Suzanneindia.reismee.nl

Food and Karaoke: Philippino style!

we maken weer even een sprongetje terug in de tijd.. dit verhaal gaat verder waar het bezoek aan het psychiatrisch ziekenhuis stopte..


Na het psychiatrisch ziekenhuis avontuur gaan we even bijkomen op eiland guimaras..15 min. Met de boot van iloilo. Altijd leuk bootjes en hier met die duizenden eilanden kun je niet anders haha. Gelukkig gaan de banka's af en aan en zijn we zo aanbeland op een ander eiland. We nemen de jeepny..die gaat pas rijden als ie vol is..madagascaraanse praktijken en een uur later komen we ergens in het donker aan..en nu? Het hostel wat mijn collega had aangeraden blijkt in de hoofdstad..maar we zijn nu in een andere plaats wat ze ook had aangeraden..gelukkig schieten wat toevallige stoepstaanders ons te hulp. Nou ja toevallig.

Stoepstaanders, bankhangers en muurleuners zie je hier eigenlijk heel veel dus zo zeldzaam zijn ze niet. Kauwend op een stokje, voor zich uit starend, kletsend met de buurman of het leven op straat aanschouwend. Met een "armtrui" (een trui slechts gedragen op enkel de armen) tegen het bruin worden of met de mannelijke versie van de buiktop (tshirt omhoog geslagen) Heerlijk dat niks doen..gewoon zijn en staan. En ieder soort of het nu de bankhanger, de muurleuner of stoepstaander is, is even behulpzaam, attent en alert en schroomt niet om je aan te spreken en je verder te helpen. Zo schijnt het toch nog wel een stukje te zijn naar het strand..maar ze brengen ons wel even met de motor en weten ook wel een goedkoop hotel. We treffen een leuk schattig resort met een strandhutjr voor de nacht, goed restaurant voor ons avondeten en een klein shopje waar we een biertje voor op het strand kunnen drinken. We horen vervolgens een hoop gelach en gezang. We gaan op onderzoek uit en worden zowaar een echte karaoke party crasher.

Op de 2e verdieping boven het restaurant is een grote zaal, tl verlicht met een groep mensen én dus een karaoke. Brutaal, of nee onschuldige, nietvermoedende blondies als we zijn doen we alsof ons neus bloedt en stappen naar binnen. Als kana's (buitenlanders) word je hier uitbundig onthaald dus er wordt ons direct drank en een songbook voor geschoteld en voor we het weten hebben we een weddenschap wie als eerste de 100 haalt..het maximaal aantal punten dat de karaoke machine je geeft na het zingen..na weer een illusie armer beloven we al deze beste ambtenaren van de gemeente die een 3 daags werk bijeenkomst hebben morgen nog even terug te komen om de burgermeester te ontmoeten.

De volgende ochtend begint de dag met een frisse duik in de mooie helderblauwe zee, omringd met liefkozende kwallen. Die prikkelend hun liefde verspreiden. Heerlijk zwemmen dus. Na het uitchecken verlaten we het eiland om naar huis te gaan en jiska rond te toeren in my home town! We nemen de bus want dat vinden we toch relaxter dan de gekoelde sardientjesblik. Er staat een lange rij van wel 50 mensen die keurig als 1 lange slinger achter elkaar staan te wachten..dus voordringen valt geheid op..aansluiten dus en als een stoepstaander koffie drinken..terug in San jose valt jiska natuurlijk meteen op als nieuw komer en iedereen komt nieuwsgierig maar ietwat verlegen kijken en voorstellen.

De volgende dag roept de plicht weer en kan jiska mooi een kijkje nemen waar ze warm onthaald wordt door alle meiden en gebombardeerd wordt tot tita Jessica. Een vd meiden laat haar san jose zien en maakt haar vast wat wegwijs. De komende dagen zijn we druk met het ontwikkelen van de training agressie en communicatie. Jiska werkt hard mee (hoezo vakantie haha). Drie dagen lang trainen we het team op basistechnieken hoe jezelf fysiek te beschermen maar vooral hoe agressie te herkennen en hoe ermee om te gaan. Intensief maar erg leuk en waardevol om te doen. Het team is in ieder geval dankbaar en heeft allerlei nieuwe dingen gehoord én gezien en geleerd.

