Hallo allemaal! Hierbij dan mijn eerste blog vanuit de Filipijnen! De mensen die me trouw volgen, weten inmiddels mijn langdradige en uitvoerig beschrijvende schrijfstijl.. ook de beschrijving van de 1e week beslaat weer zo'n 9 kantjes, dus wees gewaarschuwd en voel je alles behalve verplicht om te lezen! op de beginpagina kun je je mailadres achter laten als je een melding wilt ontvangen wanneer ik een nieuw verhaal heb gepost. Je zal je vast ook ergens kunnen afmelden, maar daarvan weet ik niet hoe dat moet ;-). Ik ben trouwens nog steeds bereikbaar op het tijdelijke Nederlandse nummer, die kan ik voor whatsapp nog steeds bereiken namelijk, ondanks dat ik er nu een filipijns simkaartje in heb zitten. Ik heb erg goede wifi zowel op het werk als thuis, dus mocht je willen bellen voordat ik jou bel, let me know ;)

Ik woon in het plaatsje San Jose, in de provincie Antique op het eiland Panay. Ik wens je veel leesplezier en reacties vind ik nog steeds erg leuk om te lezen! 

Na een reis van 32 uur ben ik aangekomen op plaats van bestemming, 3 vluchten heeft het gekost om hier te komen. Van Kuala Lumpur naar Manilla en tenslotte naar iloilo, de hoofdstad van eiland Panay. De laatste vlucht heb ik op een haar na gemist, doordat ik veel vertraging had op mijn 2de vlucht en heb een nieuwe vlucht moeten kopen die gelukkig 2 uur later vertrekt. Ik word van het vliegveld opgehaald met de auto door mijn collega’s Evelyn. Er volgt nog een autorit van 2,5 uur door stoffige, donkere smalle straten met scherpe bochten soms. Maar veel maak ik er niet van mee, want ik val al gauw in slaap. We stoppen bij een hek en zijn aangekomen bij het vrijwilligershuis in San Jose, Mijn woonplaats voor het komende jaar. Ik ontmoet Eva, die speciaal wakker wordt voor mij. Het vrijwilligershuis is een groot, stenen huis met een klein terrasje voor, een grote woonkamer met 2 groene leren banken. Het plafond is nog niet helemaal af, her en der steken nog wat stalen constructiepinnen uit het beton maar ach, de betonlook is hartstikke hip tegenwoordig. In het huis zelf is de toegang tot 2 slaapkamers, op een daarvan slaapt Eva, op de ander slaapt een vriendin van Eva. Ik word op de kamer die je vanaf buiten betreedt gestald,. Dat is een erg grote kamer, met 2 bedden, hetzelfde hippe plafond, witte muren en grijze gordijnen, groot en prima kamer met veel ramen. Rond half 1 lokale tijd ga ik slapen, op twee dunne op elkaar gestapelde schuimrubberen matrassen op een bed gemaakt van bamboo. Ik slaap meteen in. ik word in de ochtend een paar keer wakker, maar voel me nog erg moe.. rond 10:00 mag ik van mezelf nog heeeel even slapen.. 

kwart voor drie smiddags word ik vervolgens pas wakker. J. en Eva wachten op me en maakten zich al zorgen, probeerden me zachtjes wakker te maken door op mijn deur te kloppen, maar ik heb daar niks van gehoord. J. neemt me mee naar het centrum / het meidenhuis. We pakken een tricycle voor 15 cent en gaan naar het centre. Door smalle straatjes, langs stalen hekken, met bamboomatten afgeschermde huisjes, een basketbalveld en achter tralies verstopte minishops rijden we binnen een paar minuten naar het centre. Daar krijg ik een rondleiding door het centrum, in de woonkamer (een grote ruimte met gekleurde muren en bloemschilderingen en bamboo banken) hangt een groot vel papier met daarop: welcome suzanne! Iedereen stelt zich enthousiast en vrolijk voor: jij moet Suzanne zijn! Ze pakken ook direct alles voor je en stellen zich vreselijk dienbaar op. Er is zelfs nog wat lunch voor me bewaard, rijst met groenten wat ik allereerst mag opeten in de eetzaal. Daarna laat J. me de rest van het huis zien, de rijkelijk gekleurde slaapzaal waar 20 bedden verspreid staan, de tuin, de wasplaats en de grote rooftop van waaruit je uitzicht hebt op zee. Wauw wat een supermooi en groot huis, met zoveel verschillende ruimtes. En wat is het allemaal leuk en praktisch ingericht. Er hangt een takenlijst, een overzicht wie wanneer jarig is en wat andere dingetjes op het prikbord. Het doet me heel erg denken aan een leefgroep in Nederland. 

