ook niet 1-2-3 vinden. Wat blijkt, het heeft geregend vannacht dus iemand
heeft het binnen in eenhokje gehangen. Wat lief. Wenemen nog gauw even een ontbijtje voor bij het hostel. Direct komen er van de straatkant poussepousses aangesneld als strontvliegen op een
koeienvlaai, wachtend bij de uitgang en ons aanstarend in de hoop een glimpje van oogcontact op te vangen om zo alvast te kunnen seinen dat weecht voor hemmoetenkiezen. Dit houden zeop deze
manierontzettend lang vol, tot grote ergenis van Jiska. Suzanne kijkt wat moeilijk en wisselt nog even gauw haar lenzen om. Misschien zijn die tochonverhoopt verwisseld.Na het uitchecken moeten we
nog langs die poussepoussechauffeurs, maar ja we hebben er toch ook wel een nodig. Dus in de onderhandeling maar weer en op naar het politiebureau.
Op het politiebureau gaat het gesjans met Jiska weer verder..je suis celebarter..ben je getrouwd..etc.alles prima, zolang hij ondertussen maar dat proces verbaal maakt.Ze nemen de tijd, het proces
verbaal moeten we zelf schrijvenen dan zullen zij hem ondertekenen.In de hoek achter de politiedeskzien we twee handen geklemd om de tralies. Suzanne heeft stekenin haarogen, het zit nog steeds
niet lekker. Dankomt Jiska met deopmerking dat ze niks kan zien bijna. Zouden we dan toch? En ja hoor.. dat zater natuurlijk een keer in met dezelfde lenenbakjes. We hebben elkaars lenzen in en
daar zit echt een groot verschil in. Geen wonder dat we beiden last hebben van de ogen!Ter plekke, al wachtend op de politie,wisselenwe het maar meteen om.
Om half tien komen we aan op het taxibrousse station. Helaas zijn alle bussen al weg en is het een oase van rust. Tenminste, natuurlijk komen alle medewerkers op ons afgerend vanuit hun hutjes.
Jaaaaah vazaas in ons gebied waar we geld aan kunnen verdienen. Maar de eerste bus gaat pas rond half 5 en in het Malagassy betekent dat dus minimaal 7 uur. Ook zonde van onze dag...hmmm wat nu?
Het is maandag 30 november, we zijn in Manakara en moeten 3 december toch wel terug zijn in de hoofdstad. Of we wachten een hele dag of we moeten alle plaatsen in de bus opkopen. Dat zijn er 16.
okeeee... zo decadent zijn we nog niet geweest. Maar het is ook zonde om een hele dag te missen en Manakara was nou ook niet zo spannend om nog langer te blijven. Daarbij komt dat vanavond onze
enige kans op een nightwalk in het park is. Dus what the hell, we kopen al die plaatsen op en krijgen vervolgens een hele bus voor onszelf. Nadat Suzan een hele struik lychees gekocht heeft, gaan
we op pad. Dan kunnen we ook nog wel even pinnen, want dat blijkt bij dat park niet te kunnen. Onze prive chauffeurrijdt er speciaal voor om. Nu hoeven we onderweg ook niet te stoppen en kunnen we
aan onze vijf uur durende rit beginnen. Op naar Ranomafana.
Onderweg delen we wat lychees met de chauffeur, zingen we mee en zien we het landschap veranderen naar een steeds meer tropischer klimaat. Het park van Ranomafana is ook een regenwoud. Onderweg
stoppen we nog even om wat te eten in lokaal tentje. We weten uit te leggen dat we geen vlees eten. We krijgen weer onze befaamde rijst met bonen, die we inmiddels aardig weten te waarderen. We
weten in de straat ook nog een sjaal te scoren en een rieten mand. We zijn bijna zelf een Malagasssy! Aan het eind van de middag komen we dan aan en slapen we aan de rand van het rainforest, het is
direct ook een stukje kouder!
Oeps de helft van het verhaal ontbrak, bij deze alsnog voor onze trouwe lezer :)!
