in vogelvlucht

Zondag 9 november is het zover! Na een volautomatische incheck en douanecheck vertrekken we om 21:40 van schiphol naar Nairobi. Daar komen we rond zes uur 's ochtends na een goede vlucht aan. Het is hier twee uur later. We hebben best trek nadat we in het vliegtuig al ontbijt gehad hebben. Dat bestond uit een iniemini croissant en zo komt het dat we om 7 uur 's ochtends lokake tijd bij een Chinees restaurant aan de noodles veggie zitten! Om 12:30 gaat pas onze volgende vlucht naar Antananarivo en we vullen onze tijd met wat rondlopen, hazenslaapjes op een versteende rand en het bekijken van vijftal medewerkers die met een potje verf in de hand de strepen/lijnen op het vliegveld handmatig en zorgvuldig bijwerken tegen al onze arbeidsvoorwaardelijke omstandigheden in.

We vertrekken wederom op tijd met kenya airways. Na 20 minuten is the captain speaking.."lady's and gentleman..ehhh...we have a problem, maybe you have noticed it already..there is a problem with backup system and we are flying back to nairobi.." kwartier later zijn we weer geland. Het is kwart voor drie als we weer terug zijn in Nairobi. We worden opgevangen en een man vertelt in moeilijk verstaanbaar engels wat nu te doen. We mogen naar een hotel, krijgen daarvoor een visum en dat is de service die ze aan kunnen bieden. Dat betekent formulier invullen en visum halen en naar het volgende punt voor hotel en de bus. We volgen onze assertieve look a like hale berry reisgenoot die alle papieren heeft naar de bus. Uiteindelijk vertrekken we naar ons superdeluxe hotel en zitten we pas echt in de "penarie"! Het inchecken laat ook ff op zich wachten en het is dan ook al half vijf als we dan eindelijk de sleutel krijgen van onze kamer in hotel Panari. Gelukkig zijnMelman de giraffe en marty de zebra er naar omstandigheden nog wel vrolijk onder. De kamer is op de elfde verdieping. We pakken de lift, die aan een kant helemaal van glas is en uitzicht biedt aan de veruitgestrekte droge, kale vlakte van kenia. En hoe hoger we gaan, hoe dichter we ook ineens bij de deur staan..ver van het glas..maar het uitzicht is mooi. Op de kamer kunnen we heel fijn even douchen, maar zonder tas moeten we alsnog dezelfde kleren weer aan, die na 24 uur best aan vervanging toe zijn. Op kosten van Kenia airways mogen we genieten van het buffet met heerlijke salades en fruit. Het begint te stortregenen en flink te onweren. Een uur later dan gepland worden we weer opgehaald met de bus. De chauffeur had vertraging opgelopen door de enorme regenval en file. De straten staan blank en de stoelen in de bus zijn erg vochtig.Met natte billen dommelt iedereen in de bus al gauw weg. Na een rijden in de hobbelige bus komen we om 21:00 aan op het vliegveld, waar we wederom door alle securitychecks heen moeten. Geen idee hoe vaak we nu al ons paspoort en ticket hebben moeten laten zien. Dat laatste moeten we ook nog omzetten in een nieuw ticket.

Ondertussen beginnen we al aardig een band te krijgen met onze medereizigers. Zo heb je queen white dress, die met haar mary poppins jurk, forse brede heupen, britisch accent, blonde haren steeds voorop loopt, because you know i travel business class, i'm vip. So where is the priority lane and let me get trough. Naast een snurkende bigbelly malagassy hebben we nog de assertieve kortgewiekte dame, the Hale Berry wannabee die van aanpakken weet. Follow the leader, leader, altijd handig. Dan hebben we nog de breed gebouwde rus en de rustig ogende zwitser met hun gesprekken over servie, wapens en oorlog. Om nog maar niet te spreken over de almaar blijven kletsende Fransen, die het zelfs presteren om om 2 uur 's nachts nonstop te praten naast ons in het vliegveld en voor ons nog een leuk uitvoerig praatje houden met de vrouw vd paspoortcontrole.

Half elf zou de vlucht die er tussengezet is en niet eens op de borden staat vertrekken. Twaalf uur mogen we uiteindelijk pas boarden en 00:15 stijgen we voor de derde keer op. Kan ik wel mijn film afkijken. Na een turbulente vlucht landen we 03:15. Na gescand te zijn op koorts en toegelaten te zijn door de douane, heeft onze bagage ons gelukkig steeds gevolgd en ligt ie op de band op ons te wachten..

Nog een gelukje is dat we Malagassy's geld, de ariarys hebben kunnen pinnen waarmee we ons taxibusje hebben kunnen betalen. Die vol zit met nigeriaanse missionarissen die ons met veel gekssst..ksssst.. behulpzaam een laatste vrije plek toewijzen. Het is nog donker, maar midden in het centrum van een dorpje is het een drukte van jewelste. Rokende bbq's en groepen mensen. De nigerianen worden als eerste vrijgelaten op hun plaats van bestemming, tezamen met hun vele stukken bagage. Niet wetende dat we daar een uur stil zouden staan om alles uit te laden en weer te vullen met nieuwe mensen.

Het wordt al licht, het is vijf uur en er is al veel bedrijvigheid. Met name veel hardlopers, want wat moet je anders rond dit tijdstip? Rijdend door antananarivo vallen fel paars gekleurde bomen op die de stad een fleurig uiterlijk geven. Uiteindelijk bereiken we om zes uur ons hostel, na nog een laatste klim naar de poort. Gelukkig is er nog iemand in het hostel die ons snel onze kamer wijst. We like to move it, maar nu even niet. Zo physically fit zijn we niet meer na 36 uur reizen en twee nachten overslaan. Hello, Madagascar! We bekijken je morgen wel en storten neer in ons bed.

I like to move it, move it!

jaaaaa het is weer bijna zover, morgen stappen Jiska en ik op het vliegtuig om vervolgens te landen in Antananarivo, de hoofdstad van Madagascar!

door een aantal van jullie herinnerd aan mijn blog, dus bij deze. Ik hoop tussen de avonturen, en belevenissen in te kunnen schrijven daarover!

madagascar, het derde grootste eiland van de wereld, vol bijzondere diersoorten. De reis zit nu al vol uitdagingen, weinig openbaar vervoer, minder dan 20% vd wegen is geasfalteerd, boten slaan vaak om en een treinspoor kennen ze ook maar minimaal. Er is een soort van taxibusje, die pas gaan rijden als ze vol zijn. Maar wij gaan graag die uitdaging aan :)!

liefs suus

Het leven in de Chinese trein

Om tien uur komt stu speciaal uit bed om mij gedag te zeggen! Dan moet ik nog opschieten ook, want 11:40 vertrekt de trein en om op het station te komen moet ik met twee verschillende metrolijnen. Dat is niet zo moeilijk,totdat ik op een giga groot en onoverzichtelijk station uitkom met allerlei ingangen en exits, onduidelijke bordjes. Tingting heeft voor mij de trein geboekt en ik heb daarvan een bevestiging op mijn telefoon..maar moet dus ergens nog mijn ticket ophalen. En ik heb echt geen flauw idee waar..nu begint de tijd toch wel te dringen, en bedenk ik me dat ik die trein echt nooit ga halen. Eindelijk vind ik dan een infobalie, die me naar een loket verwijst. Stap 1 gelukt, ik heb mijn treinticket! Maar nu nog het spoor vinden en dat is maar niet gewoon in de stationshal het perronnummerr vinden en gaan..nee dat zou mijn logica zijn. Na paar keer vragen en maar een kant op gestuurd te worden, zonder exact te weten waar heen te gaan, moet ik dus eerst die stationshal uit naar buiten. Dan helemaal linksom ergens weer naar binnen voor paspoort en ticketcontrole en tascontrole. Daarna de roltrap op naar boven en daar zie ik dan op een scherm op welk perron ik moet zijn,wat uiteindelijk alsnog niet blijkt te kloppen en haal ik op vijf minuten na de trein. Pffieuw eind goed al goed, hihi.