De vrije dagen vullen we met o.a. een dagje San remigio, een plaats verder op samen met nino, mijn pottenbakker vriend. Op de scooter rijden we eerst naar zijn huis waar jiska ook haar potje kan bakken! Ik kan dan meteen ons met Eva samengestelde kerstpakket en bedankje voor nino en zijn kids geven voor alle potten die hij al voor ons heeft gebakken en gebracht. Het krakkemikkige bamboo hutje met wat gescheurd plastic voor de ramen weet ik zowaar bijna helemaal terug te vinden. Het precieze huisje niet maar je zegt maar de naam tegen iemand en ze wijzen je meteen waar je zijn moet. Nino is een alleenstaande vader van 3 kinderen. Zijn vrouw is bij hem weggegaan van de een op andere dag. Ze had gezegd in manilla te gaan werken maar is nooit meer teruggekomen. Het bekende pakje sigaretten verhaal. Dit gebeurt hier echt ongelooflijk veel.

Ik hoor het zo vaak dat de moeder van de een op andere dag vertrekt en nooit meer terugkomt..haar kinderen en man volledige in het ongewisse latend, voor altijd twijfelend, hopend en in de steek gelaten weten ze niet of ze nog terugkomt. De moeder begint vaak een nieuw leven. met een nieuwe man bouwt ze een nieuw gezin waarbij de nieuwe man vaak niks van het eerste gezin afweet en daarom dus elk contact ook verbroken moet worden.

Nino heeft weinig behalve wat grond van zijn ouders waar hij de klei opgraaft voor zijn potjes. Hij kan af en toe werken als monteur om zijn drie kinderen eten te geven. Hij is wel ontzettend rijk aan liefde, vertrouwen, rust, goedheid en gulheid. Hij zou nog zijn laatste stukje vlees met je delen. De kinderen nemen de tas aan en zetten het binnen neer. Ik merk hier al vaker dat als je een kadootje geeft dat ze het dan niet meteen en niet in bijzijn open maken. Ze pakken het aan, bedanken vriendelijk en zetten het weg. Even later zie ik de kinderen wel weer buiten met de pepernoten en even later met de rendier oren haarbanden op hun hoofd. Happy advanced xmas!

Wat blijkt nou, nino vertelt te midden van de tussen het afval rondscharrelen kippen en uit de kluiten gewassen water snabbelende eenden dat zijn dochter vandaag jarig is! Nou daar moeten we dan toch meteen iets mee doen. We laten de houten plaat die als draaitafel fungeert en de net gekleide voederbak voor wat het is en gaan met zijn allen naar het centrum om taart te eten! Het wordt chemisch roze, paars en wit. Het geeft af op je handen zo kleurrijk. De kinderen gaan Altijd braaf mee maar ze zeggen nooit geen woord van verlegenheid. Vervolgens eten we onze zelfgemaakte lunch op, op het plaza die in het teken staat van binarayan festival maar dan van Sibalom. Een kerstboom gemaakt van de achterkant van gifgroene flesjes, wat vrolijk gekleurde bloemetjes geeft. Zo creatief zijn ze hier met afval of materiaal wat ze eerst een ander leven had.

