Maandag 9 oktober

De tweede week is aangebroken, ik voel me al snel thuis en ben al snel gewend. Mijn Thuis in Nederland lijkt nu al heel ver weg. Het lijkt alsof ik er al heel lang ben, maar het is pas een week.. nog niet eens eigenlijk. Another day at the office.. vandaag ga ik op pad met de groepsleidster. We moeten een aantal dingen regelen voor, als ik het goed heb begrepen om de licentie te behouden, maar er worden zo ontzettend veel termen gebruikt dat ik wel steeds blijf vragen maar er nog niet achter kom, komt vanzelf. We gaan wederom met de tricycle.. een fantastisch vervoersmiddel trouwens. Het is zo grappig dat ieder Aziatisch land een soortgelijk iets heeft, maar dat ze ook weer allemaal zo anders zijn. Dit is een brommer/motor met een soort van zijspan. Een overdekt bakje waar je in stapt en ik met mijn lengte ook prima in pas, maar waar de gemiddelde Nederlander ongetwijfeld zich als een ingeblikt sardientje voelt, waarbij hij met zijn wang tegen het plafond zit en met zijn knieën in zijn nek. Voor mij dus perfect. Voorin is een bankje voor 2 personen en dan heb je ook nog een raam ?. Je kan ook achterin stappen en dan is er nog een bankje voor 2 personen.  En daar rijden er dan 100 van rond, allen zich gedragend als ware botsauto’s die niet voor of achteruit kijken en daar waar ‘NO U-turn” staat, zonder te kijken het stuur omgooien en draaien op de weg, gewoon omdat het kan. Allereerst gaan we in ieder geval naar de dokter, dezelfde dokter die ook de medisch test afneemt bij een autorij examen, een soort van huisarts maak ik er maar van. Via een smal tuinpaadje komen we bij de zij-ingang van een ondefinieerbaar gebouw. We lopen door een smalle gang en komen aan in een klein donker kamertje waar maar net het houten bureautje met kleurrijk kleedje past. Het kantoor ligt vol papieren en ergens op de smalle muur spot ik nog de welbekende ogentest. De dokter begroet me vriendelijk en biedt met het kleine krukje aan om op te zitten. De ruimte doet wat kitscherig aan met zijn gordijntjes en spulletjes. Mijn collega stelt mij voor en al ja knikkend observeert de dokter mij aandachtig. De dokter moet iets voor ons op papier zetten, maar dat gaat nu niet meteen lukken, dus dat wordt morgen, of overmorgen.. of die dag erna ?. 

Dan gaan we met de tricyle weer op weg naar de volgende stop, het ziekenhuis. Aan de hoofdingang wordt gewerkt dus is een al betonnen puinzooi. We gaan rechts een gebouwtje binnen, want nu soort van fungeert als hoofdingang. het is druk. Sommige mensen zitten op blauwe plastic bushaltestoeltjes, anderen staan in de rij bij de balie, wij lopen echter rechtdoor de gang in met zijn houten lambrisering en crème kleurige muren. daar zijn verschillende houten deuren, waarvan het raam beplakt is met kleurrijk bloemetjespatroon al la tante Truus raamdecoratie of een poster. Er boven staat geschreven wat er achter de deur afspeelt: ‘pedia clinic’, ‘animal bite centre’, ‘eyeclinic’, ‘surgical treatment room’. Tussen de deuren staan tegen de muur diezelfde blauwe plastic bushalte stoeltjes om te wachten. Wij staan te wachten voor de ‘psychiatric clinic’, ik ben benieuwd. We kunnen naar binnen, de psychiater zit achter haar desk (wederom een vrouw ?; een glazen bureautje met een lichtroze tafelkleedje met van die mooie roesjes eraan. Een grote kast schermt achter haar rug de rest van de ruimte af, wat zou daarachter zich bevinden ?. Er staat nog een tafel met wat schelpen en stenen. Op de kast hangt een a4tje geplakt met daarop ’10 warning signs of good health: 1) persistent sense of humor 2. Episodic outbreaks of joyful, happy experiences…3.. te grappig. Ook hier word ik voorgesteld als de nieuwe medewerker en stelt de psychiater zich geïnteresseerd op. In officiële en formele gebouwen is veel in het Engels trouwens en hoe hoger het niveau hoe meer ze ook met elkaar Engels gebruiken als voertaal. De psychiater krabbelt wat op een briefje wat wij vervolgens mee krijgen en gaan vervolgens op weg naar onze volgende bestemming: het winkelcentrum maar dan een andere dan waar ik geweest ben, ja er zijn er zelfs 2 ?. Daar gaan we naar de bakker, waar de vitrine vol staat met grote glimmende taarten. De een nog imposanter dan de ander. De prijs doet me schrikken, voor zo’n taart betaal je gewoon 8 euro. Dat is voor hier toch vreselijk veel geld? Op de grond zie ik wel 30 dozen in bestelling op de grond staan.. er zijn er toch wel die dit dan wel kunnen veroorloven, maar deze zoetekauwen die zo van snacken houden, zullen het er wel voor over hebben. Wij kopen een taart voor Nannai (zo wordt onze kokkin genoemd, wat moeder betekent) omdat ze vandaag jarig is. Tenslotte laat mijn collega mij kennismaken met bukoshake een overheerlijke kokosnootshake! 

