part 2: Settle down

Maandag 9 oktober

De tweede week is aangebroken, ik voel me al snel thuis en ben al snel gewend. Mijn Thuis in Nederland lijkt nu al heel ver weg. Het lijkt alsof ik er al heel lang ben, maar het is pas een week.. nog niet eens eigenlijk. Another day at the office.. vandaag ga ik op pad met de groepsleidster. We moeten een aantal dingen regelen voor, als ik het goed heb begrepen om de licentie te behouden, maar er worden zo ontzettend veel termen gebruikt dat ik wel steeds blijf vragen maar er nog niet achter kom, komt vanzelf. We gaan wederom met de tricycle.. een fantastisch vervoersmiddel trouwens. Het is zo grappig dat ieder Aziatisch land een soortgelijk iets heeft, maar dat ze ook weer allemaal zo anders zijn. Dit is een brommer/motor met een soort van zijspan. Een overdekt bakje waar je in stapt en ik met mijn lengte ook prima in pas, maar waar de gemiddelde Nederlander ongetwijfeld zich als een ingeblikt sardientje voelt, waarbij hij met zijn wang tegen het plafond zit en met zijn knieën in zijn nek. Voor mij dus perfect. Voorin is een bankje voor 2 personen en dan heb je ook nog een raam ?. Je kan ook achterin stappen en dan is er nog een bankje voor 2 personen.  En daar rijden er dan 100 van rond, allen zich gedragend als ware botsauto’s die niet voor of achteruit kijken en daar waar ‘NO U-turn” staat, zonder te kijken het stuur omgooien en draaien op de weg, gewoon omdat het kan. Allereerst gaan we in ieder geval naar de dokter, dezelfde dokter die ook de medisch test afneemt bij een autorij examen, een soort van huisarts maak ik er maar van. Via een smal tuinpaadje komen we bij de zij-ingang van een ondefinieerbaar gebouw. We lopen door een smalle gang en komen aan in een klein donker kamertje waar maar net het houten bureautje met kleurrijk kleedje past. Het kantoor ligt vol papieren en ergens op de smalle muur spot ik nog de welbekende ogentest. De dokter begroet me vriendelijk en biedt met het kleine krukje aan om op te zitten. De ruimte doet wat kitscherig aan met zijn gordijntjes en spulletjes. Mijn collega stelt mij voor en al ja knikkend observeert de dokter mij aandachtig. De dokter moet iets voor ons op papier zetten, maar dat gaat nu niet meteen lukken, dus dat wordt morgen, of overmorgen.. of die dag erna ?. 

Dan gaan we met de tricyle weer op weg naar de volgende stop, het ziekenhuis. Aan de hoofdingang wordt gewerkt dus is een al betonnen puinzooi. We gaan rechts een gebouwtje binnen, want nu soort van fungeert als hoofdingang. het is druk. Sommige mensen zitten op blauwe plastic bushaltestoeltjes, anderen staan in de rij bij de balie, wij lopen echter rechtdoor de gang in met zijn houten lambrisering en crème kleurige muren. daar zijn verschillende houten deuren, waarvan het raam beplakt is met kleurrijk bloemetjespatroon al la tante Truus raamdecoratie of een poster. Er boven staat geschreven wat er achter de deur afspeelt: ‘pedia clinic’, ‘animal bite centre’, ‘eyeclinic’, ‘surgical treatment room’. Tussen de deuren staan tegen de muur diezelfde blauwe plastic bushalte stoeltjes om te wachten. Wij staan te wachten voor de ‘psychiatric clinic’, ik ben benieuwd. We kunnen naar binnen, de psychiater zit achter haar desk (wederom een vrouw ?; een glazen bureautje met een lichtroze tafelkleedje met van die mooie roesjes eraan. Een grote kast schermt achter haar rug de rest van de ruimte af, wat zou daarachter zich bevinden ?. Er staat nog een tafel met wat schelpen en stenen. Op de kast hangt een a4tje geplakt met daarop ’10 warning signs of good health: 1) persistent sense of humor 2. Episodic outbreaks of joyful, happy experiences…3.. te grappig. Ook hier word ik voorgesteld als de nieuwe medewerker en stelt de psychiater zich geïnteresseerd op. In officiële en formele gebouwen is veel in het Engels trouwens en hoe hoger het niveau hoe meer ze ook met elkaar Engels gebruiken als voertaal. De psychiater krabbelt wat op een briefje wat wij vervolgens mee krijgen en gaan vervolgens op weg naar onze volgende bestemming: het winkelcentrum maar dan een andere dan waar ik geweest ben, ja er zijn er zelfs 2 ?. Daar gaan we naar de bakker, waar de vitrine vol staat met grote glimmende taarten. De een nog imposanter dan de ander. De prijs doet me schrikken, voor zo’n taart betaal je gewoon 8 euro. Dat is voor hier toch vreselijk veel geld? Op de grond zie ik wel 30 dozen in bestelling op de grond staan.. er zijn er toch wel die dit dan wel kunnen veroorloven, maar deze zoetekauwen die zo van snacken houden, zullen het er wel voor over hebben. Wij kopen een taart voor Nannai (zo wordt onze kokkin genoemd, wat moeder betekent) omdat ze vandaag jarig is. Tenslotte laat mijn collega mij kennismaken met bukoshake een overheerlijke kokosnootshake! 

Terug op het centre is er steeds meer werk aan de winkel, wat natuurlijk wel echt superleuk is. Mijn collega’s zijn allemaal ontzettend leergierig en willen alles weten, vragen steeds om advies. Middags is er ook even overleg met Erna, de oprichtster van de stichting. We proberen de lijnen zo kort en zo open mogelijk te houden met elkaar. Bijna 11 uur later kom ik weer thuis aan, een lange dag vandaag! Aangezien gisteren zo’n lange dag was, hebben we afgesproken dat we wat later beginnen. Dat komt mooi uit, want het is tijd om de was te doen aangezien ik elke dag hier wel schone kleren aan moet, omdat het zo klam en zweterig weer is. Op weg dus naar de wasserette met mijn wasmand en de tricycle, de tricycle weet niet wat ik bedoel als ik hem zeg waar ik heen wil, maar na mijn wasmand gezien te hebben, weet hij wel ergens een wasserette. Prima.. Ik kan het vanmiddag schoon ophalen voor 2,50 euro. Als ik de wasserette uitloop.. zie ik aan de overkant een verfwinkel zitten, dat komt goed uit! Dan kan ik meteen muurverf voor mijn slaapkamer kopen. Ik heb al bedacht dat het turquoise wordt, gewoon omdat het kan hier in de Filipijnen ?. Ik kom aan in een open winkel, waarbij de achterste muur vol met schappen verf staat, allemaal gebruikte roestige blikken met verf strepen. Ik geef door welke kleur ik wil. De verfman trekt een blik open, ondertussen hangt er een handdoekje vanaf zijn schouder non-stop in zijn mond als een soort van tutteldoekje voor baby’s. De verf die in het blik zit, schat ik in op mintgroen.. niet echt turquoise nog.. hij loopt even naar achteren en pakt vervolgens een ander blik met daarin donkergroen.. en nu mengen dan maar met een spreekwoordelijke natte vinger. Met een roller en kwast ben ik voldoende bewapend om mijn slaapkamer te lijf te gaan. Maar eerst nog aan het werk. 

De meiden reageren weer even enthousiast als je komt, leuk ontvangst elke dag weer. Vandaag veel gelezen in alle documenten en ingegaan op situaties die ze lastig vinden met de meiden. De staff eet hier aan zijn eigen tafel en de meiden eten aan 2 tafels, gevraagd waarom ze niet aan tafel eten met de meiden. Dat is omdat ze dan goed kunnen observeren van een afstand. Om aan tafel bij de meiden te zitten, hadden ze eigenlijk niet aan gedacht en wordt vanaf heden direct uitgevoerd! We zitten in het staartje van een typhoon en dat is merkbaar.. elke dag regent het en het wordt steeds heftiger.. buien waarvan je binnen een tel drijfnat bent. De volgende dag hebben we weer Staffmeeting, vergadering. Inmiddels weten de meiden ook, na veel verbazingwekkende gezichten en ogen die er uit rollen (zit er dan koffie in die pad, hoeft dat niet eruit?), hoe het senseo apparaat werkt, die ik inmiddels ook afgestoft heb! Lang leve de Nederlandse oprichtster en vrijwilligers hihi.. Dus ze willen nu maar al te graag koffie voor me zetten. Again coffee? You drink a lot haha. De ochtend bestaat weer uit presentaties van de social worker. En dit gaat wederom met powerpoint en filmpjes, die je tot nadenken zetten. Dit filmpje gaat over de wortel, de eieren en de koffiebonen. Stop alle drie de ingrediënten in 3 pannen en laat het 15 minuten koken. De wortel gaat er hard in en komt er zacht uit, de eieren gaan er zacht in en komen er hard uit en de koffieboon wordt een met het water. Ga je problemen in het leven te lijf als een wortel dan zal je daar dus uitkomen als week, zacht en slap, ga je de problemen aan als een ei, dan kom je er bikkelhard uit, gevoelloos uit.. beter is dus om het aan te gaan als koffie, niet te zacht, niet te hard maar wordt een met het water..dus… afterall: Be like a coffeebean..!! zie je, met dat vele koffiedrinken zat ik dus gewoon al helemaal goed! Mijn probleem van vermoeidheid ga ik namelijk volledig met koffiebonen te lijf hahaha. Ik heb namelijk nog steeds moeite met opstaan en stel het naar bed gaan steeds veel te lang uit.. toch nog te veel hang naar het Nederlandse ritme merk ik.. Daarna volgen nog wat statistieken over armoede, hulpverlening, misbruik etc. per gemeente. Na de lunch hebben we nog een vergadering maar dan over de meiden en andere projecten en het team. We beginnen allereerst weer met een wijsheid vanuit het engelenboek.. vandaag wordt de bladzijde met als boodschap “honour your accomplishments” opengeslagen. De vraag is wat deze boodschap voor je betekent. Ik vertel over de dankbaarheid die ik deze week voel dat ik hier mag zijn, hoe het team mij ontvangen heeft en overal in betrekt. Ik vertel het team, dat er wel moeilijke momenten en tijden waren de laatste jaren en over dat ik wel het een en ander hebben moeten doen en laten om hier te komen, het afscheid nemen van mijn lieve familie en vrienden, mijn neefjes en mijn hond die je het niet kan uitleggen, deze keuze, hoe fantastisch ook, betekent wel andere dingen laten gaan. Deze inspanningen, keuzes en energie die ik er in heb gestoken, eer ik zeker omdat het meer dan waard is als je hier zo warm ontvangen wordt, je aan alles voelt dat het klopt dat je hier moet zijn en voelt hoe bijzonder het is om iets te mogen bijdragen hier voor deze meiden. Na de vergadering is het dan zover, ik ga voor de eerste keer sporten met mijn collega in de sportschool. We komen aan bij een soort van schuur gemaakt van een houten stellage, met metalen golfplaten als dak, het geheel afgewerkt met zilverkleurig, glimmend isolatiemateriaal. Een aantal felle tl-lampen verlichten de hal die vol staat met fitness apparaten waar de verf vanaf bladert of bedekt zijn met roest. Er is een special woman-area. De muren zijn wat opgeleukt met her en der wat a-4tjes die vakkundig soort van gelamineerd zijn met reepjes plakband. Net zoals ik vroeger mijn agenda opleukte met plaatjes haha. Op die a4tjes staan bemoedigende teksten als no excuses, only one hour a day. Make time to exercise. Maar voordat we gaan beginnen, moet ik me natuurlijk eerst opgeven. Het kost eenmalig €1,60 inschrijfgeld en een abonnement voor een maand kost me €5,50. Ik betaal en moet vervolgens mijn naam opschrijven in het logboek, waar de datum van inschrijving wordt bijgezet op 1 regel na alle andere inschrijvingen. Inschrijving voltooid ?. De dames zijn allemaal in lange legging, ik in een korte sportbroek. Wat hier direct als sexy wordt bestempeld. Ik zweet al zodra mijn voet de trapper raakt.. toch is het wel fijn om even lekker los te gaan en over de slaapkont van het krakkemikkige zadel en de roestige hapering in het wiel van de fiets zal ik dan ook niet klagen ?. Voor 15 cent verzeker ik mezelf er tenslotte van dat ik ongelimiteerd gebruik mag maken van de watervoorziening.. maar ja wie weet nu dat ik dat betaald heb en wie weet dat voor de volgende keer? Terug op het centrum maak ik handig gebruik van het mee-eten op de groep, wat een luxe, scheelt weer koken en wie eet anders die groenten op ?

De volgende dag, donderdag, zou ik eigenlijk vrij nemen omdat ik het weekend ga werken, maar ik had afgesproken met mijn collega om op zoek te gaan naar een gitaar. Dat had ik met hem afgesproken om in de ochtend te doen en heb ik mijn collega’s gevraagd dat aan hem door te geven, dat ik ondanks de vrije dag wel kom om met hem naar de winkel te gaan. Dus ik ga op weg naar het centrum en bedenk me dat ik ook nog wel even met de social worker kan gaan zitten als ik er toch ben om nog naar de behandelplannen kijken, maar op het centrum aangekomen blijkt mijn collega er niet te zijn en reageren mijn overige collega’s verbaast. Je zou toch vrij zijn vandaag? Ehh dat zei ik toch gisteren, hahaha typisch voorbeeld van ik zeg weg ja, maar begrijp je ondertussen eigenlijk toch niet ? gelukkig is de social worker er wel. Eerst maar ontbijt, een ei. Maar na het ontbijt blijkt de social worker ineens weg te zijn, haha zo gaat dat dus hier met afspraken hihi. Ik ga dan maar even wat lezen en hopelijk komt er iemand wel weer een keer terug. De social worker komt rond 11 wel terug en we kunnen dan toch heel nuttig aan de slag met het SMART maken van de doelen en het is dan al gauw tijd voor lunch. Dan blijkt mijn andere collega weer terug en kunnen we alsnog om 14:00 naar de gitaarwinkel. Ik vind de kwaliteit echter tegen vallen voor de prijs die ik nog moet betalen (35 euro), mijn collega die wel gitaar kan spelen en die ik heb meegenomen voor advies, blijkt eigenlijk als enige antwoord te hebben: it’s oke, is good.. oké advies geven betekent dus vooral maar alles goedpraten, zonder enige kritische noot. Of, ja zeggen op ik heb er verstand van, maar ondertussen er geen bal van weten. De filipinos doen namelijk liever dat dan je teleurstellen en nee verkopen. Maar kijk die fretten dan, wat vind je daarvan? Jes is oke..vind je niet te duur voor de kwaliteit? is oke, is good. hahaha oke.. dan toch mijn geduld nog even op de proef stellen, op mijn gevoel vertrouwen en toch maar niet doen. 

