Suzanneindia.reismee.nl

Fiesta!

Goh wat vliegt de tijd.. ik dacht het volgende verhaal zet ik er wel wat sneller op.. maar weken zijn zo om en er zit dan zo al weer 6 weken tussen.. dit verhaal stamt nog uit november haha en inmiddels is Jiska, mijn zus, mijn vriendin Amanda met haar vriendin Marlous en Tingting al langsgeweest en mag ik morgen mijn ouders ontvangen hier!! Superleuk dus..krijg nog meer bezoek hier dan thuis haha (joke lang ;)

24 november 2017

Yeaaah, fiesta's daar houden de Filipijnen wel van, er is bijna elke week wel iets te doen. Ongelooflijk wat ze allemaal wel niet vieren en ook hoe uitgebreid ze dat vieren. En ik zeg daar geen nee tegen natuurlijk :-).. de laatste weken is onze straat al in de ban van de aankomende Barangay fiesta en de voorbereidingen zijn al in volle gang. Barangay betekent wijk, wij hebben dus 4 dagen wijkfeest in onze straat Comon. Op vrijdag 24 november gaat het allemaal beginnen ( idd ja dit verhaal speelt zich 4 maanden geleden af ;). Dus alles is in rep en roer. Posters en slingers versieren al dagen de straat. De laatste week zie ik al vol verbazing hoe een groot Maria beeld op een karretje door de straat wordt gereden gevolgd door een groepje vrouwen al zingend en prevelend. Geen idee waarom ze haar steeds verhuizen of uitlaten.. Maar elke avond weer gaan ze in optocht door de straten met Maria aan de wandel al Maria Magdalena roepend. Na een week kan ik het eindelijk aan Kent, de vriend van Eva vragen. Wat blijkt nou, ze zijn dan dus op zoek naar de nieuwe Magdalena voor de missverkiezing..ahaaa! De missverkiezing...op die manier zoeken ze dus de straten af op zoek naar jonge, schone dames. Dat had ik nou echt nooit kunnen raden.. Als ik terugkom s avonds laat van mijn tripje Iloilo zie ik ineens dat er nog wat te doen is in het wijkcentrum, dus roep acuut stop tegen de tricycle driver en stap uit. Is het dan nu al begonnen? Het is nu namelijk nog pas donderdag. Er is een heel podium gebouwd in het centrum.. en vakkundig versierd met zilverfolie. Wat zijn ze hier toch echt creatief met weinig. Van piepschuim zijn de achterwanden gemaakt met zilverkleurig golvende randen. Ik zie zowel jongens als meisjes om beurten de catwalk lopen in een exacte zelfde aangeleerde tred. Naar voren lopen, stoppen, lachen en zwaaien, naar links, stilstaan, draaien zodat we allemaal de kont nog kunnen keuren en dan naar de andere kant. Voor het podium zit al aardig wat publiek, ik herken een vriend van de buurman, als zijnde mijn ‘schuifelaar’ van de disco haloween party enkele weken geleden en zeg hoi. Hij weet niet wat ie zeggen moet en kijkt verlegen de andere kant op, nou zo ken ik hem echt niet. Toen was hij niet zo verlegen.. later begrijp ik dat alcohol toch veel met je doet en dit is dus werkelijk het grote verschil tussen wel en geen alcohol op hebben. Ik herken het namelijk bij meerdere mannen die overdag niks durven zeggen en savonds onder het genot van het wel befaamde tanduay rum ineens het hoogste woord hebben. En even later begrijp ik ook dat deze avond nog niet officieel was, dit was gewoon de generale repetitie.