We lopen het huis uit via de achterkant en komen uit bij de zee en de pier. Het water staat nu laag, we lopen de pier op en kijken naar de vissen in het water. Ik haal diep adem, de geuren komen me bekend voor en de omgeving laat me thuis voelen en vele herinneringen herijzen. De zee, de haven, het zand, de mensen, zo anders maar toch zo bekend. De geur van olie, verbrand hout, zeep, bloemen wat dan ook, ik weet niet eens wat ik precies ruik maar het brengt een glimlach op mijn gezicht. Ook het aanzien van de houten huisjes, de houten vissersbootjes, de gekleurde rommel her en der, de vrolijke happy faces, het ongestructureerde en ongeorganiseerde, het “vrije” waar ik zo van hou.Op het centrum heet Iedereen heet me ook nog persoonelijk een hartelijk welcome. De kinderen komen allemaal aangesneld en stellen zich voor. Rond half 7 is het diner time, er wordt gezongen: happy birthday to you, een meisje is jarig en krijgt een birthday cake met kaarsen die ze mag uitblazen. De kinderen zitten allen aan 2 lange tafels en hebben net gegeten, ik krijg ook nog wat rijst en groenten. Na het eten krijg ik een speciaal dansje en liedje opgevoerd: ”Welcome to the family” de meiden staan voor me en zingen en dansen. Ik krijg een brok in mijn keel van zo’n hartverwarmend welcome. Daarna dansen ze nog een zumba liedje, iedereen doet mee. Savonds word ik teruggebracht met de auto door de manager. Ik richt mijn kamer wat in en probeer op tijd naar bed te gaan. Ik slaap een paar uur, daarna word ik midden in de nacht wakker. Ik kan niet meer slapen. Ik zit nog teveel in het Nederlandse ritme en had vanmorgen echt een wekker moeten zetten. Maar helaas. Genietend van de vele nachtelijke geluiden: blaffende en huilende honden, kraaiende hanen, rondstruinende en jankende katten op zoek naar eten, een nog onbekende bezoeker die via gleuf onder de deur mijn kamer binnendringt om zich te goed te doen aan het eten wat daar nog op de grond ligt..Rond een uur of vijf wordt het al licht.. mocht je nog niet wakker zijn dan word je dat wel door de salsa-achtige, hoempappa draaiorgel muziek die in de straat gedraaid wordt. Ik vul mijn wakkere uren maar met facebook en internet. En begin de dag dan maar gewoon vroeg. Om 9:00 ben ik op het meidenhuis, de kok kookt direct scrambled egg voor me. Ik voel me wat ongemakkelijk dat ze direct begint te koken voor me. Evenals bij de meiden iedereen is zo dienstbaar en staat direct voor je klaar. Na het ontbijt krijg ik allerlei leesvoer toegediend en leer ik de rest van de staf kennen. Eind van de ochtend is de eerste staffmeeting. ik stel mezelf voor en de rest doet dat ook. We beginnen met het trekken van een engelenkaart, waarna iedereen de betekenis ervan opzoekt en bedenkt waarom ze nou net die kaart trekken, Ik trek de kaart met daarop: spirituele zoektocht….die zal nu wel gaan beginnen ?. daarna krijgen we een powerpoint te zien over een potlood.. wees net als een potlood.. het gaat niet om de buitenkant maar om de binnenkant, wees van waarde, maak fouten en herstel deze desnoods met de gum op de achterkant. Het scherpe van de puntenslijper is nodig om te kunnen groeien. Interessant en een totaal nieuwe vergelijking voor mij, leuk om weer nieuwe dingen te leren! Daarna wordt de vraag gesteld wat in de presentatie je het meeste is bijgebleven. Vervolgens krijgen we interactieve uitleg over gender ook middels een powerpointpresentatie. Het gaat daarnaast over het empoweren van de vrouwen en krijgen we nog een film te zien over the impossible dream. Dat gaat over de man die gaat werken en thuiskomt en niks doet en de vrouw die thuiskomt van het werk en het hele huishouden moet runnen. Is it a impossible dream dat de man meehelpt in ook zijn huishouden? Ik ben helemaal blij verrast en zelfs bijna verbaasd door het zien van al die powerpoints wat inhoudelijk zeker ergens over gaat en het sterkt mijn gevoel in de vergelijkenis met de leefgroep in Nederland. Maar ook het zien van de kwaliteitsbevordering en blijven leren en openstaan voor nieuwe ideeën, theorieën etc. het reflecteren op het filmpje, je merkt alleen dat de ontwikkeling vergelijkbaar is met die van Nederland zo’n 30 jaar geleden, maar ik had misschien wel 50 jaar verwacht. Het geeft me ook een trots gevoel op degene die dit allemaal opgezet heeft, voor elkaar gebokst heeft en al zoveel heeft bereikt, echt ongelooflijk wat een power, sterke wil, vertrouwen en doorzettingsvermogen moet je dan toch hebben. Echt fantastisch dat dit bestaat, dat dit er is voor die meiden, die de vreselijkste dingen hebben meegemaakt wat je in Nederland niet eens voor mogelijk houdt. En wat ben ik ongelooflijk dankbaar dat ik deze unieke, bijzondere kans en ervaring mag hebben en hier deel van uit mag maken. Nu al vind ik het zo bijzonder om de cultuur vanuit deze kant mee te mogen maken.