Beijing - Emei
31 uur 50 minuten

Het slaapgedeelte ziet er wat anders uit dan in de voorgaande treinen. Daar had ik enkel een coupe voor 4 personen die je kon afsluiten die hebben ze ook in deze trein zie ik later, maar Tingting heeft me een klasse lager ingedeeld. Hier is alles gewoon open en.is de gehele wagon ingedeeld met bedden en zijn er zelfs drie bedden boven elkaar ipv twee en laat ik nou net ook het bovenste bed hebben. Ik ben blij met deze klasse, want zo ben je nog meeronder demensen en tussen de locals. Al gauw blijkt dat ik de enige toerist ben in de gehele trein. De wagon zit nog niet vol.Nuben ik in de wagon mettwee mannen, waarvan een helpt met mijn tas bovenop de plank te gooien. Hij gaat een gesprek met me aan en met mijn vorig jaar geleerde "ting bu dong" kan ik hem duidelijk maken er niks van te begrijpen. Hij kan hooguit paar woorden Engels dus na een wat geïmproviseerd hintsspel houdt de conversatie al snel op. Maar niet het contact, want zo moet ik van die beste man plaatsnemen op de beste stoel of heeft hij het met anderen over mij. De trein loopt steeds meer vol en zo vallen al gauw wat typische dingen op. Zo heeft werkelijk iedereen een thermosbeker, waar ze af en aan kokend water in tappen. Wat ook in deze trein gratis verkrijgbaar is. Daarnaast zit werkelijk iedereen aan zijn telefoon geplakt. Ze bellen ook vreselijk veel, al is het wel steeds maar kort of al is het middernacht. Maar het meest bijzondere vind ik toch wel dat iedereen met elkaar praat. Zo ontstaat er al gauw een praatgroepje van drie mannen naast me en voegen andere onbekenden net zo makkelijk in of uit. Ik ben zo benieuwd waar ze het over hebben, zal het ook over het weer gaan :) ?! Maar de gesprekken duren langer en er wordt ook veelvuldig gelachen. De chinezen hebben ook geen enkele schroom om iets te vragen, hardop denkend lopen ze voorbij en er is altijd iemand die antwoord geeft, meedenkt of de weg wijst. Wat een enorm verschil met Nederland, waar iedereen op zichzelf is en je raar aankijkt of een kort antwoord geeft op een vraag. Laat staan dat wij in de trein met elkaar een heel gesprek voeren met vreemden waar dan van alle kanten op geanticipeerd kan worden. Waar bemoei je je mee hoor ik ze in Nederland denken.
De trein zit inmiddels aardig vol en er zijn er maar weinig tot geen die engels kunnen spreken. Zo lukt het mij wel middels mijn briefje uit te leggen dat ik vega ben als de etenskar voorbij komt. Maar het lukt hen niet uit te leggen waar ik dan moet zijn. Er wordt van alles gedaan om iemand te vinden die wat Engels kan om me vervolgens uit te leggen dat ik in de restowagon moet zijn. Ze doen wel veel moeite voor me. Ze proberen ook allemaal met.me te praten en zijn allemaal geïnteresseerd in die vreemde eend in de bijt. Ik loop een paar wagons verder naar het restaurant en onderweg word ik al veelvuldig bekeken en aangestaard. In het restaurant is wederom alles in het chinees. Ik ben blij met mijn briefje en het lukt om wat vega te krijgen. Na het eten sta ik op en loop de wagon uit. Er wordt geroepen, ik kijk om en 20 paar ogen kijken me aan en zeggen me gedag. De man die hey riep, loopt naar me toe en kan in wat gebrekkig engels vragen waar ik naartoe ga. Een conductrice komt ook nog naar me toe en zegt dat zij redelijk engels kan en dat ik als iets nodig heb altijd naar haar toe kan komen. Een hele bezienswaardigheid ben ik hier, waar de Chinezen erg behulpzaam op reageren. Terug in mijn wagon duiken bijna al mijn wagon genoten hun bed in voor een middagdutje. Ik vergaap me aan de uitzichten buiten, wat steeds groener wordt en veelvuldig bedekt met enorme geleoppervlakten. Later begrijp ik van tingting dat deze gele bloem slechts een maand bloeit, dus dat ik geluk heb. Deze bloem wordt gebruikt om olie van te maken. Vandaar de vele velden vol. Na zo'n twee uur ontwaakt de wagon beetje voor beetje, wordt er weer uitvoerig gekletst met elkaar..sommige personen zijn uitgestapt maar maken plaats voor nieuwe onbekende die deel nemen aan de conversatie. De telefoon wordt ook weer veelvuldig gecheckt en gebruikt. Vooral spraakberichten zijn met name het middel der middelen. Iedereen heeft ook een grote, extra accu bij zich. Dat moet ook wel met dit veelvuldige gebruik. Ik daag mijn buurman uit voor een spelletje backgammon, oftewel triktrak. Het lukt me om het hem uit te leggen en hij deelt zijn ervaringen direct met de anderen om zich heen. Uit zijn verhaal maak ik op dat hij al lachend de spelregels door vertelt. Daarna is het tijd voor een kaartspel. Een chinees spel, maar ik kan maar geen rode lijn ontdekken, net als ik denk het te begrijpen, verandert het daarna weer totaal. Ik snap er echt niks van, ondanks dat ik geholpen wordt en er allerlei mensen meekijken. Maar grappig is het wel zo. Verder vul ik mijn tijd met het bijwerken van mijn reisdagboek. Dit boek wordt door iedereen vol veebazing bekeken. Pakken het boek, bladeren er doorheen, draaien het om en bekijken het nog eens. Mijn buurman schrijft er wat chinees in en mijn buurvrouw ook. Daarnaast word ik veelvuldig op de foto gezet door wie dan ook of ik daar nou wel of niet enige vorm van communicatie mee heb gehad. Zonder te vragen en.zonder enige schroom zoemen ze in of gaan voor me staan om deze blanke toerist vast te leggen op de gevoelige plaat. Het is ook niet geheel ongewoon om naast mij te posen en daar een selfie van te maken.

Om 21:30 wordt er met handgebaren duidelijk gemaakt dat het bedtijd is, dus ik beklim de hardijzeren trap aan de voorzijde om me vervolgens in een ruimte van een halve meter hoog in bed te wurmen als een rups en dan ben ik nog klein, de chinezen natuurlijk ook
Maar als lange toerist zijnde vraag ik me af hoe dit te doen.

Jee wat een dag, wat een bijzondere ervaring met enkel chinezen in de trein te zijn die geen woord Engels kunnen! Om stipt 22:00 gaat het.licht uit en kun je ook niks anders dan slapen. Niet dat ik dat ik dat erg vind.
De volgende dag ga ik om tien uur mijn bed uit. De rest komt er ook net uit of ligt nog in bed. De dag vul ik wederom met naar buiten kijken steeds wordt ik gewezen op die ene plek naast het raam om te gaan zitten of ze staan op voor me. Dat laatste weet ik op gegeven moment te keren Door net zo standvastig als zij te zijn en ook gewoon een keer op het onderste bed te gaan zitten. Deze dag vult zich ook met handen en voeten werk gesprekken, foto's alsof je een beroemd iemand bent, uit het raam kijken, schrijven, heel even wat frisse lucht happen bij een niet zo vaak voorkomende stop samen met mijn buurman.

Mijn buurman wijst me erop dat het lunchtijd is en toch wat moet eten. Op hetperron regelt hij vega noodles voor me en met avondeten loopt hij met me mee naar het restaurant waar hij nu met name veelvuldig bevraagd wordt over mij. Tegenover zit een dame die vriendelijk lacht en uiteraard foto's van memaakt, ze belt zelfs haar man om te vertellen over mij en mij te laten zien op beeld. Als een ware koningin het betaamd, wuif ik glimlachend. Om half acht komen we dan aan op mijn eindbestemming Emei.

Een jongen uit de trein vraagt via translater of hij mee mag mijn vriendin zoeken. Met hetzelfde gemak belt hij Tingting op om te vragen waar ze precies staat. We lopen het perron af de hoek om en daar staat tingting achter de hekken! Superleuk om haar weer te zien!

Treinreis Ulaanbataar - beijing en Being in Beijing

28 uur en 25 minuten
langste stop van 4 uur
laatste gedeelte van de transmongolie express
1168.38 km

Om 7:15 gaat de trein, ik loop samen met een stel vanuit het hostel naar het station, die ook nog eens Nederlands blijken te zijn. Best weer even gek om weer volop Nederlands te praten. Op het station word ik door de conductrice naar wagon drie gestuurd. Daar aangekomen moet ik toch weer ineens naar wagon 12..pfff weer het hele perron over! Ik blijk toevallig in dezelfde coupe als het stel te zitten, samen met nog eenMongools meisje. Ik ren nog snel naar de stationshal om nog wat te drinken en eten te scoren..je zou zeggen na al die treinervaring dat je steeds beter voorbereid bent, maar bij mij neemt die goede voorbereiding juist af. Maar weet toch nog wat te kopen in de laatste minuut. De trein zit vol hippe mongoolse tudenten, die na het chinees nieuwjaar allemaal weer terugkeren naar beijing, waar ze studeren. De omgeving is erg mooi, heuvelachtig, oranje/rood gekleurd. Mijlenver kun je kijken zonder ook maar iets anders dan kale vlakte te zien, er zijn veel soort van kleine hertjes te zien, groepen paarden, schapen of koeien. Ook veel roofvogels cirkelen rond of zitten op de elektriciteitpalen. Op een gegeven moment zie ik zelfs zes aasgieren rondom een karkas. De trein gaat ook door de gobi woestijn. Dat is te merken daar de paarden ineens vervangen zijn door kamelen en de vlakte steedskaler enmeer geel van kleurwordt.
Bij de grens van china gebeurt eigenlijk hetzelfde als bij de grens van Mongolië- Rusland. Lang wachten, stilstaan en veel controles. Het enige wat nu anders is en waardoor we echt lang bij de grens staan, is omdat alle wagons weer losgekoppeld worden. Daarna worden de wagons een meter omhoog getakeld en komt er een ander onderstel onder te liggen. De rails in china zijn namelijk een een heel klein stukje breder, dit neemt zeker alwel een uur in beslag en ondertussen zitten we gewoon in de trein en zie je dus of jezelf boven de andere wagons uitstijgen of zwaai je naar medepassagiers die een meter hoger zitten. Daarna worden we weer1 trein en stoppen we bij het eerste station waar we eruit kunnen. Er is ook een shop met direct totaal andere etenswaren. Al het typisch Chineze vacuüm verpakte geconserveerde groenten en vlees,gedroogd fruit en noten. Welkom in China! Het is bedtijd en de volgende ochtend komen we 11:40 aan in Beijing!!

We zijn met zo'n vijf toeristen in totaal op de gehele trein..je pikt ze er dus ook zo uit..waaronder Stu. Ik ga met hem mee naar het hostel die ik o.a. ook toevallig heb uitgezocht maar nog niet geboekt heb, het Nederlandse stel heeft daar toevallig ook een kamer geboekt. Dus met zijn vieren gaan we op zoek naar het metrostation. Maar voor die tijd moeten we eerst nog het station zien uit te komen. Twee enorme mensenstromen worstelen zich een weg naar de smalle uitgang. Dat betekent invoegen, ritsen, klem gedrukt staan, maar vooral gaan voor je eigen gewin, anders kom je er niet. Buiten op het plein krioelt het vd mensen, met hoge flatgebouwen en smog er omheen. Nu nog de metro vinden, het teken daarvan kennen we nog niet en als we het her en der vragen, kijken ze je of schaapachtig aan of ze wijzen maar ergens heen, zonderalsnog te weten waar je precies heen moet. Maar we vinden de rij voor de ticketverkoop. Nu nog de ingang. We worden allereerst het treinstation weer heen gestuurd om na de tascontrole erachter te komen dat dit niet goed is. Uiteindelijk vinden we met tal andere chinezen de ingang vd metro. Na een overstap vinden we de juiste halte.
Gewapend met een chinees adres, proberen we het hostel te vinden. Als we even stilstaan om te kijken waar we heen moeten komen er al twee chinezen hun hulp aanbieden. Een vrouw belt wel even met het hostel en brengt ons. In het hostel worden we enthousiast ontvangen. Je wordt er gewoon meteen vrolijk van zo happy en vriendelijk ze zijn. Vooral van een Chinese meid die zich voorstelt als Lemon, maar dan wel eensweet lemon, die na elk woord grinnekt en lacht, waarbij haar ogen vervolgens helemaal niet meer zichtbaar zijn en veranderen in twee spleetjes.
Eindelijk douchen! Daarna pak ik deMetro naar de tempel of heaven. De tempel zelf is gesloten, maar het park kun je nog wel in. In de verte hoor ik een mannenkoor zingen, verderop zingt een operazangers er ook lustig op los. Ik loop langs een groep mannen die rondom een tafel zitten en een bordspel spelen. Dan kom ik uit bij twee fanatieke dames die een balletje overslaan en daarachter een groepje die een grote shuttle proberen hoog te houden. Fantastisch wat een leven en activiteit hier in het park. Genietend aanschouw ik het, maar er is natuurlijk niks leukers dan meedoen. Ik vraag het en sta vervolgens met zes Chinezen van middelbare leeftijd een shuttle hoog te houden met de voet, wat nog best moeilijk is ook. Een fanatieke dame spant toch wel de kroon hoe zij met haar zijwaartse bewegingen dat ding steeds gericht weet te plaatsen en op te vangen. Ze doenhun best om me er bij te betrekken en steeds de shuttle toe te spelen en klappen alshet me lukt haha.Heel veel van de tempel heb ik niet meer gezien, maar dit is zoveel leuker!