Want vrijdag dan is het echt zover. Ik heb de overbuurvrouw gevraagd of zij ook gaan en ze roept me als ze gaan. En zo vertrek ik in colonne met de buurtjes en hun maten door de straat naar het wijkcentrum. Vanavond is dan de miss en mister TEEN verkiezing. En ik val van de ene verbazing in de andere, Jona, mijn buurvrouw weet een stoel te bemachtigen binnen in de drukte. De voorste rijen zijn gereserveerd voor familieleden zie ik al aan de rugleuning. Het podium is nog meer bling bling versierd, er zijn diverse spotlights en gekleurde lampen. Het gaat beginnen en de muziek start, onze hostess worden bekend gemaakt en komen vanachter de coulissen tevoorschijn om vol in de spotlights te glitteren en glamouren. Mijn mond valt open van de pracht en praal. Wat een circus zeg. 2 dames die als 2 circusolifanten worden aangekondigd, komen tevoorschijn vanachter de schermen in galajurken, met nepwimpers en dikke lagen make-up met een gigantische fake smile en attitude van heb ik jou daar. Well, hello pete thank you so much, we are so very honoured to be your host for tonight.. en diezelfde opgeplakte glimlach blijft maar zitten, alsof die er op geplamuurd is. Op hun hoge hakken paraderen ze het podium af om plaats te nemen achter hun spreektafel. Vanaf daar worden de typisch ingestudeerde teksten nog duidelijker. Wat is dit vreselijk Amerikaans zeg en dat in mijn leuke, knusse, kleine, traditionele, straatje met hun authentieke, lieve en pure mensen? Deze opgedirkte dames met witte panty’s en wit gepoederde gezichten, met hun neppe parelkettingen en hoge blingblinggehalte doen mijn lachspieren wederom enorm triggeren, maar ik zie niemand lachen. Iedereen is gespannen en bloedserieus. Dit kun je toch niet serieus nemen, ik heb er veel bewondering voor hoe ze dit zonder enige gene gewoon doen met zoveel poeha en opgedirkte zelfverzekerdheid waar de nepheid vanaf druipt.. doe maar gewoon denkt deze dan toch wel nuchtere hollander haha. Het is fantastisch hoe die 2 op elkaar ingespeeld zijn en als een ware Amerikaanse show betaamt, maakt de een de zin van de ander af of vraagt de een bevestiging van de ander, die daar dan vervolgens uitgebreid knikkend op ingaat. Om de beurt worden de kandidaten voorgesteld die a la catwalk hun route weer lopen en zich vervolgens aan het eind vol overgave, zonder enige terughoudendheid of gene, met grootse gebaren en overdrevenheid zich voorstellen: my name is:…. En dan uitschreeuwend met een grote lach; and iam 14!! En zo gaat dit nog wel even door en aan het publiek is te horen wie dan wel de favoriet is. Ze lopen modeshows met verschillende kleding, maar er is uiteraard ook een talentshow. En uiteraard voorzien van het nodige commentaar door onze 2 fantastische dames: Wauw what a amazing performance, right? Don’t you think? Just give her another big applause! En ik moet zeggen dat ze echt wel erg goed daar in zijn (in het applaus ja, maar bedoel de talentenshows ). Eentje blijkt ook op te treden in Bambussa, de bar waar ik geregeld kom. En zij blijkt dus pas 16, al zou ik 26 dus ook geloofd hebben gezien haar zelfverzekerde presentatie en haar uiterlijk. Zij zingt en speelt gitaar en goed ook, andere dansen of doen een vechtsport of maken muziek. Dit duurt nog zo de hele avond, maar de uitslag komt pas zondag, lekker naar bed dus, morgen weer een werkdag.

Zaterdagavond is het dag 2, vanavond is er een lifeband en met de buurtjes ga ik weer op pad. Die lifebands zijn eigenlijk allemaal soort van coverbands en ik vind het superleuk, maar zie dat Jona een beetje indut, zij houdt meer van disco, disco. We gaan nog even tussendoor terug en even later is er dan weer meer disco, disco.. de opgestapelde speakerset van 12 boxen op elkaar knalt weer loeihard door de straten.. ik raak al aardig bekend met de Filipijnse disco muziek, de snake dance en de horse dance. Zumba is hier enorm populair, dus ingestudeerde kudde dansje alom om me heen!