Mijn collega gaat weer en ik ga nog even verder shoppen om het huis wat op te leuken. Het valt me op dat vele dingen nog duurder zijn als in Nederland, zoals een simpele plastic bewaardoos, of zoals kerstverlichting, omdat veel dingen natuurlijk import zijn. Het goedkoopste lichtsnoer wat ik kan vinden is net zo duur als mijn maandabonnement op de sportschool. Maar ja een beetje sfeer is wel leuk. Dus vooruit. Bij terugkomst kan ik het terras direct pimpen met lampionnetjes en kerstverlichting, waardoor de tl-verlichting voortaan uit kan blijven! Daarna is het tijd voor mijn kamer.. die onderwerp ik aan een grondige schoonmaak en de komende 3 uur lang ploeter ik door mijn kamer met een emmer sop, plumeau en dweil. En wordt mijn kamer vrij gemaakt van de vele spinnenwebben, muizenkeutels, 13 lagen stof en wit paddenstoelachtige schimmelvorming op mijn bed. Geen verrassing want de geur zoals al eerder beschreven deed me dit al vermoeden. Mijn gekochte geurolie mag nu de restantjes verdrijven.. De opbrengst wat betreft insecten valt mee, slechts een levende miljoenpoot rende zo snel hij kon met al die pootjes weg en leeft alsnog op mijn kamer, maar dan in een andere hoek, voort en een grote dode spin. De onafgewerkte betonnen vloer droogt verbazingwekkend snel op na het dweilen. Nu ik de smaak te pakken heb en we nu toch al doorweekt zijn, pakken we de verf er meteen bij en begin ik aan laag 1 van de grote muur. Ben ik alsnog de ladder vergeten van het centrum… en aangezien er geen plafond in zit zijn de muren behoorlijk hoog.. dan maar tot zover ik kan reiken.., straaltjes zweet lopen van mijn hoofd. ’s nachts slaapt het toch wat benauwd en onrustig in de vrijgekomen schimmellucht vanuit het beton gemengd met de toch wel aanwezige verflucht ondanks dat het op waterbasis is.. uchekuche 

Vrijdagochtend Vandaag ben ik ook vrij, dat is toch fijn, want dat lijkt toch best lang geleden! Vandaag is de huiskamer aan de beurt.. alle muren worden hier ook stof en spinnenweb vrij gemaakt. Vloeren worden geveegd met een heksenbezem en een roestig blik waar je het vuil steeds onder veegt in plaats van in het scheve bakje. De vele ramen worden ontdaan van een dikke laag.. tja wat voor laag eigenlijk..modder, stof, alg. Het doekje en het water zijn binnen no-time steeds zwart. Smiddags nog even op weg naar het winkelcentrum met de tricycle, om nog even wat europese schoonmaakspullen te scoren en nog wat andere laatste dingetjes. Vanaf het winkelcentrum wachten ze echter met rijden totdat de tricycle vol is.. toch vreemd..in de hele stad rijden ze je overal als enige passagier overal naar toe en hier wachten ze ineens tot het vol zit. Ik kom aangelopen en ze wijzen me een wachtende tricycle aan.. die is dus nog niet vol.. maar alleen, ik zie de vrije plaats niet.. er zitten al twee mensen voorin, zelfs 3 achterin, en er zit zelfs nog iemand achterop de motor. Met mijn grote bigshopper tas vol weet ik echt niet waar ik dan moet zitten. Ze tikken achterop de motor, oke daar kan er wel nog een bij, drie moet kunnen, maar de dame doet geen enkele moeite om dan ook maar iets op te schuiven. En die grote tas dan, dat lukt toch niet om die vast te houden al zittend op het achterste raster (waar dus eigenlijk die tas hoort). Een man helpt me uit de brand, hij gooit mijn tas (die hij wel nog even dichtknoopt) op het dak van de tricycle, de vrouw schuift dan eindelijk heel iets op, waardoor ik zijwaarts als derde persoon achterop plof en probeer te voorkomen dat ik mijn hoofd stoot aan het dak (nu ben ik zelfs te groot hiervoor). Ik laat me afzetten bij een cafe waar een collega me zou opwachten om samen te gaan sporten. Ik ben echter 15 minuten te laat en zie niemand meer. Dan krijg ik een bericht dat mijn collega niet kan komen, want ze heeft een bijeenkomst van de opbaring van haar nicht, ik begrijp niks van het bericht? Opbaring, ik weet niet eens dat haar nicht overleden is..vreselijk en wist je dan gisteren niet dat je dat vanavond hebt? Verwarring alom dus.. ik probeer zelf de de sportschool te vinden, maar na even wat ronddwalen kom ik er echt niet uit en neem ik maar een tricylce naar huis. 

Bij terugkomst onderwerp ik de badkamer aan een grondige schoonmaakbeurt. Daarna wilde ik met Eva nog even spontaan de kroeg in, maar na het eten koken en douchen was het zo alweer ineens laat.. en aangezien de tricycles niet echt tot laat rijden heeft het niet veel zin meer en morgen moet ik ook werken dus.  Vandaag is de eerste zaterdag dat ik ga werken. Op zaterdag zijn de meiden natuurlijk de hele dag thuis van school en is er echt tijd voor therapie. Zo zit ik een bijeenkomst van issues en concerns, een soort van groepsgesprek waarbij we de meiden op leeftijd in tweeën splitsen. De social worker pakt het erg leuk aan, met eerst een leuk liedje en dansje om mee te beginnen en daarna de mededelingen, ze geven mij steeds door wat besproken is waardoor ik direct vragen kan stellen en wat kan sturen en coachen op gesprekstechnieken en zelfreflectie. De dag bestaat verder ook veel uit taken die ook gewoon gedaan moeten worden in een huishouden en kleding wassen gaat hier op de hand, dus kost allemaal veel meer tijd. Vandaag werk ik deels thuis en neem ik rest van de dag vrij aangezien donderdag alsnog veelal uit werken bestond. Merk ook dat ik moe ben van de indrukken en informatie en het schakelen nog naar dit ritme en het dan weer goed en dan weer slecht slapen. Ondertussen ben ik wel bijna klaar met het grondig schoonmaken van het huis, mijn kamer, woonkamer en keuken zijn klaar, gisteren de badkamer gedaan. Vandaag staat de koelkast op de lijst, want die is smerig en heeft een dikke ijslaag. Tijdens het schoonmaken, wanneer het ijs loslaat hoor ik een gesis en sindsdien doet de koelkast het niet meer en wordt de koelkast in plaats van kou gevuld met een smerige lucht die op je keel slaat zodra je hem opendoet. Hmmm beetje te grondig schoongemaakt, das mooi shit. Geldt de WA- verzekering ook hier ? 

Daarna Besloot ik om naar strand te gaan, die heb ik tenslotte nog niet eens na 2 weken gezien..  maar op moment dat ik het bedenk, begint het weer te stortregenen, wat niet meer ophoudt de rest van de dag. Er zit niks anders op dan thuis blijven, wat ik nuttig besteeds door mijn kamer verder te gaan verven. Wederom geen ladder, die vergeet ik steeds mee te nemen van het centrum… maar dan bedenk ik mij dat wat ik thuis ook altijd doe. Ik gebruik de stok van de dweil om de roller op te doen en yes dat past ook nog. Het is ook nog eens superhandig en praktisch want zo kan ik met de ene kant  de spinnenwebben en de muur schoonmaken en met de andere kant direct met de roller erover heen haha en zo haal ik wel helemaal de bovenkant! Dit verven wordt ondertussen volledig ondersteund met de gouden kaskrakers en enorm valse noten van mijn over buurman, die volledig losgaat op zijn karaokeset, ik denk wel zo’n drie uur lang. Om 16:00 appt mijn collega of ik zin heb om te gaan sporten. Dus een uur laten zit ik in mijn ‘sexy’ outfit op de fitnessapparaten verder te zwoegen en in het zweet te werken, terwijl we ondertussen praten over de Filipijnse mannen, Mijn collega is benieuwd wat ik van de mannen vindt en wat voor type ik hou. . Even later zegt ze dat ze wel in haar vriendenkring even rond zal vragen of er niet iemand is die mij gezelschap kan houden voor als zij niet kan, wahhahhaha. Volgens haar maakt leeftijd allemaal niet Ik probeer uit te leggen dat dat echt niet hoeft en dat ik ook prima alleen ergens heen kan, maar dat lijkt hier niet tussen de oren te passen,.! Ze zijn hier niet gewend om dingen alleen te doen, dus dat ik alleen ben dat vinden ze denk ik erg zielig en moet meteen opgelost worden ? we bespreken ondertussen ook de mode en stijl van de Filipino’s die echt wel uberhip zijn (niet iedereen natuurlijk).. maar de blote schouders, hoog water broeken, hipsterstaartjes voor de mannen kom je hier allemaal tegen..Na het kletsen, ehhh sporten gaan we nog even wat eten in Bambussa. Een superleuke tent helemaal gebouwd van bamboo. 2 verdiepingen en lekker open. Met een podium, elke avond lifemusic en leuk ingericht. We hebben het over mannen en daten en over haar nicht. Haar nicht is op 38jarige leeftijd overleden aan een bloedprop. Mijn collega praat er heel luchtig en open over, ik reageer geshockt, zij reageert met tja, dat is het leven, ik kan het wel aan. We gaan op tijd naar huis, mijn collega moet namelijk nog naar de opbaring van haar nicht en heeft een bijeenkomst met neven en nichten. Ze moet nog 30 min. naar huis reizen met de jeepnybus. Ik vraag me af of ze dat nu zo echt voelt en zo makkelijk kan accepteren of dat ze zich groot houdt. Daar ben ik nog niet uit, maar kom ik vast achter. Zij zijn wel beduidend meer gewend dan wij in Nederland. Evenals de meiden op de groep, die hebben 10 keer ergere dingen meegemaakt dan de kinderen op de groep in Nederland, maar de kinderen op de groep in Nederland reageren bovenal ook nog eens 10 keer heftiger dan de meiden hier.

First week in the Fillippines! part1: jetlag

Hallo allemaal! Hierbij dan mijn eerste blog vanuit de Filipijnen! De mensen die me trouw volgen, weten inmiddels mijn langdradige en uitvoerig beschrijvende schrijfstijl.. ook de beschrijving van de 1e week beslaat weer zo'n 9 kantjes, dus wees gewaarschuwd en voel je alles behalve verplicht om te lezen! op de beginpagina kun je je mailadres achter laten als je een melding wilt ontvangen wanneer ik een nieuw verhaal heb gepost. Je zal je vast ook ergens kunnen afmelden, maar daarvan weet ik niet hoe dat moet ;-). Ik ben trouwens nog steeds bereikbaar op het tijdelijke Nederlandse nummer, die kan ik voor whatsapp nog steeds bereiken namelijk, ondanks dat ik er nu een filipijns simkaartje in heb zitten. Ik heb erg goede wifi zowel op het werk als thuis, dus mocht je willen bellen voordat ik jou bel, let me know ;)

Ik woon in het plaatsje San Jose, in de provincie Antique op het eiland Panay. Ik wens je veel leesplezier en reacties vind ik nog steeds erg leuk om te lezen! 

Na een reis van 32 uur ben ik aangekomen op plaats van bestemming, 3 vluchten heeft het gekost om hier te komen. Van Kuala Lumpur naar Manilla en tenslotte naar iloilo, de hoofdstad van eiland Panay. De laatste vlucht heb ik op een haar na gemist, doordat ik veel vertraging had op mijn 2de vlucht en heb een nieuwe vlucht moeten kopen die gelukkig 2 uur later vertrekt. Ik word van het vliegveld opgehaald met de auto door mijn collega’s Evelyn. Er volgt nog een autorit van 2,5 uur door stoffige, donkere smalle straten met scherpe bochten soms. Maar veel maak ik er niet van mee, want ik val al gauw in slaap. We stoppen bij een hek en zijn aangekomen bij het vrijwilligershuis in San Jose, Mijn woonplaats voor het komende jaar. Ik ontmoet Eva, die speciaal wakker wordt voor mij. Het vrijwilligershuis is een groot, stenen huis met een klein terrasje voor, een grote woonkamer met 2 groene leren banken. Het plafond is nog niet helemaal af, her en der steken nog wat stalen constructiepinnen uit het beton maar ach, de betonlook is hartstikke hip tegenwoordig. In het huis zelf is de toegang tot 2 slaapkamers, op een daarvan slaapt Eva, op de ander slaapt een vriendin van Eva. Ik word op de kamer die je vanaf buiten betreedt gestald,. Dat is een erg grote kamer, met 2 bedden, hetzelfde hippe plafond, witte muren en grijze gordijnen, groot en prima kamer met veel ramen. Rond half 1 lokale tijd ga ik slapen, op twee dunne op elkaar gestapelde schuimrubberen matrassen op een bed gemaakt van bamboo. Ik slaap meteen in. ik word in de ochtend een paar keer wakker, maar voel me nog erg moe.. rond 10:00 mag ik van mezelf nog heeeel even slapen.. 

kwart voor drie smiddags word ik vervolgens pas wakker. J. en Eva wachten op me en maakten zich al zorgen, probeerden me zachtjes wakker te maken door op mijn deur te kloppen, maar ik heb daar niks van gehoord. J. neemt me mee naar het centrum / het meidenhuis. We pakken een tricycle voor 15 cent en gaan naar het centre. Door smalle straatjes, langs stalen hekken, met bamboomatten afgeschermde huisjes, een basketbalveld en achter tralies verstopte minishops rijden we binnen een paar minuten naar het centre. Daar krijg ik een rondleiding door het centrum, in de woonkamer (een grote ruimte met gekleurde muren en bloemschilderingen en bamboo banken) hangt een groot vel papier met daarop: welcome suzanne! Iedereen stelt zich enthousiast en vrolijk voor: jij moet Suzanne zijn! Ze pakken ook direct alles voor je en stellen zich vreselijk dienbaar op. Er is zelfs nog wat lunch voor me bewaard, rijst met groenten wat ik allereerst mag opeten in de eetzaal. Daarna laat J. me de rest van het huis zien, de rijkelijk gekleurde slaapzaal waar 20 bedden verspreid staan, de tuin, de wasplaats en de grote rooftop van waaruit je uitzicht hebt op zee. Wauw wat een supermooi en groot huis, met zoveel verschillende ruimtes. En wat is het allemaal leuk en praktisch ingericht. Er hangt een takenlijst, een overzicht wie wanneer jarig is en wat andere dingetjes op het prikbord. Het doet me heel erg denken aan een leefgroep in Nederland. 

We lopen het huis uit via de achterkant en komen uit bij de zee en de pier. Het water staat nu laag, we lopen de pier op en kijken naar de vissen in het water. Ik haal diep adem, de geuren komen me bekend voor en de omgeving laat me thuis voelen en vele herinneringen herijzen. De zee, de haven, het zand, de mensen, zo anders maar toch zo bekend. De geur van olie, verbrand hout, zeep, bloemen wat dan ook, ik weet niet eens wat ik precies ruik maar het brengt een glimlach op mijn gezicht. Ook het aanzien van de houten huisjes, de houten vissersbootjes, de gekleurde rommel her en der, de vrolijke happy faces, het ongestructureerde en ongeorganiseerde, het “vrije” waar ik zo van hou.Op het centrum heet Iedereen heet me ook nog persoonelijk een hartelijk welcome. De kinderen komen allemaal aangesneld en stellen zich voor. Rond half 7 is het diner time, er wordt gezongen: happy birthday to you, een meisje is jarig en krijgt een birthday cake met kaarsen die ze mag uitblazen. De kinderen zitten allen aan 2 lange tafels en hebben net gegeten, ik krijg ook nog wat rijst en groenten. Na het eten krijg ik een speciaal dansje en liedje opgevoerd: ”Welcome to the family” de meiden staan voor me en zingen en dansen. Ik krijg een brok in mijn keel van zo’n hartverwarmend welcome. Daarna dansen ze nog een zumba liedje, iedereen doet mee. Savonds word ik teruggebracht met de auto door de manager. Ik richt mijn kamer wat in en probeer op tijd naar bed te gaan. Ik slaap een paar uur, daarna word ik midden in de nacht wakker. Ik kan niet meer slapen. Ik zit nog teveel in het Nederlandse ritme en had vanmorgen echt een wekker moeten zetten. Maar helaas. Genietend van de vele nachtelijke geluiden: blaffende en huilende honden, kraaiende hanen, rondstruinende en jankende katten op zoek naar eten, een nog onbekende bezoeker die via gleuf onder de deur mijn kamer binnendringt om zich te goed te doen aan het eten wat daar nog op de grond ligt..Rond een uur of vijf wordt het al licht.. mocht je nog niet wakker zijn dan word je dat wel door de salsa-achtige, hoempappa draaiorgel muziek die in de straat gedraaid wordt. Ik vul mijn wakkere uren maar met facebook en internet. En begin de dag dan maar gewoon vroeg. Om 9:00 ben ik op het meidenhuis, de kok kookt direct scrambled egg voor me. Ik voel me wat ongemakkelijk dat ze direct begint te koken voor me. Evenals bij de meiden iedereen is zo dienstbaar en staat direct voor je klaar. Na het ontbijt krijg ik allerlei leesvoer toegediend en leer ik de rest van de staf kennen. Eind van de ochtend is de eerste staffmeeting. ik stel mezelf voor en de rest doet dat ook. We beginnen met het trekken van een engelenkaart, waarna iedereen de betekenis ervan opzoekt en bedenkt waarom ze nou net die kaart trekken, Ik trek de kaart met daarop: spirituele zoektocht….die zal nu wel gaan beginnen ?. daarna krijgen we een powerpoint te zien over een potlood.. wees net als een potlood.. het gaat niet om de buitenkant maar om de binnenkant, wees van waarde, maak fouten en herstel deze desnoods met de gum op de achterkant. Het scherpe van de puntenslijper is nodig om te kunnen groeien. Interessant en een totaal nieuwe vergelijking voor mij, leuk om weer nieuwe dingen te leren! Daarna wordt de vraag gesteld wat in de presentatie je het meeste is bijgebleven. Vervolgens krijgen we interactieve uitleg over gender ook middels een powerpointpresentatie. Het gaat daarnaast over het empoweren van de vrouwen en krijgen we nog een film te zien over the impossible dream. Dat gaat over de man die gaat werken en thuiskomt en niks doet en de vrouw die thuiskomt van het werk en het hele huishouden moet runnen. Is it a impossible dream dat de man meehelpt in ook zijn huishouden? Ik ben helemaal blij verrast en zelfs bijna verbaasd door het zien van al die powerpoints wat inhoudelijk zeker ergens over gaat en het sterkt mijn gevoel in de vergelijkenis met de leefgroep in Nederland. Maar ook het zien van de kwaliteitsbevordering en blijven leren en openstaan voor nieuwe ideeën, theorieën etc. het reflecteren op het filmpje, je merkt alleen dat de ontwikkeling vergelijkbaar is met die van Nederland zo’n 30 jaar geleden, maar ik had misschien wel 50 jaar verwacht. Het geeft me ook een trots gevoel op degene die dit allemaal opgezet heeft, voor elkaar gebokst heeft en al zoveel heeft bereikt, echt ongelooflijk wat een power, sterke wil, vertrouwen en doorzettingsvermogen moet je dan toch hebben. Echt fantastisch dat dit bestaat, dat dit er is voor die meiden, die de vreselijkste dingen hebben meegemaakt wat je in Nederland niet eens voor mogelijk houdt. En wat ben ik ongelooflijk dankbaar dat ik deze unieke, bijzondere kans en ervaring mag hebben en hier deel van uit mag maken. Nu al vind ik het zo bijzonder om de cultuur vanuit deze kant mee te mogen maken.