Na een reis vol te hard gedraaide Franse chansons, waar we in ieder geval monsieur canibale in herkennen, proberen we aan de chauffeur
uit te leggen waar we naar toe willen. "Anja" roepen we steeds, maar dat levert alleen maar moeilijke gezichten op. Ook onze Chinese medereizigers doen mee aan de discussie. uiteindelijk blijkt dat
Anja uitgesproken wordt als Anza...aha.
We worden afgezet in het park waar het inmiddels bijna donker is. Het lijkt gesloten, maar we worden enthousiast opgewacht door 3
personen die heel blij lijken te zijn met onze komst. We gooien onze tassen in onze duurste kamer ooit (15 euro) en gaan een rondje lopen. Het is hier erg mooi. We worden omringd door bergen (3
gezusters) en rijstvelden. Als de zon onder is, gaan we naar het restaurant, waar onze 3 verwelkomers al klaar staan voor ons. We zijn de enige gasten. Helaas moeten we zoals zo vaak weer kiezen
voor de'weg-ermee-legumes-sautes;.
Aan de bar zit Sam bier te drinken. Hij blijkt gids in het park en is zowaar in Nederland geweest, waardoor hij af en toe iets
Nederlands roept en erg geïnteresseerd is in onze cultuurverschillen. Wat hem het meeste opviel was de haast in Nederland, we hebben/ nemen in Nederlandniet eens detijd om gedag te zeggen. Alles is
gehaast en snel en dat is natuurlijk heel anders in Madagascar. Sam heeft de gekke gewoonte om het bierdopje van elke fles die hij opent in zijn glas te doen, zo weet hij precies hoeveel hij al
gedronken heeft. We drinkener ook maar een en Jiska moet medicinale rum drinken getrokken van iets wat we niet kunnen thuisbrengen. We kunnen dit het beste omschrijven als een ienieminie augurk met
een kaneelsmaak. Nomnomnom...We spreken af met Sam om morgen een toer door het park te maken. Nu is het tijd om te gaan slapen.
Bij terugkomst op onze kamer blijkt deze ingenomen te zijn door een bende wilde kakkerlakken, die zich in eerste instantie verdekt
hadden opgesteld. De eerste ontdekt Jiska op de wc. Ok die kunnen we hebben... Maar dan pakt Suzanne haar tas, waar er 3 vliegensvlug vanaf schieten. Ook bij Jiska zitten ze samengeschoold op de
tas, waarbij de opperkakkerlak roept: " verspreiden! Een voor allen, allen voor deze kamer!" Tenminste dat denken we dan...
Goed, nog even niet naar bed dus. Suzanne vangt iedere kakkerlak persoonlijk in een hoedje, die dan netjes buiten de deur worden
gezet. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze zijn zo ontzettend snel en gehaaid, waardoor ze net zo hard weer uit de hoed rennen of vallen of richting je arm lopen, wat weer de nodige hilariteit
oplevert.Daarnaast komen we erachter dat ze net zo hard onder de gleuf van de deur terug kunnen komen, die wordt dus al snel gebarricadeerd met een backbackcover om terugval te voorkomen.
Anyways, na een uur is de strijd gestreden en denken we ze allemaal buiten gezet te hebben. De opperkakkerlak zien we nog net met een
wit vlaggetje en een koffertje de hoek om gaan. Het bed draaien we nog helemaalbinnenste buitenom een eventuele verstekelingte slim af te zijnen de klamboe wordt strak gespannen. Zo..
welterusten.
Na een verder rustige nacht, gaan we met Sam en zijn spotter het park in. Al snel zien we ringstaartmaki's zitten en spot Jiska een
kameleon. Sam voert hem net gevangen krekels zodat we mooi kunnen zien hoe de kameleon deze verorbert met zijn gigalange tong. de spotter doet ook zijn werk, want we zien de kleinste kameleons ter
wereld, superschattig. Het is ongelooflijk dat de spotter zo iets kleins en gecamoufleerd überhaupt kan zien. Ze zijn ongeveer 3 cm met verdord bladmotief. Ook is er eentje zwanger...
