~Maandagochtend 23-10

Vandaag is dan eindelijk de dag dat de koelkast opgehaald zou worden.. tenminste afgaande van de laatste berichten en aangezien het steeds vooruitgeschoven wordt zou het mij benieuwen. Toch heb ik goede hoop dat het vandaag wel gaat gebeuren.. maar ondertussen is het al 9:30. Ondertussen vermaak ik me met het aanvegen van de bladeren in de tuin, ook hier lijkt het wel herfst. Maar dan krijg ik toch een bericht dat ze onderweg zijn. Daar komt mijn collega dan aan 10 minuten later met een tricycle. De koelkast wordt door beide mannen uit het huis getild en vervolgens achterop de tricycle met een provisorisch geknoopt touwtje vastgebonden, waarom ook niet. Dat ziet er hilarisch uit, die koelkast steekt er ver boven uit en is dus gestald op de achterkant van het ‘passagiersbakje’, daar waar je normaal je voeten neerzet. Toch bijzonder dat het geheel niet vanwege de zwaartekracht achterover dondert..Daaaag koelkast tot over……?Ik moet vandaag ook drinkwater halen, want die is op. We halen ons drinkwater namelijk uit een grote jerrycan, van wel zo’n 25 liter denk ik. De jerrycan heeft een mooi tapkraantje aan de onderkant. Maar waar halen we water? Eva vertelt me dat ik de tricycledriver het volgende moet zeggen: “Esprutingkle waters”. Ik stap in de tricycle maar krijg het woord niet goed uit mijn strot, dus de driver snapt er niks van. Gelukkig gaat hij al snel op weg bij het zien van mijn jerrycan, ik blijf toch zweren bij visuele ondersteuning! Ik kom aan bij een winkelpand: Esprutingkle water: refill station..yes! Ik loop naar binnen en zet mijn jerrycan op de balie. Daarachter hebben ze een aantal grote tanks staan en wat slangetjes her en der. De jerrycan wordt helemaal schoongespoten en dus opnieuw gevuld. De grote dop bovenop en het tapkraantje worden professioneel geseald. Ik betaal 1 euro 60 waarna de man me met een hoofdknik wenkt mee te lopen, de man sjouwt de jerrycan voor me naar de kant van de weg, houdt een tricycle aan en zet hem erin. Wederom superservice van de zaak.. en wat denk je zelfs de tricycle driver die me thuis afzet, stapt van zijn brommer af en zet de jerrycan voor me binnen de poort. Superlief! Aangezien ik niet samenwoon met een sterke vent, loop ik de laatste 10 meter alsnog zelf om de jerrycan op zijn plek te zetten en dat redden we natuurlijk prima in tegenstelling tot wat de mannen hier dus blijkbaar denken ;)

Ook vandaag ga ik aan het eind van de werkdag met hond Lucky even werken aan onze relatie. Ik vraag aan de meiden die in de tuin wat hangen of er iemand zin heeft om mee te gaan en tot mijn grote verrassing staan ze allen dolenthousiast op en loop ik met hond en 11 meiden vervolgens de deur uit. Ongelooflijk hoe blij en enthousiast ze kunnen worden van zoiets simpels als even de deur uitlopen en het strand over lopen. De meiden zijn ook ontzettend behulpzaam en ook naar elkaar, zo vangen de oudere meiden automatisch de jongere kinderen op. Ze houden de kleintjes nauwlettend in de gaten, zorgen dat ze veilig over de rotsen kunnen klauteren, houden hun hand vast en zorgen dat er niemand achter blijft. Op het strand worden er direct spelletjes gedaan als soort van tikkertje en daarna een spel waarbij een slipper wordt gegooid en afhankelijk van hoe de slipper valt moet je of wegrennen of als een standbeeld stil blijven staan. Ze vinden het maar al te leuk dat ik dan ook mee doe.. Een slipper, dat heeft altijd iemand wel bij zich hier, dus mooi zo’n spel wat altijd kan. Hoe simpel leuk kan zijn en hoe leuk simpel kan zijn.

Daarna ga ik alleen naar de sportschool, want bij mijn collega komt er wederom iets tussen. Eenmaal binnen en zwoegend op de apparaten, begint het ineens te stortregenen. Blij dat ik nu hier droog ben en extra motivatie om nog even te blijven. De werknemer loopt ondertussen met oude verfblikken rond, verbaasd vraag ik me af wat hij daar nu ineens mee gaat doen en wat hij dan precies gaat verven. Dan zie ik wat zijn bedoeling is, het zijn lege verfblikken en als een ware kenner en ervaringsdeskundige zet hij de verfblikken resoluut en vastberaden op bepaalde plekken in de zaal op de grond. En een paar sec later weet ik ook waarom..het begint namelijk al snel her en der te lekken. En gezien zijn routine in zijn handelen, is dit niet de eerste keer. Op sommige plekken helpt een verfemmertje echter niet meer en worden de plassen water maar wat verspreid met een dweil. Als ik dan na een uur merk dat het wat droger is en ik weer op mijn scooter wil stappen, zie ik dat zich rondom mijn scooter een grote diepe plas gevormd heeft. Hij staat er echt zo precies midden in.. dat was niet toen ik aankwam ;-) Ehm tja.. er zit niks anders op denk ik dan maar, zoveel water valt er dus in zo’n korte tijd. Met natte voeten stap ik 10 minuten later mijn huis binnen.. De koelkast blijkt gemaakt te kunnen worden, voor zo’n 45 euro en zal vrijdag klaar zijn, het zal mij benieuwen. Dinsda

Vandaag gaan we wederom naar de hoofdstad Iloilo. Dit keer omdat we 6 meiden thuis gaan afzetten voor hun semestrial brake. We vertrekken om 6 uur. Filipijnse tijd om 6:30 weg, wat nog steeds erg vroeg is.. We moeten 3 uur rijden, de meiden keten er wat van af, maar het duurt niet lang of ze vallen in slaap en/of worden om beurten ziek en geven over. Het lijkt voor hun de normaalste zaak. Ze pakken een plastic zakje, kotsen erin om toerbeurt en gaan weer door. Het schijnt erbij te horen, maar ik vind het toch wel er sneu. Mijn collega zegt dat het niet uitmaakt of ze nou voorin zitten of reispillen krijgen, ze geven over. Ik ben nog steeds erg moe en val dan ook snel in slaap in de auto, mij ondertussen wel afvragend of luizen via de schouders ook over kunnen lopen. We komen aan in Iloilo. 3 meiden zetten we af bij hun vader/ oom (2 zijn zussen, een is een nichtje). De moeder is er plots van door te zijn gegaan en is ergens anders een nieuw gezin gestart. Een verhaal wat ik overigens niet voor de eerste keer hoor, maar wat hier zeker veel vaker schijnt voor te komen. Verhalen waarbij de moeder van de een op de andere dag ineens zonder iets te zeggen vertrekt en ook nooit meer wat laat horen. Ongelooflijk hoe je zo ineens een ander leven in kan stappen en je kinderen daarin achter kan laten. We komen aan bij een soort van opslagcontainer, een bouwvakkerskeet, wat een verlaten politiepost blijkt te zijn, deze vader heeft daar met kinderen hun intrek in genomen. Soort van anti kraak dus volgens Nederlandse begrippen of juist kraak. Binnen is een slaapkamer en de keuken is buiten op de tegels. Nou moet je geen keukenblok voorstellen met een kraantje, maar tegels en beton met een pan op de grond en ergens een soort van schuursponsje. Het is dat me gezegd wordt dat dat de keuken is, als je me had gezegd dat het een doorgaand paadje was bij een verlaten huis, dan had ik het ook geloofd. Achter een zeil aan datzelfde paadje van 2 bij 1, is dan wel zowaar een echte wc pot. De zoon zit met wat vrienden naast hun keet te chillen op een houten bankje onder een zeil wat als afdakje dient, de plek waar vader en zoon s avonds zullen slapen. De meiden worden vrolijk onthaald en de vader wordt even opgehaald van zijn werk die superblij en enthousiast zijn 2 meiden onthaald. Mooi moment en bijzonder om de meiden in hun eigen leefomgeving te zien om zo de achtergrond nog beter te kunnen plaatsen en begrijpen. We zeggen de meiden gedag en gaan weer op pad.