Daarna is het lunchtijd, de kinderen proberen steeds oogcontact te maken en lachen lief als dat gebeurt.. ze pakken mijn hand, lopen samen met me op, willen met me dansen of handjeklap spelen. In de middag hebben we nog een bespreking. Alle kinderen worden besproken. Ik kan amper mijn ogen openhouden.. in het begin wordt de vraag gesteld hoe het met je gaat en wat je nodig hebt van het team en er wordt afgesloten met een rondvraag. De manager vertelt dat ze al dagen hoofdpijn heeft en moe is, ze kan niet echt goed slapen. Een collega maakt een grapje dat dat FB-somnia is (slapeloosheid door facebook ?) omdat ik zo moe ben denken ze veel met me mee, zeggen ze dat ik nog niet hoef te werken en maandag pas hoef te beginnen. Maar het is juist ook wel fijn om hier te zijn merk ik.. in mijn huis is het nu nog niet echt fijn relaxen. Daar is het nu vooral allemaal veel binnen, sowieso leven de filipino’s veel binnen in hun huis lijkt zo op het eerste gezicht, terwijl ik zo van buiten zijn hou, maar de tuin is overwoekerd en het terras wordt beschenen door een felle tl-lamp.. Ook ziet het huis er uit alsof het een half jaar niet bewoond is geweest en de natuur zijn intrek in huis heeft genomen. Op mijn slaapkamer hangt een odeur van stof gemengd met schimmel, rottend hout en nat beton.

Om toch wakker te blijven, in plaats van te gaan slapen wat iedereen adviseert, neemt een collega mij maar mee naar het winkelcentrum.. met de tricycle komen we aan bij een giga overdekt fancy winkelcentrum met grote supermarkt en roltrappen, waar ze werkelijk van alles hebben. Ook hier val ik van de ene verbazing in de ander, roltrappen? 3 verdiepingen? Een gigantische supermarkt met werkelijk van alles! Ik dacht dat ik in een woonplaats terecht zou komen met wat kleine levensmiddelenshops. We sluiten af met een bezoek aan een wannabee Macdonalds, Jollibee, hier the place to be voor iedereen, waar ze overheerlijke spaghetti met friet verkopen, oeh jammie how delicious ;-). Ik ga terug naar het centre en eet nog mee met de kids, waar ik gelukkig gewoon lekker groenten krijg.. Een slijmerige groente staat er vandaag op het menu, wat zijn naam meteen eer aan doet, als bij het optillen van je vork direct een slimy, a.k.a experiment 390 wordt gecreëerd uit de film Lillo & Stitch, wie kent hem niet. Slimy is vooral geschapen om groene, science-fiction achtige, glibberige, slakkensporen te maken zoals zich dat precies afspeelt op mijn bord. Desondanks smaakt slimy niet verkeerd, als ik tenminste niet te lang mijn hersens laat infecteren met allerlei gedachtes die oppoppen bij het zien van die slijmerige slierten. Voor mij wordt door de kok steeds een bakje apart gehouden of soms zelfs apart groenten voor mij gekookt omdat ik geen vlees en vis eet, hoe bijzonder en superlief dat daar zo veel rekening mee gehouden wordt. De staff vertelt me ondertussen dat de kinderen al zo verwend zijn dat ze hun groenten niet meer willen eten. Ze worden door hen gewaarschuwd dat ik er ben om ze te observeren om vervolgens alles door te brieven aan de directeur.. het is maar dat je het weet ?..

het is voor een gewone werkdag vrij laat als ik naar huis ga, maar alsnog aan het begin van de avond. Het is hier alleen al om 19:00 pikke donker. Twee meiden worden met me mee gestuurd om een tricycle te vinden, want ze hebben er geen vertrouwen in dat ik het alleen kan vinden. Zelf vraag ik me dat ook af zo in het donker na 1 dag, waarbij alles nu nog op elkaar lijkt. Ze rijden het gehele stuk met me mee naar het vrijwilligershuis. Savonds vecht ik tegen mijn slaap, maar om 20:00 geef ik mij er aan over.. ik val als een blok in slaap, alleen om 2:00 word ik even wakker, maar gelukkig val ik na een uur toch nog in slaap en word toch zo’n 12 uur later wakker door de wekker. 

Donderdag 5 okt ben ik behoorlijk traag door de hitte en de vermoeidheid, het opstaan en weggaan duurt dan ook ontzettend lang, niet omdat ik veel moet doen maar omdat ik over elke stap heel lang doen en bedenk wat ik mee moet nemen, zonder ook maar een antwoord te vinden. Het is hier 24 uur lang zo’n 30 graden en behoorlijk vochtig, waardoor je in stilstand al zweet. Ik ga dit keer lopends naar het centre, gelukkig gaat het echt stukken beter met mijn enkel en lukt het al prima om met brace al een hele wandeling te maken. Onderweg groeten mensen mij vriendelijk Good morning, andere kijken me observerend na. Another day at the office.. wifi werkt niet goed vandaag dus het gaat traag. Dit komt mogelijk, wordt mij vertelt, door een aankomende typhoon die in de lucht hangt. Het is ook zo bloedheet en vooral erg vochtig dat ik de hele tijd door bezweet ben en van werken ook maar weinig komt, ik zit mezelf wat in de weg.. probeer wat te lezen...Ik geef mezelf zeker ook wel de tijd om te wennen en juist rustig aan te doen, dus spendeer de meeste tijd nu nog aan wat hangen en rondlopen op de groep, wat spelen met de meiden. De hond Lucky accepteert mij redelijk, dat wil zeggen hij slaat niet aan als ik voorbij loop, maar komt ook niet naar me toe en lijkt wat bang voor me te zijn. Dat hij niet direct aanslaat, daarvan denken ze dat dit komt doordat ik niet heel veel verschil van een filipino ?.. 

Er is gelukkig een koffiezetapparaat, de kok weet niet hoe het werkt en ik laat het haar zien. Als ik het filter eruit haal, springt er een kakkerlak op mijn hand, het is blijkbaar weer tijd om gebruikt te worden ?. De meiden zijn allemaal thuis, omdat er geen school is. ‘S middags is het tijd voor hun was, dat gebeurt buiten met een grote waterpomp en grote wasteilen op de hand, waarbij ze zichzelf direct ook even douchen. Ik aanschouw het kleurrijke tafereel en heb bewondering voor de wijze waarop de meiden zonder te mopperen (zo lijkt het tenminste voor mij als buitenstaander) hun taak zorgvuldig doen. Ik ga naast de groepsleidster zitten die de haren van een meisje aan het doen is, maar als ik dichter bij kom dan zie ik pas wat ze echt aan het doen is… vlooien! Die meiden blijken allemaal luizen te hebben en niet zo’n klein beetje ook, wat sneu. Ook mijn haar wordt liefdevol gecheckt, ondanks dat ik uitleg dat mijn hoofdhuid wat droog is en ik daarom aan het krabben ben. In de middag worden alle ventilatoren van de muur gehaald, uit elkaar gehaald en schoongemaakt door de meiden, wat een karwei wat ook zonder mopperen en weinig aansporen gebeurt. Wel heeft de groepsleiding beloofd, als die taak klaar is, om naar de plaza te gaan. En zo lopen we aan het eind van de middag met zijn allen naar het plein in het dorp, waar je kan rondhangen en kan zitten, kan dansen of kan tennissen. Onderweg worden mij enkele woordjes geleerd door een van de oudere meiden, de kracht van herhaling weet ze goed toe te passen. Op het plaza worden er snacks gekocht. Het doet me denken aan het werken op de leefgroep enkele jaren geleden, met de hele groep naar het dorp en dan iets lekkers halen. Ik krijg ‘kwekkwek’, een gekookt ei met een oranje jasje van deeg en een zoetzure saus. Sowieso is alles hier mega zoet en vraag me vooral ook af welk ingrediënt in vredesnaam zo’n oranje kleur geeft.. 

Overal zit suiker in hier. De koffie drinken ze mierzoet en wordt gemaakt met 3 in 1 kant en klare zakjes: melk, suiker en koffie. Dat ik zwarte koffie drink is maar wat raar. De meiden eten hun vissnack wat lijkt op kleine poffertjes in een plastic bekertje. Daarna dansen ze met elkaar. Dat doen ze hier het liefste, zumba!. Op het podium zijn wat oudere filipinos heel sierlijk de chachacha aan het dansen. Rond 7 gaan we weer terug en eten vandaag wat later ons avondeten. Het eten bestaat hier veel uit vis, elke avond zie ik wel een geroosterd, gebakken of gegrilde kleine vis op ieder zijn bord liggen, met alles er op en eraan, wat ook met uitzondering van de graatjes uiteraard in zijn geheel gegeten wordt. Ze vragen of ik niet op het centrum wil slapen, want Eva, mijn huisgenoot is er vanavond niet, wat betekent dat ik alleen thuis ben en dat lijkt hun allemaal echt geen goed idee. Alleen wonen, zelfs alleen slapen zijn de Filipino’s namelijk helemaal niet gewend, ze wonen namelijk altijd wel met iemand en slapen of met hun partner of met broer en zus vaak in een kamer. Studeren in een stad (als je al dat geluk hebt) en op kamers gaan is daarin een hoge uitzondering en na het studeren ga je gewoon weer terug bij je familie wonen. Je woont hier namelijk thuis bij je ouders totdat je uit huis gaat en gaat samenwonen met je vriend/man. Ook alleen naar huis is toch ook wel beetje notdone.. de stagiaire wordt meegestuurd en die houdt een tricyle aan, ze vraagt me honderd keer of ik de weg wel weet, ik zeg het wel te weten denk ik. Ik moet haar toch nog op het hard drukken dat ik sms als ik thuis aangekomen ben, vooruit dat doen we dan maar. 

Vanaf 5 uur lig ik wakker…de nachtelijke geluiden zijn nu ook al weer volop actief. Het wordt ook al licht en een half uur later gaat natuurlijk het draaiorgel weer hard loeien..alsof het op mijn kamer staat. ik probeer met oordoppen in nog wat te slapen, maar het geluid dringt unstoppable door mijn oordoppen heen. Mijn slaapduur per nacht wisselt deze week nog sneller dan het weer, van 12 uur totaal slapen tot aan 6 uur totaal slapen of minder. Heel moeilijk is dat niet, want het weer is namelijk deze week redelijk consequent: in de ochtend zon, rond de middag een wolkbreuk en dat allemaal omringd door een warme vochtige deken van 30 graden, alsof je dus hele dagen in een broeikas vertoeft of een enkeltje Burgers Bush hebt van een week lang.Dat slapen gaat niet meer lukken, half zes is ook een mooie tijd om op te staan en ik vul mijn tijd met wat werken in de tuin nu is het immers nog maar 29 graden, dus voordat het echt te warm wordt kan ik mooi nog even wat actiefs doen ?. Rond half 9 ga ik maar weer op pad. Wat een luxe toch steeds, aankomen in het centrum en dat er dan direct voor je gekookt wordt! Elke dag onthalen de meiden en collega’s me super enthousiast wat me een heel welkom gevoel geeft. ‘Hello, Tita Suzanne’ klinkt er uit elke hoek gepaard met veel gezwaai en een grote glimlach! De koffie staat nu zelfs al voor me klaar, tjonge jonge daar word ik echt wel ongemakkelijk van.. maar het voelt nu nog te onvriendelijk om daar meteen wat van te zeggen. Ik was al wat gewaarschuwd voor enorm pleasegedrag.. wat wel een beetje in de cultuur gebakken zit. Daarnaast durf ik nu natuurlijk niet meer om thee te vragen en ben bang dat ik de rest van het jaar aan koffie vast zit ?. 

Ook deze dag vul ik met wat lezen en de collega’s en de meiden leren kennen. Ik krijg ook les in de filipijnse taal.. tenminste het dialect Kinaray wat hier gesproken wordt. En ik doe daarnaast enorm mijn best om de namen van de meiden te onthouden.. Met zo’n warm onthaal, is het natuurlijk leuk om dan ook te kunnen reageren met Goodmorning ….. pfff dat kost nog even tijd, een aantal lukt, maar nog lang niet allemaal, er wonen op dit moment 18 meiden en de leeftijden variëren van 5 jaar tot 17 jaar. Ik had de jongste eerlijk gezegd een jaar of 3 geschat.. maar dat is natuurlijk gemeten met de Nederlandse maatstaven, de volwassenen zijn natuurlijk ook alleen maar mijn lengte of kleiner ?.. wat toch ook wel een grappig en best fijne gewaarwording is om iedereen recht in de ogen te kijken waarbij ik mijn hoofd gewoon horizontaal kan houden. Mijn mannelijke collega nodigt me uit om naar Boroqua te gaan, een eiland waar hij de sieraden die gemaakt zijn door de kids van het straatjongetjes project gaat onderbrengen voor de verkoop. Tuurlijk vind ik dat leuk!. We hebben het ook over de aanvraag van donatie voor muziekinstrumenten. Hij wil muziekinstrumenten aanschaffen voor de jongens om ze wat muzikale kennis en vaardigheden bij te brengen en dat moedig ik alleen maar aan. Ik heb de brief doorgenomen zoals me gevraagd werd. Het verbaast me hoe goed de brief opgesteld is en hoe goed het Engels ook is, ik hoef maar weinig te veranderen. Ik moet zelfs een aantal woorden opzoeken, omdat ik de betekenis er van niet weet. Ik kan mooi ook wat dingen vragen als waar ik kan zwemmen of sporten, waar ik mijn gitaar kan kopen etc. Wederom krijg ik les in de taal. 

