soooooo hallo allemaal dat is ontzettend lang geleden! ik dacht geef jullie even een welverdiende leespauze, haha. Het is er even niet van gekomen om te schrijven! Dit vanwege het gezellig, bijzondere en leuke bezoek van Jiska en marielle! en vervolgens moet er ook hard gewerkt en gesocialized worden haha.. Maar sommige dingen wil ik jullie toch niet onthouden en ga toch nog even terug in de tijd want ik had er al wel een soort van schets van.. en dat brengt ons terug naar 23 november 2017..

Allereerst worden we vandaag op het werk opgeschrikt door het nieuws dat er een aanslag in het dorp even verderop zou zijn geweest.. er gaan nu al verschillende verhalen de ronde en er zijn enkel wat nieuwsflarden.. aanslag, New Army People, onschuldige burgers, schietpartij, politie, 22 doden al.. het is maar moeilijk om hoogte te krijgen van wat er gebeurd is. Maar schrikken is het wel want het is vrij dichtbij, van enkele collega's is het hun woonplaats en het is ook de woonplaats van Kent, de vriend van Eva mijn huisgenoot. Er gaan onzekere uren voorbij waarin van alles gezegd wordt. Eva hoort in het ziekenhuis nota bene dat er al een aantal politie agenten "dead on arrival" zijn binnengebracht... WAT?? Wat vreselijk heftig, we zijn nog pas daar op het politiebureau geweest. er gaat een onzekere, zenuwslopende en vreselijke middag aan voorbij voordat we weten dat de mensen die we kennen veilig zijn en voordat we pas 's avonds het echte nieuws te horen krijgen. Er is een aanslag geweest, door de New Army People, die onlangs getypeerd zijn als terroristen. Ze hebben een bom geplaatst onder een politieauto en die is afgegaan. De drie inzittende politie agenten zijn gewond naar het ziekenhuis gebracht, maar leven nog. Geen doden.. Geen doden? hoe zit het met die onschuldige burgers, die schietpartij, die dead on arrival? Hoe zit het met die info vanuit het ziekenhuis? Die 22 doden? Het blijkt dus dat je niks moet geloven hier. Mensen nemen maar van alles aan of bedenken er van alles bij en dat gaat als een lopend vuurtje de ronde, waardoor het verhaal van geen kant meer klopt. Ze zijn we lovertuigd van de waarheid ervan en geloven er zelf echt in. Niemand die kritische vragen stelt of even het nieuws afwacht. Het lijkt wel dat spelletje waarbij je een verhaal in iemands oor vertelt en die moet het doorvertellen en so on, so on.. terwijl de laatste dan een heel ander verhaal vertelt als de eerste. Ongelooflijk wel dat het hier zo gaat en dat mensen dat dus ook maar voor waar aan nemen, zelfs op een plek als het ziekenhuis zeggen ze maar wat. Voor ons hier een goede les om niks te geloven voordat het op het nieuws bevestigd is. Neemt niet weg dat het alsnog een nare gebeurtenis is, maar wel veel minder heftig en bloedbad als je op de verhalen afgaat, gelukkig maar. The NPA, is afkomstig van de communistische Filipijnse partij en is steeds rebelser geworden om vervolgens steeds meer terroristische vormen aan te nemen. Ze schijnen zich schuil te houden in de bergen en dat kan goed in dat plaatsje Sibalom. Hier in San jose kan dat niet, want ze kunnen zich nergens schuilhouden.. dat scheelt weer.

Vandaag is de dag om weer af te reizen naar Iloilo, mijn visum verloopt weer dus die moet ik verlengen in de hoofdstad, 3 uur verderop. Omdat het toch best een hele reis is voor onze begrippen besluit ik s avonds uit het werk weg te gaan en daar te overnachten. Ik weet een hostel te vinden voor een paar euro, beter dan al die dure hostels die mijn collega's adviseren, dat lijkt nu een rip uit mijn lijf als ze een bedrag noemen dat bijna 15 procent is van mijn maandsalaris. Na een vreselijk koude (vanwege die verrekte airco weer) maar goede reis.. kom ik 3 uur later in het donker aan en weet mijn hostel snel te vinden dankzij wegwijssmsjes van mijn collega's, toch handig die inside info ;-).. Even inchecken en dan op pad.. ik heb namelijk een DATE. Een wat? ja een heuse date hahaha, al voelt het voor mij allesbehalve dat en heeft het ook alles behalve niets weg van een date in Nederland.. vandaar dat ik dit een verhaal wel waardig vind, het zegt veel over de fantastische Filipijnse cultuur. Even een stap terug in de tijd.. want hoe komen we er ineens zo aan ;-)