Dit keer moet ik naar de ambassade om mijn visum te laten verlengen, die is bij aankomst namelijk voor een maand afgegeven en dien ik elke maand opnieuw te verlengen in de hoofdstad dus, zo’n 3 uur verderop wat dus steeds een hele dag in beslag zal nemen. Want daar aangekomen is het natuurlijk niet binnen 10 minuten geregeld. Je meldt je, dan krijg je een nummertje, moet je een formulier invullen, word je naar binnen geroepen, om de gegevens door te nemen om vervolgens weer plaats te nemen in de wachtkamer..om te wachten.. en te wachten. Dan komt er iemand anders weer dat ik 8 euro moet betalen, maar de rest vh bedrag komt nog.. ondertussen word ik door alle criminele zoekmachines gehaald om een uur later een schriftelijke bevestiging te krijgen dat ik niet gezocht wordt en na het betalen van nog eens 40 euro krijg ik mijn paspoort terug. Ondertussen hebben de 3 andere meiden al die tijd in de auto gewacht. Het is inmiddels dan ook lunchtijd en we moeten nog een aardig eind rijden om naar hun woonplaats te gaan, dus eerst maar lunchen in het winkelcentrum bij een soort van lopend buffet, afhaalrestaurant. Daar ben ik superblij te zien dat ze ook een warmhoudbak vol groenten hebben die ik de afgelopen weken nog niet heb gehad: champignons en broccoli, yes! Champignons of wat dan ook voor paddenstoelen heb ik hier nog nergens kunnen vinden in de winkels. Broccoli wel, maar dan in een verschrompelde, lichtgroen/bruinige versie alsof “honey, i shrunk the broccoli’ vers op de plank ligt om uitgebracht te worden. Dus het zien van deze fel groen gekleurde broccoli, te midden van die mushrooms doet mijn hart sneller kloppen! Mijn keus is snel gemaakt (het is echter ook de enige keus) en ik wijs die groentenbak aan. Bij het opscheppen daarvan valt me ineens de slijmerige substantie op wat van de lepel glijdt. Als ik vervolgens het schoteltje met mijn groentjes onder ogen krijg, zie ik dat het geheel zwemt in een glibberige, doorzichtige, puddingachtige substantie. Alsof ze groentengelatine hebben gemaakt.. en nee slimy is hier niks bij.. dat was slakkenslijm wat van de groenten afdroop. Dit is een badje van gelei, ‘flour” zegt mijn collega terwijl mijn gulzige enthousiasme omslaat naar een slot in mijn keel waar hooguit nog het woord ieeehh uit voortkomt. Groenten in een maizenapapje…jammiee. Oh wat mis ik nu op dit moment gewoon normaal eten, hoe kun je zoiets simpels zo verpesten bedenk ik me al prikkend in de groentjes wachtend op de substantie die ik zo goed als kan er vanaf probeer te laten glijden.

Het eten is sowieso echt even zoeken en het heeft wat weg van het chinese groenvoer, bladeren en takjes van ondefinieerbare planten en struiken wat wij in NL niet kennen en alleen maar dat wat hier groeit. Die struiken vind ik echt prima te eten, het is alleen even uitvinden hoe je het klaar maakt en wat precies eetbaar is van zo’n bosje takken, maar daar kom ik gauw genoeg achter ?. Ik kook of wok gewoon alles en als de takjes te hard zijn tja dan laat ik die volgende keer achterwege. Wat je daarnaast veel ziet is witte kool, aubergine, pompoen, komkommer, tomaat, kousenband, wortel, ui en knoflook. Maar allemaal in klein formaat.. Daarnaast eten ze ook veel jackfruit en de bloem van de bananenplant, die roodkleurige amandelvormige vrucht. Dus het is even experimenteren nog!Het is nog zo’n 2 uur rijden naar het volgende plaatsje waar ik wederom mijn ogen niet bij open kan houden, de meiden trouwens ook niet. We komen nu meer op het platteland uit, in een klein dorpje, waar de rust en weinige verkeer direct opvalt. Vredig en relaxed als je net vanuit zo’n drukke stad komt. Dit is een deels beton, deels houten huis. Redelijk groot in vergelijking met de politiekeet. Het ziet er schoon uit en de tante begroet ons erg vriendelijk en gastvrij. Ze vertelt dat het huis niet af is, maar dat ze sparen om het verder af te maken. Het is een ruimte, waarbij een doek het slaapgedeelte afschermt. Veel staat er niet, maar alles is in principe aanwezig. Tante is de kostwinner in huis die daar verder woont met oma van in de 80. Ze sprokkelt hout in het bos, wat ze vervolgens verkoopt om aan geld te komen. Oma reageert even enthousiast en komt speciaal voor mij uit de veren, ondanks dat ze slecht kan zien is ze erg nieuwsgierig naar deze vreemdeling in haar huis. Een warm onthaal, ook voor de meiden die we hier met een gerust hart achterlaten. Bijzonder om te zien waar ze vandaan komen, hoe ze wonen en leven. En ook 2 totaal verschillende huizen, de kleine keet midden in de stad tot aan dit landelijke houten huis.