De volgende dag ga ik met Stu op de fiets naar de verboden stad. Fietsen vind ik toch altijd zo relaxed in een ander land, andere stad, vrijheid! Geen drukte en gedrang bij de metro, dure taxi of lang moeten lopen. Ze hebben aparte fietspaden, desondanks fietsen we toch ineens op de weg waar we door een voorbij rijdende scooter op gewezen worden. We hadden de parallelbaan moeten nemen..aaha. oversteken is een verhaal apart. Ook al heb je groen licht, dat betekent niet dat je ook vrij baan hebt. Van links en van rechts komen de auto's je luid toeterend tegemoet. Ook hier geldt de wet vd sterkste of gewoon gaan en hopen dat ze voor je stoppen. Living on the edge..ik hou ervan haha! Voor de grap kopen we zo'n mooi mondkapje, die kon niet ontbreken vonden we. In de stad stikt het vd politie en militairen op elke hoek staat wel een auto en stuk of vier agenten. Veel dingen zijn afgezet en er zijn veel controles. Later begrijp ik dat er een belangrijke jaarlijkse overheidsmeeting is. Een soort van prinsjesdag maak ik er maar van uit het gebrekkige engels. We mogenook maar niet zomaar onze fiets ergens stallen. Na een half uur in de rij te hebben gestaan en een tascontrole, waarbij ik gesandwichd sta met de controlepoort en een chinese dame die er nog net even voor wilde schieten, zijn we dan eindelijk binnen in het giga grote complex van de verboden stad samen met duizenden andere geïnteresseerden. Het complex bestaat uit statige, weelderige gebouwen die voor verschillende doeleinden werden gebruikt. Zo wordt een gebouw, die 4x groter en twee x hoger is dan mijn huisje slechts gebruikt als omkleedruimte voor de keizer.
Het is mooi weer, lentegevoel in enkel een blouse! en we lopen al zo'n drie uur rond te dwalen. Uiteindelijk komen we uit in de prachtige tuinen van het complex en zijn we bij de exit. Onze fiets staat echter bij de ingang, dus we lopen het gehele stuk weer terug naar de ingang. Niet dat dat erg is, want al kletsend en met veel lol zijn we er zo. Met ons mooie, witte, oren afknellende, mondkap uit de bouw wagen we ons weer aan het uitdagende en interessante verkeersleven in deze 9 million bicycle stad. We fietsen langs het mausoleum van de zeer gewaardeerde chairman Mao. Stu gaat op gegeven moment terug naar het hostel enik fiets nog even verder. De meeste tempels zijn helaas al gesloten, ik spot wat vogels in een park, vind een vegarestaurant (was gister bijna onvindbaar) in de straat van de filosoof Confucius, met allerlei souvenirswinkels gericht op deze man met zijn lange puntige baard en lange snor. Ook stikt het ook ineens van de hokjes naast elkaar metwaarzeggers die ik nog niet ergens anders heb gezien.
Het vegarestaurant bestaat uit lopend buffet, met onder vegetarische eend, kip, beef..why? Als ik al geen vlees wil, hoef ik al helemaal geen namaak eend. Maar gelukkig zijn er nog tal van andere dingen en vermaak ik me met schoteltjes, bakjes (waar ik de functie en bedoeling niet goed van weet) en stokjes!
De terugweg is natuurlijk helemaal geweldig in het donker op de fiets, omringt door veel neon verlichte gebouwen. 'S avonds is het wel echtFris, rond het vriespunt en gaan de handschoenen dus weer aan.

De volgende dag vroeg op, samen met het nederlandse stel ga iknaar DE Chinese muur. En niet naar het toeristische gedeelte, uiteraard zoek ik de minst bezochte, meest authentieke stuk vd muur uit en natuurlijk bezoeken we dit alles op eigen gelegenheid. In het hostel laten we de bussen die we allemaal nodig hebben in het chinees opschrijven,met dat papiertje op zak pakken we de metro naar het busstation, daar de bus naar andere plaats en vanaf daar moeten we onderhandelen met de locals aldaar voor een taxiritje naar plaats v bestemming. Door het springfestival rijden daar nl geen bussen. In de verte kronkelt de muur als een slang dwars door de bergen. Het lijkt klein en smal. Dat blijkt wel anders te zijn als we er eenmaal op staan. De muur is toch wel zo'n drie meter hoog en twee meter breed. Voor 30 cent wat we betalen aan de dorpsmensen, die dit stuk muur in bezit hebben en mogen we langs het bordje geen toegang. Dit stuk vd muur is nog geheel in originele staat, dat betekent dus geen safetyrail en afgebrokkelde of ontbrekende traptreden. Dat maakt het extra bijzonder. Daarnaast zijn we met zo'n tien andere in totaal de enige bezoekers, wat natuurlijk mooie foto's van lang uitgestrekte,toeristenloze stukken muur geeft. Wat bijzonder om hier te te zijn, de muur, waar al vroeg over verteld wordt op school. Maar het horen of zien van plaatjes beschrijft nooit de werkelijkheid. Het zien van dit ellenlange bouwwerk wat 6400 km lang door de bergen kronkelt doet je beseffen wat een inmens werk hier verzet is en wat een grote blokken steen er voor gebruikt zijn. Het is wel een enorm geklim en geklauter, met soms erg steile stukken die ik dan ook liever al zittend naar beneden ga.

Na drie uur hebben we toch een behoorlijk stuk van de muur gelopen en zijn we wel toe aan.lunch. in veel eettentjes hebben ze een ronde draaischijf op de tafel waar het eten op geserveerd wordt, hier bestel je nl eten wat je met elkaar deelt en dus gerserveerd wordt op schalen waar je dus allemaal je stokje in prikt en de schijf draait om bij een ander gerecht te kunnen.
Om half zeven zijn we pas weer terug in het hostel. Stu schijnt net weg te zijn helaas, want we zouden samen naar de nightmarket gaan. Ik waag zelf nog een poging om het te vinden, dwaal wat door de donkere steegjes, maar kan het niet vinden. Eet noodlessoep met kip, (ondanks mijn briefje met daarop in het chinees dat ik vega ben, maar ja kip is ook geen vlees) die ik maar negeer.
Dat was alweer Beijing, mijn winterboots zijn vervangen voor sneakers. Overdag komt de lente een beetje er doorheen, s avonds vriest het nog wel. De rivieren zijn ook nog bevroren. Een ander land, een andere taal, andere gebruiken, vriendelijke,vrolijke en behulpzame mensen, ik heb zin om er nog veel meer van te ontdekken! Morgen pak ik wederom de trein van Beijing naar Emei, de woonplaats van Tingting!

Camping in the middle of nowhere in Mongolia!

Ik ben de dagen helemaal kwijt, maar ergens op een dag, heel vroeg in de morgen kom ik aan met de trein in Ulaanbataar. Archie neemt de taxi en ik wacht weer braaf op mijn transfer, samen met mijn nieuwe Mongoolse vriend, want die wil zeker weten dat ik wel opgehaald wordt. Na even zoeken vind ik mijn chauffeur, we drinken nog eerst even een kopje thee in het restaurant op het station, want het is nog vroeg. Wat direct opvalt is dat de mensen er meteen totaal anders uitzien als de Russen. Andere sfeer, andere kledingdracht, andere cultuur, andere taal, ander land! Klaar voor om dat te ontdekken!

Dan gaan we op weg met de auto. Het stuur zit rechts, terwijl ze rechts rijden. De Mongoolse man uit de trein, weet me te vertellen dat 50 % van de auto's het stuur rechts heeft zitten. Ontzettend onhandig als je wel gewoon rechts rijdt. Dat blijkt al meteen onderweg. Zo moet de beste chauffeur tol betalen, maar het loket daarvan zit uiteraard aan mijn kant. Nu kan ik het betalen, maar toch best lastig als je alleen in de auto zit. Ook met inhalen is het lastig, want je moet wel erg ver uitwijken naar links wil je kunnen zien of er verkeer aankomt. Logica hiervan? Dat betekent dus dat ik vooral kijk of er wat aankomt en met TIEM, TIEM in het Mongools aangeef of hij kan gaan of niet. De chauffeur, een oudere man met een hoedje op lijkt behoorlijk kippig. Onderweg lijkt hij overal een drempel te zien en stopt dus bij iedere vlek, wat uiteindelijk niks blijkt te zijn. Zijn tempo ligt op 30 met zijn neus tegen het raam geplakt en met veel getoeter om ons heen. Een grote bus toetert en schiet rakelings langs ons, omdat hij, al om zich heen kijkend naar niks, op twee banen rijdt. Het is dan ook nog donker buiten. We rijden langs een stoet auto's die allen hun alarmlichten aan hebben. De chauffeur maakt me precies als de emoticon met een schuine tong uit de mond en kruisjes als ogen duidelijk dat het om een overlijdensstoet gaat en dat om 7:00 ' sochtends. We moeten ook nog naar de ATM, maar die worden ook net steeds te laat gezien en als ik het aanwijs, dan is zijn reactievermogen net te laat om af te slaan. Na een uur vinden we er een die het doet en kunnen we op weg naar TERELJ, het nationaal park. Het landschap is echt schitterend mooi, bruinoranje kale vergestrekte heuvels. De chauffeur zet ook nog een perfect passend cdtje op. Pamfluitmuziek :), geweldig. Ook de sneeuw is helemaal weg, wat niet wegneemt dat het niet koud is. Want koud is het! Onderweg laat hij me namelijk dingen zien en stoppen om foto's te maken. 1 minuut buiten is al genoeg voor bevroren vingers. We komen zo al langs de Sjamaan, de heilige hier. Een paal vol met blauwe linten bovenop een stapen van stenen, waar we een rondje omheen lopen en steentjes gooien.