Verder krijg ik vandaag van  een van de meiden een manicure en pedicure en de ander vlecht ondertussen mijn haar. Ze behandelen mijn nagels met een rood goedje, waar je rode nagelranden van krijg.. mijn idee is dat dit iets doet met je nagelriemen, verwijderen of soepel maken en ga er van uit dat het rode wel wegtrekt, maar helaas… mijn verwachting klopt helaas niet. Mijn nagelriemen blijven rood, mijn nagels zijn ondertussen wit gelakt en trots roepen ze wauw beautiful! Mijn referentiekader verschilt daar wat van helaas en hoop maar heilig dat het met douchen wel weg zou gaan. Hier vinden ze het echt heel mooi dat je nagelranden rood/roze zijn. ik vind het er vreselijk uitzien, ondertussen strooit en poedert een van de jongste mijn gezicht en schouders vol met talkpoeder wat ze overigens wel met zorg en voorzichtig aanbrengt. En voor ik het weet ben ik omgetoverd tot een ware Geisha, ik mis alleen nog mijn parasol. Ook in dit Aziatische land doen ze er alles aan om zo blank mogelijk te zijn.. dus rood/roze nagelriemen past bij een blanke huid en is dus mooi. Ik blijf het idioot vinden dat ze blank als schoonheidsideaal hebben, terwijl ik de tropische combi van hun huidskleur, de donkere ogen en haren juist bewonder. Het is daarnaast helemaal schrijnend als je hoort wat ze wel allemaal niet doen om die blanke huidskleur te krijgen: ze slikken speciale medicijnen of zetten injecties in hun huid (wat een maandsalaris kost) naast het gebruik van de vele whitening verzorgingsartikelen die wij alleen in de tandpasta herkennen. Die ontzettende chemische troep kan echt nooit goed zijn voor je  gezondheid. Ondertussen gaat tijdens mijn Geisha make-over het vlooien ook weer van start. Het heeft ook echt wel een hoog sociaal gehalte en straalt ook wel veel vredigheid uit. Even later zie ik de jongste 3 achter elkaar aanrennen en de deuren gevaarlijk dichtgooien, waarbij er een duidelijk wordt buitengesloten. Mijn groepsleiders instinct treedt in werking en aangezien ik verder niemand zie, zeg ik met handen voeten werk op te houden met de deur en neem ze vervolgens mee naar een kamertje en pak daar wat tekenspullen, al snel komen er steeds meer bij zitten en zitten we wat te kleuren en schrijven tot de lunch klaar is. 

Smiddags vraagt de manager of ik niet nog naar de markt wil, ze legt me uit waar die is, maar als ik haar nietszeggend aankijk (zo ontzettend veel termen, plaatsnamen waar ik allemaal nog niet van gehoord heb is toch best ingewikkeld ?), stuurt ze maar de stagiaire met me mee. We gaan lopen, maar het blijkt toch erg ver te zijn, dus nemen uiteindelijk maar een tricycle en komen uit bij de ‘droge’ markt.. daar waar je groenten kan kopen, de natte markt is de afdeling vis en vlees. Ik koop ook direct een wasmand op weg naar de groenten en wat kledinghangers. Een man stelt zich direct voor en iedereen wil weten waar ik vandaan kom. Op de markt koop ik voor weinig wat groenten en fruit (ongeveer 10 of 20 cent per product). Ik probeer een felgekleurd paars ei, dat is een hardgekookt en uberzout ei, die ze paars maken om ze zo te onderscheiden van verse eieren. Ik vind ook wat verse thee, maar tot mijn verbazing stoppen ze er naast gemalen gember ook gemalen suiker in, bij alle soorten. We gaan weer terug en de stagiaire neemt direct een kijkje in het vrijwilligershuis. Ze vraagt zich af of ik de weg wel terug weet, want zij weet het namelijk niet. Ondertussen is het ook weer donker, maar ik denk het wel te kunnen aanwijzen.. Voor het eerst eigenlijk dat ik zelf mijn avondeten kook en ik maak wat salade, wat een fijne afwisseling is op de rijst die hier 3 x per dag gegeten wordt. Eva komt ook net thuis, we kunnen eindelijk een beetje kletsen en elkaar wat beter leren kennen, superleuke meid en gezellige klik. Dan ineens worden we verrast met bezoek van de drie medewerkers van het centrum, ze wilden allemaal even kijken en komen even kletsen. Ik ga vroeg naar bed, want ben kapot. Ik slaap deze nacht gelukkig goed. 

Zaterdag 7 oktober word ik wakker van de wekker, die op zijn allervroegst staat voor deze week.. half 7 en dat is gezien het nog steeds moeten wennen aan de Filipijnse tijdzone erg vroeg, maar gelukkig ben ik dit keer niet wakker geworden van een of andere kermismuziek.. de vraag is of het nu niet geweest is of dat ik er doorheen geslapen ben. Vandaag ga ik op excursie met Eva. Rond half 8 worden we opgehaald door 2 collega’s. Het is 2,5 uur rijden. Het is voor het eerst dat ik iets van het landschap überhaupt zie bedenk ik me bij het zien van de uitgestrekte rijstvelden, de palmbomen en gebergte in de verte. Toen ik aankwam was het natuurlijk donker en verder ben ik alleen in het centrum geweest. Onderweg stoppen we om wat brood te kopen: lees zoete kleffe, geelkleurige als hotdog uitziende broodjes. En zo’n zoete cakerol, wie kent het niet, een opgerolde cake met van dat witte of roze nog zoetere spul er tussen. We stoppen aan de kust, hier is de zee grauw en donker en het zand ook. Het verschilt niet veel met Nederland of eigenlijk is het nog donkerder. We stoppen om een kaartje voor de boot te kopen, buiten aan de muur hangt het weerbericht van deze week op geprinte velletjes papier. Via een houten kattenloper stappen we op een felgekleurde smalle houten boot (goede oefening voor mijn enkel), met een gescheurde doek als dak en grote houten drijvers aan de zijkanten. Na 10 minuten varen komen we aan op het paradijs. Het Mararison eiland heeft wit zand en helder water. Er staan wat houten hutjes waar we wat relaxen en eten. 

Vervolgens wilden we de berg beklimmen, maar begint het te stortregenen, we mogen onderweg bij een familie schuilen. Oma zit buiten en lacht haar 2 tanden bloot, een meisje kijkt verlegen vanachter de deur, vaders zit op de rand van de veranda wat voor zich uit te staren en een jongen geeft het meisje af en toe een hap rijst. Ze zitten eigenlijk gewoon te zitten, de enige bedrijvigheid is de arm van de jongen om de lepel op de tillen, de mond van oma die vriendelijk lacht als ik haar aankijk, en de poten van de hond die gestrekt gaat liggen. En dat voor 10 minuten.. en het ziet er naar uit dat de activiteiten de komende 10 minuten ook niet uitgebreid gaan worden en die 10 minuten daarna ook niet. Daar kunnen we toch een hoop van leren in Nederland bedenk ik me, gewoon niks doen, echt niks doen. In Nederland rennen en vliegen en haasten we ons van de yoga, naar de online mindfullness training, waar we eigenlijk geen tijd voor hebben, maar wel van vinden dat we dat moeten doen want het is zo goed voor je, om vervolgens uitgeblust op ons werk achter de feiten aan te lopen en ondanks al die feel good trainingen met hoofdpijn aan de zoveelste slapeloze nacht te beginnen.   

Verzonken in deze gedachten proberen we nog eenmaal op pad te gaan, onderweg schuilen we nog een aantal keer en waarschuwt een groot bord ons dat drugs een einde maakt aan al je dromen. Het blijft stortregenen en ondanks dat we nu toch al doorweekt zijn, besluiten we om de hike maar een andere keer te doen.. someday. Terug in het hutje drinken we dan maar een biertje terwijl we spontaan een open gesprek beginnen over seks, het huwelijk en vreemd gaan (vragen staat vrij toch?) Seks voor het huwelijk en vreemdgaan is not done. Sterker nog vreemdgaan is zelfs strafbaar en daar kun je dus voor achter de tralies gezet worden, how bizar. De meeste Fillipino’s zijn katholiek en trouwen op vrij jonge leeftijd. Rond 24 jaar is het toch wel vrij normaal, wat uitzonderingen daargelaten, om gesettled te zijn en een gezin te starten. En nee, Ik val dus bij lange na niet onder die uitzonderingen, met mij moet wel wat mis zijn of er ontstaat een ware cultuurshock bij het horen van mijn leeftijd (why, what happend, you’re still single?). Gelukkig geloven de meesten niks van mijn leeftijd, omdat ze me allemaal minimaal 10 jaar jonger schatten. Had ik al vertelt hoe lief volk de Filipinos zijn?. 

Daarnaast is het ook nog zo dat je niet kan scheiden, gewoon helemaal niet. Je kan wel uit elkaar gaan en een nieuwe vriend of vriendin krijgen, maar officieel volgens de wet blijf je man en vrouw met degene met wie je getrouwd ben. Als het weer droog is, zwemmen we nog wat in het helderblauwe water. Voor het eerst krijg ik een beetje een vakantiegevoel, het is tenslotte ook pas mijn eerste dag vrij eigenlijk waarbij ik ook nog de mogelijkheid heb gekregen om er op uit te gaan. Het is ook echt een prachtig eiland, met die kleurrijke houten hutjes en bootjes tegenover dat witte zand en de begroeide bergen. Als we weer thuis aankomen, vraag ik spontaan of mijn collega niet nog zin heeft in Karaoke, die direct enthousiast reageert met jaaa. We kleden ons allemaal even om en gaan op pad. Bij aankomst kijk ik mijn ogen uit, ik had vrij weinig verwachtingen toen ik hier kwam. Ik dacht eigenlijk vrij weinig voorzieningen aan te treffen en nu sta ik ineens in een open, houten bar met verschillende terrasjes op diverse hoogtes en kronkelende kleine smalle trappetjes er naar toe gehuld in sprookjesachtig groen of geel licht. Verwonderd om me heen kijkend en enthousiast roep ik uit dat ik de bar echt te gek vind, terwijl mijn collega ondertussen bladert in een gigantisch dikke map met duizenden liedjes.. we maken een selectie en dienen ons briefje in.. er zijn nog 31 wachtende liedjes voor ons… 

Het maakt niet uit of je nu vals zingt of niet, je zingt je liedje en thats it, er lijkt toch niemand te luisteren überhaupt naar het gezang. Het lijkt voor hun wel hetzelfde geluid als het op de achtergrond aanwezige monotone gezoem, wat enkel varieert in geluidsterkte, van een dikke bromvlieg die irritant maar acceptabel om je heen cirkelt. Die vervolgens volledig genegeerd wordt, waar af en toe alleen eens naar gemept wordt, omdat je onderwijl in gesprek bent. Na 2,5 uur is het dan eindelijk zover, wij zijn aan de beurt. Al gauw krijg ik de microfoon in mijn handen gedrukt..maar ehhh.. ik ken het liedje niet zo goed en de letters op het tvscherm in de verte ontcijferen mijn lenzen zelfs niet. Maar ach, wat maakt het uit als niemand luistert, zoals ook niemand ook maar reageert op mijn aanmoedigende gesproken teksten tussen het zingen door om wat leven in de brouwerij te brengen, zoals: come on everybody let’s sing together, feel free to join and sing along! stand on the table and dance.. wat wel tot grote schik leidt bij mijn collega. ’s Avonds ontvang ik van mijn collega het volgende compliment: I didn’t expect that you were so cool to hang out with..ehhh wat did you expect dan eigenlijk ?.. met een glimlach val ik in slaap..

De volgende ochtend word ik wederom wakker geschald door de kermismuziek.. tjonge werkelijk wie doet dat nu… het leven begint hier ook zo vroeg pfff. Gelukkig houdt het na een half uur wel op en kan ik nog wat slapen. Ik ben nog steeds niet goed vooruit te branden, het is dan ook weer bloedheet.. de zon schijnt volop. Ik hoef ook nog niet perse vooruit, want ik ben vrij vandaag! op het moment dat ik eindelijk bedacht heb om naar het strand te gaan is het bewolkt en koelt het ietwat af.. het lijkt elk moment te kunnen gaan regenen. Ik besluit dan om maar wat rond te dwalen, de buurt te verkennen en het centrum te bekijken. Ik loop langs het plaza waar volop bedrijvigheid is: mensen zijn aan het tennissen, zumba dansen en het al eerder omschreven fantastische niks doen, gewoon zitten en zijn. In een telefoonwinkel vertelt de verkoper over hoe blij de filipino’s zijn met de nieuwe president, eindelijk kunnen ze weer in het park zitten, zonder dat deze geclaimd is en vol zit met drugsgebruikers en ‘s avonds over straat zonder dat deze volledig geruled wordt door drugsverslaafden. Ze zijn dus maar wat al te blij. Dat wilde hij me toch even meegeven, want iedereen in de rest vd wereld geeft zoveel af op de president. Ik ga vervolgens maar even shoppen in het mega winkelcentrum en kom met 6 tassen vol terug: een prullenbak, kledingrek, emmer, glazen, vuilniszakken, verlengsnoer, waslijn, handdoekjes, mandjes voor op mijn kamer en boodschappen.  Dat shoppen is toch wel een belevenis, ik verbaas me wederom over het mega grote overdekte winkelcentrum met zijn roltrappen en fancy winkels, van telefoonwinkels, kledingwinkels, tot aan voedselketens, een bioscoop, gamehall met o.a. flikkerende grijpmachines, een Japanse knakenland en een handyman. Werkelijk alles kun je hier wel krijgen. 

De service is ook om over naar huis te schrijven, wat ik bij deze dan ook graag doe. In de Japanse knakenland met een oppervlakte van 4x 5 staan wel 5 medewerkers, te staan. Als ik ondertussen uit mijn mandje ben gegroeid, rolt er een medewerker vanuit het niks een karretje naar me toe, waar je 2 mandjes op kan zetten. Soort van wandelwagen-jaren 80-achtig idee. Met zijn drieën rekenen ze vervolgens af, pakken mijn spulletjes in en wijzen ze me vriendelijk waar ik een prullenbak kan scoren. Die prullenbak vind ik in de Handyman waar ik persoonlijk begeleid wordt door 1 van de 15 medewerkers die in de achterzijde van de winkel op een rijtje gepositioneerd zijn en de laatste roddels doornemen. Mijn begeleider loopt echter de benen onder zijn lijf vandaan, mijn mandje rondsjouwend, terwijl hij ondertussen mijn boodschappenlijst uithoort. Yes meme, what else meme, vreselijk toch voel me net zo’n bekakte, arrogante luie diva die haar bediende wel even instrueert en commandeert. Ondertussen wordt de prullenbak afgevoerd als een crowdsurfende artiest, richting de kassa. De tassen van de vorige winkel worden sowieso door de bewaker even in bewaring genomen wat best relaxed is en je handen even vrij maakt. Al voorbereidend op het dragen van een grote prullenbak (wat ze overigens allemaal zo verpakken dat je het makkelijk kan dragen, de klep wordt dichtgeplakt en met een plastic strookje wordt een hengsel eraan gefabriceerd -helaas geldt hier het plastic tasjes verbod nog niet, wat ik de volgende keer voor mezelf wel in ga voeren neem ik me voor-) en 6 andere grote tassen loopt tot mijn grote verbazing diezelfde medewerker nog wel even mee naar de uitgang om mij te assisteren bij het sjouwen van de tassen.. dat wil zeggen hij sjouwt, ik loop..de winkel uit, het winkelcentrum door, de roltrap naar beneden etc.. Ik zeg hem dat ik nog naar de supermarkt moet en wil de tassen overnemen, waarop hij standvastig de tassen blijft vasthouden en helemaal mee loopt en al mijn tassen daar in bewaring stopt. Waarop ik vervolgens weer met lege handen relaxed de winkel in kan. Ik heb niet veel nodig, maar bij het zien van amandelmelk (zelfs hier ?), olie en nog veel meer dingen raakt mijn mandje al gauw zwaar en vol, maar ik zou mezelf niet zijn als ik gewoon voor de zware weg kies en blijf doorbuffelen met afdrukken op mijn onderarmen en zweet op mijn voorhoofd en de harde ijzeren handvaten afwisselend overgooi van links naar rechts. Dan ineens is daar weer een medewerker die me in deze gigagrote winkel, met zijn vele gangen en hoge schappen heeft moeten zien zwoegen en behulpzaam zonder wat te zeggen een winkelwagen aangeef, jee wat een service zeg en wat een verademing…ik kan nog meer kopen hihi. Als ik aankom bij de balie waar mijn andere tassen staan, hebben ze alles al in een winkelwagen gezet… ik neem me voor toch zelf ook vaker voor de makkelijke weg te kiezen in plaats van de weg die ik altijd geneigd ben te kiezen.. deze aardige man loopt ook al zelfs met me mee naar de uitgang, ook al staat nu alles zelfs in een winkelwagen.. ik zeg dat ik het echt wel zelf kan, maar ze staan erop: service van de zaak…oké dan.. en vlak voor de tricycle laden we de winkelwagen uit, zonder ook maar zijn hand op te houden of daar aan te denken. Diezelfde tricyle zet me vervolgens thuis af een halve meter van het hek. Ze maken het zich hier allemaal wel makkelijk, want een stap teveel lopen is ook echt teveel, dus al moeten ze in allerlei bochten wringen, ze zetten je hoe dan ook pal voor de deur af. Moe, ondanks alle hulp, maar voldaan richt ik het huis en mijn kamer zo beetje voor beetje in. 

