's ochtends aangekomen met de trein in Varanasi, waarik bij het betreden van deze heilige stad direct mijn apparatuur heb moeten offeren.Op het perron nog gezocht naar de tas en politie, niks of niemand te bekennen.. tja de tas krijg je toch niet terug. Langzaam dringt het tot me door.. mijn geheugenkaartje was net op een paar foto's na vol,ik was namelijk al paar dagen op zoek naar internet om mijn fotos weer es te branden op een cd.. Alleen de laatste week was internetecht een drama.. dan waren de internetcafe's gesloten, dan was er stroomstoringof geeninternetverbinding..dan wordt het lastig. 800 foto's kwijt vanna de camelsafari, maar al snel denk ik het is gebeurd. Ik kan er niks meer aan doen..

Op het moment dat ik het station uitloopmerk je direct weer dat je in een toeristische plaats bent,dat is wel even wennen na het rustige, niet-toeristische Bandhavgar. Op station komt direct iedereen weer naarje toe of je een rickshaw wil en datzijn Rickshaw de beste en goedkoopste is,komen ze met prijzen aan die wel 4 keeromhoog gegooid zijn (tja valtte proberenbij dieblanke) en zweren ze datze een geweldig guesthouse voorje weten en wordtje weer doodgegooid met demeest briljante smoezen: 'daar mag ik niet rijden met de Rickshaw, die buurtisgevaarlijk, dat guesthouse bestaat niet meeretc.'

We stappen in een Rickshawna flink onderhandelen over deprijs. Hij brengt ons niet waar weheen wilden.. maar wilperse zijn guesthouse laten zien, want uiteraard krijgt hij dan zijn commissie. Als we voet bij stuk houden datwe naar die guesthouse willen, moeten we ineens weer meer betalen ofkan hij ineens niet meer verder. Uiteindelijk heen en weer discussie over wie wel of niet een goede man is.. Gezellig eerst bestolen,nuprobeert die Rickshaw ons ook nog van alles af te troggelen..

Varanasi is druk en heeft veel kleine, smalle kronkelsteegjes waar ik echt direct verdwaal. Het stikt er van de mensen,mensen met lange witte gewaden, mensen met alleen een doek, touw en kralenkettingenom en verder beschildert met tekens, mensen met tulbanden en lange haren en baarden, blankemensen met grote rugzakken enmensen met felgekleurde gewaden.. Kortom.. Sikhs, Pelgrims, Hinduisten en toeristen en nog veel meer komen allennaar Varanasi..De sfeer wat hier hangt is heel bijzonder en zeer moeilijk te beschrijven, het voelt als een belangrijke, magische, spirituele, kom tot jezelf, kom tot verrijking, kom tot bezinningplaats. Ik voel het, zie het, ruik het en beleef het. Heel bijzonder.

Maar vanuit die sfeer moet ik toch echt eerst op zoek naar een internetcafe. na een half uur struinen en verdwalen door het web-van-alles-lijkt-op-elkaar-smalle-steegjes-wat-stikt-van-de-mensen-en-uiteraard-koeien-doolhof waarbij het lijkt dat de spin telkens zijn web bijstelt en lachend toekijkt naar die zoekende en verdwalende toeristen die geen kant uit kunnen methuntoch niet kloppendelonely planet. De meeste internetcafe's zijn gesloten nog zo vroeg.. (half 9) Uiteindelijk vinden we er dan een gelukkig.. Ik kan achter de computer om telefoonnummers te achterhalen, want moet mijn telefoon blokkeren. Wanneer ik goed en wel erachter zit, valt om de seconden alle lichten en dus ook de computer uit. De beste jongen probeert nog om het telkens op te starten, maar tegen een stroomstoring of teveel apparatuur op een stop kan hij niet op. Dan maar nummerinfo bellen, gelukkig werd je doodgegooid met reclames daarvan enklinkt datirritante nummer zelfs nog door in je dromen.. wat dan nu wel handig is. Maar die kreeg ik niet te pakken. Uiteindelijk via mijn werk dankzij een fijne behulpzame nachtwaker een nummer gekregen en eindelijk kunnen blokkeren. Fijn, stap 1 afgerond..

Dan op weg weer naar het politiebureau.. Het politiebureau is op het treinstation, een kale ruimte met daarin een grote tafel waaraan wel 4,5 politiemannen zitten of rondlopen.. ze vragen ons wat we komen doen, als we antwoord daarop geven lopen ze weg en wetenwenog niks. We wachten maar braaf minutenlangen worden nog wel op een stoel neergezet. Dan stelt een politieman ons weer dezelfde vraag,kijkt hij ons quasi intelligent aanwaarbij ik denk nu komt het. Maar nog moeten we wachten en uiteindelijk weten we dan waarop. De toeristenpolitie is gebeld en die komt eraan. We gaan buiten op het perron op een bankje zitten met daarom heen nieuwsgierige locals die af en toe gewoon even meelezen of luisteren wat we aan het doen zijn. De man vraagt wat er gebeurt is, pakt pen en papier en schrijft direct een heel verhaal op. We hoeven alleen op te geven wat we 'missen' en ons adres. We zien dat hij opschrijft dat we onze tas 'misten' op het perron. Hier maken we gestolen van.. het hele blad moet dan weer helemaal opnieuw overgeschreven worden. Alles gaat namelijk hier met de hand, geen computer gezien. Een kopie maak je daar een carbonpapiertje ertussen.