Daarna is het lunchtijd, de kinderen proberen steeds oogcontact te maken en lachen lief als dat gebeurt.. ze pakken mijn hand, lopen samen met me op, willen met me dansen of handjeklap spelen. In de middag hebben we nog een bespreking. Alle kinderen worden besproken. Ik kan amper mijn ogen openhouden.. in het begin wordt de vraag gesteld hoe het met je gaat en wat je nodig hebt van het team en er wordt afgesloten met een rondvraag. De manager vertelt dat ze al dagen hoofdpijn heeft en moe is, ze kan niet echt goed slapen. Een collega maakt een grapje dat dat FB-somnia is (slapeloosheid door facebook ?) omdat ik zo moe ben denken ze veel met me mee, zeggen ze dat ik nog niet hoef te werken en maandag pas hoef te beginnen. Maar het is juist ook wel fijn om hier te zijn merk ik.. in mijn huis is het nu nog niet echt fijn relaxen. Daar is het nu vooral allemaal veel binnen, sowieso leven de filipino’s veel binnen in hun huis lijkt zo op het eerste gezicht, terwijl ik zo van buiten zijn hou, maar de tuin is overwoekerd en het terras wordt beschenen door een felle tl-lamp.. Ook ziet het huis er uit alsof het een half jaar niet bewoond is geweest en de natuur zijn intrek in huis heeft genomen. Op mijn slaapkamer hangt een odeur van stof gemengd met schimmel, rottend hout en nat beton.

Om toch wakker te blijven, in plaats van te gaan slapen wat iedereen adviseert, neemt een collega mij maar mee naar het winkelcentrum.. met de tricycle komen we aan bij een giga overdekt fancy winkelcentrum met grote supermarkt en roltrappen, waar ze werkelijk van alles hebben. Ook hier val ik van de ene verbazing in de ander, roltrappen? 3 verdiepingen? Een gigantische supermarkt met werkelijk van alles! Ik dacht dat ik in een woonplaats terecht zou komen met wat kleine levensmiddelenshops. We sluiten af met een bezoek aan een wannabee Macdonalds, Jollibee, hier the place to be voor iedereen, waar ze overheerlijke spaghetti met friet verkopen, oeh jammie how delicious ;-). Ik ga terug naar het centre en eet nog mee met de kids, waar ik gelukkig gewoon lekker groenten krijg.. Een slijmerige groente staat er vandaag op het menu, wat zijn naam meteen eer aan doet, als bij het optillen van je vork direct een slimy, a.k.a experiment 390 wordt gecreëerd uit de film Lillo & Stitch, wie kent hem niet. Slimy is vooral geschapen om groene, science-fiction achtige, glibberige, slakkensporen te maken zoals zich dat precies afspeelt op mijn bord. Desondanks smaakt slimy niet verkeerd, als ik tenminste niet te lang mijn hersens laat infecteren met allerlei gedachtes die oppoppen bij het zien van die slijmerige slierten. Voor mij wordt door de kok steeds een bakje apart gehouden of soms zelfs apart groenten voor mij gekookt omdat ik geen vlees en vis eet, hoe bijzonder en superlief dat daar zo veel rekening mee gehouden wordt. De staff vertelt me ondertussen dat de kinderen al zo verwend zijn dat ze hun groenten niet meer willen eten. Ze worden door hen gewaarschuwd dat ik er ben om ze te observeren om vervolgens alles door te brieven aan de directeur.. het is maar dat je het weet ?..

het is voor een gewone werkdag vrij laat als ik naar huis ga, maar alsnog aan het begin van de avond. Het is hier alleen al om 19:00 pikke donker. Twee meiden worden met me mee gestuurd om een tricycle te vinden, want ze hebben er geen vertrouwen in dat ik het alleen kan vinden. Zelf vraag ik me dat ook af zo in het donker na 1 dag, waarbij alles nu nog op elkaar lijkt. Ze rijden het gehele stuk met me mee naar het vrijwilligershuis. Savonds vecht ik tegen mijn slaap, maar om 20:00 geef ik mij er aan over.. ik val als een blok in slaap, alleen om 2:00 word ik even wakker, maar gelukkig val ik na een uur toch nog in slaap en word toch zo’n 12 uur later wakker door de wekker. 

Donderdag 5 okt ben ik behoorlijk traag door de hitte en de vermoeidheid, het opstaan en weggaan duurt dan ook ontzettend lang, niet omdat ik veel moet doen maar omdat ik over elke stap heel lang doen en bedenk wat ik mee moet nemen, zonder ook maar een antwoord te vinden. Het is hier 24 uur lang zo’n 30 graden en behoorlijk vochtig, waardoor je in stilstand al zweet. Ik ga dit keer lopends naar het centre, gelukkig gaat het echt stukken beter met mijn enkel en lukt het al prima om met brace al een hele wandeling te maken. Onderweg groeten mensen mij vriendelijk Good morning, andere kijken me observerend na. Another day at the office.. wifi werkt niet goed vandaag dus het gaat traag. Dit komt mogelijk, wordt mij vertelt, door een aankomende typhoon die in de lucht hangt. Het is ook zo bloedheet en vooral erg vochtig dat ik de hele tijd door bezweet ben en van werken ook maar weinig komt, ik zit mezelf wat in de weg.. probeer wat te lezen...Ik geef mezelf zeker ook wel de tijd om te wennen en juist rustig aan te doen, dus spendeer de meeste tijd nu nog aan wat hangen en rondlopen op de groep, wat spelen met de meiden. De hond Lucky accepteert mij redelijk, dat wil zeggen hij slaat niet aan als ik voorbij loop, maar komt ook niet naar me toe en lijkt wat bang voor me te zijn. Dat hij niet direct aanslaat, daarvan denken ze dat dit komt doordat ik niet heel veel verschil van een filipino ?.. 