Na een half uur verandert de geasfalteerde weg in steentjes en ineens worden de stenen nog groter en verandert mijn kippige zondagsrijder in een ervaren, gedreven offroad driver op een rit waar de duurbetaalde jeepsafari in Spanje helemaal niks bij is! We rijden over ijs, gigantische kuilen, smalle paden, besneeuwde stukken en grote keien en dat met onze daihatsu personenwagen.

In de wijde omgeving is er niks anders te zien dan bergen, struiken, bomen, bevroren rivieren. We passeren wat koeien en paarden die los rondlopen. Uiteindelijk komen we drie uur later op plaats van mijn bestemming: 2 nachten kamperen in een typisch Mongoolse GERtent bij een Mongoolse familie. Er staan een paar Gertenten. De eigenaresse komt direct naar me toe en laat me mijn tent zien. De ingang is laag en dat heb ik geweten, doordat ik zeker wel vijf keer in totaal mijn hoofd eraan heb gestoten. De tent is rond en van vilt gemaakt. binnen staan drie bedden, een tafel en krukjes, de meubels zijn in Mongoolse stijl beschilderd, oranje met kleurige beschilderingen. Er staat een houtkachel en nu is het heerlijk warm. Ik word meteen uitgenodigd voor wat drinken en eten in de grote tent. De tent van de familie, waar dus ook een kookstel en meer dingen in staan. Het geraamte van de tent is simpel opgebouwd uit talloze latten. Dit is superhandig, want vooral bij het dak kun je van alles achter de latjes steken. Zo zie ik een borstel, een spiegel, een mobiele telefoon, snoertjes, papieren. Ook de naald en draad wordt zo in de tentdoek gestoken, nadat de vrouw des huizes geprobeerd heeft een splinter te verwijderen. Dat krijg je met al dat hout geeft ze aan. In de tent zit ook een meisje prachtig gekleed in een traditionele Mongoolse rode jurk. Verlegen kijkt ze me aan. Ik krijg een boterham met kaas, fijn :)

Binnen in de tent is het echt behaaglijk warm, maar zelfs de vrouw zegt dat het vandaag erg koud is buiten. Na het eten, gaat het meisje, Elisabeth aan een tafel zitten met een zakje. Ik ga erbij zitten en moeders legt me de spelregels uit. Uit het zakje komen zeker wel twintig botjes. Het blijken enkelbotjes te zijn van de geit en het schaap. En voor ik het weet ben ik aan het dobbelen met enkelbotjes, die nog steeds een typische geur afgeven. De botjes had ik al eerder gezien, dankzij een gekregen souvenir van Misha en wist daardoor dat het iets typisch Mongools was. De botjes hebben vier kanten, die allemaal verschillend zijn. De vier kanten worden paard, schaap, geit en kameel genoemd. De botjes gaan allen op een rij met paard aan de bovenkant. Een botje fungeert als pion en vier botjes fungeren als dobbelsteen. De bedoeling is dat je paard gooit dan mag je een stapje vooruit met je pion. Uiteraard verlies ik. Maar wat is dit nu al bijzonder zo, zittend in een tent in the middle of nowhere spelen met botjes met een 5-jarig Mongools meisje en zo het leven van deze mensen te mogen ervaren. Daarna gaan moeder en dochter naar de stad en duik ik even mijn harde bed in. Aan het eind van de middag trotseer ik toch de kou. Met thermo-onderkleding, dubbele sokken, dikke trui en jas en met alleen mijn ogen maar zichtbaar marcheer ik als een Michelinmannetje richting de heuvel, waarvan ik graag de top wil bereiken. Geen idee hoe koud het is, maar zeker -25 en misschien nog wel kouder. De heuvel is best stijl en al gauw krijg ik het bloedheet met mijn hele bepakking. Ik bereik in 45 minuten de top, vanwaar ik een mooi uitzicht heb, maar ook ijzigkoude wind. Het is het wel waard want de zon gaat ook nog onder en dat geeft een mooie rode gloed op het gebergte in de verte. Wauw, wat is Mongolie prachtig, uniek en bijzonder!! Halverwege de afdaling stop ik even om iets te ervaren wat ik nog niet eerder zo bewust heb meegemaakt en dat is absolute stilt. Geen geruis van de wind, geen vogels, helemaal niks. Hoe goed ik ook luister, ik hoor gewoon echt helemaal niks. Bijzonder.

Als ik terugkom is het eten al klaar. Ik krijg rijst met curry, super lekker. Tante, de zus van moeder is er ook. We spelen scissors, stone and paper en nog wat andere handspelletjes. Daarna speel ik met tante en Elisabeth nogmaals het bottenspel en blijken er nog andere variaties te zijn. Dan is het bedtijd en ga ik gewapend met een kaars en instructies voor de kachel naar mijn tent. Er is geen electriciteit en geen stromend water. Het wcgebouwtje die 15 meter verderop staat, moet ik nu niet meer gebruiken ivm wilde dieren. Niet dat ik nu iets kan zien in dat smalle houten huisje, waar ik de eerste keer al bijna in het gat donderde, omdat zodra je de deur opendoet en naar binnen stapt, je direct op de ontbrekende plank terecht zal komen. Je moet dus echt aan de zijkanten van de deur stappen. In het gat prijkt ook nog een mooi gekleidde pilaar van zeker wel twee meter van wcpapier en uitwerpselen, die de dag erna bezwijkt aan de zwaartekracht. Plassen dus gewoon ergens achter de tent. het is warm in de tent, maar van tante en moeders krijg ik nog allerlei extra dekens, want het zal vannacht echt behoorlijk koud worden. Naast een dekbed, liggen er nu nog 4 wollen dekens. In de kachel liggen nu nog gloeiende kolen, die ik als ik ga slapen aanvul.

Het is nog donker als ik wakker word, geen idee hoe laat het is. Ik word wakker van de kou, de kachel lijkt uit te zijn en ik bedenk me dat ik er uit moet om hem aan te steken. Maar het is zo koud dat ik er me echt niet toe kan zetten uit te stappen en stop mijn hoofd helemaal onder de dekens, maar het blijft te koud om nog te slapen. Ik moet er echt aan geloven en stap de scherpe heftige kou in. Gauw trek ik mijn jas aan en alles wat ik maar kan vinden. Maar het is te koud om ook maar tijd te nemen voor het vuur. Ik gooi gauw wat boomschors erin, hout en wat ik maar kan vinden. Maar er gebeurt niks, zo'n enorme koningin in vuur maken ben ik nou ook niet en geef het al gauw op. Met extra kleren en muts op, stap ik weer in bed. Waarom ook alweer Mongolie bezoeken in deze tijd van het jaar?! na een half uur hoor ik voorzichtig wat knetteren vanuit de kachel. Maar even later gaat ook de wekker.. brr.. niks omkleden, mijn pyjama geldt als onderkleding voor mijn bovenkleding en andersom..dus vooral nog meer AANkleden. Gelukkig is het heerljk warm in de tent van de familie. tijd om te ontbijten, moeders vertelt dat zij hetzelfde had, geen zin om uit bed te stappen omdat het te koud was. Ze zegt dat het zelfs zo koud was dat de twee katten bij haar in bed kropen, wat ze anders nooit doen. Na het ontbijt heeft iemand bedacht dat ik drie uur ga paardrijden, de organisatie dus. Drie uur lang hobbelend op een paard met deze kou. Het is wel prachtig weer. Gister ook trouwens. Mongolie is het land waar de zon het meeste schijnt vd wereld en die tegelijkertijd de koudste hoofdstad te wereld heeft. Er is minder wind dan gister, dus ook iets aangenamer. Het paardrijden is na het ontbijt, de tijd weet ze niet precies want haar zwager moet eerst de paarden nog vinden. Die lopen vrij rond en kunnen dus ergens in de bergen zijn of bij de rivier of ergens anders. Dat is toch fantastisch dat die paarden gewoon zo vrij rondlopen.

Aangezien ik niet vaak op een paard heb gezeten en er vrij weinig mee kan, krijg ik een mak paard die ook nog es vooruitgetrokken wordt door oom op het voorste paard. We gaan door de bergen, steken de bevroren rivier over, komen langs andere gerkampen, door besneeuwd bos en komen vervolgens uit bij rotsen, waar we het laatste stukje van gaan lopen. Om vanaf daar een mooi uitzicht te hebben over de vallei. op de heenweg kon ik mijn tenen nog iets bewegen om ze zo warm proberen te houden. Op de terugweg wordt dat steeds moeilijker. In de zon is het wel fijn warm, maar daar kopen de tenen niks voor. Als we dan uiteindelijk na drie uur afstappen vraag ik me af of ik ooit eerder in mijn leven zulke bevroren tenen heb gehad. Het loopt zelfs gek alsof het een ijsklont is geworden. We stoppen bij de tent van oom en tante. Dat die in wat meer luxe leven is meteen zichtbaar. Er is electriciteit, een grote tv, koelkast en niks geen sporen van traditionele Mongoolse beschilderingen. Nu snap ik waarom Elisabeth graag bij haar tante is. De tv staat dan ook ook met de Mongoolse versie van een miljonair die undercover gaat in een achterstandswijk en aan het eind geld uitdeelt. Ben ik blij met mijn traditionele, back to basic tent.

Moeder en tante hebben dumplings gemaakt, speciaal voor mij vegetarische. Die gaan er wel in. Dan gaan tante en moeder naar hun moeder en zeggen dat ik wel even kan relaxen hier in deze tent. Oom gaat aan het werk; varkens voeren, ijs hakken voor drinkwater, hout hakken voor de kachel en reperaties rondom hun tent. Ik zit met Elisabeth tv te kijken en val in slaap. drie uur later komen ze weer terug en lopen we met zijn allen terug naar 'ons' kamp. Daarvoor steken we ook de rivier over. In de zomer lopen ze gewoon door het laagstaande water. Maar als het water hoog staat, dan kan het maar zo voorkomen dat ze elkaar vijf dagen niet kunnen bezoeken.

Als avondeten krijg ik zowaar Hollandse pot. Bloemkool, bietjes en gekookte aardappelen. Het typisch Mongoolse voedsel bestaat namelijk vooral uit gekookt vlees. Moeders is getrouwd met een Nederlandse man, die op het moment met een gebroken voet in Ulaanbataar verblijft. Ze kan goed engels en vertelt me over hun leven op het platteland, de zomer en het toerisme. Ze heeft nog twee zonen die studeren in Ulaanbataar. Eisabeth gaat ook naar school. Ze verblijft daarvoor dan doordeweeks bij haar broers van 11 en 16 en komt het weekend weer thuis. Ze vertelt over hoe belangrijk de paardensport in Mongolie is, maar ook gevaarlijk, zij heeft na een val een jaar in het ziekenhuis gelegen. Ze is ook een paar keer in Nederland geweest. Ik krijg op gegeven moment post onder mijn neus gedrukt van onze belastingdienst, geadreseeerd aan hen met de vraag of ze geld moeten betalen of niet.

