Vandaag gaan jiska en ik op vakantie ?..we gaan naar het mooiste eiland van de wereld volgens een of andere palawan waar ik mijn lieve zus ook weer ga zien. Om kosten te besparen gaan we met de boot. 50 euro voor een vliegticket is op een salaris van 150 per maand, best erg veel. De boot doet er 12 uur of 24 uur over en gaat 2x in de week. De boot vertrekt vanuit iloilo, dat betekent weer eerst 3 uur op pad gaan met de bus naar iloilo. Maar het is natuurlijk nationale vakantie week zo voor de kerst, dus mogelijk zal de boot wel fully booked zijn. We besluiten ipv morgen vandaag al op pad te gaan uit het werk meteen, zodat we hopelijk een kaartje kunnen kopen voor morgen en nog plek hebben.

In iloilo aangekomen gaan we gelijk door naar de haven. De boot vertrekt om 9 uur vanavond al…(oh das helemaal mooi) en zal morgenochtend aankomen en er is nog plek zat gelukkig, wat een mazzel dan zijn we er zelfs een dag eerder jihaa!. Er is een pikant detail en dat is dat er een typhoon ergens rondraast..maar volgens de ticket verkoper is het oké we hebben nog keuze zelfs ook, uit: economyclass..toerist class of admiraal. We mogen het verschil eerst zien. Daar is de boot.. een klein boot volgens Jiska, een best groot schip volgens mij wat op dit moment nog volgeladen wordt met honderden zakken bloem. We stappen binnen en passeren de bloedhete machine kamer, waar iemand hard aan het werken is. Grote bananendozen vol etenswaren en dozen vol airco’s. er staan wat stapelbedden waar hangertjes met kleding aanhangen, het ruim van de matrozen en bemanningsleden zo te zien.

Via een trappetje lopen we langs Heilige Maria (fijn dat zij er ook bij is) omhoog naar het volgende dek. Daar staan wel 50 stapelbedden waar wat ventilatoren boven ronddraaien als een waaier die de vliegen van het vlees moeten houden. Er is ook een afgesloten koelcel met misschien 6 stapelbedden, de admiraal. Het bovenste dek is helemaal open en waait de wind lekker door heen, de toerist. Airco hoeft van ons niet en economisch gezien is de minste goed genoeg. Gezellig met zijn allen bij elkaar slapen dus! We zoeken ons bed en hebben 2 onderste bedden naast elkaar..op het witte ijzeren stel ligt een blauw dun plastic matje met een soort verhoging wat als kussen moet dienen.

Aangezien de boot nog lang niet vertrekt gaan we eerst terug de stad in om wat avondeten te scoren! We gaan met de jeepny. De jeepny zit echter zo vol dat we achter de bus hang stang gebruiken maar hier reageert de inhoud van de bus redelijk onthutst over en spontaan geven 2 jonge studenten hun plaats af aan ons en gaan zelf op de grond zitten. Wat superlief en enorm tekenend voor de Filipijnen. Bij toeval vinden we het restaurant waar ik al 2x eerder naar op zoek ben geweest en wat nu blijkt dus ook al gewoon 2x langsgelopen ben haha. Mariel blijkt al aangekomen te zijn in Palawan. Tijd om terug te gaan naar onze boot.

Er is zelfs een inieminie klein en bloedheet kantinetje waar we gelukkig een biertje kunnen scoren. We vertrekken Filippino tijd...een uurtje later. Ondertussen zien we de fastcat al op pad gaan...en de coastgard die even naast onze boot gaat liggen en soort van briefje geeft. Ws een vrij briefje want daarna vertrekken we dan echt. Een vrouw alleen merkt ons op en begint spontaan tegen ons te kletsen.. ook typisch Filipijns. Of je elkaar wel of niet kent ze kletsen allemaal tegen elkaar én dus ook tegen ons. We krijgen een merengue aangeboden en voor we het weten de hele zak.. ondanks dat we vriendelijk bedanken nee schudden staat ze er op. En ook dat is typisch iets voor hier. Dingen delen en geven ook al hebben ze zelf niks. Nog een biertje om de spanning te doen afnemen die we beiden toch wel voelen met die typhoon die rond palawan dwaalt. We gaan toch wel de open zee op. En het is nu toch al best schommelig lopen.

We slapen dan ook gebroken temidden van al onze medereizigers..de een rochelt en hoest alsof ie op sterven na dood is, de ander drentelt heen en weer, weer wat anderen staan te kotsen, wat erg begrijpelijk is want de boot gaat best tekeer... Het is ook warm..de onderste bedden krijgen namelijk niks mee van die hele ventilator. Een plakkerig hard bed..waarvan jiska's hoofdkussen ook nog eens gescheurd en daardoor doordrenkt is met zweet en andere lichaamssappen van alle voorgangers en zij dus de gehele nacht wordt omringd met een weeïge, muffe misselijkmakende lucht. Maar misselijk zijn we al van de vreselijke deining.. die ons snachts meerdere malen doet opschrikken en een schietgebedje naar de Heilige Maria doet maken.. is dit dan ons laatste reisje? Jiska is ook hier te groot voor de bedden en ligt met haar voeten in de nek van een diepslapende meneer. Het rookgordijn van de nachtelijke, niet kunnen slapende bootstaanders waar je door heen moet zwalken om ammoniak te happen op de wc’s, helpt ook niet mee tegen de misselijkheid.