Terug op het centre is er steeds meer werk aan de winkel, wat natuurlijk wel echt superleuk is. Mijn collega’s zijn allemaal ontzettend leergierig en willen alles weten, vragen steeds om advies. Middags is er ook even overleg met Erna, de oprichtster van de stichting. We proberen de lijnen zo kort en zo open mogelijk te houden met elkaar. Bijna 11 uur later kom ik weer thuis aan, een lange dag vandaag! Aangezien gisteren zo’n lange dag was, hebben we afgesproken dat we wat later beginnen. Dat komt mooi uit, want het is tijd om de was te doen aangezien ik elke dag hier wel schone kleren aan moet, omdat het zo klam en zweterig weer is. Op weg dus naar de wasserette met mijn wasmand en de tricycle, de tricycle weet niet wat ik bedoel als ik hem zeg waar ik heen wil, maar na mijn wasmand gezien te hebben, weet hij wel ergens een wasserette. Prima.. Ik kan het vanmiddag schoon ophalen voor 2,50 euro. Als ik de wasserette uitloop.. zie ik aan de overkant een verfwinkel zitten, dat komt goed uit! Dan kan ik meteen muurverf voor mijn slaapkamer kopen. Ik heb al bedacht dat het turquoise wordt, gewoon omdat het kan hier in de Filipijnen ?. Ik kom aan in een open winkel, waarbij de achterste muur vol met schappen verf staat, allemaal gebruikte roestige blikken met verf strepen. Ik geef door welke kleur ik wil. De verfman trekt een blik open, ondertussen hangt er een handdoekje vanaf zijn schouder non-stop in zijn mond als een soort van tutteldoekje voor baby’s. De verf die in het blik zit, schat ik in op mintgroen.. niet echt turquoise nog.. hij loopt even naar achteren en pakt vervolgens een ander blik met daarin donkergroen.. en nu mengen dan maar met een spreekwoordelijke natte vinger. Met een roller en kwast ben ik voldoende bewapend om mijn slaapkamer te lijf te gaan. Maar eerst nog aan het werk. 