We mogen weer 2 uur terug rijden naar de hoofdstad. In het winkelcentrum koop ik van het donatiegeld wat ik van vele vrienden en familie heb gekregen een gitaar en een keyboard voor op de groep om eventuele muzikale talenten aan te boren en muziektherapie /zangles te kunnen geven. Het voelt walgelijk om daar ineens een Filipijns maandsalaris in een klap uit te geven. Alsof ik zo’n onbedachtzame, onaangepaste, rijke, blanke toerist ben die met zo’n wuivende hand, waar dan zo’n glimmend, veel te groot horloge aan bungelt, nonchalant aanwijst wat ik wil hebben om vervolgens uit mijn dikke stapel briefgeld de flappen trek die ik nodig heb. Alsof ik een paar appels en een ei op de markt koop. De gedachte dat het niet mijn geld is en het doel waarvoor ik het koop vermindert iets het schaamrood op mijn wangen. Met een roze gitaar (Dan weten we zeker dat ie in het meidenhuis blijft en niet geconfisqueerd wordt door de mannen, haha) en een grote doos onder de arm loop ik snel naar de auto. Het is nog weer een 3 uur rijden naar huis waar we half 9 ‘savonds aankomen. Interessant dagje maar supergaar van 10 uur rijden in de auto, ondanks de vele hazenslaapjes. Als ik moe maar voldaan mijn kamerdeur opendoen, blijk ik een nieuwe kamergenoot te hebben en sta ik oog in oog met een donkerbruine spin van zeker wel 15 cm doorsnede op mijn pas geverfde groene muur die hij dus blijkbaar ook erg kan waarderen. Hij schrikt van mij (snap ik, zo angstaanjagend als ik ben) en kruipt mega snel weg en verschuilt zich achter de balk. Alsof ik je daar niet kan zien ;-) , ik noem hem Joep.

Woensdag Joep is in de ochtend alweer vertrokken, vraag me af waar ie naar toe is gegaan. Ik pak mijn spullen en mijn tas om naar het werk te gaan, ik wil de sleutel pakken van de scooter en zie een heel spoor kleine rode mieren over mijn tas lopen. He? Waar komen die nou weer vandaan? Ik doe mijn rits open van het voorvakje en zie dat de kleur van mijn tas volledig veranderd is in rood/ bruin en het krioelt van duizenden mieren. Er is geen stuk stof van de tas meer te zien. Wat doen ze daar en waar komen ze ineens met zoveel vandaan? Echt ongelooflijk! Wat blijkt, er zaten nog wat snoepjes in mijn tas van gisteren. Een staafje van kokos wat goed ingepakt zat zo opgerold in plastic en peanutcandy’s, die ook allemaal verpakt zijn. Maar voor deze mieren reden genoeg om bezit te nemen van mijn gehele tas. De rest van de dag vind ik overal diezelfde mieren, heb er nog wat mee genomen naar mijn werk ook, want al werkend word ik helemaal kriegel en gek van dat gekriebel en van dat geloop over mijn handen en laptop..

argh mieren.. zij zijn net als de muggen flink vertegenwoordigd en komen in allerlei soorten en maten, rood, bruin, zwart, ienieminie, dik, klein, dun, megagroot. Zodra er maar een pieterpeuterig zoet kruimeltje of op de grond ligt, heeft het opperhoofd zijn hulptroepen binnen no-time ingeschakeld om op te ruimen en zitten er rijen dik rondom het te verorberen object. Superlief natuurlijk dat ze alles meteen willen meenemen en schoonmaken en dat kan ik best waarderen, maar sommige dingen hoeven gewoon nog niet opgeruimd te worden of eet ik liever zelf op.. Daarnaast freerunnen ze op, over, onder en door alles heen op weg naar hun target. Dus ook over het keukenblok, tafels, de wasbak, mijn eten en mijn snijplank als dat toevallig in hun looproute ligt. Dat vraagt dus continue focus of ik er niet per ongeluk 1 wegspoel, verpletter of dat er onverhoopt en ongewenst extra eiwitten aan mijn maaltijd worden toegevoegd. De geweldloze oorlog voeren we nog steeds. Maar net als je denkt dat je door een strategische zet de slag gewonnen hebt, slaan ze de volgende dag op een onverwacht moment net zo hard terug. Een onbegonnen strijd, al zwaaiend met het witte vlaggetje heb ik ze maar geaccepteerd en wonen we tegenwoordig zo goed als het kan samen, ik noem ze de rode duivels.

Het duurt wel even daardoor voordat ik aan kom op het werk. Ze hebben nog wel ontbijt bewaard, wat word ik toch goed verzorgd zeg! Ik krijg knalpaarse balletjes, soort van opgeblazen poffertjes. Het blijkt gestoomd rijst deeg te zijn en heeft iets weg van baopaobrood. Maar waarom die kleur? Nou gewoon.. omdat we dat altijd zo doen en niemand hier zich afvraagt waarom eigenlijk en ook niet afwijkt van het originele recept al decennia lang.Het is weer woensdag, StaffMeeting! De social worker vanuit het ziekenhuis is er weer om inhoudelijke presentaties te geven. Ze gaat beginnen en zegt: first let’s sing! Ze heeft een karaoke youtube versie van on top of the world en al mijn collega’s beginnen direct luid te zingen, fantastisch toch! Ik moet me wel even heel sterk verbijten om niet vreselijk in de lach te schieten als ik me ondertussen voorstel dat we dit op mijn werk in Nederland doen, hahahaha ik zie het al helemaal voor me om de vergadering te beginnen met een liedje, mijn collega’s zullen me voor gek verklaren hihi. Snel focussen op het lied, de tekst en volle borst meezingen om aan die gedachten weer te ontsnappen voordat ik er in blijf, on top of the world. Toch een leuke opwarmer en leuk begin, iedereen doet ook gewoon mee en niemand vindt het gek.. misschien toch maar invoeren bij een KID op het werk, hihi ? Daarna gaat het over de wet CELAW die vrouwen en meiden beschermt voor mishandeling en misbruik binnen een relatie, wat houdt deze wet in, wanneer kun je aanklacht indienen en bij wie. We sluiten ook af met een liedje, waar iedereen wederom enthousiast op reageert en al gauw op de gevoelige tonen van Simon & Garfunkel zich in troebel zangwater bevindt.

In de middag maken we het plan voor het kamperen, wat gaan we eten en hebben we nodig aan boodschappen en wat gaan we doen aan activiteiten. Ik zal een gedeelte van het programma vorm gaan geven en wat teambuildingsopdrachten bedenken. Tussendoor wordt het achterlicht van mijn brommer gemaakt, dat is toch fijn! S avonds kook ik zelf weer een keer sinds best lange tijd, bedacht ik me toen ik de eerste hap nam. Wat een verademing, zelfde groenten but totally different taste. Dit smaakt meer naar mijn eten haha, same, same but different! En nu weet ik ook zelf wat ik er in gestopt heb. Op het werk houden ze echt super, super veel rekening met me en dat is heel lief en bijzonder. Ik krijg steeds mijn eigen bakje met eten en alleen maar groenten, maar laatste wist ik bijv. zeker dat ik vlees proefde, het groentesap zag er ook vet van vlees uit, alsof ze vleesbouillon had gebruikt. Ze bleven echter volhouden dat er echt geen vlees in zat, ze had alleen een zakje seasoning kruiden er in gedaan.. ah ja.. die ken ik ja die zijn hier allemaal met vleessmaak en ja hoor op het zakje staat als ingrediënt kip. De arme kok schaamt zich diep, aahhh dat hoeft toch echt niet. Ze doet al zo enorm haar best, kan ze toch ook niet weten voor hun is dat namelijk zo normaal hier en hebben geen idee wat er allemaal in die kruiden en sausjes zit.