’s avonds probeer ik mijn vandaag gekochte kaas of het ook maar in de buurt komt van de Nederlandse, het valt me niet tegen en al nagenietend van de smaak ontmoet ik mijn nachtelijke slaapkamerbezoeker. Vanuit een hoek hoor ik veel geritsel en zie dan vervolgens een donkerbruine, redelijke grote muis over het terras trippelen, mijn slaapkamerdeur onder glippen om vervolgens van een koude kermis weer thuis te komen. Voor mijn voeten snuffelt hij behendig over het bord om tussen de kruimels van de crackers de weg in het doolhof naar de kaas te vinden. Helaas slaagt hij daar niet in, dankzij mijn gekochte afsluitbare plastic zakjes (eigenlijk bedoeld om de weg van hordes mieren te bemoeilijken). Maar het geeft mij wel mooi een goed zicht op een van de vele nachtelijke geluiden veroorzaker.. te schattig, ik noem hem Fred.

Als een mol door de tunnels van cu chi!

20 november

Vandaag nemen we de bus naar Ho chi min. Hij vertrekt stipt op tijd om 12:00, nadat we een kaartje hebben weten te bemachtigen tussen alle voordringende Vietnamezen. Ondanks dat het overdag is, krijgen we een sleeperbus, das relaxed! We weten zelfs een plaatsje helemaal achterin te bemachtigen, waardoor jiska eindelijk ook iets meer beenruimte heeft! Zo hobbelen we liggend de hele dag te relaxen en naar buiten te kijken, verhalen te schrijven of muziek te luisteren. Niks moet, alles mag. Op de plaats rust :) half drie stoppen we voor lunch bij een wegrestaurant die berekend zijn op een snelle toestroom ineens en waarbij de Engels sprekende ober al snel wordt geroepen om ons te bedienen en binnen een minuut staat er vega noodlesoep voor onze neus met extra groentjes. Als ware Vietnamezen lopen wij tussen alle anderen ook rond op de door de buscompany geboden slippertjes, te groot, te klein, twee verschillende maten het maalt niet uit. Om half acht komen we aan ergens in Ho chi min vanwaar we een taxi pakken naar ons hostel waar we vriendelijk ontvangen worden. Het is hier nog heerlijk warm Savonds.. zomeravond! Even omkleden.. tours boeken voor delta en cu chi tunnels en dan de drukke backpackerstraat/uitgaansgebied in. We eten bij een Indiaas restaurant en drinken nog wat in een bar. Aan de overkant proberen 10 schaars en sexy geklede Vietnamese vrouwen de mannen binnen te lokken in hun bar.

Maandag 21 november

Vroeg op vandaag want we worden om 8 uur opgehaald door de bus. Op naar de mekong delta. Ivm laatste dagen en toch nog wat willen zien, hebben we een dagtripje geboekt naar de Mekong delta. Dit kost teveel tijd om zelf te organiseren en die hebben we niet, ondanks onze enorme weerstand tegen georganiseerde tours, hebben we het maar gedaan. Het begint al goed als we worden opgehaald door een man met hai travel op zijn fel geel gekleurde shirt met zijn vlaggetje in de hand om te volgen. We kijken elkaar aan.. zucht verdragen!

De busreis duurt 2 uur, onderweg stoppen we nog bij een tempel en andere nutteloze dingen die wij allemaal overgeslagen zouden hebben. Uiteraard met een enorme toeristische touch.. een krokodillenfarm, een slang om je nek waAr je een foto van kan maken, honingthee, kokossnoepjes wat je daarna uiteraard allemaal kan kopen. De dag begint al goed als we Arjan spotten. Met het invullen van de presentielijst, lopen wij natuurlijk even alle namen en nationaliteiten langs. Er zijn nog 2 andere nl, Arjan en... Dus wie van de 32 mensen zal Arjan zijn? Al snel spotten we hem, jiska herkent hem met name aan zijn Nederlandse tenen. Tja die gave moet je net hebben. Hij draagt uiteraard een olifantenbroek en snauwt naar zijn vriendin. Hij kijkt vooral de hele dag opmerkelijk ontevreden. Zijn gezicht staat gedurende de dag op verveeld. Hij was niet echt spraakzaam behalve dan om te klagen of zijn vriendin terecht te wijzen. We hebben hem eenmaal zien lachen, totaal onverwachts, tijdens het fotomoment met de slang.

Follow the leader, follow the leader.. waarom denken ze toch precies dat toeristen dit soort dingen leuk vinden? Foto maken en door, foto maken en door en veelal met dierenleed. Arme slang, krokodillen (die ook op het menu staan en als tasje even verderop verkocht worden) en arme vissen die zich amper kunnen draaien in hun veel te kleine aquarium. Gelukkig hebben we ook nog met een bootje gevaren wAar we voor kwamen over de mekong. Dorpsbewoners nemen ons vervolgens nog even mee op hun roeibootje door de smalle mangroves. Dat is wel supermooi om te zien. We krijgen nog wat fruit en de dorpsbewoners spelen traditionele liederen voor ons. We zijn rond vijf uur terug van onze tour.. toch leuk even de mekong gedaan en gezien te hebben.. maar die tour is totally not our thing..but we survived!

Dinsdag 22 november

Vandaag weer vroeg op, om 8 uur staan we weer startklaar voor de volgende tour. Deze hebben we ook maar georganiseerd gedaan, omdat de reis veel goedkoper en sneller is en we de tunnels in principe zelf kunnen bezoeken. Helaas blijkt er iets fout gegaan te zijn bij de boeking en is het vol. Wij kunnen niet meer mee en worden verplaatst naar de middag. Tja oke dan, do we have a choice? Dan beginnen we om 8:30, maar startklaar aan onze citytour.

Deze brengt ons langs de skyscrapers, Ho chi min standbeeld, Notre Dame en de reunification palace. We besluiten deze te bezoeken, zeker als we lezen dat ze James Bond achtige voorzieningen hebben zoals een communication bunker en een helideck op het dak. We zien dè ruimtes van belangrijke besprekingen, de slaapkamer van de president en zijn sluiproute naar de bunkers en zijn weer een heel Stuk geschiedenis wijzer.

Vervolgens lopen we terug door het park op weg naar een Hindutempel. Die is helaas gesloten, zoals vele dingen hier tussen de middag blijkt. Terug naar het hostel dan maar, waar we nog een lunch weten te scoren voor onze trip om 13:00.

Het is zo'n twee uur rijden naar de cu chi tunnels, met daarbij de overbodige pick-ups en stops meegerekend komen we daar om half vier aan. Onderweg komt het met bakken uit de lucht. Gelukkig zitten we nu nog in de bus en blijkt het droog te zijn als we aankomen. De tunnels van cu chi, zijn gemaakt door het volk van cu chi, ten tijde van de Vietnam oorlog. Ze hebben daar jaren over gedaan. We beginnen met een filmpje die laat zien, hoe vredelievend en gelukkig het volk van cu chi leefde voor de aanval van de Amerikanen. We lopen verder langs een enorme krater van een bom, de b52. En zien verschillende boobytraps die de Vietnamezen toch handig hebben aangelegd. We komen langs bovengrondse ventilatie holen van de tunnels verscholen in een look a like termietenheuvel. De Amerikanen waren natuurlijk ook niet achterlijk en gebruikten speurhonden. De Vietnamezen Gebruikten Amerikaanse sigaretten, Amerikaanse uniformen en chilipeper om die speurhonden te misleiden.

We zien verschillende vallen, met ijzeren vishaken waar behoorlijke ernstige verwondingen mee gemaakt kunnen worden.

Slim volk die Vietnamezen, klein wendbaar en snel en daar hebben ze gebruik van gemaakt ook! Ze hebben ook slimme ideeen bedacht om de Amerikanen te misleiden. Zo deden ze hun slippers gemaakt van autobanden achterstevoren aan om zodat het net leek of ze de andere kant opgingen. Voor de ondergrondse keuken hadden ze een afvoer gemaakt van bamboopijpen. De uitgang daarvan was zo'n 50 meter verderop. Ze kookten 1 x per dag vroeg in ochtend. Tussen 2 en 5 uur.. zodat de rook die nog eventueel uit het gat zichtbaar zou zijn op zou gaan in de ochtendmist. De afvoer liep ook over verschillende kamers, waardoor de geur al sterk geminimaliseerd werd.

Mannen, vrouwen kinderen iedereen vocht mee. Met het ondergrondse tunnelstelsel konden ze van het ene huis naar het andere huis. Ze Maakten de wapens veelal zelf. 'S Nachts bewerkten ze het land, zodat ze altijd genoeg voedsel hadden. Het was een 250 km lange gangenstelsel bestaande uit drie lagen, 1e laag voor de vechters, 2e laag mensen die niet vochten, 3e laag was 8 meter diep en bestemd voor opslag. 3.3 miljoen Vietnamezen zijn omgekomen tijdens oorlog tegenover 58.000 Amerikanen. De Amerikanen Huurden Aziaten in om te vechten voor hen. De Amerikanen konden met hun geld immers alles kopen. Amerikanen wilden er een nomansland van maken, een death land.

Uiteindelijk is het dan zover en mogen we zelf de tunnel Door! Die is natuurlijk op maat gemaakt voor de kleine, smalle, snel wendbare Vietnamezen. Vooraf waren we nog bang voor eventuele claustrofobische belevingen, maar eenmaal daar is niets minder waar. We achtervolgen een medewerker van de tunnels, die zo snel gaat dat we niet eens na kunnen denken dat we in een tunnel zitten. Het is bloedheet in de tunnel, soms moeten we op de knielen, sowieso helemaal gebukt, soms door een plasje water en soms een verdieping hoger of lager zonder enige trappetje. Wij maken het helemaal tot het eind! 120 meter tunnel doorgeweest als een vd weinige vd groep, yeah!

We eindigen de tour met

gekookte tapioca en thee. Daarna is het weer tijd om de bus in te gaan en 2 uur terug te hobbelen naar Ho chi min.

We stappen eerder uit de bus om naar de eerder vandaag bezochte assembly hall terug te keren die s avonds erg mooi verlicht schijnt te zijn en bezaaid met gecko's. Dit blijkt echter nogal tegen te vallen, al is het uitzicht op de skyscrapers wel erg tof. We nemen, moe als we zijn, een taxi terug naar ons hostel en sluiten de avond af op 6 hoog waar we op een dakterras nog een Saigon biertje drinken met een prachtig uitzicht over Saigon.

Woensdag 23 november

De volgende dag moeten we alweer vroeg op. Vandaag gaat onze vlucht naar Hanoi terug. Dit duurt uiteindelijk toch bijna een dag. We zijn om half 4 in ons hostel in Hanoi. Op het vliegveld hebben we al een mail gehad dat onze kleren uit hoi an nog niet zijn opgestuurd..WAT??

De mevrouw stuurt ze op en zegt dat ze er donderdag zullen zijn om 8.00 uur. Dat is aan de krappe kant aangezien we dan ook al zo'n beetje de taxi moeten nemen naar het vliegveld. We branden maar een wierookje for good luck..

Onze laatste avond wordt een hotPot in een van de drukke smalle straatjes van Hanoi. Net als we goed en wel willen beginnen, gaat er een natuurlijke buzz door de straat waarna onze tafel met ons eten erop wordt weggedragen, stoeltjes worden opgestapeld en wij wat verbaasd achter blijven, stokjes nog in de hand. We zien ons tafeltje van links naar rechts gaan, waarvan ze even niet zo snel weten waar ze er mee heen moeten. Dan maar tegen de buitenmuur aan. Een meisje vertelt ons dat de politie een aantal keren per avond komt patrouilleren en er geen terrasjes op straat mogen staan. Dus waarschuwt iedereen elkaar en wordt in no time alles opgeruimd om net zo snel alles weer op straat te zetten. Een bizarre gewaarwording. Het gebeurt die avond tijdens ons eten nog 2 keer waarna we, wrs uit praktische overwegingen maar binnen gezet worden.

Na het eten zoeken we uit nostalgische overwegingen nog maar eens een plastic kinderkrukje op en kijken gefascineerd naar alle straatverkopers. Manden vol mango, deegballen op een stokje, bo bia, een vrouwtje dat bijna geheel krom loopt en wattenstaafjes verkoopt en zelfs kinderen die kauwgum verkopen, Ze lopen steeds hetzelfde rondje en vragen ons iedere keer weer opnieuw. Dit is onze laatste avond in Hanoi, onze laatste avonden vietnam..

Vietnam, het land van de scooters, de loempia's, rijstevelden, Vietnamese koffie en thee. Het land met een zwarte geschiedenis, maar juist ook met veel kracht (ige vrouwen) en moed en positieve lieve mensen. Het land ook van gewoontes die wij onbeschoft zouden vinden, zoals eten wat je niet meer hoeft op de grond gooien, rochelen, smakken en voordringen.

Het land van de mondkapjes en sokken in de slippers en de welbekende punthoedjes. Het land van schattig gekleurde huisjes in een Bijzondere bouwstijl. Het land van uncle Ho, bergen, watervallen, grotten en tallozevlinders en libelles. Het land van hard werken, maar ook van veel samenzijn en gezelligheid. Voor ons betekent Vietnam ook nog het land van kleur, bijzondere mensen, bijzondere ontmoetingen en bijzondere ervaringen.

Goodmorning Vietnam!

--> ons pakketje is stipt op tijd aangekomen, het land van service en dienstbaarheid!

Goodbye Vietnam

Leuk dat jullie met ons "meegereisd" en "meegeleefd" hebben, bedankt voor jullie reacties !

Loco loco in the crazy house Dalat

Zaterdag 19 november.

Gisteravond hebben we rond 18:00 de sleeperbus genomen naar dalat. Daar zijn we om half zes in de ochtend aangekomen.. jiska is vaak to big for this country en ligt met gekrulde tenen opgevouwen in de ligstoel. Met de transfer worden we vlakbij ons hotel gezet. We kunnen pas vanaf 14:00 inchecken.. het is 6:30. Gelukkig kunnen we wel even douchen en gaan vervolgens om acht uur op pad. Het scheelt dat het dan nog niet zo warm is. Eerst maar eens ontbijten. Het valt nog niet mee om een restaurantje te vinden, het zijn met name koffietentjes die we vinden of straattentjes met stokbrood en veel dierachtige producten. We huren een scooter en beginnen aan de sightseeing tour van dalat. Bestemming 1: met de kabelbAan naar een boedhistisch klooster. We hebben een citymap weten te scoren bij een ander hotel. We weten de weg snel te vinden, dan moeten we linksaf. Dat blijkt een straatje van een meter breed, stijl naar beneden.. jiska durft het wel aan en volgt de smalle kronkelige weg met ongelijk asfalt, de weg wordt nog steiler, een vrouwtje die daar staat ziet ons en adviseert ons naar links te gaan, dat is een iets betere weg maar dan niet zo steil.. ja das beter! Maar desalniettemin achten wij jiska met vlag en wimpel geslaagd voor bijzondere verrichtingen op de scooter :-). vanuit de kabelbaan hebben we mooi uitzicht over de stad. We komen aan bij het druk bezochte klooster, die volop in bedrijf is. Er zijn mooie tuinen rondom heen. We nemen de kabelbaan terug en vinden vervolgens een tentje met gewone koffie, yeah!

