Het is half 2 ‘s nachts als de wekker gaat, verward kijk ik op de klok na amper ruim een uur slap en na een paar seconden dringt het tot me door. Yes het is zover!! Ik mag mee met de vissermannen! Hoe bijzonder.. ! Ik moest me warm aankleden en zorgen dat ik genoeg eten bij me heb. Gisteravond al eieren gekookt en salade gemaakt, dat is wel genoeg voor ontbijt en lunch. Fruit mee, duikbril mee en onder mijn kleren heb ik een korte broek en hemd aangetrokken om in te zwemmen,. In een lange broek en trui ga ik op pad.. het is donker maar wel bijna volle maan. Ik loop de poort uit en ontmoet eindelijk die honden die snachts het hard blaffen en waar ik inmiddels wel aan gewend ben en door heen slaap. Ik loop de verlaten straat op, honden slaan aan zodra ik voor bij. Ik sla af naar rechts het smalle zandpaadje op wat tussen de houten huisjes kronkelt en wat ik inmiddels op mijn duimpje ken. Zelfs in het donker weet ik het waterstroompje, de bochten en waar ik moet bukken en om heen moet. Maar zodra ik het lange smalle pad in loop staat er ineens een hond gevaarlijk te blaffen en verspert de weg. Oeps dit is nieuw voor me. Ik ken de hond wel denk ik van overdag maar dan slaapt ie of ligt ie er relax bij en stap je er zonder enige moeite over heen of langs zonder enig gegrom. Maar nu wordt ik gewaarschuwd en blijf ik stilstaan, geen idee wat ie gaat doen als ik verder loop. Hmm twijfel twijfel.. de hond blijft me aanstaren en zo staan we dan tegenover elkaar voor een paar minute als 2 boksers die elkaar uitdagen in de ring. Ik besluit de wedstrijd niet te spelen en draai om… ik ken nog een ander pad.

Ook daar slaan de honden direct vals aan als ik voor bij loop iedereen zal wel wakker worden zo door mij hahaha. In ieder geval weten ze dat ik er aan kom. Ik loop naar het huis van 1 van mijn goede vrienden Jojo. Hij is de navigator op de boot en de andere 2 mannen zijn de vissers / jagers. Het is stil als ik aankom bij zijn houten huisje, ik roep zijn naam en dan verschijnt er achter het gordijntje een slaperig hoofd. Haha en ik moest nog wel stipt om 2 uur er zijn, zo niet dan vetrokken ze zonder mij ;-)Hij pakt de laatste spullen en we lopen vervolgens naar het strand. Daar komen de andere dan ook ineens (wie heeft hen danwakker gemaakt?) aangelopen..de boot ligt al op ons te wachten. Dit is de boot die pas geleden gemaakt is en die ik helemaal geverfd hebt en vervolgens van verschillende plaatjes voorzien, als een anker, een naam van de boot, de Filipijnse vlag en Nederlandse vlag (;-) en een haai.

De eigenaresse van de boot is een moeder van een vriendin van mij die bij mij om de hoek woont. Zij heeft de boot gefinancierd en Jojo heeft het hele process begeleid en aangestuurd en is dus nu degene die er mee vaart. De opbrengst van de vangst wordt dan ook verdeeld over de eigenaresse van de boot, Jojo en de 2 vissermannen, na aftrek van de kosten: benzine, eten etc. Het is donker, maar de boot wordt ietwat verlicht door een bijna volle maan die goudkleurig over het water schijnt. Magisch bijna. Her en der komen wat ooms en neven aangelopen. Hier in mijn wijk (eigenlijk in alle wijken) is alles wel familie van elkaar. Ze doen hier ook aan achterneven en nichten en achter, achterneven en nichten dus dan is het ook niet zo moeilijk om allemaal familie te hebben, maar hier blijft ook alles bij elkaar wonen, dus 1 straat is een en al familie zeg maar. Zo zijn de vissers op een manier familie van Jojo en komen dus andere familieleden op dit uur ook tevoorschijn om te helpen met de boot, die moet namelijk van het strand het water ingeduwd worden vaak met minimal zo’n 10 man. En ik moest er maar vast in gaan zitten.