Er is gelukkig een koffiezetapparaat, de kok weet niet hoe het werkt en ik laat het haar zien. Als ik het filter eruit haal, springt er een kakkerlak op mijn hand, het is blijkbaar weer tijd om gebruikt te worden ?. De meiden zijn allemaal thuis, omdat er geen school is. ‘S middags is het tijd voor hun was, dat gebeurt buiten met een grote waterpomp en grote wasteilen op de hand, waarbij ze zichzelf direct ook even douchen. Ik aanschouw het kleurrijke tafereel en heb bewondering voor de wijze waarop de meiden zonder te mopperen (zo lijkt het tenminste voor mij als buitenstaander) hun taak zorgvuldig doen. Ik ga naast de groepsleidster zitten die de haren van een meisje aan het doen is, maar als ik dichter bij kom dan zie ik pas wat ze echt aan het doen is… vlooien! Die meiden blijken allemaal luizen te hebben en niet zo’n klein beetje ook, wat sneu. Ook mijn haar wordt liefdevol gecheckt, ondanks dat ik uitleg dat mijn hoofdhuid wat droog is en ik daarom aan het krabben ben. In de middag worden alle ventilatoren van de muur gehaald, uit elkaar gehaald en schoongemaakt door de meiden, wat een karwei wat ook zonder mopperen en weinig aansporen gebeurt. Wel heeft de groepsleiding beloofd, als die taak klaar is, om naar de plaza te gaan. En zo lopen we aan het eind van de middag met zijn allen naar het plein in het dorp, waar je kan rondhangen en kan zitten, kan dansen of kan tennissen. Onderweg worden mij enkele woordjes geleerd door een van de oudere meiden, de kracht van herhaling weet ze goed toe te passen. Op het plaza worden er snacks gekocht. Het doet me denken aan het werken op de leefgroep enkele jaren geleden, met de hele groep naar het dorp en dan iets lekkers halen. Ik krijg ‘kwekkwek’, een gekookt ei met een oranje jasje van deeg en een zoetzure saus. Sowieso is alles hier mega zoet en vraag me vooral ook af welk ingrediënt in vredesnaam zo’n oranje kleur geeft.. 

Overal zit suiker in hier. De koffie drinken ze mierzoet en wordt gemaakt met 3 in 1 kant en klare zakjes: melk, suiker en koffie. Dat ik zwarte koffie drink is maar wat raar. De meiden eten hun vissnack wat lijkt op kleine poffertjes in een plastic bekertje. Daarna dansen ze met elkaar. Dat doen ze hier het liefste, zumba!. Op het podium zijn wat oudere filipinos heel sierlijk de chachacha aan het dansen. Rond 7 gaan we weer terug en eten vandaag wat later ons avondeten. Het eten bestaat hier veel uit vis, elke avond zie ik wel een geroosterd, gebakken of gegrilde kleine vis op ieder zijn bord liggen, met alles er op en eraan, wat ook met uitzondering van de graatjes uiteraard in zijn geheel gegeten wordt. Ze vragen of ik niet op het centrum wil slapen, want Eva, mijn huisgenoot is er vanavond niet, wat betekent dat ik alleen thuis ben en dat lijkt hun allemaal echt geen goed idee. Alleen wonen, zelfs alleen slapen zijn de Filipino’s namelijk helemaal niet gewend, ze wonen namelijk altijd wel met iemand en slapen of met hun partner of met broer en zus vaak in een kamer. Studeren in een stad (als je al dat geluk hebt) en op kamers gaan is daarin een hoge uitzondering en na het studeren ga je gewoon weer terug bij je familie wonen. Je woont hier namelijk thuis bij je ouders totdat je uit huis gaat en gaat samenwonen met je vriend/man. Ook alleen naar huis is toch ook wel beetje notdone.. de stagiaire wordt meegestuurd en die houdt een tricyle aan, ze vraagt me honderd keer of ik de weg wel weet, ik zeg het wel te weten denk ik. Ik moet haar toch nog op het hard drukken dat ik sms als ik thuis aangekomen ben, vooruit dat doen we dan maar. 

Vanaf 5 uur lig ik wakker…de nachtelijke geluiden zijn nu ook al weer volop actief. Het wordt ook al licht en een half uur later gaat natuurlijk het draaiorgel weer hard loeien..alsof het op mijn kamer staat. ik probeer met oordoppen in nog wat te slapen, maar het geluid dringt unstoppable door mijn oordoppen heen. Mijn slaapduur per nacht wisselt deze week nog sneller dan het weer, van 12 uur totaal slapen tot aan 6 uur totaal slapen of minder. Heel moeilijk is dat niet, want het weer is namelijk deze week redelijk consequent: in de ochtend zon, rond de middag een wolkbreuk en dat allemaal omringd door een warme vochtige deken van 30 graden, alsof je dus hele dagen in een broeikas vertoeft of een enkeltje Burgers Bush hebt van een week lang.Dat slapen gaat niet meer lukken, half zes is ook een mooie tijd om op te staan en ik vul mijn tijd met wat werken in de tuin nu is het immers nog maar 29 graden, dus voordat het echt te warm wordt kan ik mooi nog even wat actiefs doen ?. Rond half 9 ga ik maar weer op pad. Wat een luxe toch steeds, aankomen in het centrum en dat er dan direct voor je gekookt wordt! Elke dag onthalen de meiden en collega’s me super enthousiast wat me een heel welkom gevoel geeft. ‘Hello, Tita Suzanne’ klinkt er uit elke hoek gepaard met veel gezwaai en een grote glimlach! De koffie staat nu zelfs al voor me klaar, tjonge jonge daar word ik echt wel ongemakkelijk van.. maar het voelt nu nog te onvriendelijk om daar meteen wat van te zeggen. Ik was al wat gewaarschuwd voor enorm pleasegedrag.. wat wel een beetje in de cultuur gebakken zit. Daarnaast durf ik nu natuurlijk niet meer om thee te vragen en ben bang dat ik de rest van het jaar aan koffie vast zit ?. 