Op naar bestemming 2: summerpalace.. maar daar gaat iets niet goed in de navigatie en schakelen over naar bestemming 4, het oude treinstation. De trein is een half uur geleden vertrokken, de oude trein rijdt namelijk nog een klein traject van een half uur. Misschien later vandaag nog. Nu op weg naar bestemming 3: Hang Nga het crazy house. Dit huis is gebouwd vanaf 1990 door mevrouw Hang Nga. Het bouwwerk is een mix van Gaudi, lavenland vd Efteling en hobbitland. De gedachte achter het crazy house is om mensen dichter bij de natuur te brengen. Het is een drukte van jewelste en het wemelt van de toeristen. Gelukkig blijkt het huis veeeel groter dan verwacht en er zijn talloze paadjes die allerlei kanten op kronkelen door het hele huis, het is een bizar kunstwerk. De buitenkant is van grimmig, grijs, grof gesteente. Terwijl de binnenkant vol zachte, crème kleurige ronde wanden is. In een spiraalvormige trap komen we bovenin het huis, via dat huis loopt er een smal bruggetje met treden en een omheining lijkend op boomtakken of een dikke klimop plant.. dit loopbruggetje gaat behoorlijk hoog en loopt over het dak van een ander huis naar weer een ander huis. Je kan echt alle kanten op waarbij je steeds weer ergens anders uitkomt, er zijn wel zes huisjes om te bekijken. In de huisjes zijn diverse kamers met een bedstee, een groot stenen beeld van een dier en een bijzondere badkamer. Je kunt de kamers bijna allemaal door het raam bekijken, we zien gebruikte handdoeken en flesjes drinken op tafel, waardoor we het idee krijgen dat dit een in gebruik zijnd hotel is en deze kamers dus waarschijnlijk kan huren. Ons vermoeden wordt bevestigd als we uiteindelijk uitkomen bij een receptie. Wat cool! We gaan weer verder door het doolhof van het crazy house. We komen uit bij een ruimte waar je kan lezen over de historie van het crazy house, de bouwtekeningen kan vinden en ook een krantenartikel met daarin de 6 meest unieke hotels beschreven. Het crazy house staat er ook bij! We gaan toch es informeren en weer terug naar de receptie. Hoe duur zou dit zijn? Het zal wel vreselijk duur zijn denken wij. De prijzen variëren tussen 35 dollar en 135 dollar. Nou die 35 valt nog mee. We lopen weer weg om later alsnog te bedenken om toch even te vragen of ze niks vrij hebben. Wat blijkt, vandaag is er een afzegging, waardoor er precies 1 kamer vrij is, de honeymoonsuite voor 45 dollar. Morgen, overmorgen is alles vol. Het lijkt wel meant to be, a sign from above. Dit moeten we doen, mogen we toch een keer in ons leven in de honeymoonsuite, How romantic is that ;-)! We bekijken de kamer en zijn meteen verkocht. Het blijkt het huisje te zijn wat we al eerder hadden opgemerkt hadden als cool, met name omdat de badkamer vet bijzonder is. Het is een huisje met een rieten puntdak en een look a like bijennest. De douche bevindt zich als het ware in het bijennest en is dus ovaal en bekleed met mozaïek tegeltjes in bruin, groen, geel, zwart. Binnen is het plafond net als in een grot, compleet met stalactieten met rood, groen en blauw licht, de kachel ziet eruit als een boom. Het tafeltje en bank lijkt op een houten boomstam, het inieminie hobbittheesetje lijkt op een blad van een boom. De trap naar boven is gemaakt van verschillende bamboostammen in verschillende hoogtes en iedere tree lijkt net op een drum. Boven is er een schrijftafel en een bed. Overal zitten kleine driehoek raampjes. Oke, wat doen we? 45 dollar is voor Vietnamese begrippen erg duur, voor Nederlandse begrippen niet.. hmm once in a lifetime, yolo! Let's do iT!

Betekent wel dat we nog even ons eerder geboekte hostel moeten cancelen.. dit doen we tijdens de lunch waar we genieten van een ontzettend lekker salade met voor het eerst sinds tijden... avocado :-) ondertussen begint het te stortregenen en staan de straten direct blank. Gelukkig is het happy hour.

We gaan verder met onze tour van vandaag en springen weer op de scooter op weg naar het treinstation, misschien kunnen we de trein nog pakken. Helaas zijn alle kaarten daarvoor uitverkocht.. op zoek naar de volgende bestemming, de pagode. We zijn echt al aardig wegwijs met de straten en de kaart.. maar hoe hard we ons best ook doen we kunnen het niet vinden. We komen wel bij een andere tempel waar een non ons enthousiast binnen haalt en vooral wijst op de donatiebox. De vrouw komt er meteen weer aan als we weer op de scooter stappen. Ze pakt steeds onze hand vast en brabbelt van alles in het Vietnamees. Ze tikt ons beiden op de neus en wijst ook naar haar neus, zo van we hebben dezelfde neus. Ze is heel erg open in contact en vol positiviteit. Een bijzonder moment.

Maar dit was nog steeds niet de tempel die we zochten. We nemen nog wat afslagen, maar we kunnen het echt niet vinden. We geven het op, want het wordt ook koud en je kan niet alles hebben. Voor het eerst dat we iets niet vinden ;-). Als we bijna bij het hotel zijn, komt er ineens een bak regen uit de lucht en binnen 10 sec zijn we doorweekt. Toch nog net te lang doorgezocht naar die tempel. Als twee verzopen katjes druppelen we het hostel binnen. De kamer die we toch al gereserveerd hadden en dus toch al moeten betalen, kunnen we nu net zo goed gebruiken om om te kleden en een warme douche te pakken, want we zijn helemaal verkleumd. Helaas wordt de douche niet warm, dus blijft het bij omkleden. Maar goed dat we een ander hotel uiteindelijk hebben ;-) dit is de kortste check-in ever, een half uur later checken we alweer uit en hoeven we maar €1,20 te betalen! Dat scheelt weer!

Op naar het crazy house!!! Inmiddels is het donker, als we aankomen is het voor toeristen nog een half uurtje geopend! Daarna sluit de gate en zijn alleen de hotelgasten er nog. De andere gasten hebben we niet een Keer gezien. Er is ook verder niet veel te doen. Gelukkig kunnen we wel nog net regelen dat onze natte en stinkende kleding gewassen wordt. Tijd voor een nightwalk door het verlaten en uitgestorven crazy house. Het is niet verlicht, dus op de tast vinden we onze weg door dit spooky gebeuren. Eenmaal boven hebben we mooi uitzicht over de verlichte stad.. met in de verte bliksemschichten, wat het geheel al helemaal het gevoel geeft dat we in een oud, donker, onbewoond kasteel zijn, lopend over de daken, waar de heks op haar bezem rondvliegt bij maneschijn of dat we een fantasiefilm binnengelopen zijn, vol gekkigheden en waarin je allerlei bizarre wezens tegen kan komen.

In ieder geval is het echt vet cool, bizar, surrealistisch en enorm bijzonder!

Voor het avondeten moeten we helaas ons fantasiewereld verlaten en met een doodgewone taxi weer de normale wereld in naar een doodgewoon restaurant, voor doodgewoon eten. We gaan snel weer terug want we zijn kapot.. snel terug naar ons hobbithuisje, waar we nog een hobbit theetje drinken met mister Herman. We branden wierook om hopelijk de hardnekkige pislucht die vannacht onze tassen heeft omarmd te verdrijven.

Na een heerlijk warme douche in de bijenkorf stappen we ons hobbitbedje in. We slapen heerlijk tot het moment dat we geluiden ontvangen van de eerste, vroege toeristen die rondom het huisje lopen. Half 9 is deze attractie weer geopend en zijn wij dus onderdeel geworden van deze attractie en dat is echt vet grappig. We worden langzaam aan wakker op de klassieke Efteling muziek alsof we net geslapen hebben in het sprookjesbos..te leuk! De gordijnen zijn nog dicht, stiekem gluren we vanachter de gordijnen naar de toeristen die al poserend voor de foto voor onze deur staan, niet wetend wat zich achter de gordijntjes afspeelt haha. Na een douche en schone kleding kunnen de gordijnen open, wat al helemaal voor hilariteit zorgt. Mensen komen nietsvermoedend het trappetje opgelopen naar ons huisje en schrikken als ze ons zien, What else is new ;-), waarbij ze direct rechtsomkeert maken. Anderen daarentegen storen zich daar niet aan en denken dat ze gewoon naar binnen kunnen lopen om het huisje van binnen te bekijken. Of mensen die alsnog gewoon een foto maken voor onze deur en zich er niks van aantrekken, niet wetend dat ze bij thuiskomst op hun foto, extra armen, konijnenoren, crazy faces of glurende oogjes erbij op hebben. Zo kunnen we ons nog wel uuuren vermaken, maar helaas is het bijna tijd om uit te checken, nadat we aan onze hobbittafel nog even ons tegoed aan verse ananassap, koffie en een koek.

Tijd om de fantasiewereld, ons crazy house te verlaten.. we worden opgehaald door de shuttlebus die ons naar het busstation brengt, daar zullen we de bus pakken naar Saigon oftewel Ho Chi Min City.

Take it easy, rider!

Woensdag 16 november

Om half negen staan onze easyriders klaar met hun rode en zwart blinkende Honda motorbikes om ons op te pikken! De backpacks worden in dik plastic, stevig achterop gebonden. Jiska neemt plaats achter Thanh en Suzan achter Anh. Here we go! We rijden door smalle straatjes, door het platteland en stoppen allereerst op een marktje, waar Anh op zijn beste Engels uitlegt wat alles is. De vlees en visafdeling weten we te vermijden. The next stop is in een bezemfabriek, lees: open, betonnen ruimte met vier vrouwen zittend op de grond. Drie vrouwen binden het stro vast op de steel, een vakkundig staaltje werk, waarbij het tempo er flink inzit! Hard werken hier voor de vrouwen. De vierde haakt vliegensvlug een touwtje door het stro waardoor het stro goed gespreid wordt in een soort van waaier. Per persoon maken ze 45 bezems per dag, elke dag weer. Een bezem zal nooit meer hetzelfde zijn.

Op de volgende stop komen we bij een rijstpapier bedrijfje, waar we zelf ons eigen rijstpapier mogen maken van de rijstepap. De oven wordt verhit door graan en binnen een paar minuten is het gaar gebakken om het vervolgens op een plaat te laten drogen. Daarna mogen we ons eigen brouwsel zelf opeten, de deegbal is nog net weg te krijgen met de rijstcracker en soja saus.

De volgende stop is My Son, een Unesco wereld erfgoed, eeuwenoude tempels van het clamvolk. Dit keer pakken we wel de buggy naar de ingang, maar deze is dan ook gratis ;) Er is nog maar 25% over van het gehele complex, maar het geeft nog een aardige indruk van hoe het eruit gezien moet hebben.

Het is behoorlijk warm vandaag dus we zijn blij als we weer heerlijk mogen uitwaaien achterop de motor.

Niet veel later stoppen we om de rivier over te steken met een klein, smal bootje waarbij de scooters en motoren er net naast elkaar op passen. De stuurman wenkt ons bij zich en staat erop dat er een foto wordt gemaakt van ons drieën. Nou vooruit dan maar, we zijn de moeilijkste niet..

Aan de overkant is een smalle plank waar de motoren het land weer kunnen oprijden. Het bootje vaart langzaam langs de plank zodat iedereen een voor een eraf kan rijden.

We gaan steeds meer de bergen in en rijden lange tijd langs een rivier. We stoppen bij een huisje, wat wij nooit als restaurant aangeduid zouden hebben, voor onze lunch. Handig dat eten zonder vlees en vis nu probleemloos geregeld wordt door Anh voor ons. We krijgen noodlesoup en thee. Altijd, overal waar je komt krijg je thee in kleine borrelglaasje uit een plastic maatbeker. Een shotje thee dus!

Suzan vraagt waar de wc is, Anh maakt zich direct zorgen en twijfelend zegt hij ehh, Yes... but... its not very... Suzan wuift die twijfel al gauw weg.. kom maar op met de wc, zeker weten dat we erger hebben gehad ;)! En idd dit was nog een nette, schone wc! Achter een houten plankje.. komen we uit bij het welbekende twee-planken-gat-in-het-midden-toilet systeem.

Onder de missing plank, loopt een helder stroompje. Zo schoon als wat dus ;).. verwachtingsvol staat Anh Suzan op te wachten.. observerend vraagt hij, en? Hij reageert verbaasd en opgelucht bij het antwoord, very good and clean!

We gaan weer op pad en komen uit bij een heel smal houten bruggetje, we moeten wachten, want meneer buffel is eerst en die neemt al de gehele breedte van de brug in beslag. Rustig waggelend neemt hij zijn tijd, dan kunnen wij. De brug is een meter breed, zo'n 15 meter lang en het hoogste punt schatten we wel op 20 meter boven de rivier. Het is een hangbrug, bedekt met houten planken die her en der uitstaken en opwipten met een schrikbarend ratelend geluid toen we erover heen reden! Ai, we zijn niet gauw bang, maar dit was retespannend en een klein stroompje angstzweet loopt over onze rug, waarbij Suzan Anh zelfs even bij de schouders pakt. Jiska had voorgesteld om te lopen over de brug, maar dat mocht niet van Tanh. Fingers crossed, adem in, schietgebedje en op hoop van zegen dan maar! We halen de overkant en komen uit in een minnority dorpje. Anh neemt ons mee op een wandeling door dit traditionele dorpje. Hij vertelt dat deze mensen trouwen op 14/15 jarige leeftijd en dan ook aan kinderen beginnen. Hoe meer kinderen je hebt hoe rijker je bent, is hier de gedachte. Die kinderen kunnen straks namelijk allemaal werken, dus meer inkomsten. Wanneer de vrouw of man overlijdt dan is het gebruikelijk om te hertrouwen binnen dezelfde familie om zo de bloedband zuiver te houden. Het is hier gebruikelijk dat de vrouwen werken, katoen is hier de main business. De vrouwen zijn dus de hele dag al vroeg op het land. De mAn heeft de schone taak om thuis te blijven en voor de kinderen te zorgen, lees: de hele dag met elkaar zuipen. Mannen zijn ook het enige geslacht wat we aantreffen in het dorp tezamen met een enorme alcoholwalm.. waar de fuik op vrijdagavond rond sluitingstijd niks bij is. We worden uiteraard door deze dronkaards uitgenodigd om mee te drinken. Denk maar niet dat Als de vrouwen na een lange dag werken thuiskomen ze met de beentjes hoog kunnen relaxen, dan wachten namelijk nog de huishoudelijke taken, koken, wassen etc. Kortom, samengevat willen wij hier niet wonen, tenzij als man ;).

Dit dorpje is helaas alleen maar via een brug te bereiken, dus daar gaan we weer met samengeknepen billen!

Het is verder heerlijk vertoeven op de motor door het mooie landschap met zijn mooie uitzichten over de groene bergpassen. We slaan af over een glibberig modderpaadje. Next stop the waterfall! Suzan plonst er even in en we beklimmen ook de waterval verder omhoog via de rotsen. Het is heerlijk water, 2 locals komen zich even later even wassen bij de waterval. Na een klein uurtje relaxen gaan we weer verder.. terug lopen we het modderpaadje wel en laten we Anh en thanh zelf maar even alle kanten op glibberen met hun motor. Good drivers zeggen ze nog! Dat moeten we ze wel nageven, want op de weg rijden ze beheerst en netjes. ze halen niet in voor een bocht en als het druk is houden ze zich ook in. Het is bijna zes uur en donker als we aankomen bij het hotel. Als de zon onder is, is het behoorlijk koud op de motor dus we zijn blij dat we er zijn! We eten in het hotel (met Anh, Tanh zien we niet meer deze avond, hij is moe) want verder in het dorp schijnt er niet veel te zijn. Helaas hebben ze veel van wat we bestellen niet :(.. dus blijft het bij stokjesvoer: groen blad in drie verschillende soorten, maar met ongeveer dezelfde smaak waaronder de veel voorkomende morning glory. Naast ons houdt een groep mannen een feestje, eentje van hen is jarig.. wat ook te zien is aan een stapel onuitgepakte kado's (Anh vertelt dat de kados pas thuis uitgepakt worden, omdat er soms ook dure kados bij zitten) Het feest bestaat uit veel eten en veel drinken. Als je het op hebt, gooi je de resten, de blikjes, de servetjes of wat je niet lust gewoon op de grond. Voor ons ziet het er vooral onbeschoft uit, voor hen de normaalste zaak vd wereld. We gaan op tijd naar bed, want we zijn best moe van deze mooie dag!

Donderdag 17 november

Als we wakker worden regent het. Hard. Al de hele nacht. Gelukkig zijn de mannen op alles voorbereid. Na het ontbijt krijgen we van de mannen een complete outfit aangemeten, compleet met zakjes voor de schoenen. Suzan is een exacte kopie van Anh terwijl Jiska identiek is aan Tanh. Suzan en Anh dragen een traditioneel regenpak in donkerblauwe uitvoering, terwijl Jiska en Tanh meer een soort poncho met broek uitvoering dragen in lichtpaars. We zijn net 2 spacepoppetjes. Ook de tassen zijn stevig ingepakt op de motor. Here we go again! Het is behoorlijk fris vandaag op de motor en ondanks de pakken worden we toch een beetje nat.

We stoppen eerst bij een kaneelboom waarbij we een takje krijgen om op te eten voor good health. Je eet de schil van de tak, wat een zeer sterke kaneelsmaak geeft. Het Helpt vooral tegen maagproblemen. Het smaakt naar een kaneelstokje, best lekker.