En zo stap ik op de smalle boot, die hooguit 1 meter hoog is, zo’n 10 meter lang maar op het breedste stuk slechts 1,5 breed. Het is volledig ingericht op vissen, met een ingebouwde koelbox op het voordek en allerlei attributen. Er is een klein kapiteinshutje en daarachter zijn wat planken die de motor afdekken. Daar mag ik zitten. Daar gaan we dan, de open zee op in het holst van de nacht zonder enig licht behalve dan de manenschijn en wat bijzonder, Ik ben nog nooit in zo’n klein bootje zo s’ nachts de pen zee opgegaan met enkel het licht van de maan en niks anders, het is droog maar aan de horizon zie ik hoe de bliksem de hemel in 2en lijkt te scheuren. Daar ben ik dan met deze 3 mannen midden op zee.

Wat het vooral bijzonder maakt is het formaat van de boot. Ik heb wel vaker snachts gevaren. In December nog met Jiska op weg naar Palawan maar dan is het op een groot overdekt schip hoog boven het water, nu glijden we door de golven heel laag in het water en ben je dus ook erg dichtbij het water. De visserman gebaart me te slapen. Ik zeg dat dat niet hoeft, al denkend dat ik juist wil genieten van dit moment. Maar zoals het de ware filipijne betaamt staan ze er op en spreiden ze bij wijze van het bedje al voor je. Hij wijst me aan dat ik mijn tas kan gebruiken als kussen. De houten plank dient als bed. De houten plank die enorm trilt door de motor eronder, waardoor je neusvleugels contine kriebelen om maar nog niet te spreken over de herrie die deze plek veroorzaakt. Ook jojo kijkt achterom en gebaart me te slapen. Jaja straks zeg ik. Naast me ligt 1 visserman op nette gepaste afstand uiteraard en de andere visserman ligt gekronkeld op de 40 cm brede rand rondom de boot gemaakt van bamboostammen. Hoe krijgt hij het voor elkaar om daar te slapen hahah. Maar dat zijn ze gewend hier. De meesten slapen op een houten bed zodner uberhaupt een matras of iets, regelmatig slapen ze ook op de stoel, bamboo bank of waar dan ook, wel net zo handig eigenlijk. Ik ben ook wel een paar keer beland in bed bij vrienden en dan lig ik dus met een vriendin, haar zoon in een bed zonder matras, nou pfff geef me een paar uur en alles voelt al bont en blauw en maakt dat ik maar 1 ding wil teruig naar mijn eigen bed.

Terug naar de boot, wat is het nogmaals ontzettend magisch. Het geronk vd motor, het water wat omhoog tegen de drijvers spat en het donker. Mijn oog valt op het water dat langs de boot afglijdt en opspat elke keer als de drijver op het water slaat. Het lijkt wel of ik daar iets lichtgevends zag en dan klopt mijn vermoeden. Het stikt van lichtgevend plankton, een wonderbaarlijk fenomeen wat ik ooit eerder heb mogen ervaren in Cambodja toen ik een nachtduik nam in de zee en rondom mij het water lichtgroen oplicht als je met je armen door het water beweegt. Het wordt vooral geactiveerd door beweging en nu dus met de boot beweging genoeg, Het water langs de boot fonkelt dan ook door vele kleine sprankelende sterretjes en dat is prachtig om te zien!! Ik ga naast jojo op zijn houten plankje zitten en probeer het hem te zeggen maar door het geluid van de motor is een gesprek niet mogelijk. De achterkant van de boot heeft al helemaal een lichtgevend groen staartje gekregen en het water is dus helemaal lichtgroen verlicht, wat een bijzonder natuurverschijnsel!