Ook deze dag vul ik met wat lezen en de collega’s en de meiden leren kennen. Ik krijg ook les in de filipijnse taal.. tenminste het dialect Kinaray wat hier gesproken wordt. En ik doe daarnaast enorm mijn best om de namen van de meiden te onthouden.. Met zo’n warm onthaal, is het natuurlijk leuk om dan ook te kunnen reageren met Goodmorning ….. pfff dat kost nog even tijd, een aantal lukt, maar nog lang niet allemaal, er wonen op dit moment 18 meiden en de leeftijden variëren van 5 jaar tot 17 jaar. Ik had de jongste eerlijk gezegd een jaar of 3 geschat.. maar dat is natuurlijk gemeten met de Nederlandse maatstaven, de volwassenen zijn natuurlijk ook alleen maar mijn lengte of kleiner ?.. wat toch ook wel een grappig en best fijne gewaarwording is om iedereen recht in de ogen te kijken waarbij ik mijn hoofd gewoon horizontaal kan houden. Mijn mannelijke collega nodigt me uit om naar Boroqua te gaan, een eiland waar hij de sieraden die gemaakt zijn door de kids van het straatjongetjes project gaat onderbrengen voor de verkoop. Tuurlijk vind ik dat leuk!. We hebben het ook over de aanvraag van donatie voor muziekinstrumenten. Hij wil muziekinstrumenten aanschaffen voor de jongens om ze wat muzikale kennis en vaardigheden bij te brengen en dat moedig ik alleen maar aan. Ik heb de brief doorgenomen zoals me gevraagd werd. Het verbaast me hoe goed de brief opgesteld is en hoe goed het Engels ook is, ik hoef maar weinig te veranderen. Ik moet zelfs een aantal woorden opzoeken, omdat ik de betekenis er van niet weet. Ik kan mooi ook wat dingen vragen als waar ik kan zwemmen of sporten, waar ik mijn gitaar kan kopen etc. Wederom krijg ik les in de taal. 

Verder krijg ik vandaag van  een van de meiden een manicure en pedicure en de ander vlecht ondertussen mijn haar. Ze behandelen mijn nagels met een rood goedje, waar je rode nagelranden van krijg.. mijn idee is dat dit iets doet met je nagelriemen, verwijderen of soepel maken en ga er van uit dat het rode wel wegtrekt, maar helaas… mijn verwachting klopt helaas niet. Mijn nagelriemen blijven rood, mijn nagels zijn ondertussen wit gelakt en trots roepen ze wauw beautiful! Mijn referentiekader verschilt daar wat van helaas en hoop maar heilig dat het met douchen wel weg zou gaan. Hier vinden ze het echt heel mooi dat je nagelranden rood/roze zijn. ik vind het er vreselijk uitzien, ondertussen strooit en poedert een van de jongste mijn gezicht en schouders vol met talkpoeder wat ze overigens wel met zorg en voorzichtig aanbrengt. En voor ik het weet ben ik omgetoverd tot een ware Geisha, ik mis alleen nog mijn parasol. Ook in dit Aziatische land doen ze er alles aan om zo blank mogelijk te zijn.. dus rood/roze nagelriemen past bij een blanke huid en is dus mooi. Ik blijf het idioot vinden dat ze blank als schoonheidsideaal hebben, terwijl ik de tropische combi van hun huidskleur, de donkere ogen en haren juist bewonder. Het is daarnaast helemaal schrijnend als je hoort wat ze wel allemaal niet doen om die blanke huidskleur te krijgen: ze slikken speciale medicijnen of zetten injecties in hun huid (wat een maandsalaris kost) naast het gebruik van de vele whitening verzorgingsartikelen die wij alleen in de tandpasta herkennen. Die ontzettende chemische troep kan echt nooit goed zijn voor je  gezondheid. Ondertussen gaat tijdens mijn Geisha make-over het vlooien ook weer van start. Het heeft ook echt wel een hoog sociaal gehalte en straalt ook wel veel vredigheid uit. Even later zie ik de jongste 3 achter elkaar aanrennen en de deuren gevaarlijk dichtgooien, waarbij er een duidelijk wordt buitengesloten. Mijn groepsleiders instinct treedt in werking en aangezien ik verder niemand zie, zeg ik met handen voeten werk op te houden met de deur en neem ze vervolgens mee naar een kamertje en pak daar wat tekenspullen, al snel komen er steeds meer bij zitten en zitten we wat te kleuren en schrijven tot de lunch klaar is. 