De avond speel ik weer met botjes samen met Elisabeth, leer ik al goed in het Mongools te tellen en proberen we daarna met kaarten een kaartenhuis te bouwen. Opvallend met hoeveel geduld, aandacht en doorzettingsvermogen Elisabeth dit doet en ze krijgt het daarmee ook voor elkaar, waarna ze zichzelf beloont met een applaus. Elisabeth is erg rustig, behulpzaam en lijkt zich zo goed te vermaken met eigenlijk vrij weinig.

De tweede nacht word ik ook weer ergens erg vroeg in de ochtend wakker van de kou. Als ik uitadem is er een grote witte pluim zichtbaar. Nu ben ik wel wat beter voorbereid en naast mijn bed ligt de muts al klaar. Het lukt me ook iets meer geduld op te brengen voor het vuur, waardoor die binnen notime aan het branden is, maar het duurt wel even voordat het warm wordt. Na het ontbijt mag ik nog wat foto's maken van Elisabeth in haar tradiotionele jurk, de haren worden nog gekamd en zo poseert ze op traditionele wijze een tikkeltje verlegen een paar keer voor me. Ik vraag om het adres en beloof de foto's toe te sturen.

Dan is het tijd om te gaan. De chauffeur komt me ophalen en brengt me helemaal naar mijn hostel in Ulaanbataar waar ik nog een nacht zal verblijven. Het is inmiddels 14:00 als ik daar aankom. Gelijk even douchen, daar ben ik wel aan toe. Al mijn kleren ruiken naar houtkachel. Ik pak maar hetgeen het minst ruikt, al vraag ik me af of dat wel zo is haha.

Dan ga ik lopends op weg naar de tempel in de stad. Ik vind het een erg leuke stad en in vergelijking met Rusland staat hier wel aangegeven in het engels of het een hotel, winkel of restaurant betreft. Er is weinig hoogbouw en vooral veel zand/roodkleurige gebouwen.

Bij de tempel is het erg druk, het wordt veelal bezocht door locals. Er zijn meerdere tempels op het terrein. Ook zie je veelal de gouden draaitonnen naast elkaar hangen, waar ik de naam van vergeten ben, en draai net als de anderen een paar tonnen rond, ik ga ook de hoek om waar er nog wel tientallen tonnen hangen. En zo sta ik tussen de Mongolen, in alle drukte met soms opstoppingen een draai te geven aan wel honderden tonnen, want het gaat namelijk nog een hoek om en nog een, nonstop rond de gehele tempel. In de grote tempel is het ook een drukte van jewelste en sta ik ineens oog in oog met een gigantische boeddha. Nu loop ik wederom het gehele rondje rondom de boeddha al tonnendraaiend in een file van mensen. Ineens krijgt het ook een heel meditatief effect en ga ik op in het ritme van deze dans. Tot ik uiteindelijk weer uitkom bij de boeddha en toon mijn respect net als de anderen, zoals ik dat vorig jaar geleerd heb en loop uiteruit de tempel weer uit. Vorig jaar hebben jullie kunnen lezen hoe bizarre gewaarwording het was om je zo nederig op te stellen. Ik was dit niet gewend, ik geloof niet in een god of een heilige. Bid niet en aanbid niet. Dus de allereerste keren dat ik de Boeddha begroette voelde als genant, klein, nietig, raar, onnatuurlijk en zelfs tegennatuurlijk. Echter heeft het doorzetten daarvan me toen heel veel in plaat daarvan gebracht, namelijk een intens gevoel van dankbaarheid en respect. Dat gevoel wordt nu weer een klein beetje opgeroepen en ineens als ik buiten sta voel ik me ineens wat verloren en verdrietig. Ik ben ergens door geraakt, maar weet niet goed wat. Het duurt maar heel even, het is alsof ik weer even herinnerd werd aan die bijzondere tijd in het klooster.

Verder breng ik mijn tijd door met wat rondlopen door het centrum, wat eten, het grote beeld van Chinggis Khan bewonderen, geinterviewd worden door Mongoolse studenten die engels moeten oefenen en wat souvenirs kopen.

Morgenochtend om 7:15 vertrekt mijn trein alweer naar Beijing, Op naar een volgend land, al had ik graag echt wel wat langer in Mongolie willen blijven. Wat een hoogtepunt is dit tot nu zeg! Echt een fantastische, bijzondere ervaring!

De corrupte treinreis naar Mongolië

Van irkoetsk naar ulaanbataar

31 uur en 38 minuten

1113 km

Luxere trein, met zelfs een raampje die openkan in de coupé

Om 21:30 ben ik op het station. De trein staat er nog niet en de stationshal staat vol mensen met grote tassen en koffers. Zodra het perron aangegeven wordt op het grote bord in de stationshal, gaat de hele mensenmassa in beweging. Je hoeft je niet af te vragen waar je precies heen moet, want je wordt wel meegevoerd door de stroming. Op de trap gaat een vrouw onderuit, maar in een snelle, vloeiende beweging wordt ze door twee mannen naast haar direct weer omhooggelift. En zo blijft het water oongestoord in dezelfde richting stromen. Ik bedenk me dat we ons in Nederland waarschijnlijk behendig langs de plotsvallende steen hadden gemanoeuvreerd zonder ook maar om te kijken of te bekommeren om die rotsblok die de stroming zomaar in tweeën splitst.

Mijn wagon heb ik snel gevonden en ook mijn coupe. Net voordat we vertrekken word ik door de mannelijke en de vrouwelijke conductrice vriendelijk gevraagd te verhuizen naar een andere coupé, omdat waar ik nu zit eigenlijk hun domein is. De vrouw kan goed engels, verontschuldigt zich en stelt zich bijna nederig op. Wat maakt mij het uit, geen probleem en ze helpen me met mijn tassen. Ik heb de coupé wederom vooralsnog voor mezelf, als ik het bekende en vertrouwde geluid van de trein hoor, die zich als een slang over de kilometerslange ijzeren rail heen kronkelt. Dat vind ik nu helemaal niet erg. Het fijnst nu vind ik namelijk mijn muziek op en naar buiten kijken. Ik maak het helemaal donker in de coupé, zodat ik buiten, ondanks dat het donker is, toch genoeg kan zien van de besneeuwde omgeving. Met een biertje en een dekentje erbij (van het raam komt er ern ijzige kou vandaan) zit ik zo toch nog twee uur, ondanks mijn vermoeidheid, naar buiten te kijken en weg te dromen. Uren kan ik dit volhouden, zo fijn! Op het geschommel van de trein van ik al gauw in slaap.

Vroeg in de morgen opent de conductrice mijn coupé en zegt dat ik een neighbour krijg, a young man. Het zal, laat mij lekker slapen. Ik zie een schim zijn tas neerzetten en zo in bed kruipen zonder zijn bed op te maken. Dat scheelt voor mij weer herrie en gerommel en draai me fijn nog even om tot zeker half elf. Mijn buurman kon de slaap ook vast goed gebruiken, want die slaapt net zo lang. Dan is het tijd om wakker te worden en kennis te maken met de young man naast wie ik geslapen heb. Hij heet Archie en komt uit Londen. Wat fijn, eindelijk weer gewoon nornaal engels praten en ervaringen delen, wat we direct volop doen. De condructrice loopt voorbij en ziet de lege flesjes bier staan en verandert ineens van die vriendelijke behulpzame vrouw in een boze, onbegripvolle draak, die venijnig om zich heen slaat met haar duivelse puntstaart. "You're not allowed to drink beer", zegt ze met een schelle, krakende stem. Oh, ik haal mijn schouders verbaasd op. Ze loopt weer weg. Archie daarentegen heeft de prijs moeten betalen voor mijn wanstaltig alcoholgebruik en moest chocoladerepen kopen, anders kreeg hij zijn paspoort niet terug. Dat begreep ik pas later, nadat ik de bounty die ze onder mijn neus wreef vriendelijk heb geweigerd. Op haar hoge steigerende paardenpoten verlaat ze briesend de coupé. Die arme jongen die net goed en wel een paar uur in de trein zit, waarvan hij er zeker 95% van slapend heeft doorgebracht, moet nu de boete betalrn voot iets waar hij niks mee te maken heeft gehad. Aangenaam kennis te maken! In de verte hoor ik het gekraak vd vliegende bezem steeds dichterbij komen, de witch stapt af en vraagt mij nog een keer of ik alleen het bier heb gedronken. Ik antwoord nonchalant ja, omdat ik al die comotie rondom het bier nog steeds niet begrijp. Daarop verlaat ze zonder wat te zeggen de coupé en negeert de devil mij de komende uren en gaat de passief agressieve communicatie via Archie.

Naast ons in de coupé zitten twee mannen uit Mongolië, die beiden erg goed Engels kunnen en af en toe de communicatie voeren met de devil en haar mannelijke partner in crime (die mij gisteren nota bene bier zag drinken en vervolgens vriendelijk naar me knikte). Bij een lange stop horen we via de mongoolse man dat we er even uit kunnen. Zouden we het namelijk aan de heersende devil vd trainwagon vragen dan zouden we nee te horen krijgen, gewoon omdat ze het kan zeggen. In de shop in het dorpje naast het station durven we niet goed meer nieuwe biertjes te kopen om ze vervolgens al rinkelend de trein in te smokkelen. Gelukkig heb ik als een volleerde Russische traditieganger, nog een fles wodka in mijn tas.