De meiden reageren weer even enthousiast als je komt, leuk ontvangst elke dag weer. Vandaag veel gelezen in alle documenten en ingegaan op situaties die ze lastig vinden met de meiden. De staff eet hier aan zijn eigen tafel en de meiden eten aan 2 tafels, gevraagd waarom ze niet aan tafel eten met de meiden. Dat is omdat ze dan goed kunnen observeren van een afstand. Om aan tafel bij de meiden te zitten, hadden ze eigenlijk niet aan gedacht en wordt vanaf heden direct uitgevoerd! We zitten in het staartje van een typhoon en dat is merkbaar.. elke dag regent het en het wordt steeds heftiger.. buien waarvan je binnen een tel drijfnat bent. De volgende dag hebben we weer Staffmeeting, vergadering. Inmiddels weten de meiden ook, na veel verbazingwekkende gezichten en ogen die er uit rollen (zit er dan koffie in die pad, hoeft dat niet eruit?), hoe het senseo apparaat werkt, die ik inmiddels ook afgestoft heb! Lang leve de Nederlandse oprichtster en vrijwilligers hihi.. Dus ze willen nu maar al te graag koffie voor me zetten. Again coffee? You drink a lot haha. De ochtend bestaat weer uit presentaties van de social worker. En dit gaat wederom met powerpoint en filmpjes, die je tot nadenken zetten. Dit filmpje gaat over de wortel, de eieren en de koffiebonen. Stop alle drie de ingrediënten in 3 pannen en laat het 15 minuten koken. De wortel gaat er hard in en komt er zacht uit, de eieren gaan er zacht in en komen er hard uit en de koffieboon wordt een met het water. Ga je problemen in het leven te lijf als een wortel dan zal je daar dus uitkomen als week, zacht en slap, ga je de problemen aan als een ei, dan kom je er bikkelhard uit, gevoelloos uit.. beter is dus om het aan te gaan als koffie, niet te zacht, niet te hard maar wordt een met het water..dus… afterall: Be like a coffeebean..!! zie je, met dat vele koffiedrinken zat ik dus gewoon al helemaal goed! Mijn probleem van vermoeidheid ga ik namelijk volledig met koffiebonen te lijf hahaha. Ik heb namelijk nog steeds moeite met opstaan en stel het naar bed gaan steeds veel te lang uit.. toch nog te veel hang naar het Nederlandse ritme merk ik.. Daarna volgen nog wat statistieken over armoede, hulpverlening, misbruik etc. per gemeente. Na de lunch hebben we nog een vergadering maar dan over de meiden en andere projecten en het team. We beginnen allereerst weer met een wijsheid vanuit het engelenboek.. vandaag wordt de bladzijde met als boodschap “honour your accomplishments” opengeslagen. De vraag is wat deze boodschap voor je betekent. Ik vertel over de dankbaarheid die ik deze week voel dat ik hier mag zijn, hoe het team mij ontvangen heeft en overal in betrekt. Ik vertel het team, dat er wel moeilijke momenten en tijden waren de laatste jaren en over dat ik wel het een en ander hebben moeten doen en laten om hier te komen, het afscheid nemen van mijn lieve familie en vrienden, mijn neefjes en mijn hond die je het niet kan uitleggen, deze keuze, hoe fantastisch ook, betekent wel andere dingen laten gaan. Deze inspanningen, keuzes en energie die ik er in heb gestoken, eer ik zeker omdat het meer dan waard is als je hier zo warm ontvangen wordt, je aan alles voelt dat het klopt dat je hier moet zijn en voelt hoe bijzonder het is om iets te mogen bijdragen hier voor deze meiden. Na de vergadering is het dan zover, ik ga voor de eerste keer sporten met mijn collega in de sportschool. We komen aan bij een soort van schuur gemaakt van een houten stellage, met metalen golfplaten als dak, het geheel afgewerkt met zilverkleurig, glimmend isolatiemateriaal. Een aantal felle tl-lampen verlichten de hal die vol staat met fitness apparaten waar de verf vanaf bladert of bedekt zijn met roest. Er is een special woman-area. De muren zijn wat opgeleukt met her en der wat a-4tjes die vakkundig soort van gelamineerd zijn met reepjes plakband. Net zoals ik vroeger mijn agenda opleukte met plaatjes haha. Op die a4tjes staan bemoedigende teksten als no excuses, only one hour a day. Make time to exercise. Maar voordat we gaan beginnen, moet ik me natuurlijk eerst opgeven. Het kost eenmalig €1,60 inschrijfgeld en een abonnement voor een maand kost me €5,50. Ik betaal en moet vervolgens mijn naam opschrijven in het logboek, waar de datum van inschrijving wordt bijgezet op 1 regel na alle andere inschrijvingen. Inschrijving voltooid ?. De dames zijn allemaal in lange legging, ik in een korte sportbroek. Wat hier direct als sexy wordt bestempeld. Ik zweet al zodra mijn voet de trapper raakt.. toch is het wel fijn om even lekker los te gaan en over de slaapkont van het krakkemikkige zadel en de roestige hapering in het wiel van de fiets zal ik dan ook niet klagen ?. Voor 15 cent verzeker ik mezelf er tenslotte van dat ik ongelimiteerd gebruik mag maken van de watervoorziening.. maar ja wie weet nu dat ik dat betaald heb en wie weet dat voor de volgende keer? Terug op het centrum maak ik handig gebruik van het mee-eten op de groep, wat een luxe, scheelt weer koken en wie eet anders die groenten op ?