Mijn ogen branden wel en na een uurtje genieten van het bijzonder nachtelijke moment, probeer ik al trillend even wat rust te pakken. Echt slapen lukt niet, maar ach dat had ik ook niet verwacht. Het lijkt al licht te worden en dat klopt, de tijd gaat erg snel.. nu al licht en we varen nog steeds. Het is bewolkt en de opkomende zon geeft slecht een flauw oranje licht op de wolken. Langzaam maar zeker wordt het steeds wat lichter en het is bijzinder om te merken dat je niks anders ziet dan water om je heen waar je ook kijkt. Geen andere boten, geen land, niks. Water en ik kan me best voorstellen dat mensen vroeger echt dachten dat de aarde plat was en volgens Eva denken sommige Filipijnen dat nog steeds haha.

We zijn dus volledig overgeleverd aan de zee en de kwaliteit van de boot. En de golven zijn best aanwezig waardoor we behoorlijk heen en weer schommelen en ik blij ben dat ik niet snel last heb van reisziekte, maar zelfs nu wel al een beetje misselijk kan raken als ik me niet genoeg focus op het water. Ik begin me ook ineens af te vragen hoe in vredesnaam de weg gevonden wordt. Ik zie jojo soms wel eens een zaklamp aandoen om ergens naar te kijken maar meer dan dat en het bewegen van de bamboostok naast hem naar voren of naar achteren doet hij niet. De bamboostuk fungeert als stuur en is gekoppeld aan de propeller. We zijn er… blijkbaar.. maar waar..?

Naast water is er 1 boei te zien, dus het zou wel 1 vd vissers plekken zijn? de vissermannen staan op en kleden zich om in lange zwemkleding. Het zou wel verdomd koud zijn denk en ik heb al medelijden met de vissermannen, zo vroeg in de ochtend namelijk 5 uur werd het wel echt een beetje fris.. het idee om het water in te moeten staat me nu nog niet aan, ik kijk dan ook eerst toe hoe ze hun flippers gemaakt van een ronde houten plank en een rubberen band aan hun voeten vastbinden, hilarisch gezicht maar het fungeert. De duikbril en snorkel gaat op en daar gaan ze dan gewapend met een speer. Ze gebruiken een harpoen die bevestigd is op een houten stok en met elastiek afgevuurd kan worden onder water. Ze gooien wat drijvers in het water gevolgd door de grote plastic vis waarvan ik me het nut van zijn bestaan altijd al heb afgevraagd.

De drijvers zijn handig want daardoor kunnen we zien waar ze zijn in het water en dat is wel verdomd nodig natuurlijk. ze drijven met al die golven al gauw ver weg van de boot en jojo moet ze dan steeds al oppikken wat al vrij snel gebeurd. Behendig klimmen ze zo vanuit het water de boot weer op. Wara isda! Geen vis roepen ze. Ah das jammer.. we gaan naar de volgende plek, ook gemarkeerd met een boei. En daar gaan ze weer met hetzelfde ritueel en dit gaat zo even door totdat ik besluit ook het water in te gaan. Als je naar het water kijkt is het gewoon een donkergrijze massa, maar als ik echt naar beneden van de boot het water in kijk verbaas ik me over wat ik zie. Het water is enorm helder, maar heel donkerblauw van kleur. Dit heb ik eigenlijk nog nooit echt zo gezien. Ik aarzel even maar duik er dan in en even vind ik het ineens heel spannend, want ik zie niet wat er onder me is en dat vind ik nooit echt een pretje, dus snel met de bril op in het water kijken.. ik zie alleen maar een donkerblauw gat waar ik ook kijk alles is donkerblauw. Ik ben gewend aan het zien van een bodem, koraal of wat dan ook voor andere ijkpunten, maar dit heb ik nog nooit meegemaakt en het geeft me da nook echt de kriebels.