Daarna is het weer glibberen geblazen als we een waterval bezoeken. Dat is toch net iets minder leuk in de regen.. Anh stelt voor om koffie te gaan drinken, wat ons een prima plan lijkt. Tanh haalt ondertussen een soort oliebollen gevuld met een mengsel van bruine bonen en heel veel suiker, zoals alles hier enorm zoet wordt gemaakt en gegeten.

We doen onze regenpakken uit op het terras en het lijkt zowaar droog te worden! 2 koffie's en een toiletbezoek later stappen we in een beginnend zonnetje weer achterop.

We stoppen bij een Communist house. Een houten hut op palen, met een lange, rieten puntdak. Het is vooral dak wat je ziet. Anh legt uit dat dit gezamenlijke ruimte van het dorp is. In de gevlochten rieten vloer zijn twee betonnen platen gemaakt om vuur op te maken tijden een feest of bijeenkomst. Anh vertelt:"they kill a poplo, you know? Poplo?" Ehmm nee maar als je het dood kan maken gaat het vast over een of ander beest.. Poplo.. we doen ons best te raden wat hij bedoelt en we herhalen hardop wat hij zegt.. dan raden we het en schieten hard in de lach! A Buffalo you mean Buffalo! Yeah Poplo wij komen niet meer bij, die arme Anh, weet zich geen raad met ons. Hee lachen duurt bog even, we stoppen dan weer even maar zodra we aan Poplo denken schieten we weer in de slappe lach. Anh begrijpt er niks meer van? Waar lachen ze nu weer om? We gaan weer op motor, op de motor oefent Anh met het woord Buffalo. We stoppen bij de rubertree. Plantage, Anh laat ons zien hoe het werkt. Maar zodra hij weer gaat praten schieten wij alweer in de lach. Hij heeft een grote woordenschat en praat makkelijk maar zijn uitspraak maakt het verhaal steeds erg moeilijk te volgen you know. Het is steeds puzzelen welk woord hij probeert te zeggen. Na twee dagen werkt dit dus behoorlijk op de lachspieren en. Valt het ons zwaar om niet te lachen, al helemaal niet als Poplo steeds blijft opploppen.

De interessante feitjes weet Anh ook, zo worden er 1000 condooms uit 1 kilo rubber gemaakt. We zien het schattige mimosa plantje weer, die als je het aanraakt letterlijk dichtklapt en play death speelt. De takjes gaan letterlijk hangen en de blaadjes worden bruin en klein. Ook hier weet Anh een aardig verhaal over. Onze concentratie gaat op alert, ons gehoor op scherp om het te kunnen volgen. Iets met een koning en zijn verlegen vriendin. Anh vertelt iets met "he gat sint".. What? He Cannot sit? No sick, he got sick en weer barsten wij in lachen uit. Zo vaak dat Anh het verhaal tot drie x toe wil staken.. arme Anh we doen ons best maar kunnen echt niet meer stoppen met lachen hoe lullig ook. Op naar de volgende bestemming.

We stoppen om verse ananas te eten, de plantage slaan we over want dat hebben we allebei al gezien.

Next stop is lunch, we krijgen ons favoriet wel bekend uit Madagascar legumes saute..nomnom. Gelukkig wel met andere groenten, ondefinieerbare groenten dat wel. Zoals een hele bloem met oranje blaadjes ondersteund door 5 kilo rijst.. Ondertussen blijft Anh nog volop oefenen met jiska's naam. Hij wisselt tussen jessie, jikka of Jessica.. uiteindelijk blijft hij wel consequent bij jessica.. oh Well.

Na de lunch stoppen we bij een oorlogsmonument. 2 tankwagens en een gedenkbeeld. Anh staat er op dat we de tanks beklimmen en de mitrailleur vasthouden.. zucht oke dan! We wurmen ons in de tank en kunnen er niet meer uit, nu je zin?? Geintje natuurlijk, acrobatisch als we zijn vinden we overal een way-out, is het niet goedschiks dan wel kwaadschiks. Anh gaat los met de camera, terwijl wij uitpuffen vd warmte bovenop de tank.

Volgende stop is de koffieplantage.. blablablabla we besparen jullie de details ;).

De route gaat over Ho chi min trail. Dat is een goede, rustige weg met mooie uitzichten.

Als laatste stoppen we dan nog bij een mooi, zwart houten kerkje. Met felgekleurde glas in lood ramen. Achter de kerk is een weeshuis, die we ook bezoeken. Het weeshuis biedt plaats aan 200 kinderen in alle leeftijden. We lopen langs wat slaapkamers met tientallen ijzeren ledikantjes naast elkaar. We lopen naar boven en komen bij een ruimte met een betegelde vloer en verder niks. Aan het plafond hangen wat knuffeltjes en tekeningen. Drie begeleidsters zitten heel relaxed op de vloer, met op schoot wat kinderen. Ze zitten gewoon te zitten of te liggen op. Het oogt erg ontspannen en rustig. Gewoon zitten.. en verder niks.. geen bezigheidstherapie of (druk) speelgoed..de kinderen kijken gewoon wat rond of rollen een Kerr over de benen heen. We spelen wat met de kindjes, zoals hide and seek, high five, boks en kietelen. Sommige hebben de grootste lol anderen vinden het wat spannend.

Beneden op de speelplaats staan wat schommels en andere ijzeren verkleurde speeltoestellen. Er rondom heen liggen koffiebonen te drogen. Een aantal meiden komen net terug uit school en in de keuken staan een jongen en een meisje te koken. Het voelt aan als een warm thuis, een grote familie. Op het bord staan ook regels omschreven voor de bezoekers.. daarbij staat mooi omschreven dat ze geen toeristische attractie zijn, maar dat veilheid en geborgenheid voorop staan. We stappen weer op de motor en zijn rond kwart over vier terug. We gaan direct door naar ons bed.. we zijn gesloopt! Na een uurtje ff douchen en eten..tijdens het eten horen we meer over Anh zijn leven. Zijn tijd in het leger, zijn twee jaar gevangenschap omdat hij steeds het land uit probeerde te vluchten op zoek naar een beter leven, zijn baan als dansleraar, zijn overleden vader, de corruptie en het feit waarom hij nog steeds singel is op zijn middelbare leeftijd en nu bij zijn moeder woont. We zijn nog steeds moe ondanks het dutje dus vroeg naar bed. Morgen moeten we lang rijden.. de eerste twee dagen hebben we namelijk zo'n 160 km gereden, nu moeten we nog 225 km rijden. Dat betekent nog vroeger op..

Dag 3

Om 6 uur gaat de wekker.. pff we hadden graag nog langer in dit heerlijke bed willen blijven. We slepen ons eruit en zijn al gauw weer back on track. Deze dag biedt nog mooiere uitzichten.. door enorm groene bergen heen met prachtige uitzichten over de dalen vol met rijstevelden, riviertjes en dorpjes. We stoppen nog een keer bij een peper plantage waar de zwarte peperkorrel groeit, vergezeld door een door ons betitelde peperspin. Een kleine ronde spin met zes punten eraan. In de welbekende vierseizoenen peper kleuren. We trekken ons vest aan want we gaan wat hoger de bergen in en komen in koude plaatsjes, waar ook ineens dennenbomen groeien en waarvan Anh uitlegt dat dit plaatsje 4 seizoenen op 1 dag heeft. Hij bedoelt eigenlijk denken we dat ze hier vier verschillende weertypes op een dag hebben, regen, zon, kou en mist. Nu is het vooral koud.

We rijden verder door het dal door de dorpjes en langs de rijstevelden, erg mooi! Anh zegt dat we erg geluk hebben met het weer vandaag. Normaal had het in de bergen zeker wel geregend of was het mistig dat je niks kan zien. We lunchen in een klein dorpje bij een huis, waar we de honden voorzien van de overvloed aan rijst. Terug op de motor stappen, valt steeds zwaarder voor onze zitbotjes en rug.. gelukkig hebben we geen 5 daagse tour!

Ze zijn aan het werk aan de weg.. er is geen asfalt meer, maar een natte, zachte klei bende. Een weghelft is afgezet. We moeten wachten, want eerst is de andere kant aan de beurt. Met een walkie talkie wordt doorgegeven dat wij mogen. Het is langzaam, glibberend en glijdend vooruit.. waarbij Anh en thanh geregeld een voetje in de modder moeten steken. Als we bijna aan de andere kant zijn rijdt er ineens een taxi tegemoet, die niet begrijpt dat hij had moeten wachten. Dat maakt het nog lastiger en vraagt nog meer stuurwerk van de mannen om er langs te rijden. Dan komt de snuggere taxichauffeur erachter en zet hem zonder te kijken in zijn achteruit, duwt daarbij de motor van Anh en Suzan omver die daardoor bijna een hapje modder konden proeven. Dat gebeurt gelukkig niet, want met handen kunnen we ons nog opvangen en zijn het enkel de slippers en benen die modder happen. Anh foetert op de nietsvermoedende taxichauffeur en laat Suzan verder door de modder er uit lopen. Thanx Anh! Als tegenprestatie stopt hij even later bij een willekeurig huis in een dorpje, waar we gelukkig gebruik kunnen maken van de kraan. Daar kan Suzan de handen en benen wassen, maar niet voordat Anh en thanh eerst zichzelf schoon heeft gespoeld. Wederom bedankt Anh ;). Komt vast, omdat Suzan zijn massage gisteravond heeft afgeslagen :).

De dag zit er bijna op en we komen aan in quang ngai, Thanh en Anh hebben blijkbaar haast, want ze rijden stevig door op de hobbelige weg tussen het drukke verkeer. Hard remmen en hard optrekken. Het blijkt ook dat Anh ziek is en hij wil en gaat nog naar huis rijden zo'n vier uur non-stop nog op de motor. Het busstation blijkt verhuisd te zijn, dus we rijden een paar keer heen en weer door dezelfde straat en her en der wordt iemand bevraagd op waar het busstation is. Ze hebben het gevonden. We zijn zowat de enige toeristen hier. De backpacks worden "afgeladen" en het busticket naar dalat wordt gekocht. Dan ineens is het afscheid en voor we het weten zijn de mannen er vandoor. En zo zijn de motorriders na intensieve dagen ineens weer uit ons leven. Dat is wel een heel snel afscheid.. blij dat ze van ons af zijn? Eerlijk gezegd vinden wij dat ook niet heel erg eerlijk gezegd, hoe lief, behulpzaam en vriendelijk ze ook zijn, kost het veel energie en juist op moment dat we totall loss aan tafel zitten, blijft Anh non-stop praten of vragen stellen.. ff rust aan ons hoofd en dat krijgen we nu, want we zitten de komende twee uur nog te wachten op het busstation waar niet veel te beleven is.. heerlijk!

Ik heb een toe toe toeter op mijn Vietnamese scooter!

13 november

Om half negen staan wij ready to go beneden. Alleen kim is nergens te bekennen. Wel haar zus die geen Engels praat.. breakfast lukt nog wel om te vragen maar we hebben toch echt kim nodig (wie niet?). Als we vragend kim zeggen, maakt zuslief een wiegend gebaar met haar armen en zegt baby. We wachten braaf eten ons ontbijt en vragen dan of ze haar kan roepen. Kim blijkt gewoon te slapen en komt in pyjama met slaaphoofd naar buiten. Ze belt even voor de scooter en om tien uur kunnen we dan op pad, op weg naar hoi an! Met hetzelfde vodje van gisteren op zak. Er staat alleen wat namen op met pijltjes er tussen.. appeltje, eitje toch! We tanken de scooter vol en gaan op zoek naar onze eerste bestemming the elephant springs, het moeilijkst te vinden volgens kim. Die uitdaging gaan we graag aan! We hebben van kim een wat sterkere scooter gekregen dus we tuffen lekker door. Volgens de planning moeten we na 1 uur en 1 kwartier afslaan voor de elephant springs. Dit klopt precies, we zien het bord en slaan op tijd af. Ha, nailed it..Helaas begint het hier te regenen. We volgen een wat modderig paadje omhoog en het begint nog harder te regenen. Onder een boom parkeren we de scooter, niet dat dat iets helpt. Al helemaal niet als je de helm ondersteboven aan het stuur hangt. Want dit is meer een heaven spring of beter gezegd een hell spring. We volgen een pAadje naar beneden en zien een stroompje met veel keien. We gaan maar gauw want het regent nog steeds.

Boven bij de parkeerplaats vraagt een man verbaasd waarom we niet bij de elephant springs gaan kijken.. OW, daarvoor moeten we dus blijkbaar een ander pad hebben. Nu komen we idd wel wat meer toeristen tegen.. uiteindelijk komen we bij een watervalletje, iets groter dan net en met een grote rots in de vorm van.. je raadt het al... een neushoorn ;-) bijzondere rotsen groeien hier! We drinken nog een koffie, waar een aantal locals aan de lunch zitten. Niemand staat ook op of kijkt ons aan. Een andere man regelt en vraagt het voor ons. Het is gelukt en we krijgen koffie, die weer voor onze neus traditioneel gezet wordt.. om dat wachtproces te vergemakkelijken en goed door te komen, krijgen we altijd eerst een kop thee vooraf. Net als het een beetje droog begint te worden, komt het weer met bakken uit de lucht. Ondertussen aanschouwen we een boze, schreeuwende Dane, waarbij de rest nog vriendelijk lacht. Mensen praten wel maar kijken elkaar daarbij niet aan, waardoor het een heel gek gesprek wordt om te aanschouwen omdat niet duidelijk is wie tegen wie praat of waar op reageert. Niemand lijkt ook onder de indruk van de boze mevrouw. De lunch wordt afgeruimd en de kaarten met geld komen op tafel. Wij stappen maar weer eens op de scooter en lopen langs de kippen die in een onmogelijke houding vast zitten

In een boodschappenmandje. Next stop hai van pass, dat is de route langs het strand waarbij we op moeten letten dat we niet per ongeluk de tunnel en de snelweg pakken. De oninteressante weg. Wij weten zelfs nog een tunnel te vermijden en een mooi uitzicht te verkrijgen, dit staat echter niet op ons vodje, waardoor we even in verwarring zijn en moeten nadenken, overleggen en zoeken. Het lukt en we hebben de weg weer te pakken! De weg is breed en vrij rustig, dus dat rijdt fijn! Onderweg krijgen we schitterende uitzichten en zien we de zee, we kronkelen de bergpas over en zien in de verte een grote stad.. waarschijnlijk is dit Danang. tijd om te lunchen met dit mooie uitzicht vanaf het terras. De mensen kunnen geen woord Engels, dus handen en voetenwerk en op ons allerbest Vietnamees leggen we uit dat we vegetarisch zijn. Dat begrijpen ze al snel en laten zien wat ze hebben. Helaas zijn het instant noodles met beef of garnaal. Hoofdschuddend kijken we elkaar aan, helaas! Op zoek naar iets anders.

Net als we startklaar zijn voor vertrek, roept de man ons en laat ons een zak zien met alleen naar noodles. Ook prima, zoveel moeite kunnen we niet weerstaan en we krijgen noodles met koriander en peper. Al vrij snel gevolgd door een bak mixsla wat je vaak erbij krijgt, typische mix van sla/kruiden/taugé achtige toelie met stokjes en takjes er nog aan. We krijgen nog een ander spulletje uit een potje aangeboden, waarvan de vrouw des huize blijft aandringen en het zeer aanbeveelt, het is een oranje rood goedje, waar jiska herhaaldelijk voor bedankt en Suzan uiteraard het fijne v wil weten.. is het tofu, is het kaas? Het begint zoetjes met een zurige nasmaak hmmm ondefinieerbaar. Het is genoeg eten voor drie dagen. Dus drie kilo zwaarder rollen we nog sneller de berg af. Zo snel dat we de afslag missen en dwars door het centrum v danang rijden. Daardoor zien we wel de aparte dragonbridge, een brug in de vorm van, je raadt het al, het welbekende nijlpaard. Suzan neemt het stuur over, de goede weg is snel weer gevonden door onze excellente navigatieskills ;)

We rijden langs de kustlijn en rond half zes komen we dan aan in hoi an. Nu nog ons homestay vinden, we schakelen over op de kaart vd lonely planet. Maar ja waar op de kaart zijn wij?? Geen naambordje en we hebben de keus uit links of rechts. De benzinepomp medewerk er wijst ons naar rechts de brug over. Uiteindelijk blijkt het als maar rechtdoor te zijn.. zo'n drie km lang. We zijn er jihaa we made iT! 160 km zelf afgelegd, zelf gevonden en gereden! Voor ons allebei voor het eerst dat we zelf op reis van A naar B zijn gegaan (buiten de autovakanties om dan en de tripjes van A naar A)! Nieuwe ervaring en trots stappen we de homestay binnen! De jongedame van de homestay is ook onder de indruk dat we het helemaal zelf zonder guide hebben gedaan. Onze tassen zijn er nog niet, we bellen kim dat we aangekomen zijn. De tassen komen ook zo! De jongedame vertelt ons dat we veel geluk hebben, want het is volle maan en dat betekent full moon festival! Dat is dus elke 14e dag van de nIeuwe maan. Alles wordt dan extra verlicht met lampionnetjes, straatverlichting is uit en langs de rivier zijn dan allemaal eettentjes gemaakt. Dat is zeker geluk hebben, we hebben het nl niet zo uitgekiend! We lopen door de straatjes van het oude centrum, waar het rustig lopen is omdat er geen gemotoriseerd verkeer is. De rivier is bezaaid met fel gekleurde drijvende lampionnetjes. Het is fantastisch mooi, erg gezellig en sfeervol. De huizen in het oude centrum van Hoi An, zijn authentiek en nog goed bewaard gebleven na de oorlog. Franse invloeden zijn zichtbaar gemengd met de Chinese en Vietnamese stijl, zacht geel kleurige huisjes met donker houten balken, luiken en deuren. Er zijn veel dakterrasjes, smalle straatjes en dit alles dus rijkelijk versierd en gekleurd door ontelbare lampionnetjes.

