Bia hoi in h(an)oi!
06 nov. 2016
🇻🇳
vanuit Vietnam
Sin Jow!
Zondag 6 november
Na heerlijk gehang op het terras, pakken we de trein om half negen. We vinden onze coupe en delen die met een Vietnamees stel. Zij liggen onder en wij mogen de twee bovenste bedden met een
voetsteuntje beklimmen. Provisorisch voorzien we onszelf van een toastje met kaas en proosten we met een biertje op een goede reis. We zijn toch nog nieuwsgierig naar de rest van de trein en gaan
op verkenning, misschien is er wel weer een restolounge. We zitten in treinstel 7 en lopen alle treinstellen door, er blijkt nog een hele luxe versie, maar ook nog een treinstel met alleen stoelen.
Daarachter blijkt inderdaad een restaurant te zijn!! We worden als enige toerist vriendelijk begroet door de locals. Van onze buren krijgen we af en toe wat nootjes op een dekseltje toegeschoven.
De wc is een hele belevenis, gewoon omdat het iets is wat we beiden nog nooit gezien hebben. Onder in de wc pot zit geen water, geen loden klepje met gat maar een soort van compost of koffiedik
achtig spul. Na het doortrekken wordt dat spul heen en weer gekneed door soort ijzeren stangen en verdwijnt je plas of drolletje als sneeuw voor de zon in een vernuftig en geurloos systeem van
compost.
Tijd om te slapen! Wat een heerlijk bedje, zo na onze plank is dit een verademing. Heerlijk zacht met een fijn dekbedje! Heen en weer wiegend Op het ritme van de trein vallen we al snel in slaap.
Om half 5 worden we lieflijk wakker gezongen en wordt omgeroepen dat we er zijn en eruit moeten. Pff we dachten dat we tot half 7 de tijd hadden, wat is dat hier toch met dat midden in de nacht
aankomen..
We pakken een taxi naar ons oude hostel, daar kunnen we vast terecht. Nadat we de mensen hebben wakker gemaakt blijkt dat het vol is. De meedenkende taxichauffeur probeert nog een ander hotel maar
helaas, daar is pasom 7 uurplek. We besluiten zelf te gaan zoeken en lopen nog een half uur met onze zware tas door de donkere en verlagen straten
van Hanoi. We vragen bij een hotel of we op de WiFi mogen. Dit mag en de behulpzame man zegt na 10 min ook een kamer te hebben. Prima. De kamer is op de 26e verdieping, althans zo voelt het als we
de vele trappen opsloffen.
Snel nog een paar uurtjes slaap pakken voordat we weer verder kunnen. We kunnen in dit hotel onze kleren wassen, wat hard nodig is, alles stinkt een uur in de wind. Met name naar houtkachel.
Na ons ontbijt gaan we naar de temple of literature. Het is effe een stukje lopen. Onderweg komen we langs de flag tower, hèt symbool van Hanoi. Dit is een mooie plek tegenover een park waar, bij
een beeld van Lenin, een groep scholieren een ingewikkelde dans aan het oefenen zijn. We stoppen er voor koffie als ineens een flinke stoet auto's met toeters en bellen en politie langskomt. De weg
is geheel vrij gemaakt voor een dikke zwarte auto en wordt volledig begeleidt, is dit de president??
We komen uiteindelijk uit bij de tempel waar we ons voornamelijk vermaken en verbazen over de toeristen en hun vele verschillende poses voor hun selfiestick. Het is hier de trend om met je vingers
dezelfde kant richting noordoost of noordwest te wijzen. Weer wat nieuwe poses voor in onze spreekwoordelijke rugzak. Ohja de tempel was ook wel aardig.. we staan ook even stil bij de bron van
clarity water, waar vooral talloze vissen happend aan de oppervlakte lijken te roepen, help, help. Onderweg terug naar het old quarter eten we bij een lokaal tentje op straat noodlesoep, waarbij er
in het Vietnamees wisten uit te leggen dat we vegetariërs zijn.
Terug in het oude centrum, nemen we op een rooftop dan het beruchte bia hoi. Een zelfgebrouwen lokaal tapbiertje en ook de springrolls worden hier onderworpen aan een test, waarbij mama vu's
springrolls nog steeds onbetwist op 1 blijft staan. We gaan op zoek naar een karaokebar.. maar waar in eerdere plaatsen het op elke hoek met neon-reclame werd aangegeven is hier niks te vinden. Via
internet komen we uiteindelijk bij een travelagency uit, die naar later blijkt karaoketours organiseren. Echter kostte dit 70 dollar.. en wordt ons verteld dat de karaokebarren vooral bekend zijn
bij de locals and very good hidden zijn voor de toeristen. Helaas dan maar nog een biertje op zon plastic terras. Het is druk en stikt vd toeristen die hier blijkbaar allemaal samenscholen en zich
tegoed doen aan happy balloons, een opgeblazen ballon die ze leegzuigen waar dan een zaligmakend goedje in zit.