Na al die slapeloze nachten door mijn last aan de schouder paar weken terug heb ik voor de grap en uit verveling tinder geïnstalleerd..de vleesmarkt wie kent het niet. Maar in dit land vooral handig ook om wat te netwerken en ik was vooral reteniewsgierig haha.. Alleen al het feit dat je buitenlands bent zorgt hier voor egostrelend veel matches. Zo beland ik in een grappige, onschuldige conversatie met iemand uit iloilo. Waar ik dan al zo'n 2 weken mee bericht. Nou is dat niet heel spannend, maar vanavond hebben we dus afgesproken, want tja ik ben immers in Iloilo, daar waar hij woont. Ik ben benieuwd. Hij komt me ophalen van mijn hostel met de auto. Hij zit namelijk ergens een biertje te drinken met een vriend ;-). In de auto gniffelt deze 40jarige alsof hij stiekem naar de disco gaat op zijn 14e. Wat nerveus vraagt hij of ik ooit zoiets gedaan heb. Hij zegt ooit eerder afgesproken te hebben, maar toen bleek de vrouw een ladyboy te zijn haha. Hij vraagt me vervolgens of ik zijn vriend asjeblieft niet wil vertellen hoe we elkaar hebben leren kennen. Want niemand weet namelijk dat hij tinder heeft geïnstalleerd. Oeps, alsof je stiekem rookt en drinkt voor je ouders. Als ik vraag wat ik dan moet zeggen, zegt hij dat hij wel het woord zou doen. De beleefdheid en kinderlijke preutsheid spat er vanaf.. het heeft echt wel iets schattig... maar doet mij van binnen weer enorm gniffelen.. daarom heeft het vanuit mijn referentiekader weer helemaal niks van een date weg.. of nou ja..we kletsen wat, we eten en drinken wat.. Met zijn 3en, haha. Zijn vriend, de lachende boedha blijkt erg grappig en gezellig en lacht aan een stuk door. We zitten in een best hip restaurantje, binnen met de deuren dicht en de airco aan, zoals het in de luxere, moderne plekken hoort, zoals ik het juist het meest haat. Maar het scheelt dat er een lifeband is. En wat al helemaal hemels en goddelijk is, ze hebben salades, gewone normale westerse salades.. Dat is in San jose niet te krijgen namelijk. Gewoon groen blad heb ik al 2 mnd niet gehad, ik maak mijn sla met kool, kleine, harde gele tomaten en kleine rode uitjes. Hier hebben ze feta, romijnse salde en grote, vleestomaten..jeetje wat is dat ineens een verademing. Toch een gemis blijkt nu, maar voelt nu als een enorme luxe haha.

Het is verder best gezellig ook en er is weinig druk en spanning door deze giechelende, vriendschappelijke sfeer. Daten met een filipijn hahaha, kan van mijn bucketlist af. Het is fantastisch om mee te maken hoe dat hier gaat. Het is nog zo preuts allemaal, hier in de filipijnen bouwen ze dus heel traditioneel eerst een soort van vriendschap op, vervolgens wordt er verkering gevraagd en dan wordt er pas gezoend. Oh. The other way around dus. Het is echt hilarisch als ik over al dit soort dingen met collega's praat. Zoenen? Over straat handje handje lopen..? giechelend met de hand voor de mond wordt het gauw weggewuifd..nee joh lachen ze ..dat kan echt niet.. Geen sex voor het huwelijk, dus. Al verandert het wel wat..de teenagers nu doen dat bijv. wel al steeds meer.

Vriendschappelijk dus... het heeft ook wel een soort van mate van respect of zoiets..en het scheelt dat je met een gerust hart hier dus op "date" kan gaan al zou ik het dus veel meer een gezellige ontmoeting noemen of een afspraakje als twee giechelende pubers. Benieuwd wat de vriend er van denkt. Alles wordt ook ondanks herhaaldelijk protest voor me betaald, zo zijn ze dan ook hier. Ze laten me verder nog even alle highlights zien in de auto voordat ik keurig netjes voor de deur afgezet wordt.. Moet ik nu dan een hand geven of wat? Ik zwaai maar wat en bedank heel vriendelijk :-).

De volgende dag ga ik op sightseeing door iloilo, de hoofdstad van dit eiland. Het is eigenlijk voor het eerst sinds ik in de Filipijnen ben, dat ik een dagje alleen op pad ga a la "toerist" en sightseeing. Bepakt met mijn nog niet eerder opengeslagen lonely planet en water ga ik eerst op weg naar bureau van immigratie voor mijn visum. Daar breng ik zo'n 3 uur door..neem je tijd, maar dat zijn we inmiddels wel gewend. Ondertussen maakt iedereen wel een praatje met je..zo open, gastvrij en geïnteresseerd zijn ze allemaal wel hier..ik kan dat wel waarderen, die openheid..dat makkelijke contact maken, dat elkaar zien, opmerken en aandacht geven.. voelt fijner als de soms "ik doe net alsof ik je niet zie of druk ben met mijn eigen wereld mentaliteit in Nederland.

Ik bezoek kerken..aanschouw het leven op de vele pleinen..mensen die hangen en niks doen, basketballen, kinderen die in een speelrek hangen..ik koop kwekkwek (gekookt ei in een oranje krokant jasje) bij een straattentje, struin over een net nieuw aangelegd pad langs de rivier, word geïnterviewd door de plaatselijke televisiezender, verplaats me met de jeepny door de hele stad voor 11 cent (het leuke is, je springt er achter in en zit je te ver van de chauffeur vandaan, dan geef je gewoon je geld aan de persoon naast en zorgt dit doorgeefsysteem dat het bij de driver komt. Zo komt je wisselgeld ook weer een keertje via een of andere hand terug) je en raak in de jeepny in gesprek met een vriendelijke 81 jarige goed Engels sprekende prachtige dame die me meteen aan anderen voorstelt als haar new friend en een aai over mijn wangen geeft.. wat een bijzondere 5 minuten:-)! Ik word per motor door een zeer vriendelijke en behulpzame jongen van het VEGA restaurant (waar ik eindelijk na een hele dag zoeken naar vega eten, zowel mijn lunch als avondeten kan eten) naar het busstation gebracht omdat zij toch echt denken dat ik het anders niet ga halen. die onvoorwaardelijke vriendelijkheid, zonder ook maar iets terug te verwachten is ongelooflijk hier. Ze doen het ook voor elkaar, het is echt onderdeel van hun cultuur en omgang met elkaar. Het is hartverwarmend.

Toch fijn zo'n dag even met mezelf op pad! savonds slaap ik dan wel weer heerlijk in mijn eigen bedje, dat is dan ook wel echt weer heel fijn.. 'thuiskomen'.