Het park is dichtbegroeid met veel rotsen, waardoor we ook veel moeten klimmen over ongeprepareerde stukken. Via een steile rots komen
we zigzaggend aan op de top van een rots waar we een prachtig mooi uitzicht op de omgeving hebben. Helaas worden we hier continu belaagd door gekke lichtgele plakkerige kevers die niet meer
loslaten. Je moest ze echt uit je haren trekken. Op de rots doen we een fotosessie met sam, die vooral overal zelf op wil staan en graag poseert. Jiska hoort een sissend geluid uit de rots komen,
waarna Sam en de spotter zeer lang hun best doen om deze dieren uit hun rotsspleet te purren, prikken en porren. we zien ze nog liggen op hun buik met een stokje in de hand, denkend aan die
megagoeie fooi die eraan zit te komen. Na verscheidene pogingen lukt dit uiteindelijk en blijken het ordinaire kakkerlakken te zijn...sissende kakkerlakken heten ze ook, blijkt later...
Bij terugkomst bezoeken we de krokodillen die bij de huisjes rondhangen. We lunchen en wachten op Sam die heeft gezegd na een half uur klaar te zijn en dan met ons meegaat naar Ambalavao waar we de
volgende taxibrousse moeten nemen. We hadden kunnen weten dat dit dus anderhalf uur betekent in het Malagassi...We wachten op de taxi, waar de mannen hangen cq hun tijd verdrijven / te niksen, met
elkaar kletsen. Omdat het allemaal erg lang duurt eer de taxi naar Ambalavao vol is, huren we heel decadent de hele taxi om dit proces wat te versnellen. Onderweg besluit Sam heel spontaan met ons
mee te gaan naar fianarantsou. Het dorpje Ambalavao is een typisch dorpje, relatief rijk met stenen huizen en meerdere verdiepingen. Alles doet zeer Frans aan. We moeten langs de apotheek, die we
alleen wellicht niet gevonden hadden, zo klein en onduidelijk is het. Het lijkt meer op een loket, er wordt verkocht aan de voordeur, Met de goeie shit op zak ;) nemen we een gemotoriseerde
pouspous naar het taxibrousse station. Sam regelt alvast onze kaartjes en wij doden de tijd met eten kopen, eten omgooien (Suzan stoot een dienblad vol cake van een randje, wat belandt in een
stukje tuin. De verkoper raapt ze op, rangschikt ze weer mooi en biedt ze zelf een half uur aan suzan weer aan, die vervolgens vriendelijk bedankt) en babyfoot spelen. Wederom is ons spel reden
voor het halve dorp om alles neer te leggen en te komen kijken. Onder luid gejuich spelen we een aantal potjes voordat de taxibrousse vertrekt. We komen er achter dat hier de taxibrousse beter
georganiseerd blijkt dan we dachten. Eerst roepen ze de achterste rij op om plaats te nemen om zo naar voren te werken. Sam koopt een extra stoel voor ons, zodat we normaal kunnen zitten. Wat een
luxe! ( lees: iets minder ellende) onderweg belt Sam zijn neef om ons op te pikken en alvast het een en ander te regelen voor onze treinreis.
Aangekomen in fianarantsou, is Vincent de neef inderdaad van de partij. We lopen meteen naar ons hotel, wat sam ook heeft geregeld, gooien de tassen af en zetten koers naar het station. Helaas is
het gesloten, we proberen nog wel naar binnen te komen en spreken ook iemand, maar hij kan niks regelen. Wel zien we het oude station met apparatuur uit de jaren 30. Vincent kent nog iemand die bij
het spoor werkt, dus gaan we daarheen. We komen uit bij een piepklein huisje, waar een wat oudere vrouw woont. Het is een ruimte, de kamer staat vol met antieke, kitserige meubels en overal wat
prullaria zoals porseleinen beeldjes. Lichtbruine houten kasten, met geslepen glasraampjes. Schilderijen van Maria of Jezus aan de muur en er hangen over de gehele breedte van de ruimte gordijnen
om het slaapgedeelte te scheiden Van het woongedeelte. Het eten staat nog op de salontafel. Er staat een grote beker, die sam pakt en een slok uit neemt. De vrouw vertelt dat er iets kapot is aan
het spoor, haar man is opgeroepen dit te repareren. Ze verwacht dat dit morgen wel is opgelost, zodat we toch de trein kunnen nemen. Kaartjes kan ze niet regelen, dus er zit niks anders op dan
morgen om 7 uur op het station te zijn. Wat een bijzondere ervaring om zo'n locale woning te mogen zien van binnen.
