~~7-11 Part 6: Another day at the office, het is fijn werken op de rooftop. Mijn collega’s vinden mij maar raar, word je dan niet slaperig in de warmte? Zij zitten toch het liefst dicht bij de waaier. Uiteindelijk zie ik toch wel erg veel meiden nog rondlopen, is er dan geen school? Er blijkt een sporttoernooi te zijn, dus daarom is er geen school. Oh, dan hebben ze dus veel vrije tijd en ik improviseer heel spontaan even een therapiesessie over persoonlijke ruimte. De meiden worden direct opgetrommeld en staan ook binnen no time klaar. Ze zijn zo ontzettend bereidwillig, leergierig en meewerkend, dat is wel even heel anders dan in Nederland. Als ik daarna voorstel om met Lucky te wandelen naar het strand, springen ze een gat in de lucht en zijn ze niet meer te houden zo enthousiast. Ongelooflijk hoe ontzettend blij je ze kan maken met een wandeling en zwemmen. Het kost niks aan geld, maar de reactie en hun plezier is werkelijk onbetaalbaar. Wat een dankbaar werk!

Het vrijwilligershuis, waar ik woon word steeds gezelliger en meer ingericht. Vandaag heb ik wat stekjes van het centrum overgeplant in andere potjes en thuis neergezet. Mijn collega ziet me bezig en reageert verbaasd en enthousiast: “wow, weet jij hoe je dat moet doen?” Ja hoor, dat is toch niet zo moeilijk denk ik nog bij mezelf. Maar je moet het wel net even weten. Ik merk het vaak, de verbazing als ik iets doet wat mogelijk voor Philippinos buiten de kaders valt. Maar de local’s staan echt verbaasd als je zelf je in de weer gaat met een kwast (want daar zijn schilders voor?), plantjes stekken (want daar zijn tuinmannen voor?), inparkeren van de auto (want daar zijn mannen voor?), buiten het recept om koken (want daar zijn koks voor?). Als ik de auto heb volgeladen met plantjes, vragen ze wel 3x of ik niet echt hulp nodig heb en dan blijkt er toch een man opgetrommeld te zijn om mij te helpen sjouwen. Die bedank ik vriendelijk, het lukt echt wel alleen. Ik denk ook dat het ze echt niet geleerd wordt. Dingen waar je in eerste instantie hulp bij nodig hebt, wordt ook allemaal voor je gedaan en van je overgenomen. Het wordt (wat ik zo zie) niet aan je geleerd zodat je het daarna zelf kan. Het lijkt ook niet zo in de cultuur te zitten, dat ze het dan zelf gaan proberen. Het bevestigt alleen maar mijn eerdere gevoel van rijkdom aan kennis en vaardigheden.

Door de cultuur en welvaart in Nederland kunnen wij onszelf zo gigantisch ontwikkelen en zelfstandig maken. Ze staan ook te klapperen met hun oren als ze horen dat ik naast alle psychiatrische en psychologische kennis ook weet hoe te mediteren, yoga-en, zelfverdediging, mindfulness en autobanden verwisselen. Ze willen het allemaal wel graag leren. Ik voel me erg dankbaar dat ik nu iets kan met die kennis en kunde. Waar het een jaar geleden op slot voelde en egoïstisch om de kennis voor mezelf te houden, voel ik het nu weer volop stromen. En zo komt mijn droom van 3 jaar geleden in vervulling: kennis delen voor een appel en een ei. Ik ben slechts het instrument, het doorgeefluik. Het doet me denken aan een stilstaande plas: vruchtbaar, vol leven, vol energie, maar dit kostbare water kan geen kant op en omliggende velden vallen droog en dor. Als een soort van oase dus in een kurkdroge woestijn waar niks kan groeien door gebrek aan water. Daar waar water is, zie je begroeiing, planten, bomen en bloemen. Het bloeit en groeit. Nooit is me dat zo zichtbaar geworden dan in de kashbahs van Marokko. Daar kan je precies zien waar de rivier loopt, aan de groene strook die door het roodbruine zand en rotsachtige gebied kronkelt. Bijzonder hoe sterk dat afsteekt van elkaar. Ik ben van mening dat kennis net zo kostbaar is als water en hetzelfde effect kan hebben op de omgeving als water heeft op de droge grond. Staat het stil dan bereikt het daar waar het water stil staat. Stroomt de kennis dan kan het veel bereiken en veel in bloei komen te staan. Kennis zie ik ook wel als een van de belangrijke strijdmiddelen tegen armoede.

Het stroomt weer en de toevoer staat ook niet stil moet ik zeggen, want wat leer ik tegelijk ook weer veel. Over de vriendelijkheid, het altijd klaar staan voor elkaar, het samen zijn, de onvoorwaardelijkheid, maar ook over de keerzijde van de zelfstandigheid en onafhankelijkheid. Het zelf ploeteren met deze warmte of iemand vragen die dat graag doet omdat het zijn werk is, hulp accepteren en gezellig samen doen versus efficiëntie. Ik laat mijn collega zien hoe het moet en enthousiast helpt ze mee, want ze is maar al te blij dat er nog iemand iets geeft om de plantjes, samen ploeteren en zweten we. Want heet blijft het, 24 uur lang dezelfde temperatuur (30 graden).. dus het maakt ook niet uit wanneer je het doet. Meiden komen ook nieuwsgierig kijken en helpen. En terwijl ik net de behulpzame man vriendelijk heb bedankt met wegrijden van het centrum met een volle auto, staat vervolgens de overbuurman ineens onverwachts in mijn tuin tijdens het uitladen van de plantjes, met 2 plantjes in zijn hand. Onvoorstelbaar die behulpzaamheid. Overal en ongevraagd, het is echt hartverwarmend en geeft een sterk gevoel van samenhorigheid.