De volgende dag, donderdag, zou ik eigenlijk vrij nemen omdat ik het weekend ga werken, maar ik had afgesproken met mijn collega om op zoek te gaan naar een gitaar. Dat had ik met hem afgesproken om in de ochtend te doen en heb ik mijn collega’s gevraagd dat aan hem door te geven, dat ik ondanks de vrije dag wel kom om met hem naar de winkel te gaan. Dus ik ga op weg naar het centrum en bedenk me dat ik ook nog wel even met de social worker kan gaan zitten als ik er toch ben om nog naar de behandelplannen kijken, maar op het centrum aangekomen blijkt mijn collega er niet te zijn en reageren mijn overige collega’s verbaast. Je zou toch vrij zijn vandaag? Ehh dat zei ik toch gisteren, hahaha typisch voorbeeld van ik zeg weg ja, maar begrijp je ondertussen eigenlijk toch niet ? gelukkig is de social worker er wel. Eerst maar ontbijt, een ei. Maar na het ontbijt blijkt de social worker ineens weg te zijn, haha zo gaat dat dus hier met afspraken hihi. Ik ga dan maar even wat lezen en hopelijk komt er iemand wel weer een keer terug. De social worker komt rond 11 wel terug en we kunnen dan toch heel nuttig aan de slag met het SMART maken van de doelen en het is dan al gauw tijd voor lunch. Dan blijkt mijn andere collega weer terug en kunnen we alsnog om 14:00 naar de gitaarwinkel. Ik vind de kwaliteit echter tegen vallen voor de prijs die ik nog moet betalen (35 euro), mijn collega die wel gitaar kan spelen en die ik heb meegenomen voor advies, blijkt eigenlijk als enige antwoord te hebben: it’s oke, is good.. oké advies geven betekent dus vooral maar alles goedpraten, zonder enige kritische noot. Of, ja zeggen op ik heb er verstand van, maar ondertussen er geen bal van weten. De filipinos doen namelijk liever dat dan je teleurstellen en nee verkopen. Maar kijk die fretten dan, wat vind je daarvan? Jes is oke..vind je niet te duur voor de kwaliteit? is oke, is good. hahaha oke.. dan toch mijn geduld nog even op de proef stellen, op mijn gevoel vertrouwen en toch maar niet doen. 

Mijn collega gaat weer en ik ga nog even verder shoppen om het huis wat op te leuken. Het valt me op dat vele dingen nog duurder zijn als in Nederland, zoals een simpele plastic bewaardoos, of zoals kerstverlichting, omdat veel dingen natuurlijk import zijn. Het goedkoopste lichtsnoer wat ik kan vinden is net zo duur als mijn maandabonnement op de sportschool. Maar ja een beetje sfeer is wel leuk. Dus vooruit. Bij terugkomst kan ik het terras direct pimpen met lampionnetjes en kerstverlichting, waardoor de tl-verlichting voortaan uit kan blijven! Daarna is het tijd voor mijn kamer.. die onderwerp ik aan een grondige schoonmaak en de komende 3 uur lang ploeter ik door mijn kamer met een emmer sop, plumeau en dweil. En wordt mijn kamer vrij gemaakt van de vele spinnenwebben, muizenkeutels, 13 lagen stof en wit paddenstoelachtige schimmelvorming op mijn bed. Geen verrassing want de geur zoals al eerder beschreven deed me dit al vermoeden. Mijn gekochte geurolie mag nu de restantjes verdrijven.. De opbrengst wat betreft insecten valt mee, slechts een levende miljoenpoot rende zo snel hij kon met al die pootjes weg en leeft alsnog op mijn kamer, maar dan in een andere hoek, voort en een grote dode spin. De onafgewerkte betonnen vloer droogt verbazingwekkend snel op na het dweilen. Nu ik de smaak te pakken heb en we nu toch al doorweekt zijn, pakken we de verf er meteen bij en begin ik aan laag 1 van de grote muur. Ben ik alsnog de ladder vergeten van het centrum… en aangezien er geen plafond in zit zijn de muren behoorlijk hoog.. dan maar tot zover ik kan reiken.., straaltjes zweet lopen van mijn hoofd. ’s nachts slaapt het toch wat benauwd en onrustig in de vrijgekomen schimmellucht vanuit het beton gemengd met de toch wel aanwezige verflucht ondanks dat het op waterbasis is.. uchekuche 