Na het welbekende dansen in een kringetje, drinken we tenslotte nog een laatste drankje bij Jona en Ong, die me vertellen dat ze morgenochtend om 7 uur naar Patnongon gaan, de geboorteplaats van Jona. Nou dan heb je wel heel weinig nog te slapen, zeg ik, aangezien het nu al na 2en is. Dan bedenken ze ineens om nu te gaan? Nu, midden in de nacht? En ik moest maar mee, want dat zou leuk zijn voor de ervaring. Maar nu? En is die moeder dan wel wakker? En hoe laat zijn we dan terug? Het zou niet langer dan 2 uurtjes duren.. Ik laat me zelfs overhalen en zit ineens met 6 man in de tricycle van Ong. Het is voor het eerst erg koud en best een eindje rijden. Geklemd tussen Jona en nog iemand kruip ik onder 1 mouw en een linkerkant van het meegebrachte vest van jona.. Dit is geen 45 min. Denk ik dan.. we komen aan in het donker bij de moeder en zus van Jona, die zowaar al wakker zijn..maar het is dan ook al half 5.. pfff. De moeder woont aan de weg in een houten bamboo huisje, de dag is hier al volop begonnen, de baby wordt gevoederd, de rijst gekookt en de ballonnen opgeblazen voor Jona’s neefje die vandaag jarig is. Het schijnt dat we even gaan wachten.. waar op dan? En wat precies doen we hier eigenlijk? De ruimte is een alles in 1 ruimte, niet heel veel anders als mijn huis in nl dus ?.. maar dan bamboo en stro als muur en plafond, een klei grond, een keuken met kleine stenen oventjes en houtvuur waar donkergrijze ijzeren potten op staan te knetteren. De bedden cq banken staan ook in de woonkamer, uiteraard van bamboo en vaak zonder matras en wat lakens scheiden de kamer in 2.

In het midden van de kamer staat een bamboo bed met een gele klamboo, waar ik een uurtje mijn ogen dicht doe in deze vreemde familie met de rest rondom het bed zittend. Jona geeft me nog een lakentje.. Moe als ik ben maakt het me niet uit en ben inmiddels al wel gewend aan herrie en licht om in te slapen. Net als de baby die gaat slapen in een hangmat gemaakt van een doek die met touw aan het plafond is bevestigd en zo heen en weer wiegt. Hier is het toch heel gewoon om te slapen waar anderen de wacht houden al wegdommelend vind ik het toch best een beetje gek. Ik word wakker gemaakt, want we gaan. Ah oke, ik loop braaf er achteraan het platteland, we lopen door de velden langs wat huisjes en komen uit op het langgerekte strand waar we de zonsondergang mooi kunnen zien, het is wel prachtig hier. We lopen over smalle paadjes en komen aan bij een vredig en eenzaam huisje op het land, daar woont de broer van Jona. In dit huis staat ook vrij weinig, hout en klei dat is het enige wat je aantreft en een zelfde keuken van hout en stenen ovens, maar het heeft alles wat het nodig heeft, een dak en een bed/bank. De wc tref ik aan de achterkant, achter een bamboo deur tref ik een kleine, witte pot op de kleigrond aan, dat is altijd nog meer dan een gat en de Filipijnse reinigingsrituelen heb ik ook al eigen gemaakt dus meer heb je niet nodig hihi. Er lopen honden, kippen en geiten. We nemen dus schijnbaar een geit mee. We gaan weer terug dit keer dus met een geit erbij. Thuis bij moeders aangekomen, blijkt dat we eerst nog ontbijt gaan eten, tja waarom niet..? Ondertussen vraag ik me sterk af waarom ik niet gewoon lekker in mijn bed thuis lig en me weer heb over laten halen, maar ach bijzonder is het wel om te zien maar dat kan m.i. ook gewoon overdag haha. Speciaal voor mij word een ei gebakken dat is dan wel heel erg lief. Dan is het tijd om te gaan.. yeah naar huis.