we gaan eerst douchen voordat de mannen ons meenemen naar een restaurant en daarna de karaokebar. We zijn doodmoe, maar we kunnen niet eerder weg voordat er gezongen is. Natuurlijk. Eerst zijn
Vincent en Sam aan de beurt, maar daarna is het tijd voor Suzanne om met Sam te gaan zingen. Adèle nog wel...gelukkig zingt de gehele bar mee ;)!
Dan is het echt tijd om te gaan slapen. Vincent gaat voor ons treinkaartjes regelen en maakt ons op tijd wakker, als dat maar goed gaat...
Als we dichter bij het busstation aankomen, worden we steeds meer belaagd met mee rennende mannen die al vragen waar we heen gaan. Gelukkig fietst onze fietser ook gewoon door. We stappen af en we
zien elkaar niet meer, omdat er een muur aan "graag willen verkopen, kom bij mij in de bus, ik vraag wel 3x zoveel" busjesmannen om ieder van ons staat. We weten elkaars blik weer te vinden en
lopen stug door, met stevige tred. De mannen lopen mee, enkele haken af. Bij ticketoffice kopen we een ticket naar Isalo. Onze tassen worden weer bovenop het dak geslingerd en vakkundig
vastgebonden. Via het raam als opstapje klimmen ze behendig naar boven. Het is 9:15 in de ochtend. Er lopen weer allerlei mensen tussen de bussen rond met manden vol koopwaar. Stokbroden, cake,
chips etc. Ze stoppen bij je raam, tikken je zelfs aan op de armals je het geroep negeert en niet omkijkt. Maar met een vriendelijk no merci, lopen ze weer verder. Eenontbijtje scorenis geen gek
idee. Echter de mensen met hun manden, vragen drie of vier keer zoveel dan in de shop.De shop bevindt zich ook gewoon op het busstation en daar kopen weons dagelijks medicijn en ontbijt: chips en
cola en stokbrood met wederom le vache qi rit.
We zittenop de achterste rij. We kijken elkaar aan,we horen hettoch goed... Kuikentjes!En niet een maar wel een heel aantal horen we zacht tokken. We kijken achter onze stoel en kunnen net een
rieten mand zien die daar staat, dichtgebonden aan de bovenkant met touw. Wat zielig, met zijn allen in een rieten mandje, achterin de bloedhete bus.
Anderhalf uur latervertrekken we. Er zijn 16 zitplaatsen a 30 cm breed, daar pas je al net op. We vertrekken met 22 mensen. Op de achterste rijkomt er nog een bij. Wat wederom inschikken betekent
en afgeknelde ledematen.Jiska zit daardoor op twee halve stoelen en Suzan zit vastgeplakt tegenhet raam. We gaan in ieder geval en hopen maar dat er gauw mensenuitstappen. Al gauw horen we het
gejammer van moederkip, die is er ook nog! Een hartverscheurend kippengehuil waarvan je niet wist dat ze het geluid konden maken gaat ons door merg en been als we hobbelend op weg zijn. In de
bochten druk je elkaar helemaal klem, waarbij degene die half bij Jiska op schoot zit, steeds maar vriendelijk glimlacht. Maar door de weinige bewegingsruimte is het voordeel dat je geen kant op
kan en rustig kan blijven zitten. Nou ja rustig, in een bocht waar we met zijn allen naar links verschuiven, wordt door de druk het raam uit zijn sponning gedrukt. Het raam waar Suzan tegenaan
geplakt zat.We kunnen hem nog wat terug zetten, maar het anderhalve meter lange raam is toch aan 1 kant losgeschoten, aan de andere kant voorin de bus zit het nog wel vast. Achterin de bus zit je
ook wat hoger, waardoor je onderhand ter hoogte van het raam zit en als je dus nu niet oppast, buiten het raam zit. En zokomthet dat Suzan de rest van de tocht het raam krampachtig vasthoudt om
erger te voorkomen. Bij iedere heuvel of bocht zie jehet raam weer losschieten. Het is niet heel ongewoon, want het raam aan de andere kant zit er al niet eens meer in en is al vervangen door
eendun plastic laagje.