Het wordt vanzelf een keer ochtend én de zonsopgang is ook wel weer es een keer een leuke afwisseling op de zonsondergang. Ons ontbijt bestaat uit een gekookt ei en wat fruit wat we gisteren hebben gescoord. Rond 10 uur is er land in zicht.. zijn we er dan? Het blijkt een ander eiland te zijn, eiland Cuyo...blijkbaar even laden en lossen en dan verder. .in plaats van 7/8 uur ’s ochtends komen we dan vast om 12 uur aan.. geen idee hoe lang de stop duurt.

Jiska gaat het even vragen...ze komt terug met goed en slecht nieuws.. we mogen vd boot af… het slechte nieuws: we vertrekken om 3 uur vanmiddag en we komen pas morgenochtend aan in Palawan..waaaaaaaaaat? Geen 12..maar ook geen 24 uur.. even rekenen.. dit is 36 uur.. nog een nacht slapen dus ook? He? Maar hoe zit het dan met die 12 en 24 uur.. grrr.. Oké, niks aan te doen.. eilandhoppen dus haha, met onze zeebenen ontdekken we eiland nummer 3, Cuyo bekend om een goede kite surf plek.. we hebben hier alleen geen enkel bereik.. zowel niet om te smsen of bellen als voor internet. Geen wifi en zelfs met mijn Filipijnse netwerk kunnen we ook niks en we kunnen Mariel dus helemaal niet bereiken om te zeggen dat ze zich nog een dag langer alleen moet vermaken. We hebben ook dringend stroom nodig om de telefoon op te laden want leeg is ie al helemaal niks waard.

Na een omelet met groenten valt ons op dat de tricycles hier totaal anders zijn dan op Panay eiland. Het zijn echt hele andere wagentjes. Hier is de motor helemaal ingebouwd en het is bijna een vintage 3 wieler auto volgeplakt met teksten als God is with us. Maar nog steeds geen internet en geen stroom.. verder dus…het lukt om op te laden maar niet om te bellen, ook niet nadat we de telefoon hebben opgewaardeerd met beltegoed. Dit kleine eiland midden in de oceaan heeft gewoon geen bereik.

Weeïg en nog deinend op de golven gaan we op zoek naar een internet cafe..het is als de wereld onder je voeten schommelt, of schommelen wij in de wereld. Anyhow, fijn is anders. Cuyo daarentegen is wel een schattig klein idyllisch eilandje met smalle straatjes, kleurrijke winkeltjes en weinig verkeer. Met dank aan Freddie die maar al te graag helemaal met ons meeloopt om het te laten zien, vinden we dan eindelijk internet en koffie. Koffie dat is ook altijd fijn. De wifi is absoluut niet best, maar net voldoende om Mariel te kunnen laten weten dat we er nog laaaaang niet zijn haha. Die blijkt zich al goed te vermaken dus dat komt wel goed. 5 uur de tijd hebben we voor Cuyo. Dat internet hebben we gehad.. next dan maar wat eten scoren voor op de boot waren we dus nog zon 17 uur op moeten vertoeven. Ik ook met mijn goede ideeën haha.

Het leuke aan de boot zijn toch wel de bootmannen, matrozen of kapiteins of hoe ze ook allemaal mogen heten, ze dragen soms een ander kleurtje shirt, maar we zijn er nog steeds niet achter waarom. Ze zijn wel allemaal even begaan, even vriendelijk en betrokken bij ons. En komen vaak even checken hoe het gaat of ons het een ander meedelen of gewoon even een praatje maken. We hebben noodles gescoord en met wat gekookt water uit de kantine hebben we al gauw ons avondeten gemaakt. In de kantine is het nog steeds bloedheet en rechtop zitten voelt ook echt niet meer fijn, kotsmisselijk als we zijn toch maar plat op ons militaire leger bedje. Gelukkig ook wel moe.. tegen het deinen in jezelf is het eigenlijk juist wel fijn om nu weer gedeind te worden.. een beetje als + en + is -? In ieder geval lukt het zo om wat minder misselijk te zijn en wat te slapen.. de dag begint nu ook al weer vroeg en de wc is af en aan bezet, alsof de camping ontwaakt na een nacht festivallen op het terrein en nu in de rij staat met zijn tasje voor de wc en douche. Toch gaat het hier best snel en het is toch wel een fijne gewoonte in Azië dat ze altijd een emmer water met een waterschepje hebben staan, toch fijn om op die manier even een frisse douche te kunnen nemen om je toch een beetje soort van schoon te voelen.

Daar is dan weer land in zicht.. zou dat dan nu eindelijk Palawan zijn… jaaaa finally om 8:00 bereiken we het vaste land van Palawan! Yeahh.. Mariel zou ons wel op komen pikken zei ze.. oke lang! net buiten de haven vinden we in een sarisari zwarte koffie yes.. wat een mazzel.. twee krukjes worden afgestoft en met ons hoofd tussen de per 1 stuks verpakte kruiden, poedermelk en koffiezakjes laten we het leven van het vaste land even op ons inwerken. Er is al weer genoeg leven zo vroeg. En ook hier zijn de tricycles weer anders. Wat grappig dat elk eiland zo eigen daarin is. Mijn oog valt op een wel heel bijzondere tricycle..met een heel rieten dak erop en de zijkant is helemaal beplakt met soort van schors, haha. Het lijkt wel een rijdende boomhut. Net als ik een foto wil maken, stopt ie. En ineens zie ik een blonde kop eruit steken met een lach van oor tot oor. Hahah het zou ook Mariel wel niet zijn die weer de leukste en meest bijzondere vervoersmiddel heeft weten te bemachtigen bestuurd door een of andere happy rastifari hahaha! Yeaah hello Sis!! Good to see you again!