Tijdens de stop worden we afgekoppeld van alle andere wagons en staat onze wagon nog moederziel alleen op het station. Dit is nl de enige wagon die doorgaat naar Mongolië. We staan ook bij de grensovergang wat betekent dat er allerlei officiële, strak in pak met bontmuts statige mensen de wagon binnenkomen, inclusief drugshond die ze om de een of andere reden bij ons voor de deur neerleggeb. De een vraagt om het paspoort, de ander reikt de immigratieformulieren uit, de ander haalt ze weer op, weer een ander bekijkt de coupe en onze tassen. De vrouw vertrouwt mijn paspoort niet, er zit ook een foto in van mij met hoogblond haar. Sowieso moet je al staan en kijken ze je streng aan tussendoor kijkend en vergelijkend met de foto in het paspoort. Er komt nog een andere vrouw bij, die extra vragen stelt en dan is het goed. We staan hier nog wel even, dus archie vraagt of we er weer uit mogen. Hij mag er 40 min. Uit. De mongoolse man die dezelfde vraag stelt, krijgt vrijaf voor een uur en twintig minuten. We houden uiteraard zijn tijd aan. We hebben zin in chips en ik koop drie zakken, maar dan wel met vijf minuten tussenpozen, zodat de devil, die inmiddels weer haar andere gedaante heeft aangenomen van poeslief en behulpzaam, steeds weer opnieuw de bank helemaal omhoog moet doen en ergens achter in de doos moet graaien naar de chips. Gewoon, omdat het kan.

Dan gaan we weer rijden na vier uur. We gaan de grens over met de ondergaande zon op de achtergrond. Ook hier krijgen we de hele riedel van controles van voor af aan. Deze stop duurt ook enkele uren. Behulpzaam legt de devil me ineens uit dat we er best uit kunnen, dat de wagon wel weg zal zijn even, maar dat als we precies over een uur weer op dezelfde plek staan de trein er ook weer zal zijn. We blijven maar binnen..Want een uur in die kou op een station waar niks te doen is. Tijd voor noodles! We krijgen zowaar een vork te leen van de Engel. Als de wagon terug is op zijn plek, mag archie nog even roken en ik nog gauw even naar de wc. Als ik naar de uitgang loop kom ik een schreeuwende en vloekende conducteur tegen die de deur hard dichtzwaait. Ik loop langs hem op en ga naar buiten. Als ik terugkom is archie er nog niet en dat valt de devil ook op die aan mij vraagt "where is your friend?" Als ik zeg dat ik het niet weet, zegt ze "say goodbye to him" waar ze vervolgens een valse lach aan toevoegt. Gelukkig vind ik archie die me vertelt dat de conducteur zo boos was op hem, omdat hij van hem niet meer mocht roken.

Diezelfde conducteur die mij even dasrvoor met een Russische passagier nog uitvoerig zat te bekijken op het perron van top tot teen en dat besprak met de medereiziger. En later op de avond toen ik voorbij liep een kusgeluid vanuit zijn coupe maakte.

Gelukkig kan de coupé van binnenuit op een grendel zodat de deur van buitenaf hooguit een paar cm geopend kan worden. Dus zo kunnen we ongestoord aan de fles wodka beginnen die we nuttigen uit de omhulsels van een camerafilmrolletje. Perfect formaat. De fles smokkelen we al gauw een coupe verder naar binnen bij de mongoolse nannen. De mongoolse mannen hadden maar een treinticket tot aan de grens en moesten nog een kaartje kopen tot aan ulaanbataar, de hoofdstad v Mongolië. Dit kon alleen in een andere wagon. De mannen hadden geen zin om te verhuizen dus gingen ze even om de tafel met de devil, die hen met klem verzocht hadden hier niks over tegen ons te zeggen. Op een gegeven moment was de wagon naast ons ook helemaal leeg. De mannen waren nergens te bekennen. Totdat ik ze ineens vooraan in de conducteurcoupe aantrof. Ik vraag wat ze daar doen, maar als een leeuwin die haar welpen beschermt komt de devil uit haar hol geschoten en zegt niets, helemaal niets doen ze net diezelfde valse glimlach op haar gezicht. Na een onderhandeling en een geldbedrag is de coupé naast ons weer bewoond alsof het nooit anders is geweest.

Als ik even naar de wc geweest ben en terugwil naar de coupé kom ik de slijmerige gladjanus van een conducteur tegen die voor mij de coupedeur open wil doen. Ik ga echter naar de buren en doe die deur snel open, met de aasgier hijgend in mijn nek. Ik ben nog niet binnen op de havik heeft de coupé binnen notime gescreend en doopt zijn vinger in de filmrolomhulsels. Hij ruikt eraan om tot de conclusie te komen dat het wodka is. Hij brult wat in het Russisch tegen de Mongoolse mannen als waarschuwing, die inmiddels natuurlijk wat krediet opgebouwd hebben.

Om vijf uur ramt de conducteur op de deur dat we er uit moeten. Jaja Goedemorgen. Beiden draaien we ons om. De eindbestemming is over 40 min. Dus dat kan wel even. Vijf minuten later komt de conducteur weer, begint te schreeuwen tegen archie en schopt tegen zijn bed. Ii maak eruit op dat hij het beddengoed wil hebben. Even later komt ie poeslief en zingend het beddengoed innen en zegt van alles. Archie negeert hem, want die is er helemaal klaar mee, waar de conducteur uit op maakt dat hij hoofdpijn heeft vd wodka en komt even later met een flesje water die Archie uiteraard ook weigert. We zijn in ulaanbataar!! Yes een ander land, andere mensen en een andere cultuur! Ik ben zo benieuwd

Sneeuwpret aan het bevroren Baikal meer

Mijn treinreis is behoorlijk voor mij geregeld, iets wat ik niet gewend ben. Overal heb ik tickets voor, de treinreizen, de hostels en zelfs transfers. Omdat ik zo kortdag besloten heb te gaan, heb ik een organisatie maar alles laten regelen. Maar nu weet ik ook weer, waarom ik het zo graag zelf wil doen. Ik sta op het station en ergens moet dan mijn transfer zijn. Maar waar wacht je dan en op wie? Ik baal nu al waarom ik niet gewoon met die minibus kan gaan die ik veel sneller gevonden heb. Nu ben ik afhankelijk van iemand die mij dan maar moet vinden, irritant! En als ik nou ineens ergens anders zin in had, dan kan dat ook niet want ik moet wachten op mijn transfer. Nooit meer, bedenk ik me. En terwijl ik me dat voorneem, hoor ik "Aartse?" en krijg gelijk een stevige handdruk, mijn tas wordt overgenomen en een luxe personenauto met chauffeur staat klaar voor mij, alleen voor mij. De gids stapt ook in, nadat hij me eerst op het station helemaal heeft uitgelegd waar ik moet zijn voor mijn volgende trein, waar ik mijn tas kan droppen voor zolang etc.

Halverweg de autorit stapt de gids uit en een tien minuten later stapt er een vrouwelijke gids in en dan is het net of ik ineens in een scene uit Skyfall gezogen wordt. De chauffeur heeft namelijk net als Bond van dat korte, naar voren groeiende haar met inhammen. Hij heeft een stoere zwarte, nette jas en draagt een zonnebril, de knappe dame naast hem is keurig netjes opgemaakt en verzorgd en draagt een grote bontkraag op haar jas. En ze zeggen niks tegen elkaar, de gehele tijd en de autorit duurt wel ruim een half uur. Ze staren beide strak voor zich uit. De chauffeur manouvreert zich handig door het verkeer, haalt net op het nippertje in en geeft anders flink wat gas bij, bovenop de snelheid die hij al rijdt. We're on a mission..take Aartse to that god damn lake as soon as possible, and don't let anybody follow you.

Mijn hotel bevindt zich op een heuvel. Het is zo'n houten huis die je veelal in wintersportgebieden aantreft en dat is precies het gevoel wat ik nu krijg. De zon schijnt, de lucht is blauw en overal ligt uiteraard sneeuw. Het bevroren meer schittert en glinstert. Het is helder, dus je kunt de bergen zien aan de andere kant van het meer.

Ik word vriendelijk ontvangen en krijg een grote kamer met balkon en uitzicht op het meer. Wauw! Tijd voor mijn thermobroek, thermoshirt en skisokken, want koud is het. Listvyanka heet het plaatsje aan het Baikalmeer. Ik ga op weg naar het museum en het uitzichtpunt en loop langs het Baikalmeer. Maar niet zonder eerst het meer te betreden. Als je er op staat, zie je pas hoe dik het ijs is. Overal liggen dikke stukken ijsbrokken. Het is best een eind lopen naar het museum, maar met dit uitzicht is dat niet erg. Halverwege stop ik in een restaurant, tenminste dat hoop ik, niet dat dat aangegeven staat namelijk. Maar het blijkt idd een restaurant te zijn waar ik een menu in het russisch krijg. Ik krijg uitgelegd met mijn guidebook dat ik geen russisch spreek en vega ben. Ik neem een salade met kaas en tomaat. Wat ik krijg zijn een paar schijven tomaat met geraspte kaas erover heen en grote stukken knoflook er doorheen. Allright, waarom niet om 12:00 's middags. In de buurt van het museum moest ik ergens omhoog voor het uitkijkpunt. De weg is snel gevonden, de berg op door de sneeuw. Na even lopen, hoor ik in de verte muziek en even later zie ik een stoeltjeslift. Maar er is meer..ik zie mensen skieen! Ik kom uit bij een gebouw waar ik vast een ticket kan kopen voor de stoeltjeslift, heb wel even genoeg gelopen namelijk. Ze kunnen geen engels en met handen en voeten lukt het uit te leggen dat ik met de lift wil. Het zorgt steeds voor lachwekkende situaties. Maar achter de balie zie ik allemaal ski's staan en voor ik het weet zit ik 10 minuten later in de lift, met skies onder mijn voeten.. Yeahh, dat museum kan wel wachten! De stoeltjeslift duurt tien minuten en ineens krijg ik flashbacks van de laatste keer dat ik op de latten stond. De laatste keer, waarna ik wat stukken tand miste en mijn lip openlag. Met veel helpende en motiverende gedachtes, lukt het me die herinnering van me af te schudden en sta ik ineens bovenaan de heuvel met een prachtig uitzicht op het meer. Wauw, skien in Siberie met dit uitzicht. Vet cool! De eerste afdaling gaat toch zeer voorzichtig en lijkt het alsof ik het volledig verleerd ben. Geen controle en ineens merk ik ook dat mijn kracht in mijn rechterbeen toch behoorlijk afgenomen is door de weken in het gips. Zelfs mijn bovenbeen protesteert direct. Op naar de volgende afdaling. Mezelf coachend op de skiskills krijg ik het steeds meer te pakken en de laatste afdaling ben ik weer terug op mijn niveau! Na een uur lever ik de ski's weer in en ga toch nog op zoek naar het museum, die ik niet kan vinden, maar wel op een of ander walking bridge terecht kom waar geen eind aan lijkt te komen. Maar wat me wel mooie uitzichten op het meer geeft. De zon gaat bijna onder en het wordt meteen ook een stuk kouder en aangezien ik stuck zat op een of ander houten parcours zijn mijn tenen en handen bevroren. Ik warm me maar even op in hetzelfde restaurant om vandaaruit de ondergaande zon te zien en geniet ondertussen van gegrilde aubergine en tomaat. Voor de terugweg neem ik mooi de flink warm opgestookte minibus. Ze houden er wel van om met -20 buiten, de temperatuur binnen vooral op te laten lopen tot 25 graden.