Vandaag, donderdag gaan we dan alsnog op pad om wat huisbezoeken te doen, wat vorige week vanwege de storm afgeblazen werd. De cliënten worden dan zonder enige aankondiging thuis bezocht om te kijken of ze het goed hebben, goed verzorgd worden, daadwerkelijk naar school gaan en of ze veilig zijn. Dit gaan we doen met de Social Worker die ook steeds bij ons de trainingen verzorgd. We zouden om 9:00 opgehaald worden op het centrum, maar dan blijkt dat we toch naar het ziekenhuis moeten komen waar haar kantoor is. Daar aangekomen moeten we even wachten op de politieagent die met ons meegaat voor onze veiligheid. Oké dat had ik even niet begrepen, onder begeleiding zelfs van de politie. Dit ‘even wachten’ voor de 7-eleven duurt echter anderhalf uur.. we praten over van alles zoals de uiterlijke verzorging van de vrouwen. Die is hier namelijk erg belangrijk en daar hebben de vrouwen dan ook veel voor over. Ze gebruiken hier echter geen mascara, de wenkbrauwen zijn vooral belangrijk en worden dik aangezet met potlood en de meeste vrouwen gebruiken daarnaast lipstick. Samen met mijn make-up zouden we dus 1 geheel vormen, want hetgeen waar zij te laks voor zijn is het enige wat ik gebruik (in Nl dan, want hier ben ik te laks voor überhaupt iets van make-up zoals altijd op reis haha), we hebben het ook over dat kinderen hier erg beschermd worden opgevoed, dat is een beetje de cultuur. Dat had ik al wel een beetje in de gaten, gezien het feit dat ze niks alleen doen, nergens alleen naar toe gaan of niet alleen in een huis durven slapen. We hebben het ook over het weer en ze vinden het maar raar dat ik geen ventilator gebruik thuis of met slapen. Dan komt eindelijk de politieagente ons met de auto ophalen, in burgerkleding. Ze heeft haar kinderen bij zich, want het is vakantie dus tja waar moet je die anders laten?

We gaan op weg naar sibalom en stoppen eerst bij het gemeentehuis om mij daar kennis te laten maken met de Social Worker van de gemeente. Iedere gemeente heeft namelijk een Social Worker waar je naar toe kan gaan als je problemen hebt. De sociale Worker kan ook ingeschakeld worden als er vermoedens zijn van misbruik of mishandeling van een kind. En diegene kan het kind vervolgens doorverwijzen naar bijvoorbeeld let's care. Zo hebben wij 2 meiden in het centrum die zijn doorverwezen door deze mevrouw die toevallig ook Susan heet. We lopen het kantoor binnen, Susan heeft als opperhoofd een eigen kamertje binnen dat kantoor. We mogen binnenkomen en ik word voorgesteld. We gaan zitten en er wordt wat info over en weer uitgewisseld. De vrouw kijkt ondertussen niet op of om, ze is namelijk erg druk met knippen. Ik volg het proces aandachtig en begin te zien wat ze aan het doen is. Van blaadjes uit een oud magazine knipt ze bloemetjes en gezien de hoeveelheid restanten van haar knipwerk naast haar is ze daar al even mee bezig. Ze is namelijk druk met het versieren van de kerstboom die op haar bureau staat. Zo'n wit harige nepboom..die dus aangekleed wordt met kleurrijke papieren bloemetjes. Het kost me veel moeite om serieus te blijven kijken, als ze vertelt dat niemand zo’n mooi exclusief versierde boom als haar heeft, die elk jaar weer anders is. Nee, zeg ik met mijn meest zakelijkste gezicht het is idd prachtig en zeer creatief. Het is echt een te lachwekkend tafereel.. deze vrouw die de opper Social Worker is.. die er zo modieus en netjes uitziet met haar haren sjiek gestyled, hoge hakken, gouden sieraden en rood gestifte lippen, die hier dan op haar kantoor bloedserieus op kleuterniveau bloemetjes knipt voor haar kerstboom. Het zal wel niet druk zijn wat betreft werk, bedenk ik maar en kerst is natuurlijk een belangrijke periode.

Ik begin ook steeds meer de trend te ontdekken van kantoortjes. Bij de dames ligt sowieso altijd een voorraad schoenen onder het bureau zodat ze steeds kunnen wisselen van de ene sandaal naar de andere sandaal. Je zal maar een dag de verkeerde sandalen bij je hebben.. dat kan dus niet. De schoenen-en tassentik is hier ook een veel gezien fenomeen. Het bureau is vaak van donker kleurige hout en met een zorgvuldig uitgeknipt papiertje wordt de naam soms met functie erbij aangegeven van degene die erachter zit. Bij de luxere versies vind je een gedrukt naambordje van steen of hout met van die gouden letters. Felgekleurde gordijntjes, in dit geval roze met bloemetjespatroon en vaak met roesjes. Vaak hangt er een professioneel knutselwerk van papier van de organisatiestructuur of de flowchart. Ze zijn ook fan van allerlei filosofische teksten altijd in het engels waar de kamer mee behangen is: zoals hier hangt een a4tje met if i get angry it's because of your behaviour so don't blame me but blame yourself (eh..oké? )..daarnaast hangt een poster van een landelijke villa met een rode auto..typisch zo'n plaatje van zo'n 80er jaren legpuzzel, met van die neppe kleuren. Knip en plakwerk daar zijn ze hier wel fan van, ook in officiële gebouwen wordt veel met een geprint blaadje aangegeven, opgeleukt met een gekleurd, zorgvuldig uitgeknipt sierrandje of bloemetjes of uitgeknipte letters geplakt op een blaadje die dan de afdeling weergeeft. Het is een beetje zoals in Nederland de meeste basisscholen versierd zijn.