We eten aan het water, proosten op de goede aankomst en genieten van de sfeer van dit gezellige plaatsje. Na het eten laten we ons verleiden en onderhandelen we over een niet van te voren bedacht boottochtje, wat uiteindelijk toch even een momentje van bezinning is! In het donker glijden we over de met kaarsjes bezaaide water in een houten roeibootje. We hebben zelf ook kaarsjes en laten deze met ons eigen verhaal, gedachte of wens vol bewustzijn te water. Bij terugkomst blijkt alleen jiska haar tas er te zijn. In een splitsecond neemt suzanne afscheid van alle verschillende spullen uit haar tas. De jongedame belt meteen en hoera hoera binnen 10 min wordt de tas, als lijkt vanuit het niks, alsnog gebracht! Wat goed geregeld en zo snel ook!

Daarna zoeken we ons bedje op tezamen met 500 muggen en onze kakkamerlak, a.k.a. Herman.

14 november

Vandaag wordt een relaxed dagje, we pakken de fiets naar het 5km verderop gelegen strand en nestelen ons op een strandbedje! Verse ananassap, muziekje, boekje, zee, cocktails, wij vermaken ons wel!! Heerlijk ff niksen :) ondertussen geven we nog wel even een Vietnamees jaarsalaris uit aan nutteloze prullaria vanaf ons bedje. S avonds stappen we even van het Vietnamese menu af en gaan voor een heerlijke Indiase maaltijd! We twijfelen even omdat het restaurant geen terras buiten heeft, maar de ober verzekert ons dat we geen spijt zullen krijgen. Dat klopt, we worden in de watten gelegd en de bediening is uitermate netjes. Als we vragen of iemand wil maken, wordt zelfs de tafel en het eten opnieuw gestyled en herschikt door twee man, wij krijgen nog net geen make over ;). Het volgende naan brood en biertje is van het huis, zo blijven we langer Zitten en dat trekt mensen aan aldus de ober.. tja wij trekken natuurlijk altijd volle zalen haha ????.

Daarna drinken we nog een biertje op een dakterras onder een boom vol rode lampionnetjes. Wat een gezellig stadje hoi an, wij zijn er helemaal weg van :)! Met ons duizendtallen anderen want het stikt er van de toeristen helaas.

15 november.

Vandaag pakken we weer de fiets en gaan we op culturele tour. We bezoeken het oude centrum dit keer bij daglicht, tillen onze fiets over de hoge drempels van de oude Japanse brug, bezoeken eeuwenoude familiehuisjes, struinen door de straatjes, bekijken tempeltjes, assembly halls en lunchen met bananaflower salad.

Daarna gaan we op zoek naar goede motorrijders voor een tocht door de binnenlanden. We willen naar dalat, maar daar hebben we 5 dagen voor nodig op de motor. Zoveel tijd hebben we niet, dus wordt het een 3 daagse tour, waarbij we na 3 dagen de nachtbus kunnen nemen naar dalat. We komen uiteindelijk uit bij Tanh en Anh, een komisch duo het beste te vergelijken met Bassie en Adriaan. Hierbij is Tanh Bassie en Anh Adriaan. Dit hebben ze echter zelf niet in de gaten. Verbaasd kijken ze ons aan als we keihard moeten lachen tijdens hun serieuze uitleg over de tocht. Komt het door de uitspraak van hun Engels, het constante "you know" of Tanh die elk laatste woord van Anh herhaalt.

Anh: "Yes, there you have to see nice sellery, you know?"

Tanh: " Yes, sellery"

Anh: "and there you have emercing vieuws, you know?"

Tanh: "Yes, vieuws"

Het duurt steeds even voordat we er achter komen wat ze nu precies bedoelen, maar grappig is het wel. We onderhandelen eerst nog flink over de prijs, waarna we tevreden de deur uitlopen. Morgen om half 9 worden we opgehaald met de motor!

We willen nog een boedhistische tempel bezoeken voor zonsondergang, dus we spoeden ons snel naar onze homestay om nog een sjaal op te halen voordat we weer op de fiets springen.

Het is het eerste boedhistische klooster dat we bezoeken, een speciale plek om te zijn waar Suzanne haar kloosterervaring weer even kan ophalen.

Daarna is het hoog tijd geworden om eindelijk los te gaan in de vele kledingwinkeltjes waar je alles kan laten maken. we denken dat er niet zo heel veel mogelijk is aangezien we morgenochtend alweer vertrekken, maar dat blijkt onzin. Iedereen roept dat het nog wel kan. Ok dan ????.

We passen ontelbare jurken waarbij de dames bij iedere jurk roepen: Ah very beautiful, yeah so nicel! Het lijkt ook normaal te zijn om ons maar constant aan te raken en aan ons te hangen onder het mom van: hier wat strakker, daar wat lager etc. We laten het maar gebeuren. Jiska scoort nog zelfs een jas, maar die is natuurlijk nooit op tijd klaar. De tailor vindt dat geen probleem want ze stuurt de jas wel naar Hanoi. Op hoop van zegen dan maar. Suzan laat op de valreep nog een paar sandalen maken en zo ploffen we miljoenen dollars lichter voldaan neer voor ons avondeten. Eindelijk weer es springrolls..

Om deze mooie stad goed af te sluiten, drinken we daarna nog een biertje op een boot, waar een Vietnamese hipster gitaar speelt. Cheers Hoi An!

Een spooktocht en een ziekenhuisbezoek in Hue!

10-11-2016

In de trein probeert jiska wat te slapen want ze voelt zich niet zo lekker. Het mag niet baten, want net voor de trein aankomt, is het hollen naar de wc om de complete lunch van die middag er uit te gooien.. pff. Meteen daarna stopt de trein in Hue. We zijn er. Er komt direct een jongen op ons af met een bordje Snakkers. Dat kan niet missen..that's us! Een voor een neemt hij ons achterop de scooter mee naar de homestay van Kim. We gaan direct naar bed want het is al laat en jiska voelt zich niet lekker. De nacht valt helaas ook zwaar beroerd voor Jiska :(

De volgende dag is de hele dag regen voorspeld en dat merken we al als we wakker worden. Als we de deur uit gaan, stappen we bijna in een dooie rat, uit elkaar getrokken in 2 delen, de kop en de staart. Goeiemorgen.

We zijn te laat voor het ontbijt maar krijgen van kim toch nog een pannenkoek die meer op een oliebol lijkt. We vragen aan kim de route naar het ziekenhuis waarop ze meteen bezorgd is om ons. We leggen uit dat we de psychiatrische afdeling willen bezoeken wat haar niet geruster maakt. You need mental care?? Na wat uitleg begrijpt ze het en gaan we gewapend met een door kim net gekochte paraplu op weg naar het ziekenhuis. Wij willen namelijk wel graag een psychiatrisch ziekenhuis bezoeken om te zien hoe dat hier is geregeld. we hebben al verschillende mailtjes gestuurd, maar nog geen reactie...

We weten het te vinden en het is een drukte van jewelste. Bij de ingang zijn verschillende loketjes. Daar staan we dan, wat nu? Where to start? Eerste beste loketje maar. We vragen ons af of de beste mevrouw ons begrijpt. Ondanks haar herhaaldelijk, i can speak english i can understand you. We lopen haar achterna, komen op de eerste hulp uit. Daar moeten we niet zijn, we gaan weer terug. De mevrouw vertelt iets onsamenhangend over mail, ander kantoor, bij haar thuis.. niet echt begrijpelijk. We gaan weer verder en passeren vervolgens verschillende afdelingen. Overal zitten, hangen en liggen mensen op stoeltjes in de gangen. We lopen het gebouw uit naar een ander gebouw om vervolgens vijf meter voordat we er zijn achtergelaten te worden met een paar aanwijzingen. We weten het te vinden en komen aan bij een soort van internationaal meldpunt. Daar zitten twee dames achter een computer en een hele stapel papieren en dossiers te facebooken. Het duurt even voordat we begrepen worden. We laten de mail zien die we geschreven hebben, maar volgens de mevrouw is die nooit aangekomen. Ze vertelt dat we permission nodig hebben van de directeur en die is er nu niet. Helaas voor ons is het vrijdag dus dat gaat niet meer lukken de komende dagen. Jammer. Tot next year zegt de mevrouw...jeah right. Dan moeten we het maar weer ergens anders proberen.

We gaan ergens koffie drinken om daarna weer terug te gaan maar onze homestay. Jiska gaat weer even slapen en dan mogen we mee eten met het gezin. Kim vertelt honderduit. Als wij vragen wat de anderen gasten gedaan hebben vandaag en de verwachte wedervraag krijgen, antwoord kim voor ons: they did nothing haha.. kIm heeft 2 kinderen, een meisje Coca (naar coca cola) en een jongen Huda (naar het bier huda) Coca is 13 maanden en al erg wijs. Ze is zeer gericht op mensen, bier en telefoons. Ze heeft schoentjes aan die piepen als ze loopt. Kim vertelt dat ze zo weet dat ze in de buurt is. En dat het heel Belangrijk is om haar goed in de gaten te houden, want er zijn mensen die baby's stelen om ze te verkopen met name in China, aan mensen die geen kinderen kunnen krijgen òf aan mensen die baby's kopen om ze op te eten...??!!! Uhhh wat? Wat vertel je nu eigenlijk zo ff tussen neus en lippen? Ja baby's worden veelvuldig gestolen, ook uit huis.

De volgende dag slapen we uit, maar zijn wel op tijd voor het ontbijt :). We huren een scooter en na een goede deal met een straatverkoper scoren we genoeg benzine voor de hele dag. De straat op, de drukte in. Bij de stoplichten of als je rijdt word je vaak aangesproken door locals met de vraag waar je vandaan komt, waar je heen gaat en dat ze wel even de weg wijzen.. maar daar bedanken we vriendelijk voor, we verdwalen juist graag. Dat doen we ook in eerste instantie, want we komen eerder weer dichterbij ons hostel dan er vanaf.. we moeten het ook doen met een gekopieerd kladje waarvan de schaal moeilijk in te schatten is. Maar uiteraard komen we daar ook wel uit en slaan een high five bij ons eerst gevonden bestemming. De tombe van mingh mang. Die beste man heeft tig hectare als begraafplaats gekregen omringt met water en park lopen we door tempels om vervolgens bij een tombe te komen waarvan je alleen de omheinde dikke muur kan zien. Een olifant, een paard en wat warriors beschermen de boel.

Op naar part 2.. de tombe van nog een beste man, khai dinh. Een hele andere tombe, gelegen tegen de heuvel maar met dezelfde olifant, paard en warriors. Zijn tombe is wel echt te bezichtigen en is binnen een tempel. Een jonge lelijke kerel aan de foto's te zien. De inrichting is erg overdadig, kitserig en vol gekleurde Tegeltjes die allerlei afbeeldingen vormen. De buitenkant is zwart, wit gesteente met afbeeldingen. Dan is het tijd voor het abandend waterpark. Wederom gewapend met ons vodje gaan we op weg. We vinden van alles maar helaas geen waterpark. Na tig keer vragen en zelfs nog bellen met iemand die het wel weet, komen we eindelijk in de buurt, maar dan zien we een vegetarisch restaurant en aangezien het al half 4 is, lijkt ons dit een goed moment voor de lunch. Er staan gelijk 5 dames om ons heen voor de bestelling wat ons wat nerveus maakt...na de lunch vragen we aan hen nog een keer de route waarop we ze via Google translate de woorden typt; "to overcome with fear" en vindt dat we beter morgen kunnen gaan want het is al zo laat. Haha zo bang zijn we niet. We vinden de weg ( die we dus al eerder genomen hadden) en rijden het waterpark tegemoet. Het waterpark is een park wat niet meer in gebruik is al weet niemand precies waarom. Het is een soort van spookstad geworden. We kunnen met de scooter erin rijden en komen uit bij een groot meer met daarin een grote draak. Het doet erg Eftelings aan maar dan na een atoombom. De draak blijkt ooit plaats te hebben geboden aan tig aquaria waarvan nu alle ruiten kapot zijn en al het glas op de grond ligt alsof dit gisteren gebeurd is. Erg surrealistisch. Tussen de glasscherven lopen we door de plassen water, alleen de spartelende vissen ontbreken nog.

Daarna vinden we nog een zwembad met verschillende glijbanen verscholen in het bos evenals een soort van vakantiehuisjes. Op de weg terug komen we langs een theater aan het water. Dit alles verlaten en vervallen. Bizar hoe zoiets gewoon nog bestaat en niks mee gedaan is, dat je de glasscherven, de mechanische aansturing, bedradingen nog kan zien. We komen in wat voor ons eruit ziet als een voormalig restaurant maar het blijkt een ruimte met de enige echte thrillseeker, een raketsimulator, helemaal intact, de deur staat open maar het trappetje ontbreekt. Ook hier liggen overal scherven en we krijgen hem net niet meer aan de praat. Dat zoiets hier maar staat te vergaan, waarom wordt dat niet doorverkocht of opgeruimd? Het stikt er van de Vietnamese jeugd die er blijkbaar een gewillige spannende date plek van maken. De zon gaat langzaam onder, wat het geheel nog bijzonderder maakt, we rijden weer door de beeldentuin en gaan een poging wagen ons hostel weer terug te vinden. Yeah, met een gekopieerd vodje met een totaal onduidelijke schaalverdeling hebben we onze 3 targets van vandaag gevonden!

Op de terugkomst naar ons hostel komen we eerst in de scooterfile terecht. Het is schijnbaar einde werkdag! Terug in het hostel zit kim met haar man en een stel andere mannen te eten en flink te drinken, vooral de mannen. We krijgen direct bier aangeboden en met zeer gebrekkig Engels proberen ze een gesprek aan te knopen. Kim gaat met haar zus en de kinderen uit eten met de scooter. Wij gaan ook op pad om wat eten te scoren en als wij net toevallig aan het hoofdgerecht zitten komt kim met de family uit hetzelfde restaurant gelopen.

We besluiten dat we morgen naar hoi an gaan met de scooter. Dit kan ook met een guide/driver, maar wij willen liever alleen.. take Some risk and adventure! De tocht zal zo'n 160 km ongeveer zijn en voor een groot deel langs de kust gaan. Onze backpacks zullen dan nageleverd worden voor 2 euro pp.

We skippen daarmee wel de highlight the old citadel, niks van wat in de lonely planet staat hebben we gedaan, wel van alles wat er niet in staat en dat maakt het juist leuk! Tijd om naar bed te gaan, want ons streven is wel om dan om 9;00 te gAan. We zoeken kim om onze plannen door te geven, die kunnen we in eerste instantie niet vinden. Dan vinden we haar in een kamer met een masker op en buiktrainer om terwijl de kinderen tv kijken, haar man lag voordat wij gingen avondeten al dronken op bed. Zo lijkt het hier geregeld te zijn. De vrouw zorgt voor de kinderen en de man drinkt bier met vrienden.

Op naar morgen!

Phong Nha Ke in overstroomversnelling

Dinsdag 8 november