Smiddags vraagt de manager of ik niet nog naar de markt wil, ze legt me uit waar die is, maar als ik haar nietszeggend aankijk (zo ontzettend veel termen, plaatsnamen waar ik allemaal nog niet van gehoord heb is toch best ingewikkeld ?), stuurt ze maar de stagiaire met me mee. We gaan lopen, maar het blijkt toch erg ver te zijn, dus nemen uiteindelijk maar een tricycle en komen uit bij de ‘droge’ markt.. daar waar je groenten kan kopen, de natte markt is de afdeling vis en vlees. Ik koop ook direct een wasmand op weg naar de groenten en wat kledinghangers. Een man stelt zich direct voor en iedereen wil weten waar ik vandaan kom. Op de markt koop ik voor weinig wat groenten en fruit (ongeveer 10 of 20 cent per product). Ik probeer een felgekleurd paars ei, dat is een hardgekookt en uberzout ei, die ze paars maken om ze zo te onderscheiden van verse eieren. Ik vind ook wat verse thee, maar tot mijn verbazing stoppen ze er naast gemalen gember ook gemalen suiker in, bij alle soorten. We gaan weer terug en de stagiaire neemt direct een kijkje in het vrijwilligershuis. Ze vraagt zich af of ik de weg wel terug weet, want zij weet het namelijk niet. Ondertussen is het ook weer donker, maar ik denk het wel te kunnen aanwijzen.. Voor het eerst eigenlijk dat ik zelf mijn avondeten kook en ik maak wat salade, wat een fijne afwisseling is op de rijst die hier 3 x per dag gegeten wordt. Eva komt ook net thuis, we kunnen eindelijk een beetje kletsen en elkaar wat beter leren kennen, superleuke meid en gezellige klik. Dan ineens worden we verrast met bezoek van de drie medewerkers van het centrum, ze wilden allemaal even kijken en komen even kletsen. Ik ga vroeg naar bed, want ben kapot. Ik slaap deze nacht gelukkig goed. 

Zaterdag 7 oktober word ik wakker van de wekker, die op zijn allervroegst staat voor deze week.. half 7 en dat is gezien het nog steeds moeten wennen aan de Filipijnse tijdzone erg vroeg, maar gelukkig ben ik dit keer niet wakker geworden van een of andere kermismuziek.. de vraag is of het nu niet geweest is of dat ik er doorheen geslapen ben. Vandaag ga ik op excursie met Eva. Rond half 8 worden we opgehaald door 2 collega’s. Het is 2,5 uur rijden. Het is voor het eerst dat ik iets van het landschap überhaupt zie bedenk ik me bij het zien van de uitgestrekte rijstvelden, de palmbomen en gebergte in de verte. Toen ik aankwam was het natuurlijk donker en verder ben ik alleen in het centrum geweest. Onderweg stoppen we om wat brood te kopen: lees zoete kleffe, geelkleurige als hotdog uitziende broodjes. En zo’n zoete cakerol, wie kent het niet, een opgerolde cake met van dat witte of roze nog zoetere spul er tussen. We stoppen aan de kust, hier is de zee grauw en donker en het zand ook. Het verschilt niet veel met Nederland of eigenlijk is het nog donkerder. We stoppen om een kaartje voor de boot te kopen, buiten aan de muur hangt het weerbericht van deze week op geprinte velletjes papier. Via een houten kattenloper stappen we op een felgekleurde smalle houten boot (goede oefening voor mijn enkel), met een gescheurde doek als dak en grote houten drijvers aan de zijkanten. Na 10 minuten varen komen we aan op het paradijs. Het Mararison eiland heeft wit zand en helder water. Er staan wat houten hutjes waar we wat relaxen en eten. 

Vervolgens wilden we de berg beklimmen, maar begint het te stortregenen, we mogen onderweg bij een familie schuilen. Oma zit buiten en lacht haar 2 tanden bloot, een meisje kijkt verlegen vanachter de deur, vaders zit op de rand van de veranda wat voor zich uit te staren en een jongen geeft het meisje af en toe een hap rijst. Ze zitten eigenlijk gewoon te zitten, de enige bedrijvigheid is de arm van de jongen om de lepel op de tillen, de mond van oma die vriendelijk lacht als ik haar aankijk, en de poten van de hond die gestrekt gaat liggen. En dat voor 10 minuten.. en het ziet er naar uit dat de activiteiten de komende 10 minuten ook niet uitgebreid gaan worden en die 10 minuten daarna ook niet. Daar kunnen we toch een hoop van leren in Nederland bedenk ik me, gewoon niks doen, echt niks doen. In Nederland rennen en vliegen en haasten we ons van de yoga, naar de online mindfullness training, waar we eigenlijk geen tijd voor hebben, maar wel van vinden dat we dat moeten doen want het is zo goed voor je, om vervolgens uitgeblust op ons werk achter de feiten aan te lopen en ondanks al die feel good trainingen met hoofdpijn aan de zoveelste slapeloze nacht te beginnen.   

Verzonken in deze gedachten proberen we nog eenmaal op pad te gaan, onderweg schuilen we nog een aantal keer en waarschuwt een groot bord ons dat drugs een einde maakt aan al je dromen. Het blijft stortregenen en ondanks dat we nu toch al doorweekt zijn, besluiten we om de hike maar een andere keer te doen.. someday. Terug in het hutje drinken we dan maar een biertje terwijl we spontaan een open gesprek beginnen over seks, het huwelijk en vreemd gaan (vragen staat vrij toch?) Seks voor het huwelijk en vreemdgaan is not done. Sterker nog vreemdgaan is zelfs strafbaar en daar kun je dus voor achter de tralies gezet worden, how bizar. De meeste Fillipino’s zijn katholiek en trouwen op vrij jonge leeftijd. Rond 24 jaar is het toch wel vrij normaal, wat uitzonderingen daargelaten, om gesettled te zijn en een gezin te starten. En nee, Ik val dus bij lange na niet onder die uitzonderingen, met mij moet wel wat mis zijn of er ontstaat een ware cultuurshock bij het horen van mijn leeftijd (why, what happend, you’re still single?). Gelukkig geloven de meesten niks van mijn leeftijd, omdat ze me allemaal minimaal 10 jaar jonger schatten. Had ik al vertelt hoe lief volk de Filipinos zijn?. 