De volgende dag is het een stuk minder mooi weer, bewolkt en dus ook meteen echt koud. echt niet lopen dus, maar met de minibus naar het museum. Die ik nu wel vind. Het museum gaat over de gehele onderwaterwereld van het Baikalmeer. Ze hebben er zelfs aquariums waar je de dieren kunt bewonderen die veelal enkel in het Baikalmeer voorkomen. Maar het vertelt je ook alles over hoe ze het allemaal ontdekt hebben, de duikpakken, de onderzeer etc. Smiddags probeert de gids of ik nog mee kan met de hondenslee, maar dit is helemaal volgeboekt. Ik weet nog niet of ik dat nou heel erg vind.

Ik bezoek kleine marktjes en eet daarna typisch Russische deeg/broodballen gevuld met groenten (ze zijn er vooral met vlees). Daarna ga ik op zoek naar een banja, de Russische sauna. Ik had ergens reclame daarvan zien hangen, dus dat moet toch te vinden zijn. Even overweeg ik de taxi te nemen, maar als ik de prijs hoor ga ik, eigenwijs als ik ben, te voet verder in de kou en in het donker en tuurlijk kan ik het niet vinden. Ik vraag het ergens, Banja? En zij wijst een kant op. Daar staat idd een gebouw, maar de deuren zijn gesloten. Hier zou het toch moeten zijn en vervloek mijn eigenwijzigheid dat ik niet gewoon de taxi heb genomen die me waarschijnlijk voor de deur van een banja had afgezegd. En als ik het nu omreken, heb ik gewoon een ritje van slechts 2,50 geweigerd (een ritje met de minibus kost 25 cent, dus al je helemaal vanuit de roebel denkt is het ineens heel duur, haha) om vervolgens rond te dwalen in de kou. Ik loop maar terug naar de mainroad en kom langs een receptie, daar nog maar even vragen. De jongen kan geen engels. Maar gelukkig is er google translate en zo kom ik erachter dat dat gebouw waar ik drie rondjes om heen gelopen heb idd een sauna is. Maar het zijn allemaal prive sauna's die je kan huren voor 30 euro. Hij vertelt me dat er geen openbare sauna's zijn. Hij moet even aan het werk en zegt me even te gaan zitten. Als hij na 5 minuten terug komt, zegt hij me dat ik de sauna gratis krijg. Verbouwereerd loop ik achter hem aan, waar hij de sauna voor me opent en ik gebruik mag maken van alles voor een uur. Chill! Na een uur, ga ik met een rood hoofd de deur uit, waar ik tegen die jongen aanbots die net aankwam met een kan ranja en een broodje. Wat een verwennerij, je zou er bijna wat van denken ;). Ik loop met hem mee terug naar de receptie waar ik me tegoed doe aan het broodje gevuld met aardappel. Via google translate begrijp ik dat hij van zijn werk en het Baikalmeer houdt en graag mensen wilt helpen. Hij houdt ervan om mensen dingen te geven en een lach op het gezicht te toveren. When people are happy, i'm happy. Ik beloof hem morgen terug te komen met iets vanuit Nederland. Warm en rozig loop ik terug naar het hotel, eind goed al goed.

De volgende dag bel ik na het ontbijt een touroperator of ik nog mee kan op een sneeuwscootertour. Hij zei dat er zeker wel plek was maar wist niet hoe laat. Alles blijkt toch ineens vol en ik kan wel om 16:00, maar om 15:00 is mijn transfer. Ik probeer nog de transfer naar een later tijdstip te verzetten, maar helaas. Maar met de hoovercraft over het meer kan nog wel. Daarvoor moest ik gewoon naar het meer en daar zou je het zo kunnen regelen. Er zijn geen hoovercrafts op het meer, ik begrijp uiteindelijk dat die om 11:00 komen, het is nu half elf. Dan komen er drie hoovercrafts, maar de chauffeur ervan kan geen engels en is niet erg behulpzaam. Ik probeer nog een ander touroperator, maar als ik vraag of ze engels kan, zegt ze op bitse toon, 'njet' en gaat verder met lezen. Dan maar terug naar diegene waar ik eerder was. Die blijkt gesloten. Pff het is volgens mij niet voorbestemd om scooter te rijden of op de hoovercraft te rijden. Genoeg ontvangen lijkt, tijd om te geven en besteed mijn geld aan souvenirs voor anderen en ga onderweg naar die gulle jongen. Ik overhandig hem engelse drop en een fles wodka. Hij is helemaal euforisch als hij de engels drop ziet. Hij durft het amper open te maken omdat hij het als trofee wilt bewaren. Maar scheurt de verpakking voorzichtig open en probeert een dropje. Hij zegt nog nooit zoiets geproefd te hebben, vindt het lekker maar ook vreemd. Hij trakteert me op een soort van kersenflap voordat ik op weg ga naar de skiheuvel. Dan nog maar ff een uurtje skien, wat weer steeds beter en sneller gaat. De zon is ook weer gaan schijnen, dus dat is genieten op de ski's. Daarna is het tijd om mijn tas te pakken en staat 007 weer klaar om me terug te brengen naar Irkutsk. Daar drop ik mijn rugzak op het station en pak de bus naar het centrum om daar wat rond te lopen. Het is niet echt mijn dag vandaag. Ik ben erg moe, omdat ik slecht geslapen heb vannacht en mis ook ineens gezelschap. Iemand om samen dingen mee te doen, te delen en te lachen, iemand die je ook meteen begrijpt en er geen sprake is van een taalbarriere, wat juist superleuke situaties geeft maar ook erg vermoeiend is. Dit gevoel heb ik eigenlijk voor het eerst sinds anderhalve week. Ik stap de subway binnen, omdat ik dringend behoefte heb aan koffie en stap 2 uur later als het donker is weer naar buiten. Veel van Irkutsk niet echt gezien, maar had er ook niet echt zin in. Wel een internetcafe gevonden en mijn terugvlucht geboekt, dus jullie zien me hoe dan ook weer terug, voordat ik in een chinees verander ;).

Om 22:05 gaat mijn trein, op naar Mongolie!!

Het leven in de trein!

86 uur en 23 minuten
5193 km
5 x noodles
30 koppen thee
5 verschillende coupegenoten
76 stops (waarvan zeker 90 % slechts 2 minuten duurt)

Zondagmiddag is het dan zover. Met een voorraad aan boodschappen stap ik op de transsib, die om 13:05 zal vertrekken. Ik kom aan op het station, de trein staat er al. Dit keer de eerste coupe, dat scheelt lopen en gesjouw! De mevrouw van mijn wagon, laat me mijn coupe zien. Even krijg ik een benauwd gevoel en schiet de gedachte 'hier vier dagen zitten' door mijn hoofd. Het is niet omdat de coupe er ineens zo anders uit ziet dan ik had verwacht, juist niet. Misschien even kort het besef dat het voor vier dagen zal zijn en er geen weg terug is. Maar zo snel als het kwam, gaat het ook weer weg. Want wat heb ik er zin in. Hoe vaak krijg je nou de kans om vier dagen lang niks te hoeven? Ik mag gewoon vier dagen niks doen, zou je me in een stoel in een woonkamer vier dagen neer zetten dan word ik gillend gek. Maar niet on the road, als de omgeving maar aan me voorbijtrekt, er steeds weer een ander landschap verschijnt en dat ik ondanks dat ik zit, juist in beweging ben. Ultiem gevoel van vrijheid, gevangen in een coupe ;)!

Snel haal ik nog even een fles wodka, want die kan toch niet ontbreken! En dan settle ik me maar in mijn coupe. Ik heb een bijzondere, namelijk de coupe die oorspronkelijk voor de conducteur is, gezien het plaatje op de deur. Dit is ook een 2 persoonscoupe, terwijl alle andere 4 persoons zijn. Ik heb het bovenste bed, even vind ik dat jammer, totdat ik alle voordelen daarvan ontdek. Zo kan ik liggend vanuit mijn bed naar buiten kijken, komt er niemand anders op mijn bed zitten, kan ik een zooi maken zoveel ik wil, want daar bovenop bed ziet en komt toch niemand. En ineens rijden we, we rijden! We zijn op weg, exciting! En vooralsnog alleen in mijn coupe, wat een luxe! Nu kan ik en boven liggen en beneden zitten en de Russische polka dansen als ik dat zou willen.

Na gesettlet te hebben ga ik op zoek naar de wc. De trein is zo ingedeeld dat de coupés zich aan een kant bevinden en een smalle gang met zelfs uitklapbare zitjes aan de andere kant. De wc bevindt zich aan het eind vd coupé. Ik doe de deur open en een bekende geur komt me tegemoet. Zo een van een dixie na drie dagen op een festival terrein. Ook de ruimte is daarmee wel vergelijkbaar en dan heb ik het niet over de zeer-luxe-trek-maar-door-dixies van o.a. lowlands. Hetzelfde gevoel bekruipt me ook als bij een dixie: het gevoel het pand weer veilig willente verlaten zonder iets aangeraakt te hebben. Het enige verschil is dat alles van metaal is, er nog wel wcpapier hangt en er water uit de kraan komt. Tenminste...al weet ik nog niet hoe..en dat terwijl ik natuurlijk net mijn handen ingezeept heb. Er zitten twee draaiknoppen..maar er gebeurt niks als ik daaraan draai, geen pedaal of knop op de kraan..dan zijn mijn mogelijkheden wel op. Ik doe de deur open en daar staat de vriendelijk glimlachende dame, de conductrice, degene die het allemaal regelt en verzorgt in onze wagon. Ze heeft korte blonde krullen en blauwe ogen en ze spreekt geen Engels, dus we lachen maar veel naar elkaar. Ik krijg van haar een uitleg over dit kleine hokje aan het eind vd gang zoals een stewardess de veiligheidsinstructies demonstreert. Het blijkt dat ik onder de kraan een pinnetje in kan drukken. Handig bedacht, want terwijl je dat doet, loopt het water direct eruit en spettert natuurlijk alle kanten op, omdat het op je hand klettert die dat pinnetje in moet drukken. Maar goed, met een nat shirt, maar wel met schone handen, loop ik terug naar mijn coupé voor de demonstratie al daar.