Ik krijg verder nog een rondleiding door het gemeentehuis en ontmoet de ouders van mijn collega die hier werken. Dan gaan we op weg naar het volgende plaatsje San Remigio. Daar gaan we uiteraard ook naar de Social Worker van deze plaats en naar het politiebureau.. vervolgens gaan we op zoek naar het eerste adres van een cliënt. Ze moeten het steeds vragen, omdat ze hier alleen een beetje de richting weten en daar moet je het dan maar weer vragen. We stoppen ergens in de onbewoonde wereld langs de weg.. waar verder niks te zien is dan wat mensen die er staan. Het blijkt dat we een stijl, rotsachtig paadje naar beneden moeten om bij het huis aan te komen. Een klein huisje van hout waar ze met zijn zevenen wonen aan de rivier. Mooie omgeving en primitief huis, maar er is eten, een dak boven het hoofd en het valt me op dat de deur gemaakt van bamboo zelfs schuifbaar is door een ingenieus bedacht systeem.. een richel gemaakt in een bamboopaal. Deze client die we bezoeker is van de Social Worker, niet van Let’s care. Ze stelt wat vragen aan de ouders over haar client volgens een risico inventarisatielijst. Het blijkt goed te gaan en ze is veilig omdat haar verkrachter ver weg is. Dan gaan we op weg naar de volgende.. zij woont in een stenen huis in een dorpje aan de rand van rijstvelden. Ook met haar gaat het erg goed en ze ziet er happy uit. De volgende waar we naar toe gaan is een meisje van let's care. Maar we stoppen eerst weer bij het politiebureau. Naast onze politieagente in burgerkleding waar we al hele dag mee op pad zijn, stapt er nog een politieagente in uniform en bewapend in. Ze slingert nog wat gordels met nog een groot geweer en wat pistolen achteloos in de auto...my god waar gaan we heen dat ze zo zwaar bewapend is? We rijden steeds hoger de bergen in. Tegen de berg aan vinden we het houten huis van de familie van "ons" meisje. Bijzonder om haar thuis te ontmoeten en haar ouders en zusjes te zien. Het huis is wederom primitief maar schoon en heeft alles wat het nodig heeft, een eettafel en een keuken.. waar op dit moment een kookpotje op het gestookte houtvuur staat. Ook hier worden vragen gesteld en blijkt het goed te gaan. De verkrachter zit achter tralies, dat is mooi. Als de Social Worker geweest is, moet ik ook even naar de wc, ik vraag haar waar het is en ze geeft aan dat er niet een echte wc is. Ik wuif haar zorgen weg.. dat zijn we wel gewend! Ik loop het hoekje in vd keuken en tref daar niks aan. Behalve dan de dikke kleigrond en een hoek is er niks. Ik had op zijn minst nog een soort van gat verwacht. Al denkend waar degene voor me haar plasje heeft neergelegd waar ik natuurlijk niet in wil staan, zoek ik een plaatsje. Veel keus is er niet want het hoekje is een vierkante meter groot en is dus eigenlijk onderdeel vd keuken. Gehurkt uitkijkend op het kookpotje hoop ik dat het maar niet teveel klettert, ik zie ook geen emmer water om het ook maar ietwat weg te spoelen. Waarom gaan ze dan niet gewoon achter het huis zitten vraag ik me af, das dan toch net zo makkelijk, veel frisser en meer privacy? Er worden nog even de nodige familiefoto’s gemaakt alvorens we met de auto weer op pad gaan, onderweg stoppen we nog voor wat foto’s te maken (en nee, dat is niet alleen voor mij hahaha).

Selfies daar houden ze hier namelijk enorm van, tig foto’s maken ze continue in allerlei posities. Op facebook wordt dit dan direct gepost en dan vooral een stuk of 10 precies dezelfde foto’s, ehhh why? Omdat die net een seconde later is gemaakt? Soms lukt het niet eens om 1 verschil te zien, kies gewoon 1 foto van hetzelfde.. maar ja hoor wie het zegt: keuzes maken en fotos haha, ik lijk toch eigenlijk wel net zo’n aziaat al is het alleen al vanwege mijn lengte, mijn bouw, dezelfde flexibiliteit in het lijf en de brede neus.

De volgende dag is het dan zover: Teambuilding yeaaah!! We hebben afgesproken om om 9:00 te vertrekken en ik zal thuis opgehaald worden. Inmiddels ben ik al aan de Fillipijnse standaarden gewend en haast mij totaal niet. Om 9:45 zijn ze er dan! Bepakt en bezakt zit de stemming er al goed in. De felgekleurde nekkussentjes in de vorm van een dier zijn goed vertegenwoordigd. We moeten nog even terug naar het centrum, want ze zijn de rijst vergeten. Ah ja, tuurlijk. Daar aangekomen blijkt de auto echter een lekke band te hebben, das balen. We stappen uit en de mannen gaan dat even fixen. Wij lopen ondertussen naar het plaza, ontmoeten we ondertussen de barangaychief (iedere plaats is hier opgedeeld in barangays, soort van wijken en iedere wijk heeft dus weer zijn eigen captains), Wel goed om mee kennis te maken, want daar werken we natuurlijk veel mee samen en die kunnen we goed gebruiken. We drinken koffie en ik ga even op pad naar de apotheek, Ik word namelijk knettergek van die jeuk van die vele muggenbulten, dus hopelijk hebben ze daar iets voor. het is druk en ik pak een kartonnetje met een nummertje van de standaard wat op de toonbank staat, er is hier namelijk een systeem.. ik koop voor 50 cent een zakje crème wat ook helpt tegen luier uitslag en acne. Om kwart over 12 is de auto gefikst en kunnen we gaan! Ingepakt met een sjaal en dikke spijkerblouse heb ik het nog steeds koud van die vreselijke airco in de auto en ben ik werkelijk een vreemde eend in de bijt tussen de bloot geklede filipino’s die er juist van houden, haha wat een gek contrast zeg. We lunchen nu maar onderweg, gezien de tijd. Na weer even rijden, komen we aan bij een gebouw en stappen we uit, maar wat gaan we doen? Veel wordt namelijk even in het Filipijns besproken, dus krijg bij lange na niet alles mee. Maar ik moet uitstappen in ieder geval, want we blijken op het gemeentehuis te zijn van het plaatsje Valdorama en we gaan op bezoek bij de burgermeester! We moeten nog even wachten alvorens we aan de beurt zijn en de met sigarettenrook gevulde koelcel van de burgermeester binnenlopen. Het is wederom een vrouw, ik bedenk me dat ik nog vrij weinig mannen in hun functie heb ontmoet. De meeste disciplines waar ik aan voorgesteld ben zijn vrouwen.. de social workers, psychiater, artsen, politieagenten, allemaal vrouw toch goed te zien! De burgermeester mag natuurlijk wel gewoon binnen op haar kantoor roken. Het is een ontzettend vriendelijke, hartelijke vrouw. We bezoeken haar om haar te bedanken dat ze de meiden van het huis laatst gratis heeft laten vertoeven op de camping, zelfde waar wij nu heen gaan. Ze vraagt hoe het met de meiden gaat, is erg geïnteresseerd en vertelt wat hun gemeente zoal doet voor de inwoners. Zo hebben ze bijv. onlangs een voorziening gestart waar kinderen 2x per dag goed eten kunnen krijgen. Goed om te horen en deze vrouw lijkt het hart op de goede plek te hebben zitten en zich hard te maken voor welzijn van de mensen.