Daarnaast is het ook nog zo dat je niet kan scheiden, gewoon helemaal niet. Je kan wel uit elkaar gaan en een nieuwe vriend of vriendin krijgen, maar officieel volgens de wet blijf je man en vrouw met degene met wie je getrouwd ben. Als het weer droog is, zwemmen we nog wat in het helderblauwe water. Voor het eerst krijg ik een beetje een vakantiegevoel, het is tenslotte ook pas mijn eerste dag vrij eigenlijk waarbij ik ook nog de mogelijkheid heb gekregen om er op uit te gaan. Het is ook echt een prachtig eiland, met die kleurrijke houten hutjes en bootjes tegenover dat witte zand en de begroeide bergen. Als we weer thuis aankomen, vraag ik spontaan of mijn collega niet nog zin heeft in Karaoke, die direct enthousiast reageert met jaaa. We kleden ons allemaal even om en gaan op pad. Bij aankomst kijk ik mijn ogen uit, ik had vrij weinig verwachtingen toen ik hier kwam. Ik dacht eigenlijk vrij weinig voorzieningen aan te treffen en nu sta ik ineens in een open, houten bar met verschillende terrasjes op diverse hoogtes en kronkelende kleine smalle trappetjes er naar toe gehuld in sprookjesachtig groen of geel licht. Verwonderd om me heen kijkend en enthousiast roep ik uit dat ik de bar echt te gek vind, terwijl mijn collega ondertussen bladert in een gigantisch dikke map met duizenden liedjes.. we maken een selectie en dienen ons briefje in.. er zijn nog 31 wachtende liedjes voor ons… 

Het maakt niet uit of je nu vals zingt of niet, je zingt je liedje en thats it, er lijkt toch niemand te luisteren überhaupt naar het gezang. Het lijkt voor hun wel hetzelfde geluid als het op de achtergrond aanwezige monotone gezoem, wat enkel varieert in geluidsterkte, van een dikke bromvlieg die irritant maar acceptabel om je heen cirkelt. Die vervolgens volledig genegeerd wordt, waar af en toe alleen eens naar gemept wordt, omdat je onderwijl in gesprek bent. Na 2,5 uur is het dan eindelijk zover, wij zijn aan de beurt. Al gauw krijg ik de microfoon in mijn handen gedrukt..maar ehhh.. ik ken het liedje niet zo goed en de letters op het tvscherm in de verte ontcijferen mijn lenzen zelfs niet. Maar ach, wat maakt het uit als niemand luistert, zoals ook niemand ook maar reageert op mijn aanmoedigende gesproken teksten tussen het zingen door om wat leven in de brouwerij te brengen, zoals: come on everybody let’s sing together, feel free to join and sing along! stand on the table and dance.. wat wel tot grote schik leidt bij mijn collega. ’s Avonds ontvang ik van mijn collega het volgende compliment: I didn’t expect that you were so cool to hang out with..ehhh wat did you expect dan eigenlijk ?.. met een glimlach val ik in slaap..

De volgende ochtend word ik wederom wakker geschald door de kermismuziek.. tjonge werkelijk wie doet dat nu… het leven begint hier ook zo vroeg pfff. Gelukkig houdt het na een half uur wel op en kan ik nog wat slapen. Ik ben nog steeds niet goed vooruit te branden, het is dan ook weer bloedheet.. de zon schijnt volop. Ik hoef ook nog niet perse vooruit, want ik ben vrij vandaag! op het moment dat ik eindelijk bedacht heb om naar het strand te gaan is het bewolkt en koelt het ietwat af.. het lijkt elk moment te kunnen gaan regenen. Ik besluit dan om maar wat rond te dwalen, de buurt te verkennen en het centrum te bekijken. Ik loop langs het plaza waar volop bedrijvigheid is: mensen zijn aan het tennissen, zumba dansen en het al eerder omschreven fantastische niks doen, gewoon zitten en zijn. In een telefoonwinkel vertelt de verkoper over hoe blij de filipino’s zijn met de nieuwe president, eindelijk kunnen ze weer in het park zitten, zonder dat deze geclaimd is en vol zit met drugsgebruikers en ‘s avonds over straat zonder dat deze volledig geruled wordt door drugsverslaafden. Ze zijn dus maar wat al te blij. Dat wilde hij me toch even meegeven, want iedereen in de rest vd wereld geeft zoveel af op de president. Ik ga vervolgens maar even shoppen in het mega winkelcentrum en kom met 6 tassen vol terug: een prullenbak, kledingrek, emmer, glazen, vuilniszakken, verlengsnoer, waslijn, handdoekjes, mandjes voor op mijn kamer en boodschappen.  Dat shoppen is toch wel een belevenis, ik verbaas me wederom over het mega grote overdekte winkelcentrum met zijn roltrappen en fancy winkels, van telefoonwinkels, kledingwinkels, tot aan voedselketens, een bioscoop, gamehall met o.a. flikkerende grijpmachines, een Japanse knakenland en een handyman. Werkelijk alles kun je hier wel krijgen. 