Buiten zie ik ze ineens met touw en de geit in de weer.. gaat de geit mee? De geit gaat mee, dat was dus de reden van het hele bezoek en onder veel gekrijs moet ik lijdzaam toekijken hoe de geit vastgebonden wordt op het dak van de tricyle, plat op zijn zij dus.. arghh dit gaat door merg en been en als blikken konden doden waren ze allemaal nog eerder dood dan de geit. Ik weet niet waar ik kijken moet en hou mijn oren maar dicht…verdragen… verdragen en verdragen, terwijl ze me ondertussen uitlachen om mijn reactie. Mijn boze ah en nee helpt niks en ik weet zo ook geen andere oplossing? Op schoot? Ik ben ook te moe om te denken en stap maar gauw in.. dit gaat echt tegen alles in… maar wat doe je er aan? onderweg schijnt de zon al volop wat enigzins wat warmte geeft tussen het ijskoude gekrijs door en ik hoop maar dat we gauw thuis zijn en de geit gauw uit zijn lijden wordt verlost…in plaats van half 5 is het 8 uur dat we thuis zijn..gauw slapen..

Zondagavond is de uitslag van de miss en misterverkiezing, wat wederom een hele show is vol poespas en poeha: grote, glitter en glamourjurken, veel make-up en 10 cm hoge hakken, de meiden lijken nu wel 28 ofzo.. en veel gepraat en veel showgehalte..het duurt en duurt maar..

Maandag is dan de laatste dag van het barangay fiesta! Vandaag is traditie dat je mensen bij je thuis uitnodigt om te komen eten voor de lunch. Ik haal 2 meiden op van het centrum en samen met Eva koken we nasi met satesaus, macaroni, groene salade en crackers met kaas. Tussendoor moet ik nog even wat halen, maar op de terugweg staat er gewoon een file van tricyles naar onze straat??! Dat zijn wel heel veel bezoekers, iedereen is dan ook druk met koken. Jona maakt buko salade in een gigantische grote tobbe, kokosnootrasp, tropisch fruit en zoete melk en Ong roert in de pan met gekookte geit…ik wil het niet weten..

Collega’s en vrienden en de meiden van het centrum komen langs om te eten. Vooral de sate saus is favoriet. Savonds komt de vriend van Eva nog met zijn zus en wat vriendinnen. Gezellige afsluiter van het 4-daagse feest. Nog zon leuke traditie om te vieren.. Fiesta’s, festivals daar houden ze hier wel van, dat komt dus goed uit!

Reacties

Reacties

Tante Riet

Oh Suus wat een ongelooflijk leuk verslag??Blij dat je zulke ervaringen opdoet en dat met ons delen kan.En van het arme beest kan ik jouw reactie goed voorstellen.Ik zou net zo denken.Ook leuk die verlegen mannen,maak je niet vaak mee in Nederland.Wat een feest(of poppenkast ) die verkiezing.Maar leuk dat je dit heb meegemaakt.Arme lachspieren van jou dat ze zo in bedwang gehouden worden?Gezellig dat je ouders er zijn.Zijn ze goed aangekomen?Lijk me heel leuk dat ze zien wat je daar voor goed werk doet??Ik wens je veel plezier met hen en sluit hier de hartelijke groeten ook voor je ouders bij.Dikke knuffel van oom Dick en mij.?❤️

Marielle

Wat leuk weer es een verhaal van je! En leuk ook dat ik nu alle mensen ken en de plekken gezien heb,
Kan niet wachten op het verhaal met de belevingen met Jiska en mij erbij. Heel benieuwd wat je daar allemaal over op hebt geschreven! Lijkt al eeeuwen geleden.
xx

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!