Ik kom weer met mijn hoofd uit het water en roep naar jojo dat ik wel spannend vind ahh en zeg lachend dat ik terug wil naar de boot.. maar het is toch wel helder dus ik geef het nog een kans. Dan langzaam aan zie ik wat zwemmen aan vis en dat geeft iets van houvast om naar te kijken dan enkel een donkerblauw gat of je nou voor je achter of naast je kijkt, enkel donkerblauw water. Ik heb laatst voor het eerst van dieptevrees gehoord en was erg verwonderd daarover en hoe je daar last van kan hebben ook dat kan ik nu begrijpen als je zo’n gat in kijkt zonder bodem.. maar ik begin steeds meer te wennen en zie de vissermannen ook al.. de boot komt ook al terug en via de bamboodrijvers klim ik de boot weer op. wow, helemaal enthousiast en verwonderd roep ik dat ik dit nog nooit heb meegemaakt en dat het een volledige nieuwe ervaring is hoe bijzonder. En alle volgende stops duik ik samen met de vissermannen het water in op jacht naar vis. Wat natuurlijk helemaal niet mijn ding is en mezelf ook echt moet bedwingen om het aan te kunnen zien.

Het is wel anders als de vleesindustrie, wat voor mij sowieso het verschil maakt. Deze vissen leven in alle vrijheid en in de natuur is het nu eenmaal eten of gegeten worden en hier moeten deze mensen echt van leven, dit is hun inkomen en hun voedsel. Maar het neemt niet weg dat ik echt moet slikken en mezelf moet uitdagen om te zien hoe ze de vis achterna jagen en de speer afvuren. Een lang touw is vastgemaakt aan de speer en aan het andere eind aan de drijver. De speer doorboord het lijf, behendig duwen ze de nog steeds levende vis verder waardoor het gerijgd wordt aan het touw en de speer weer vrij is voor de volgende. ..dus… dat gekronkel is het moeilijkste stuk.

Verbaasd ben ik over hoe ze diep onder water duiken, achter de vis aangaan en vervolgens gericht schieten.. dat alles op 1adem die ze dus aardig lang kunnen inhouden. En die grote plastic vis van een meter hangt dus aan een touwtje zo’n vijf meter onder ze en ‘ zwemt’ dus zo met ze mee.. moet dat de vis aantrekken? Het antwoord weet ik nog niet, maar dat komt de volgende keer want heb natuurlijk al laten weten dat ik elke week wel mee wil haha!

Er is alleen weinig vis dus er wordt al lachwekkend gezegd dat ik alle vis afschrik haha en ik ben allang blij dat ik nog niet teveel blootgesteld wordt aan deze vismoord ;-) en zo gaan we steeds voor 10 min het water in om vervolgens alweer opgepikt te worden door onze boot en verder te gaan naar de volgende boei. Onderweg komen we nu ook al wat andere vissersbootjes tegen, veelal bekenden en uiteraard familieleden in welke orde dan ook. Ondertussen heb ik ontdekt dat rondom de boei het meest interessant te zien is aan kleine krabbetjes, schelpen en kleine adhd visjes, dus daar heb ik me steeds op gefocust haha. Ondertussen blijken op de boot in een oud verfblik de kolen al te gloeien om de rijst te koken.. de pasgevangen vis wordt klaargemaakt en ook gekookt voor de lunch. Al dobberend zet ik mijn tanden in mijn salade. Al gauw is er dan weer land in zicht en komt eiland Panay steeds weer dichterbij. In de verte worden we al opgewacht op het strand door April, de vriendin van Jojo en de nodige familieleden, wat bijzonder om dit ontvangst nu van de andere kant mee te maken. Het voelt bijna als thuiskomen na maanden op zee geweest te zijn.. Maar nu dus ook na een lange tocht van bijna 12 uur, mensen die zwaaien en vooral lachen om die gekke ‘ kana” (buitenlander) die mee is op de boot.

En uiteraard wordt direct uitgewisseld wat de vangst is.. wara isda, ik geef bad luck haha. Maybe next time ;-) weinig inkomsten dus vandaag en ze spelen het net quit..het leven van een visserman. Soms heb je veel geld en soms heb je niks. Een kilo vis (ligt aan welk soort) levert zo’n 1 euro 50 tot 2,50 op. En soms vangen ze per keer wel 50 kilo.. maar nu komen we op een schamele 8 kilo uit. Maar hier in de Filipijnen lachen ze er nooit minder om, lachend halen ze namelijk hun schouders op, that’s life, maybe next time ;-)