We komen aan in een klein dorpje, daar parkeren we de auto, laden alles uit en worden verder met motoren gebracht, tenminste niet iedereen. Want ik ga lekker lopen en neem wat spullen mee in de hand en op de rug, waarop iedereen mij voor gek verklaart.. wat ik inmiddels snap want zij sjouwen of lopen geen meter teveel. 3 collega’s willen wel graag lopen ook. Het is een mooie wandeling van een klein half uurtje door het platteland met zijn rijstvelden, kleine houten hutjes, watervalletjes tegen de bergen aan. Onze kokkin, Nanai die ook loopt heeft het er maar moeilijk mee en stopt steeds om uit te hijgen, al aanmoedigend trekken we haar de wandeling door. De camping ligt helemaal verscholen in het bos en heeft wat huisjes die je kan huren en wat campingplekken. Ik zet gelijk het koepeltentje op samen met Chena mijn collega, de 2 mannen komen gauw al helpen, die ik lachend wegstuur want dat kunnen wij vrouwen zelf wel ?. Ik ga samen met een collega in de tent, de rest slaapt in zo’n huisje, omdat de een zwanger is en de ander astmatisch en de overige gewoon omdat er maar 1 tent blijkt te zijn. Daarna gaan we nog even zwemmen, het is rond 17:00 dus de middagactiviteiten zijn al komen te vervallen. Een lange trap tegen de berg op leidt ons naar het zwembad. Er zijn wat bbq plaatsen en een uitkijkpunt waar je uitkijkt op het zwembad die dus supertof halverwege het riviertje is gemaakt. De waterval van bovenaf, vult halverwege het zwembad, waarbij het vervolgens weer aan de andere kant het zwembad uitloopt en het water zijn weg vervolgd naar beneden. Erg mooi gemaakt, dit betekent wel dat het water koud is. De Filipino’s zijn erg preuts wat betreft hun lichaam. Je zult dan ook geen bikini’s of badpakken zien. Zij zwemmen in datgene wat ze op dat moment aanhebben of kleden zich om in een korte broek met tshirt. Dus tja, wat doe ik dan tussen al die Filipino’s, ik ben dan ook vooral benieuwd naar hun reden en cultuur overtuigingen, maar verder dan dat ze dat niet doen, durven of ongemakkelijk bij voelen kom ik niet. Ik wil ook weten hoe ze dan denken over vrouwen die dat wel doen? Afin, we zijn nu toch alleen met collega’s dus stap in bikini het koude water in. Het wordt al gauw donker, ondanks de buitenverlichting blijven we niet lang in het zwembad en zal het eten ook wel bijna klaar zijn.

Ik heb mijn gitaar meegenomen dus tot aan het eten fijn even wat spelen al vergezeld door wat collega’s. Ik moet wel even mijn repertoire aanvullen, want alles wat ik heb kennen ze niet. Zij zijn hier vooral van de klassieke lovesongs als: “father and son’ en ‘nothing at all’. Tijdens het eten gooi ik er toch nog even wat teambuildingsactiviteiten in, een vragenlijst om elkaar beter te leren kennen. Ik dacht dat de Filipino’s alles het liefst spreekwoordelijk mooi verpakken en allesbehalve direct en open zijn, maar een aantal simpele vragen leveren rake, diepgaande gesprekken op wat heel veel moois oplevert en de nodige tranen laat vloeien. Daarna gaan we nog even de karaoke aanzwengelen, ze hebben hier een soort van jukebox waar je een muntje in gooit en dan een liedje kan zingen. Ondertussen vraag ik oprecht geïnteresseerd de vrouwen naar hun toiletgebruiken, ik weet al lange dat ze in veel landen namelijk geen papier maar water gebruiken. Dat begon al met de Indiase mensen en hun kraantje naast de wc, die dan ook uitsluitend met rechts eten, een hand geven of iets pakken, want met de linkerhand maken ze dus hun billen school. Hier ben ik nou al een aantal keer weer zo’n wc zonder wcpapier binnengestapt en vergeet dat steeds mee te nemen, dus tja wat doe je dan. Ik probeer dan wel wat met de emmer water naast me.. maar dat wordt een en al waterballet waarbij het vervolgens net lijkt of je de wc nooit op tijd hebt kunnen halen. Ik vraag het me dan echt oprecht af hoe ze dat doen. Lachen, gieren, brullen geblazen natuurlijk want wat een gekke vraag. Ik leg uit dat ik het echt niet weet, niet ken en nooit geleerd heb. Verbaasd kijkt een me aan, gebruik jij dan echt alleen maar papier, daar krijg je toch irritaties of ontstekingen van? Dan wordt het mysterie rondom hun waterritueel me na al die jaren dan eindelijk uitgelegd. Met het waterschepbakje pak je dus wat water, je giet dit water vanaf je onderrug langs je billen naar beneden, met je andere hand maak je vervolgens opwaartse kietelbewegingen waarbij je dus het water als een soort van douchekop tegen de onderkant verspreidt en laat opspatten.. De vraag wat je dan doet als je gepoept hebt, heb ik nog niet durven stellen alhoewel ik het antwoord wel denk te weten, maar dat ga ik nog uitzoeken.

De een na de ander haakt tijdens het karaoke onaangekondigd af, want de helft blijkt gewoon ziek te zijn, supersneu. 2 zijn verkouden en hebben koorts en een blijkt de rest van de avond en nacht hebben te overgeven en diarree te hebben gehad.. niet wetend dat de rest mij als last one standing enkel vergezeld vanuit sociaal oogpunt en niet omdat ze zelf nog zo graag op willen blijven. Halverwege de avond wordt er nog even geadviseerd dat ik bij de drie meiden op hun kamer slaap, want 1tje is ziek. Ik denk bij mezelf he, ja waarom moet ik daar dan tussen gaan liggen, snap er niks van. De dubbele boodschap blijkt dat ze mij niet alleen in de tent willen laten slapen want zoals ik al eerder zei, dat zijn zij dus totaal niet gewend om alleen te slapen en schijten dan 7 kleuren. Maar ondanks dat ik aangeef dat het mij echt niet uitmaakt en wel gewend ben om alleen te slapen, blijkt achteraf dat die zieke collega zich dus toch aangepast heeft aan mij en gewacht te hebben tot ik ga slapen. (ondanks dat ik wel paar keer gevraagd heb, ben je ziek? Gaat het goed? Moet je niet gaan slapen? No, i’m oké.. Daar kom je dan pas achteraf achter omdat ze dan dus niet aangeven. Gelukkig kruipt mijn zieke collega uiteindelijk toch nog bij de andere twee in hun twijfelaarsbed voor een goede nachtrust en stap ik alleen de tent in. Wat een rust hier trouwens zeg s nachts..