Maandag 7 november
Rond half 10 maken we ons klaar voor ontbijt voordat we weer op pad gaan. We doen het lekker rustig aan en stoppen bij de eerste koffietent op de eerste verdieping waar we ons nestelen op het
balkon tezamen met allemaal superschattige kittens. We raken al iets meer gewend aan de Vietnamese koffie. Ze hebben zelfs koffie met ei, appelsap, perzik en kokos. Suzan probeert die laatste die
erg goed smaakt ondanks dat ie koud is. Vanaf het balkon genieten we van het straatleven. Er is steeds zoveel te zien: vrouwen met koopwaar in een oversized weegschaal, hangend over hun schouder,
het kriskras door elkaar verkeer, een winkelier die de zakken chips in haar levensmiddelenwinkel afstoft met een plumeau, regen die het leven slechts 1 sec stil zet, om binnen no time het weer in
rap tempo op te pakken maar nu dan in poncho of plastic tasje op het hoofd die iedereen ook bij zich heeft. We kunnen zo wel uren doorbrengen! Maar het is tijd om naar het vrouwenmuseum te gaan.
Daar leren we op de eerste verdieping veel over alle rituelen rondom zwangerschap en trouwen. De tweede verdieping gaat over werk op het land of weven van kleding, pottenbakken etc. Daar lezen we
dat de ambacht van kleding weven bijna verdwenen is door de komst van machines en fabrieken. Nu zijn we al helemaal blij met onze handgemaakte hmongjassen op originele manier geweven en op kleur
gemaakt, uniek en bijzonder. Derde verdieping gaat over geloof, mother of godness en alle rituelen en de laatste gaat over oorlogsvrouwen. Een museum vol over het sterke geslacht ;) waarbij deze
Vietnamese vrouwen nog veel sterker en stoerder zijn dan bij ons :). Na deze interessante middag scoren we nog snel wat eten, gecombineerd met wat shopping voordat we de bus pakken naar phong nha
ke.
De bus scout pikt ons op bij het hotel en neemt ons mee naar de hoek vd straat. Na even wachten met een chinees stel, houdt hij een taxi aan en laat ons daarin plaatsnemen. We worden ergens op een
drukke straat afgezet. Geen scout en geen bus te bekennen daar. De geen Engels sprekende taxichauffeur wil dat we betalen. Wij hebben natuurlijk al de busticket betaald.. dus dit zijn kosten voor
de busmaatschappij die dus nergens te bekennen zijn. Daarom benadrukte het hostel misschien zo stevig hun telefoonnr die ze opschreef om te bellen als er problemen zijn. We bellen het hotel, die we
niet te pakken krijgen terwijl we ondertussen staan met een slecht verstaanbare Chinese man die nog steeds verbaasd naar de Vietnamese dong in zijn handen kijkt, niet wetend hoeveel we moeten
betalen en welk geld daarbij past, en een steeds bozer wordende taxichauffeur die zijn geld wilt. Ondertussen houdt het Chinese mooie poppetje heel assertief en welbespraakt anderen aan met de
vraag waar het busstation is of kan helpen met de issues met de buschauffeur. Gaan we die bus ooit vinden? Of is hij dan al weg en zitten we dan nog een nacht stuck in Hanoi??
Wij worden ondertussen gelukkig teruggebeld door het hostel, geven straatnaam door en worden gerustgesteld dat het allemaal goed komt en dat we niet moeten verplaatsen, stay where you are!!
Ondertussen vraagt de Chinese man verbaast met allerlei soorten briefjes geld aan de taxichauffeur die inmiddels rood aangelopen is en waarbij de stoom uit zijn oren komt. De taxichauffeur grist
boos het geld met een hoop Vietnamees gevloek (weer wat nieuwe woorden geleerd ;) uit handen van de wat onbenullig ogende naïeve chinees. Wisselgeld kunnen we blijkbaar vergeten want de chauffeur
zit al in de auto met portieren op slot. De Chinese jongedame begint vervolgens te vloeken op haar sullige man dat hij de chauffeur zomaar heeft laten gaan voordat hij ons op de juiste plek heeft
afgezegd.
Dan komt na 10 min onze scout aangesooterd met duizendmaal Excuses. We moeten nog even een paar honderd meter lopen, de Chinese voorop met stevige tred haar arme vent ver achter zich latend die
haar koffer meesleurt. maar daar is de bus dan eindelijk! We krijgen ons geld terug van de taxi., dus Eind goed al goed pfieiuw. In de bus rijkt de chauffeur ons wederom een plastic tasje aan waar
we onze schoeisel in kunnen doen en zo meenemen naar onze plaats. Deze bus heeft echter geen mand met plastic slippers klaar staan bij de uitgang van de bus bij een stop. We proberen nog een beetje
te slapen, het is inmiddels20:00, voordat weom 4:15aankomen op plaats van bestemming. Fijn,
die gebroken nachten!
Reacties
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!