Eindelijk na 2 uur stappen er dan heel wat mensen uit, wat nog snel is voor Malagassy begrippen, Wat een verademing, weer een gehele smalle zitting tot je beschikking. Al duurt het nog uren voordat
Jiska weer gevoel terug heeft in haar benen. Na anderhalf uur zijn we er dan bijna, maar de bus stopt nog even. Daar zien we de eerste lychees verkocht worden, yeaach het lychee seizoen is geopend!
En Suzan koopt meteen wat takken vol. na 10 minuten geeft iemand aan dat onze tas er af moet. We geven aan dat we er nog niet zijn. Uiteindelijk denken we te begrijpen dat de bus niet meer verder
gaat. Iedereen stapt ook uit. Maar wat nu dan? Want er is geen andere bus. We moeten er toch echt uit, waar is onze chauffeur ook eigenlijk. Uiteindelijk vinden we hem achterin bij de bus, bezig
met het raam. Tja zo hebben we het al 2 uur overleefd, maar nu gaan ze toch eerst het raam maken en moeten wij maar een andere bus vinden. Er komt een andere bus, maardie moet natuurlijk eerst weer
lossen om vervolgens te laden. Manden vol mango's kippen en krekels (levend) komen ervanaf. Tafels, stoelen en onze tassen gaan er weer op. Na een uur wachten gaan we dan eindelijk weer op weg.En
om 17:00bereiken we dan eindelijk onze bestemming Isalo, gelukkig zijn wepas vanaf 9:00 onderwegover een afstand van 200 km.
De route was wel schitterend mooi met zijn lang uitgestrekte kale, gelige vlakten met grote kale rotsbergen in allerlei kleuren (oranje, geel groen) Enige wat je ziet is natuur en de lange weg die
voorons uit kronkelt als een slang. Onderweg komen we nauwelijks ander verkeer tegen. Het geeft een beetje een Jurassic park gevoel,alleenzijn de dino's net te goed verborgen.
In het dorpje komen we na even lopen aan bij ons hostel aan de rand van het dorp..enwat voor een. Kleine ronde lemen, oranje hutjes met rieten dak, ook wel termietenheuvels genoemd, steken af tegen
een groen, bergachtig uitzicht. Wat een rust, wat een uitzicht en wat een schattige, typisch Afrikaanse hutjes. Even bijkomen op het terras met een vers mangosapje op de ligstoelen uitkijkend op
het dal en de bergen.Er hangen wat gidsen rond het hostel en we bespreken de dag van morgen, die al vroeg zal beginnen. Ook het eten is een verademing hier. Een keer wat andere dingen op de kaart
en ook nog vegetarisch.
Als de avond valt, begint het zowaar te regenen! Ons eerste regenbuitje in Madagascar vertelt ons dat we iets dichterbij het rainforest klimaat komen, maar ook dat het regenseizoen bijna nadert.
Gelukkig duurt het niet lang.