Vrijdagochtend Vandaag ben ik ook vrij, dat is toch fijn, want dat lijkt toch best lang geleden! Vandaag is de huiskamer aan de beurt.. alle muren worden hier ook stof en spinnenweb vrij gemaakt. Vloeren worden geveegd met een heksenbezem en een roestig blik waar je het vuil steeds onder veegt in plaats van in het scheve bakje. De vele ramen worden ontdaan van een dikke laag.. tja wat voor laag eigenlijk..modder, stof, alg. Het doekje en het water zijn binnen no-time steeds zwart. Smiddags nog even op weg naar het winkelcentrum met de tricycle, om nog even wat europese schoonmaakspullen te scoren en nog wat andere laatste dingetjes. Vanaf het winkelcentrum wachten ze echter met rijden totdat de tricycle vol is.. toch vreemd..in de hele stad rijden ze je overal als enige passagier overal naar toe en hier wachten ze ineens tot het vol zit. Ik kom aangelopen en ze wijzen me een wachtende tricycle aan.. die is dus nog niet vol.. maar alleen, ik zie de vrije plaats niet.. er zitten al twee mensen voorin, zelfs 3 achterin, en er zit zelfs nog iemand achterop de motor. Met mijn grote bigshopper tas vol weet ik echt niet waar ik dan moet zitten. Ze tikken achterop de motor, oke daar kan er wel nog een bij, drie moet kunnen, maar de dame doet geen enkele moeite om dan ook maar iets op te schuiven. En die grote tas dan, dat lukt toch niet om die vast te houden al zittend op het achterste raster (waar dus eigenlijk die tas hoort). Een man helpt me uit de brand, hij gooit mijn tas (die hij wel nog even dichtknoopt) op het dak van de tricycle, de vrouw schuift dan eindelijk heel iets op, waardoor ik zijwaarts als derde persoon achterop plof en probeer te voorkomen dat ik mijn hoofd stoot aan het dak (nu ben ik zelfs te groot hiervoor). Ik laat me afzetten bij een cafe waar een collega me zou opwachten om samen te gaan sporten. Ik ben echter 15 minuten te laat en zie niemand meer. Dan krijg ik een bericht dat mijn collega niet kan komen, want ze heeft een bijeenkomst van de opbaring van haar nicht, ik begrijp niks van het bericht? Opbaring, ik weet niet eens dat haar nicht overleden is..vreselijk en wist je dan gisteren niet dat je dat vanavond hebt? Verwarring alom dus.. ik probeer zelf de de sportschool te vinden, maar na even wat ronddwalen kom ik er echt niet uit en neem ik maar een tricylce naar huis. 

Bij terugkomst onderwerp ik de badkamer aan een grondige schoonmaakbeurt. Daarna wilde ik met Eva nog even spontaan de kroeg in, maar na het eten koken en douchen was het zo alweer ineens laat.. en aangezien de tricycles niet echt tot laat rijden heeft het niet veel zin meer en morgen moet ik ook werken dus.  Vandaag is de eerste zaterdag dat ik ga werken. Op zaterdag zijn de meiden natuurlijk de hele dag thuis van school en is er echt tijd voor therapie. Zo zit ik een bijeenkomst van issues en concerns, een soort van groepsgesprek waarbij we de meiden op leeftijd in tweeën splitsen. De social worker pakt het erg leuk aan, met eerst een leuk liedje en dansje om mee te beginnen en daarna de mededelingen, ze geven mij steeds door wat besproken is waardoor ik direct vragen kan stellen en wat kan sturen en coachen op gesprekstechnieken en zelfreflectie. De dag bestaat verder ook veel uit taken die ook gewoon gedaan moeten worden in een huishouden en kleding wassen gaat hier op de hand, dus kost allemaal veel meer tijd. Vandaag werk ik deels thuis en neem ik rest van de dag vrij aangezien donderdag alsnog veelal uit werken bestond. Merk ook dat ik moe ben van de indrukken en informatie en het schakelen nog naar dit ritme en het dan weer goed en dan weer slecht slapen. Ondertussen ben ik wel bijna klaar met het grondig schoonmaken van het huis, mijn kamer, woonkamer en keuken zijn klaar, gisteren de badkamer gedaan. Vandaag staat de koelkast op de lijst, want die is smerig en heeft een dikke ijslaag. Tijdens het schoonmaken, wanneer het ijs loslaat hoor ik een gesis en sindsdien doet de koelkast het niet meer en wordt de koelkast in plaats van kou gevuld met een smerige lucht die op je keel slaat zodra je hem opendoet. Hmmm beetje te grondig schoongemaakt, das mooi shit. Geldt de WA- verzekering ook hier ? 