Na de lunch gaan we met nino en kids gehuld in hoogwater broeken en stoffige verschoten shirts naar San remigio. Het tempo zit er goed in en we klimmen steeds hoger waardoor we wel de mooiste uitzichten hebben onderweg. We droppen ergens nog even een potje af en stoppen vervolgens bij een uitkijkpunt het is even flink klimmen naar boven maar dan heb je ook wat..een uitzicht! Volgende stop zijn 2 grotten met in de buurt het kind van de grootste bloem ter wereld de refresha flower. Deze is al 20cm groot. De grotten zijn lekker cool, met smalle spleten en kleine doorgangen waar de vleermuizengeur je tegemoet komt. Onze gids wast bij de uitgang grondig onze slippers die volledig met modder bekleedt zijn. Tot slot bezoeken we nog een meer..waar we kleine rode slakkeneitjes vinden en een prachtige zonsondergang zien. De bergen zijn ineens in wolkendekens gehuld. In het donker en in de mist begonnen we aan de barre terugtocht die eeuwig lijkt te duren..maar toch zeker wel 2 uur lang. Als 2 (goh, waar kennen we dit van) ijslollies komen we uiteindelijk in San jose aan waar we het zelfs in het altijd bruisende en gezellige bambussa niet meer warm krijgen. Dan maar moe en voldaan lekker warm in bed stappen.

Al weken word ik voorbereid en uitgenodigd voor de 15e de verjaardag van JK, de zoon van Jona en Ong. Fiftheen, yes 15th, friday, yes friday,,15? Yes 15. Het is zo vaak herhaald dat ik van alle verjaardagen die ik nu al gevierd heb de datum nog zo op kan noemen en mijn leven lang vast niet ga vergeten. Vrijdag dus.. de 15e, verjaardag van JK en wij zijn erbij. Er is eten, drank en een karaoke machine yeah! Een typisch Filipijnse verjaardag! We krijgen meteen al bier en een songbook in handen gedrukt. Er zijn zo'n 20 man.in dit ieniemienie kleine huisje zowel buiten rondom de karaoke machine die zoals hier altijd loeihard staat afgesteld. Er is tot mijn grote verbazing nog een blanke.. en hij heeft ons ook al opgemerkt.. hij stelt zich wel 5x voor als Wolfgang uit Duitsland en zit onderhand bijna op schoot zo dronken dat ie is.. nooit last van de Filipijnse mannen.. nu is daar ineens 1 buitenlander en heb meteen moeite om de persoonlijke ruimte te bewaren, hoe goed deze oudere man die getrouwd is met een Filipijnse het ook bedoeld. “Oh Holland das iest niet so far from germany. I would like to hear you sing and want to sing together with you. Which song you sing?” en de Duitse vlieg is niet meer weg te slaan met zijn repeterende i want to hear you sing. We zetten 1 stap naar buiten om te zingen en schwaan klebe aan komt er meteen hangend op de schouder naast staan. Zo gaat dat nog even door totdat hij te dronken is om op zijn benen te staan. Ong en nog iemand brengen hem thuis. Lopen gaat zelfs met ondersteuning niet meer dus hij wordt in de tricycle van Ong gedrukt en afgevoerd. Zo...ademruimte haha. En vooral nu in alle vrijheid zingen! Yeah karaoke!

Ons volgende avontuur vindt weer in San remigio plaats maar dit keer niet als sightseeingtour maar als serieuze familie aangelegenheid. De doop van Zoe, dochter van mijn collega, waar ik peettante van ga worden. We worden opgehaald met de auto door de vriend van mijn collega. Het is een uurtje rijden.. wat we dus allemaal op de scooter eerder deze week hebben gedaan.

We komen aan bij een klein baptisten kerkje gelegen op een bergtop met vrij weinig er omheen. De kerk zelf is slechts een stenen gebouw met golfplaten erop.. San remigio is een\ bergplaatsje en dus ook een stuk hoger en dat is te merken aan het weer ook. Brrr wat een kou, de wind waait door het hele kerkje heen. Mijn collega J. komt ons buiten al tegemoet lopen en neemt ons mee naar binnen waar we plaats nemen op een houten bankje. Een in een wit gewaad prevelt wat en een ander in een geel gewaad zingt wat en de 3 baby’s die gedoopt worden hangen er een beetje slaperig bij in hun wit tierelantijn jurk en grote witte strik op het hoofd. Na nog meer geprevel in de kou, moet ik naar voren komen met 10 andere peettantes en ooms en wordt de kleine nog even toegesproken en gezegend voor het leven. Op het bijbehorende certificaat staat mijn naam geschreven als Suzanne Reiziger haha.