Half 10 schrik ik wakker, oeps.. dat had ik niet verwacht en dacht zelf wel eerder wakker te zijn zoals al de hele week. Mijn collega’s hebben me laten liggen en waren zelf ook nog maar net wakker, wat ik begrijp als je ziek bent. Ze hebben nog wel wat ontbijt, gegrilde aubergines met ei, jammie.. en ze hebben ook nog speciaal een vleesloze salade gemaakt voor mij, wat lief. Ondertussen vraag ik Nanai hoe het gaat. Ze geeft aan dat ze erg last van haar voet heeft, van de wandeling van gisteren. Het blijkt namelijk dat het wel 5 jaar geleden is dat ze zover heeft gelopen? Werkelijk, shocking zeg..maar ja ergens snap ik het meteen want ze stappen hun deur uit in hun tricycle naar hun volgende bestemming, dus meer dan wat stappen in de winkel lopen ze hier niet. Met het kleine clubje wat niet ziek is, gaan we op trekking. We lopen het pad bij het zwembad naar boven, onderweg vindt ik een knalrode bloem wat op een roos gemaakt van kaars lijkt. Ze noemen het de beienkorfbloem, ja daar heeft het ook wel wat van weg. Dan gaat mijn mannelijke collega van het pad af en klimt omhoog tegen de berg aan, ehm waar ga je heen? Totdat het echt onbegaanbaar is en we niet verder meer kunnen. Ik pluk wat bloemetjes voor de achterblijvers, de zieke en dan gaan we maar weer terug de berg af. Ik denk nog steeds waarom lopen we het pad niet verder gewoon af? Als antwoord krijg ik dat ze niet weten waar het heen gaat, vast naar een andere barangay.. vreemd..20 minuten later zijn we weer op de camping. Nog even zwemmen, lunchen en de boel weer afbreken en inpakken.

Ik probeer nog voor elkaar te krijgen dat de airco niet aangaat in de auto, helemaal als dat nu alleen maar de vele bacillen doet circuleren. Het eerste half uur is het gelukt om met open ramen te rijden, maar zonder dat ik het doorheb zijn ze stiekem toch weer overgegaan op de airco haha. De terugreis brengen de meesten slapend door, wel jammer dat de helft ziek is. Rond 16:00 zijn we dan weer terug. Bij terugkomst bedenk ik om het strand eens te gaan bezoeken, want die heb ik nog steeds niet gezien (behalve dan de haven /strand achter het centrum). Het is ook eindelijk een paar dagen droog, zo fijn dan!! Ik had van Eva ooit begrepen dat het strand te bereiken is via de kroeg. Ik rij daar heen op de scooter en manoeuvreer al handig door het verkeer. Ik kom een beetje in de achterbuurt terecht en vind wel strand, maar vraag me af of dit het nu wel is, want mijn nicht had het toentertijd toch echt over een strandtent. Ik sla onderweg voor een euro wat groenten en fruit in bij een shopje, (ieder huis heeft hier zowat wel een shopje aan de voorkant). Ik moet terug naar de kroeg en daar maar weer verder vragen, daar wijzen ze me de weg en als ik die route in mijn hoofd rij dan kom ik onderhand weer thuis uit, he? Ik snap het niet.. ik weet wel dat achter mijn huis ook een strand is, maar geen strandtentjes. Waar dan? Ik ga maar rijden zoals ze aangeven en zal het wel weer vragen. Ik sla een zijstraatje in en hoor ineens: hee suzanne! Ze spreken mijn naam hier trouwens uit als ‘suzeen’. Ik draai me om en wie zie ik daar nou zitten chillen met haar homies uit de buurt achterop een geparkeerde tricycle? Het is onze nannai! Nou, dat is toch grappig om hier in die drukte, die vele mensen, zomaar een bekende tegen te komen haha. Ze kan me mooi vervolgens de weg wijzen naar het strand, maar verder dan ‘richting de markt’ reikt haar engels niet. Nu weet ik wel welke hoofdweg ik moet nemen, op die weg aangekomen, rij ik langs een restaurant genaamd KOTS, haha grappig ? heerlijk eten daar verwacht ik zo…

bij de markt aangekomen is het natuurlijk nog zoeken naar de weg naar het strand, dus we rijden wat rond, vragen het en belanden uiteindelijk een smal zandpaadje, waarvan ik me wederom afvraag of dit echt naar het juist strand gaat, maar de richting is wel goed. Mijn scooterrijvaardigheden worden inmiddels flink getest op dit mulle zand waar mijn banden net zo op wegglijden als bij aquaplaning. Maar het gaat goed en de weg gaat over in kuilen en keien, waar ik wederom mijn skills mag uitbreiden. Ik zie de zee in de verte en kom aan bij een t-splitsing, ik weet dat links mijn huis uiteindelijk ligt, dus die kant maar op. Ik loop voor het gevoel maar even het strand op tussen de houten hutjes die er onbewoond uitzien. Er zijn wel mensen die zwemmen in hun kleding, maar geen strandtentjes. Ik volg de weg die helemaal langs de kust kronkelt en kom bij een groot beach complex aan, yes een soort van terras en strandtent, zij hebben echter geen wisselgeld dus kan mijn biertje niet drinken, dan maar verder. Ondertussen begint het al te schemeren, de weg is hier tenminste wel goed geplaveid.. totdat die ineens ophoudt zonder enige aankondiging en als ik het niet op tijd gezien had dan was de weg net een soort van schans, zo abrupt stopt het, om vervolgens over te gaan in een zandweg wat een stuk lager ligt. Dan kom ik aan bij een echt strandtentje, jaaaa en wat superleuk ziet dit er uit ook zeg, ook helemaal gemaakt van bamboo, gezellige lampjes, 2 verdiepingen en heel hip eigenlijk. We vieren dit moment met een biertje en geniet nog net van de ondergaande zon. In het donker weet ik op gevoel de weg terug te vinden die komt idd direct uit bij mijn huis, ahhh die weg had ik dus moeten nemen hihi.