Door het woord gestolen ontstaat er een enorme discussie tussen de gewone politieman en de toeristenpolitieman. Een vermiste tas of een gestolen tas brengt totaal verschillende procedures met zich mee blijkbaar. De politie wil niet dat we het woord gestolen gebruiken en hij schrijft een stuk tekst hoe hij wil dat we in het procesverbaal zetten. Namelijk dat we op het perron van Katni waar we de trein naar Varanasi gepakt hebben, de tas 'misten' of zeg maar vergeten zijn mee te nemen de trein in. Dat betekent dus dat je de politie van de streek Katni soort van verantwoordelijk maakt en dat de politie van Varanasi niks ermee hoeft te doen. Ondertussen zitten we zo al anderhalf uur bezig over 1 a-4tje. Dat a4tje moet bij iedere fout of verkeerde woordkeuze weer helemaal opnieuw geschreven worden.Wat weereen nieuw papiertje kost die niet1-2-3 voor handen ligt maar op zijn allertraagstweer opnieuw gezocht en voorzichtigafgescheurd moet worden. Dan moethet carbonpapiertje er nog achter bevestigd worden.. wat een bejaarde slak nog sneller voor elkaar krijgt. Dan is hij weer de naaldkwijt en de beste politieman neemt alle rust en kalmte omde blaadjes exact op elkaar te leggen en met veelperfectionisme de naald er door heen tehalen.. Ondertussen werd mijn geduld een beetje op de proef gesteld en beslootdeze beste manvan zijn taak te ontheffenzodat hij gezellig verder kon kletsen met zijn collega.Toen weer alles overgeschreven op een A4tje, waarna mijn 'examen' beoordeeld moest worden door meneer de hoofdagent of er geen spelfouten en vooral geen'onwaarheden' in voorkwamen.. voordat hij zijn stempel erop kon zetten en wij met een 10 en een griffel eindelijk weer eens verder konden.. Eindelijk gaat deze beste man akkoord, moet de stempel nog gemaakt worden, deinkt nog gefiltert om na 10 minuten dan eindelijk een stempel van het politiebureau te verkrijgen. Dat is gedaan.. al 2 en half uur verder. Nu kunnen we dan een KOPIE maken.. we lopen het hele station door achter de toersistenpolitieman.. Komen in zijn kantoortje aan en kunnen de kopie maken.. op zijn Indiaas dan.. dat betekent dus de aangifte overschrijven. Gelukkig begrijpt de beste man dat we niet zo geduldig meer zijn en hoeven we slechts een paar woorden over te nemen.

Eindelijk dat zit erop.. nu kan ik dan Varanasi bekijken en dat kan het beste vanaf een boot! De stad ligt aan de rivier de Ganges, aan de andere kant van de rivier is het kaal en enkel een zandvlakte. Na flink onderhandelen waar ik op dat moment eigenlijk helemaal geen zin in had en sneller dan gebruikelijk akkoord ging, in een houten roeiboot gestapt. Mooi om Varanasi vanaf het water te bewonderen, fel gekleurde gebouwen, veel mensen en veel vliegertjes die vrolijk in de lucht dansen. het mooiste is natuurlijk hetgeen aan het water gebeurt, zo zit de een aan de rand te vissen een ander neemt een verfrissende duik. Een ander voert een of ander badritueel uit. Koeien en honden die hun dorst lessen in de Ganges.. Een spierwitte (vermoed engelsman) toerist die zijn 'puja' (heilig ritueel) krijgt, een offer brengt en dan zijn opvallend bleke lijf doopt in de Ganges. Vrouwen die hun was doenin de rivier en mannen die zichzelf wassen metzeep in de rivier. Dat allemaal gebeurt naast elkaar en door elkaar.. en dan daarnaast komen we aan bijeencreamtieceremonie.. Metstokken wordt er eenrechthoek van zo'n halve meter hoog gevlochten..De dodewordt in doeken gewikkeld en op deze houten stapelgelegd. In het midden van de houstapel en dus onder het lichaam wordt het vuur aangemaakt en zo wordt het lichaam verbrand. Een paar mensen staan erbij, een meter daarnaast snuffelt een koein het as. Ik zie 1 brandstapel die al bijna 'klaar'' is en een die net brandt en een stapel waarhet lichaam naar toe gedragen wordt. Daartussen loopt een koe en honden.. waarom ook niet..

Aan de andere kant van de rivier is er een filmploeg met opnames bezig en zie ik even verder op een hond in het water 'staan'. Hij lijkt ergensop te staan envreet ergens aan. Dan zie ik overduidelijk een ribbenkast met uitstekende sleutelbenenboven het water uitsteken waar de hond dus zich tegoed aan doet.. Na zich volgegeten te hebben, zwemt de hond weer terug naar de kant. We varen nog langs een andere crematieceremoniezon paar honderd meter verderop. Daar zijn ze ook druk in de weer met brandstapels en wordt er nog een brandstapel te water gelaten.

Kortom je leest erover, je hoort erover.. maar je weet niet wat het isvoordatje het zelf gezien en vooral gevoeldhebt! Bizar, bijzonder,mooi, traditioneel, extreme uitersten eneen enorme spirituele heilige sfeer.. watjevoelt tot in je kleine teen.