Daarna gaan we naar John zijn huis, waar een volledig intact geroosterd varken op de tafel gestald staat. Dat is ook traditie hier, eten, eten en eten en dan vooral die geroosterde pig bij speciale gelegenheden. De bek wijd open, de voorste poten naar voren gestrekt en de huid kaal en licht bruin gekleurd alsof ie nog net wat wilde zeggen of wilde weg rennen. De tafel met het witte kleed staat verder vol met schalen vol eten, rijst en vlees! Maar J. heeft gelukkig voor ons blaadjes sla, wortel en komkommer en komote, yes dat komt goed. Als we plaats hebben genomen aan tafel wordt ondertussen het varken in honderden stukken gehakt. Ze halen hier nooit netjes het vlees vast van de botjes, nope dat wordt kluiven en alles, van neus, oren tot aan weet ik wat komt op een gehakte hoop terecht. Enige is dat de ingewanden er uit zijn gehaald, dat dan weer wel. Eten is wel een belangrijk iets voor de Filipijnen. Iedere feestelijke gelegenheid gaat gepaard met veel eten. En dat gaat er ook binnen no time naar binnen. Het is niet samen gezellig eten. Nee het is aanvallen en eten en ondertussen wordt er misschien een beetje gepraat maar het is vooral stil en eten en weer opscheppen en als aasgieren op een stuk rottend vlees afduiken zo duiken de Filipijnen op dit eten en als een wervelstorm van eetgrage, grijpgrage hongerige vleesetende vliegen razen ze over de netjes gedekte tafel heen en binnen no time is het dan ook bijna op. Het gaat ook altijd gepaard met een klein flesje softdrinks, J. kent me langer dan vandaag en wij krijgen koffie, dat is fijn!

Deze week gaan we ook nog op pad met onze vrijwilligster Eva en mijn collega, helaas regent het en wijken we uit naar plan b: karaoke in de kroeg! Blossems, een leuke gezellige club waar de ene valse noot na de andere gezongen wordt, afgewisseld met wat aardige noten. Maar wat maakt het uit. Het mooie van de Filipijnen is dat alles mag en alles kan, niks is gek, beschamend of raar. Gewoon lol hebben, daar kunnen wij nog wat van leren, die ongeremdheid wat dit betreft dan. En het grappig is dat er dan ook 1 aan het zingen is en de rest zit gewoon te zitten aan de tafel. Het is gezamenlijk maar ook weer niet haha. Wij sluiten gezellig aan en zingen het een na het andere liedje onder luid geklap van wat andere tafels, want tja het blijft voor hun toch heel bijzonder zingende kana’s.

Met de meiden van het centrum gaan we ook nog ter ere van mijn collega’s verjaardag naar een soort van Kentucky fried Chicken. De Filipijnen zijn gek op eten zoals ik al zei, maar vooral van fastfood: spaghetti zonder groenten, rijst en kip, hamburgers. Ze eten 3x per dag rijst en nemen brood, noodles, koekjes of hamburgers, kaasstengels etc als tussendoortje. Wat soms voor ons geldt als een normale maaltijd en dan toch zo slank en smal blijven. Maar je ziet ook wel hoe meer geld, hoe dikker de mensen. Gek op fastfood, cola, softdrinks en suiker dus.. Alles dus wat ik allemaal niet eet en wat ze ook erg vreemd vinden. Vaak word ik bijna gedwongen om rijst te eten, want ze begrijpen gewoon echt niet hoe je zonder kan. Als zij geen rijst eten dan voelen ze zich meteen erg zwak. Dus dat zit echt in hun hoofd en iets anders gaat er niet in. Dit is dus echt een waar uitje en paradijs voor ze.. beetje vergelijkbaar met de kinderfeestjes op weg naar de macdonalds denk ik dan. Aan de lopende band worden we geserveerd met 20 borden met kip en rijst en cola. Jiska en ik krijgen een vega loempia die druipt van het vet dat wel en rijst.. ofcourse..;-)

Reacties

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!