Als ik aankom thuis, blijkt mijn overbuurman weer aan het zingen te zijn. Het wordt dus hoog tijd voor een kennismaking. Zijn houten huis heeft aan de voorkant helemaal rondom een houten hekwerk een soort van raam zonder glas wat je hier veel ziet. Iedereen kan je dus vanaf de straat wel zien zitten. Ik ga staan kijken en er komt direct al een andere buurman van even verderop naast me staan, hij vraagt of ik wil zingen, dat wil ik wel dus ik word uitgenodigd binnen en stel mezelf voor. Een oudere man zit er ook nog en is stomdronken. Een kind wordt gesommeerd om bier voor mij te kopen aan de overkant, 3 stappen verder. De dikke klapper wordt aan me gegeven en ik neem plaats op de houten bank/slash bed. Iets meer dan een koelkast en tv staat er in deze ruimte van 2 bij 2 niet. Ik zing wat liedjes, klets wat met het kind die redelijk wat basis engels kan en met de buurman van verderop die europa wel kent omdat hij bootman is geweest, het meest gehoorde beroep hier van de mannen, daar zijn dus al die mannen haha helft vh jaar op zee ?. Ondertussen hangt er nog een andere man nieuwsgierig aan het raam te kijken, dat is allemaal prima hier. De dronken oude man staat op en graait wat papiertjes van de kleigrond en wordt vervolgens volledig gegrepen door de zwaartekracht en kukelt voorover op de grond. Hij wordt overeind geholpen, maar valt weer en al vallend en struikelend wordt hij de deur uit geholpen door de bootman, de buurman kijkt niet op of onder en het valt me ook op dat iedereen ten aller tijde altijd maar even vriendelijk blijft lachen en praten, ik heb echt nog geen boosheid, stemverheffing meegemaakt, wat een vriendelijkheid en verdraagzaamheid. Vanavond op tijd naar bed en proberen te slapen. Nu het weer droog is, merk ik wat de regen ook voor effect had op de hanen en honden. Je kan zeggen wat je wil over die regen, maar toen was het snachts veel stiller valt me nu pas op, nu de geluiden in alle hevigheid weer net zo terug zijn. De hanen dienen hier echt niet alleen als wekker, of tenminste dan zou dat betekenen dat hier ieder kwartier van de nacht iemand op moet staan. Als een soort van tamtam volgt de ene haan de andere op. Het lijkt wel zo’n ouderwetse klassen telefoonboom die in werking wordt gesteld als er een les uitgevallen is. Ook het geluid van de vele brommers die door de straat rijden, galmen mijn kamer binnen, heel veel zit er ook niet tussen mijn kamer en de weg en 2 muren van mijn kamer zijn helemaal raam, maar een raam hier is een soort van luxaflex maar dan van glas, die kun je net zo open draaien en dichtdoen als luxaflex, maar dat houdt natuurlijk geen enkel geluid tegen en het lijkt dus net of je gewoon buiten slaapt.

De volgende dag is het weer tijd voor een schoonmaak. Wat blijkt namelijk als ik mijn net opgeknapte en vorige week nog schoongemaakte kamer door struin, overal zit wederom een dikke laag schimmel op (in verschillende vormen en maten). Mijn pas volledige schoongemaakte bamboobed vertoont alweer vele wit gestippelde plekken, allemaal champignonnetjes in de dop, wittige schimmelplekken in mijn schone kleding en een harig groen laagje bedekt mijn slippers, mijn riem en al mijn sieraden. Echt ongelooflijk.. ietwat geshockeerd bedenk ik me waar Eva en ik in leven, dit kan nooit gezond zijn voor ons. Ik had gehoopt met de grote schoonmaak en het verven dat de schimmel weg zou blijven, maar met die continue regenval en bewolking blijft de luchtvochtigheid zo hoog en is er ook iets met dit huis. Het vocht lijkt namelijk zo in het huis getrokken te zijn dat het net lijkt alsof we in een grot verscholen in de jungle wonen. Als je de muren voelt, die zijn namelijk net zo klam en nat als in een grot. Ik snap die vele muggen nu ook wel. Ik geef het direct door aan mijn collega, wordt vervolgd…Mijn beltegoed is op, dus ik moet ‘load’ halen. Ik loop even verderop naar zo’n huisshopje. In de straat zitten om de paar meter wel van dit soort shopjes die veelal drinken, sigaretten en verpakte snacks als snoep, koek verkopen. Het zijn allemaal gewoon woonhuisjes waar zo’n shopje bijna steevast bijhoort. Zo heeft ons huis ook aan de beide kanten van ons hek zo’n huisje en Eva en ik hebben al gekscherend bedacht om daar te gaan zitten om pannenkoeken te verkopen haha. Ieder shopje/huisje heeft hier als ‘raam’ een ijzeren hekwerk en daar zit dan een klein gaatje in van 30 cm hoog waar je dan door kan geven wat je wilt hebben en kan betalen. zelfs ik moet daarvoor bukken. Als je je beltegoed op wilt waarderen dan krijg je geen kaartje, je geeft gewoon door hoeveel je wilt hebben, ik doe nu steeds zo’n 30 cent. Je geeft je telefoonnummer door, dat wordt op hun mobiel doorgegeven en dan krijg je een sms dat je tegoed is opgewaardeerd. Dit tegoed is echter 3 dagen geldig. Het duurt even voordat ik me bedenk dat het dus pas handig is om je beltegoed op te waarderen als je ook echt iemand moet bellen, want je kan het overal kopen. Wel irritant, want zo heb je dus steeds geen beltegoed eigenlijk en kan je niet spontaan even bellen.

Nu ik het strand weet had ik bedacht om mijn blog te gaan schrijven en op zoek te gaan naar nog een andere strandtent die nog verder rijden is. Eva wil ook wel mee, dus we gaan weer op pad, dit keer meteen de goede weg op. Het is inderdaad even rijden over het zandpad/ geasfalteerde weg en keien, maar we vinden het, yes! We lopen het complex op, waar zelfs ook een zwembad is. Er staan wat strandhutjes die je blijkt te kunnen huren voor 16 euro, wow dat is wel erg duur maar je kan er ook wel makkelijk met een groep van 20 zitten, zoals een basketbal team doet die vieren dat ze eerste geworden zijn met hun gewonnen geldbedrag. Enkele teamleden komen ons direct te hulp en leggen uit hoe het werkt. Lunchen kunnen we hier echter niet helaas en er blijkt ook niks in de buurt te zijn, hmmm das ook shit. De 2 mannen bieden meteen aan wel even eten te gaan halen en nemen de bestelling al op.. maar ja dan moeten zij helemaal terug naar de stad rijden, de kassière bij wie je de bedjes verhuurt verzekert ons nog dat ze dat echt heel graag doen, geen probleem is en dat ze daar ook niks voor hoeven hebben.. eh tja nou als jullie het zo leuk vinden, graag dan! En een half uurtje later komt blijkt onze bestelling zowaar goed doorgekomen zelfs het groenvoer van mij is gelukt haha. We hebben een ronde stenen tafel met parasol gehuurd voor 2 euro waar we heerlijk onze lunch verorberen met uitzicht op zee en in gezelschap van een half basketbalteam die alles willen weten natuurlijk. Van een blog schrijven komt het natuurlijk niet van haha. Rond 18:00 moeten we in bambussa zijn en die nog onbekende weg vanuit het strand gezien, weten we gewoon te vinden en we worden al steeds meer wegwijs in de stad! We hebben nog namelijk een etentje met het team, gezellig!! Wij zijn wat vroeg en lopen vast naar binnen. We lopen naar boven en zien daar een grote tafel: ‘reserved” – let’s care foundation, yes hier moeten we zijn en nemen vast plaats. Een half uur later komen de collega’s, die bleken buiten op mij gewacht te hebben, oeps sorry different culture haha. We hebben veel lol en dus ook gehandjeklap want dat hoort erbij. Het is een gezellige avond. Uiteraard ga ik als een van de laatste naar huis, waarbij de chauffeur die ons naar de camping heeft gereden, mij wel even thuis zou blijven. Hij kijkt zeer verbaasd als ik zeg dat ik gewoon op de scooter ben, ik kom er niet onderuit dat hij me als zijnde onder politie-escort thuis aflevert.