De service is ook om over naar huis te schrijven, wat ik bij deze dan ook graag doe. In de Japanse knakenland met een oppervlakte van 4x 5 staan wel 5 medewerkers, te staan. Als ik ondertussen uit mijn mandje ben gegroeid, rolt er een medewerker vanuit het niks een karretje naar me toe, waar je 2 mandjes op kan zetten. Soort van wandelwagen-jaren 80-achtig idee. Met zijn drieën rekenen ze vervolgens af, pakken mijn spulletjes in en wijzen ze me vriendelijk waar ik een prullenbak kan scoren. Die prullenbak vind ik in de Handyman waar ik persoonlijk begeleid wordt door 1 van de 15 medewerkers die in de achterzijde van de winkel op een rijtje gepositioneerd zijn en de laatste roddels doornemen. Mijn begeleider loopt echter de benen onder zijn lijf vandaan, mijn mandje rondsjouwend, terwijl hij ondertussen mijn boodschappenlijst uithoort. Yes meme, what else meme, vreselijk toch voel me net zo’n bekakte, arrogante luie diva die haar bediende wel even instrueert en commandeert. Ondertussen wordt de prullenbak afgevoerd als een crowdsurfende artiest, richting de kassa. De tassen van de vorige winkel worden sowieso door de bewaker even in bewaring genomen wat best relaxed is en je handen even vrij maakt. Al voorbereidend op het dragen van een grote prullenbak (wat ze overigens allemaal zo verpakken dat je het makkelijk kan dragen, de klep wordt dichtgeplakt en met een plastic strookje wordt een hengsel eraan gefabriceerd -helaas geldt hier het plastic tasjes verbod nog niet, wat ik de volgende keer voor mezelf wel in ga voeren neem ik me voor-) en 6 andere grote tassen loopt tot mijn grote verbazing diezelfde medewerker nog wel even mee naar de uitgang om mij te assisteren bij het sjouwen van de tassen.. dat wil zeggen hij sjouwt, ik loop..de winkel uit, het winkelcentrum door, de roltrap naar beneden etc.. Ik zeg hem dat ik nog naar de supermarkt moet en wil de tassen overnemen, waarop hij standvastig de tassen blijft vasthouden en helemaal mee loopt en al mijn tassen daar in bewaring stopt. Waarop ik vervolgens weer met lege handen relaxed de winkel in kan. Ik heb niet veel nodig, maar bij het zien van amandelmelk (zelfs hier ?), olie en nog veel meer dingen raakt mijn mandje al gauw zwaar en vol, maar ik zou mezelf niet zijn als ik gewoon voor de zware weg kies en blijf doorbuffelen met afdrukken op mijn onderarmen en zweet op mijn voorhoofd en de harde ijzeren handvaten afwisselend overgooi van links naar rechts. Dan ineens is daar weer een medewerker die me in deze gigagrote winkel, met zijn vele gangen en hoge schappen heeft moeten zien zwoegen en behulpzaam zonder wat te zeggen een winkelwagen aangeef, jee wat een service zeg en wat een verademing…ik kan nog meer kopen hihi. Als ik aankom bij de balie waar mijn andere tassen staan, hebben ze alles al in een winkelwagen gezet… ik neem me voor toch zelf ook vaker voor de makkelijke weg te kiezen in plaats van de weg die ik altijd geneigd ben te kiezen.. deze aardige man loopt ook al zelfs met me mee naar de uitgang, ook al staat nu alles zelfs in een winkelwagen.. ik zeg dat ik het echt wel zelf kan, maar ze staan erop: service van de zaak…oké dan.. en vlak voor de tricycle laden we de winkelwagen uit, zonder ook maar zijn hand op te houden of daar aan te denken. Diezelfde tricyle zet me vervolgens thuis af een halve meter van het hek. Ze maken het zich hier allemaal wel makkelijk, want een stap teveel lopen is ook echt teveel, dus al moeten ze in allerlei bochten wringen, ze zetten je hoe dan ook pal voor de deur af. Moe, ondanks alle hulp, maar voldaan richt ik het huis en mijn kamer zo beetje voor beetje in. 

’s avonds probeer ik mijn vandaag gekochte kaas of het ook maar in de buurt komt van de Nederlandse, het valt me niet tegen en al nagenietend van de smaak ontmoet ik mijn nachtelijke slaapkamerbezoeker. Vanuit een hoek hoor ik veel geritsel en zie dan vervolgens een donkerbruine, redelijke grote muis over het terras trippelen, mijn slaapkamerdeur onder glippen om vervolgens van een koude kermis weer thuis te komen. Voor mijn voeten snuffelt hij behendig over het bord om tussen de kruimels van de crackers de weg in het doolhof naar de kaas te vinden. Helaas slaagt hij daar niet in, dankzij mijn gekochte afsluitbare plastic zakjes (eigenlijk bedoeld om de weg van hordes mieren te bemoeilijken). Maar het geeft mij wel mooi een goed zicht op een van de vele nachtelijke geluiden veroorzaker.. te schattig, ik noem hem Fred.