Daarna Besloot ik om naar strand te gaan, die heb ik tenslotte nog niet eens na 2 weken gezien..  maar op moment dat ik het bedenk, begint het weer te stortregenen, wat niet meer ophoudt de rest van de dag. Er zit niks anders op dan thuis blijven, wat ik nuttig besteeds door mijn kamer verder te gaan verven. Wederom geen ladder, die vergeet ik steeds mee te nemen van het centrum… maar dan bedenk ik mij dat wat ik thuis ook altijd doe. Ik gebruik de stok van de dweil om de roller op te doen en yes dat past ook nog. Het is ook nog eens superhandig en praktisch want zo kan ik met de ene kant  de spinnenwebben en de muur schoonmaken en met de andere kant direct met de roller erover heen haha en zo haal ik wel helemaal de bovenkant! Dit verven wordt ondertussen volledig ondersteund met de gouden kaskrakers en enorm valse noten van mijn over buurman, die volledig losgaat op zijn karaokeset, ik denk wel zo’n drie uur lang. Om 16:00 appt mijn collega of ik zin heb om te gaan sporten. Dus een uur laten zit ik in mijn ‘sexy’ outfit op de fitnessapparaten verder te zwoegen en in het zweet te werken, terwijl we ondertussen praten over de Filipijnse mannen, Mijn collega is benieuwd wat ik van de mannen vindt en wat voor type ik hou. . Even later zegt ze dat ze wel in haar vriendenkring even rond zal vragen of er niet iemand is die mij gezelschap kan houden voor als zij niet kan, wahhahhaha. Volgens haar maakt leeftijd allemaal niet Ik probeer uit te leggen dat dat echt niet hoeft en dat ik ook prima alleen ergens heen kan, maar dat lijkt hier niet tussen de oren te passen,.! Ze zijn hier niet gewend om dingen alleen te doen, dus dat ik alleen ben dat vinden ze denk ik erg zielig en moet meteen opgelost worden ? we bespreken ondertussen ook de mode en stijl van de Filipino’s die echt wel uberhip zijn (niet iedereen natuurlijk).. maar de blote schouders, hoog water broeken, hipsterstaartjes voor de mannen kom je hier allemaal tegen..Na het kletsen, ehhh sporten gaan we nog even wat eten in Bambussa. Een superleuke tent helemaal gebouwd van bamboo. 2 verdiepingen en lekker open. Met een podium, elke avond lifemusic en leuk ingericht. We hebben het over mannen en daten en over haar nicht. Haar nicht is op 38jarige leeftijd overleden aan een bloedprop. Mijn collega praat er heel luchtig en open over, ik reageer geshockt, zij reageert met tja, dat is het leven, ik kan het wel aan. We gaan op tijd naar huis, mijn collega moet namelijk nog naar de opbaring van haar nicht en heeft een bijeenkomst met neven en nichten. Ze moet nog 30 min. naar huis reizen met de jeepnybus. Ik vraag me af of ze dat nu zo echt voelt en zo makkelijk kan accepteren of dat ze zich groot houdt. Daar ben ik nog niet uit, maar kom ik vast achter. Zij zijn wel beduidend meer gewend dan wij in Nederland. Evenals de meiden op de groep, die hebben 10 keer ergere dingen meegemaakt dan de kinderen op de groep in Nederland, maar de kinderen op de groep in Nederland reageren bovenal ook nog eens 10 keer heftiger dan de meiden hier.