Ik ga zitten met een kop thee en kijk uit het raam. Kleine dorpjes schieten voorbij met houten huisjes, veelal mintgroen of helder blauw geschilderd. Het doet me een beetje denken aan de huisjes in Maleisië, alleen ligt er nu een dikke laag sneeuw omheen. Het is mooi weer, de zon schijnt in mijn gezicht. De tijd vliegt voorbij, zonder te weten wat ik nou eigenlijk gedaan heb. Gewoon niks, naar buiten kijken en wat wegdromen al luisterend naar muziek. Dat vind ik nou ultiem genieten! Als avondeten eet ik instant noodles. Er is namelijk nonstop kokend water te verkrijgen in de trein, ideaal dus. Het is best warm in de trein..een dun shirt is meer dan genoeg. Buiten daarentegen wordt het steeds kouder voel ik op een lange stop..er is geen perron, we staan gewoon tussen twee sporen in. Er lopen vrouwen voorbij met zakjes uien, potten met zuur, kinderwagen vol met broodjes of behangen met knuffels. Als ik weer terug mijn coupé in kom, heb ik een coupegenote..of twee eigenlijk een moeder met een kind. Ze begint direct te praten in het Russisch, als ik aangeef dat ik geen Russisch spreek, slaakt ze een diepe zucht om vervolgens na even nadenken een prachtige volzin in het Engels te vragen of ik er bij wil. Ik wacht wel even in de gang. Ik voel me intens moe, alsof alle vermoeidheid zich verzameld heeft tot dit moment dat ik niks hoef en voor ik het weet lig ik nog eerder in bed dan het kind van anderhalf en ben ik om half acht al in diepe slaap, tot de volgende dag tien uur! Wat was het warm vannacht in de trein, ik schat zo'n 25 graden.

Moeder en dochter zijn alweer vertrokken, ik heb ze nog even gehoord rond half zes. En de coupé heb ik weer voor mezelf. Ik ben zo ontzettend lui, dat ik al 2 uur doe over aankleden en opfrissen in dat kleine hokje achter in de gang. Vandaag bestaan de keuzes slechts uit, ga ik me nu aankleden of straks, of blijf ik gewoon de hele dag in mijn pyjama, zitten of in bed blijven liggen..Zelfs thee pakken kost me een uur, terwijl dat toch maar op twee grote passen lopen is. Na het ontbijt settle ik me weer voor het raam. Het landschap is iets veranderd, wat meer bos en heuvelachtig.

Ergens in de middag is er weer een grote stop. Bij terugkomst heb ik weer een medereiziger. Een man dit keer en hij kan Engels! Het is een lange man, met grijze korte haren en een typisch Russisch gezicht, zo'n breed, grof gezicht. Dankzij hem kom ik veel over Rusland te weten, het land van de olie, gas en wodka met een vriendelijk behulpzaam volk, die ook al kijken ze soms nors van binnen vriendelijk en tevreden zijn. Sergei houdt van zijn land. Hij is 41, heeft twee kinderen en een vrouw en houdt ook van Amerika. Hij werkt hard in de winter om in de zomer veel vrij te kunnen zijn. Hij vertelt me dat het een zachte winter is. Dat is niet goed voor de gezondheid, dat merken ze ook aan de kinderen die veel ziek zijn. Als er veel griep heerst dan besluit de overheid om een week schoolvakantie in te lassen om goed uit te zieken. Sergei heeft chocolaatjes bij zich in een plastic zakje, die hij me laat proeven en die op zijn aan het einde vd reis. We hebben het over Oekraine en Poetin. En over het drinken van Wodka, wat je warm houdt ten tijde van deze koude winterdagen. En hij leert me Russische woorden, die ik dankzij mijn reisgids al steeds meer probeerde eigen te maken. Zes uur later is hij op zijn thuisstation.

De avond breng ik door in een andere coupe, met vier jongens uit Wales en bier en uiteraard wodka. Waar ik vooralsnog niet aan wennen kan ;). Het is echt bloedheet in de trein, ondanks mijn slippers en mijn hemd staat het zweet alsnog op mijn voorhoofd. Ze weten wel van stoken die russen, pfff raar contrast met het winterlandschap wat buiten aan ons boorbij trekt.

De volgende middag word ik vergezeld in minn coupe door een vriendelijk lachend keurig geknipt en geverfde kort, roodharige dame. Ze begint hele verhalen in het Russisch en gebaart me steeds dat ik moet komen zitten naast haar. Ze kan geen Engels. De Russen vinden het heel gewoon ook al heb je het onderste bed, dat je dan degene boven he gewoon op jouw bed laat zitten. Inmiddels lukt het me al om in het Russisch te vertellen dat ii uit Nederland kom, naast: dank jewel, hoe gaat het, hallo, doei en bedankt. Met de reisgids erbij lukt het ook uit te leggen dat ik geen russisch praat en te vragen waar ze naar toe gaat. De dame is keurig gekleed. Valt me op dat die dames sowieso keurig netjes, deftig gekleed gaan. Nette kleding, nagellak, veel make up, sieraden, lange zwarte jassen veelal met bontkragen en de vrouwelijke versie vd bontmuts. Net Beatrixjes allemaal. De jonge dames, dragen kou of geen kou, veel korte rokjes en laarzen/ hakschoenen.

De vierde medepassagier in een statige man tond de vijftig met zo'n stevige zwarte bontmuts, een driekwart lange, rechte wollen jas, met daaronder een lange leren jas. Daaronder een mouwloos wit hemd, met een opdruk van vietnam haha. Ook deze vriendelijke man leg ik in het Russisch uit zijn taal niet te spreken. Hij pakt enthousiast zijn telefoon met een kf sndere vertaal machine en zo krijg ik alerlei vragen op me afgevuurd, welke studie ik doe, waar.ik naar toe ga, welke hobbies ik heb, en welk fruitsoort mijn favoriet is. Tja..leuk die vragen, maar antwoorden kan.ik niet, want hij begrijpt mijn antwoord in het Engels toch niet! Uiteindelijk heeft hij het door en krijg ik alle fruitsoorten te horen waar ik dan.ja of nee op kan antwoorden. Iets aan vragrn over het werk staat er niet tussen. Ondertussen krijg ik filmpjes en foto's te zien van.zijn reis naar Vietnam. Hij laat precies die dingen zien, die ik juist zo graag wil zien. Een aap met een pakje aan op de fiets, een beer die op twee poten loopt en danst..fotos van maaltijden met dode beesten, hem naast een opgezette beer. Grappig die totaal verschillende percepties van plezier en dingen die je mooi vindt.al vraag ik me af of hij dat verschil ook in de gaten heeft. Naast handen en voeten, wat losse woorden Russisch, Engels, vertaalmachine gebruiken we ook wat woorden Frans. Ik probeer in drie talen mijn werk uit te leggen, hij heeft zojuist het werk business gebruikt om uit te leggen. Dus ik maak er van Ya, business, avec l'enfants en hou mijn arm ter hoogte van een kind. Hij lacht en zegt elephants haha en houdt zijn arm heel hoog..ehh ja dat gaat hem niet worden haha. We hebben er in ieder geval veel lol om!

De volgende dag komt er smiddags wederom een keurige dame geheel in het zwart met op haar shirt een boord van goud en zilverstiksels. Ook zij begint in het Russisch. De russen zijn er ook in zoveel verschillende kleuren en maten dat ik begrijp dat ze me niet meteen voor buitenlands aan zien. Ze moet lachen en drie gouden tanden schitteren me tegemoet! Dit heb ik in moskou ook al.zoveel gezien, met name bij mamnen. Ook haar haar zit keurig netjes gewatergolfd. Na een half uur even gelegen te hebben, komt de kam direct tevoorschijn en wordt het meteen weer in orde gemaakt. Ben benieuwd ze van mijn vier dagen lang ongewassen en vaak ook nog ongekamde kapsel vindt, gekleed in mijn makkelijk zittende kloffie, wat na vier dagen steeds beter gaat zitten ;). Met handgebaren vraagt ze of ik alleen op reis ben, waar ik ha op knik. Ze schudt haar hoofd en maakt een afwijzend gebaar, waar ze wel nog steeds lief bij glimlach.

Na vier dagen bezoek ik maar eens de restowagon, die eruit ziet als een amerikaanse seventies restaurant. De serveerster komt nog net niet op rollerskates mijn bestelling opnemen:een sandwich kaas. Vol verbazing en lachend neem ik tien minuten later mijn bestelling in ontvangst..het is eenderde van een boterham belegd met veel boter en een net zo'n groot stukje kaas. Wat doe je dan met die overige tweederde boterhsm vraag ik me af haha.

Met de jongens drink ik een biertje en laten we de eofka nog eens rondgaan, we spelen diverse kaartspelletjes, totdat een van hen origami vindt die hij drie jr geleden in zijn tas heeft gedaan en voor ik het weet zijn we met zijn allen ijverig en.bloedserieus, soms gefrustreerd omdat het niet lukt een kikker, hoedje, kraanvogel en haan aan het vouwen. Briljant toch!

Tijd is een raar begrip in de trein. Sowieso ga je door vijf tijdzobes, masr wordt overal de moskou tijd aangehouden, dus ook op de stations waar je stopt. Zo gebeurt het dat er op het station 16:00 aangegeven wordt, masr het hartstikke donker is. Zelf weet je onderhand ook niet meer hie laat het is. Nou ben ik toch al niet zo vd tijd en ben blij dat.mijn biologische klok me vertelt wanneer te eten en te slapen. Er zijn drie dagen voorbij waarin ik nog geen boek gelezen heb, de tijd vliegt wonderbaarlijk snel voorbij. Wat ik allemaal gedaan heb geen idee, met name het Russische volk leren kennen, een beetje vd taal en het land, tradities en gewoontes. De temperatuur wordt gaandeweg steeds kouder en dus ook het verschil vd temperatuyr in de trein steeds groter. Warmst gemeten in de trein 27 graden, koudst gemeten op station buiten -19. Welkom in Siberie! Wel de tijd van het jaar voor de echte Siberische ervaring! Als we uitstappen op ons eindstsion irkutsk, vslt me de enorme ademdampen op..zo koud..stoom komt vsn onze lichaam af alsof we zo uit de sauna stappen. Ook auto's stomen des te meer..zo erg dat het me enotm opvalt. .ik ben geloof ik nog noet eerder in zulke koude temperaturen geweest. Het maakt me ook ineens bewust van de uitstoot vsn alles en iedereen. Op naar het grootste meer ter wereld, baikal!