Om 6 uur gaat de wekker en om 7 uur worden we opgehaald voor onze tour door het nationale park Isalo. We kunnen nu de rotsen van dichtbij bekijken, het zijn zandrotsen in grillige vormenen de
kleuren lijken van dichtbij nog feller en mooier. De gids legt wat uit oevr de stam die hier vertoeft. Ze maken graven in de holen van de rotsen. Soms voor gevaar van eigen leven. Hun gewoonte is
om eerst een tijdelijk graf te maken en dan de botten in een kleiner kistje te stoppen en te begraven op een permanente plek. Die plek kan soms hoog en moeilijk te bereiken zijn. Om dit te kunnen
nemen ze even een slok rum om genoeg lef te hebben de rots op de klimmen, niet teveel natuurlijk..;)
Ze hebben hier een typische boomsoort. Die komt ook alleen in Madagascar voor. Het heeft een weerbarstige stam, wat lijkt op een krokodillenhuid, die bestand is tegen brand. Een van de weinige
boomsoorten die een bosbrand kunnen overleven. Op een enkele plaats langs het pas steekt een roze bloem fel af tegen het droge geel en oranje. Deze bloem helpt tegen kanker en komt ook alleen hier
voor. We vinden verder de Elephant feet met zijn gekleurde bloemen en een zeer giftige plant. We komen uit bij een canyon, waar we vanaf een rots een prachtig uitzicht hebben. Onderweg vinden we de
gekleurde sprinkhaan. Die ook giftig is. Wat een bijzonder dier, die kleuren, zo veel verschillene kleurenen zo fel, zo mooi.
We vervolgens ons pad en dalen steeds verder af en de omgeving verandert drastisch van droog, kaal en rotsen naar paradijselijk groen. Met diverse palmbomen en veelkleuren groen en veel
begroeinglopen we in een tropische omgeving langs een riviertje. Via wiebelige en soms glibberige keien steken we het kleine riviertje over. In het regenseizoen is dit pad onbegaanbaar. We hebben
geluk en vinden een hele groep ringstaartmaki's! Met baby's en van heel dichtbij, kijken ze ons nieuwsgierig aan en andersom. Hier kunnen we wel uren vertoeven :). Het zijn ook gekke dieren
eigenlijk met hun lange gestreepte staart die puntig de lucht in steekt, hun te kleine hoofd voor hun te grote lichaam met die fel oranje gekleurde kraaloogjes. Ze lijken ergens ook wel weer op
katten.
We lopen verder langs de rivier om uiteindelijk bij de watervallen uit te komen. Het water is fris, maar niet ijskoud, voor pootje baden precies goed! Op de terugweg vinden we de groep
ringstaartmakis weer maar ook de vercaux sifaka. Een mooie wit gekleurde aap. Die wordt echter opgejaagd door de ringstaartmaki's die een gek schreeuwend geluid maken. De sifaka is maar alleen en
de maki's met een hele groep. Ze omsingelen de sifaka en gaan over tot de aanval. De sifaka kan geen kant op en blijft dan ook maar rustig zitten in de hoop dat de aanval snel overgaat. De maki's
dalen hierdoor toch nog een heel aantal punten in hun liefheidsgehalte ;)
Om 13:00 zijn we weer terug in het hostel en nemen we heerlijke ravioli als lunch. Wat een fijne afwisseling :). Om 14:00 lopen we weer naar de geasfalteerde weg waar we een busje op hopen te
pikken die ons verder de RN7 op brengt en wel naar Ambalavao. Een ticket voor de bus hebben we al en ook al is hier geen busstation en sta je gewoon langs de weg te wachten, er zijn wel
busjesmannen die contact hebben met de bussen en weten wanneer de bus ongeveer komt. Ook geven zij door dat wij nog opstappen en ze dus 2 plaatsen vrij moeten houden. Er schijnt ook nog een ander
vervoersmiddel te zijn en we kunnen upgraden voor 3 pp naar een 4wd. Ook een soort taxi maar dan vet luxe, met ruime plaatsen en we hebben de hele achterbank voor ons zelf! Alhoewel we stiekem toch
onze aftandse taxibrousse missen, zijn we blij met de snelheid van deze auto waarmee we onze bestemming nu in een keer bereiken. We komen na 2, 5 rijden aan bij National Park Anja waar je ook
schijnt te kunnen overnachten. Op naareen nieuw avontuur!!
