Woensdag 16 november

Om half negen staan onze easyriders klaar met hun rode en zwart blinkende Honda motorbikes om ons op te pikken! De backpacks worden in dik plastic, stevig achterop gebonden. Jiska neemt plaats achter Thanh en Suzan achter Anh. Here we go! We rijden door smalle straatjes, door het platteland en stoppen allereerst op een marktje, waar Anh op zijn beste Engels uitlegt wat alles is. De vlees en visafdeling weten we te vermijden. The next stop is in een bezemfabriek, lees: open, betonnen ruimte met vier vrouwen zittend op de grond. Drie vrouwen binden het stro vast op de steel, een vakkundig staaltje werk, waarbij het tempo er flink inzit! Hard werken hier voor de vrouwen. De vierde haakt vliegensvlug een touwtje door het stro waardoor het stro goed gespreid wordt in een soort van waaier. Per persoon maken ze 45 bezems per dag, elke dag weer. Een bezem zal nooit meer hetzelfde zijn.

Op de volgende stop komen we bij een rijstpapier bedrijfje, waar we zelf ons eigen rijstpapier mogen maken van de rijstepap. De oven wordt verhit door graan en binnen een paar minuten is het gaar gebakken om het vervolgens op een plaat te laten drogen. Daarna mogen we ons eigen brouwsel zelf opeten, de deegbal is nog net weg te krijgen met de rijstcracker en soja saus.

De volgende stop is My Son, een Unesco wereld erfgoed, eeuwenoude tempels van het clamvolk. Dit keer pakken we wel de buggy naar de ingang, maar deze is dan ook gratis ;) Er is nog maar 25% over van het gehele complex, maar het geeft nog een aardige indruk van hoe het eruit gezien moet hebben.

Het is behoorlijk warm vandaag dus we zijn blij als we weer heerlijk mogen uitwaaien achterop de motor.

Niet veel later stoppen we om de rivier over te steken met een klein, smal bootje waarbij de scooters en motoren er net naast elkaar op passen. De stuurman wenkt ons bij zich en staat erop dat er een foto wordt gemaakt van ons drieën. Nou vooruit dan maar, we zijn de moeilijkste niet..

Aan de overkant is een smalle plank waar de motoren het land weer kunnen oprijden. Het bootje vaart langzaam langs de plank zodat iedereen een voor een eraf kan rijden.

We gaan steeds meer de bergen in en rijden lange tijd langs een rivier. We stoppen bij een huisje, wat wij nooit als restaurant aangeduid zouden hebben, voor onze lunch. Handig dat eten zonder vlees en vis nu probleemloos geregeld wordt door Anh voor ons. We krijgen noodlesoup en thee. Altijd, overal waar je komt krijg je thee in kleine borrelglaasje uit een plastic maatbeker. Een shotje thee dus!

Suzan vraagt waar de wc is, Anh maakt zich direct zorgen en twijfelend zegt hij ehh, Yes... but... its not very... Suzan wuift die twijfel al gauw weg.. kom maar op met de wc, zeker weten dat we erger hebben gehad ;)! En idd dit was nog een nette, schone wc! Achter een houten plankje.. komen we uit bij het welbekende twee-planken-gat-in-het-midden-toilet systeem.

Onder de missing plank, loopt een helder stroompje. Zo schoon als wat dus ;).. verwachtingsvol staat Anh Suzan op te wachten.. observerend vraagt hij, en? Hij reageert verbaasd en opgelucht bij het antwoord, very good and clean!

We gaan weer op pad en komen uit bij een heel smal houten bruggetje, we moeten wachten, want meneer buffel is eerst en die neemt al de gehele breedte van de brug in beslag. Rustig waggelend neemt hij zijn tijd, dan kunnen wij. De brug is een meter breed, zo'n 15 meter lang en het hoogste punt schatten we wel op 20 meter boven de rivier. Het is een hangbrug, bedekt met houten planken die her en der uitstaken en opwipten met een schrikbarend ratelend geluid toen we erover heen reden! Ai, we zijn niet gauw bang, maar dit was retespannend en een klein stroompje angstzweet loopt over onze rug, waarbij Suzan Anh zelfs even bij de schouders pakt. Jiska had voorgesteld om te lopen over de brug, maar dat mocht niet van Tanh. Fingers crossed, adem in, schietgebedje en op hoop van zegen dan maar! We halen de overkant en komen uit in een minnority dorpje. Anh neemt ons mee op een wandeling door dit traditionele dorpje. Hij vertelt dat deze mensen trouwen op 14/15 jarige leeftijd en dan ook aan kinderen beginnen. Hoe meer kinderen je hebt hoe rijker je bent, is hier de gedachte. Die kinderen kunnen straks namelijk allemaal werken, dus meer inkomsten. Wanneer de vrouw of man overlijdt dan is het gebruikelijk om te hertrouwen binnen dezelfde familie om zo de bloedband zuiver te houden. Het is hier gebruikelijk dat de vrouwen werken, katoen is hier de main business. De vrouwen zijn dus de hele dag al vroeg op het land. De mAn heeft de schone taak om thuis te blijven en voor de kinderen te zorgen, lees: de hele dag met elkaar zuipen. Mannen zijn ook het enige geslacht wat we aantreffen in het dorp tezamen met een enorme alcoholwalm.. waar de fuik op vrijdagavond rond sluitingstijd niks bij is. We worden uiteraard door deze dronkaards uitgenodigd om mee te drinken. Denk maar niet dat Als de vrouwen na een lange dag werken thuiskomen ze met de beentjes hoog kunnen relaxen, dan wachten namelijk nog de huishoudelijke taken, koken, wassen etc. Kortom, samengevat willen wij hier niet wonen, tenzij als man ;).

Dit dorpje is helaas alleen maar via een brug te bereiken, dus daar gaan we weer met samengeknepen billen!

Het is verder heerlijk vertoeven op de motor door het mooie landschap met zijn mooie uitzichten over de groene bergpassen. We slaan af over een glibberig modderpaadje. Next stop the waterfall! Suzan plonst er even in en we beklimmen ook de waterval verder omhoog via de rotsen. Het is heerlijk water, 2 locals komen zich even later even wassen bij de waterval. Na een klein uurtje relaxen gaan we weer verder.. terug lopen we het modderpaadje wel en laten we Anh en thanh zelf maar even alle kanten op glibberen met hun motor. Good drivers zeggen ze nog! Dat moeten we ze wel nageven, want op de weg rijden ze beheerst en netjes. ze halen niet in voor een bocht en als het druk is houden ze zich ook in. Het is bijna zes uur en donker als we aankomen bij het hotel. Als de zon onder is, is het behoorlijk koud op de motor dus we zijn blij dat we er zijn! We eten in het hotel (met Anh, Tanh zien we niet meer deze avond, hij is moe) want verder in het dorp schijnt er niet veel te zijn. Helaas hebben ze veel van wat we bestellen niet :(.. dus blijft het bij stokjesvoer: groen blad in drie verschillende soorten, maar met ongeveer dezelfde smaak waaronder de veel voorkomende morning glory. Naast ons houdt een groep mannen een feestje, eentje van hen is jarig.. wat ook te zien is aan een stapel onuitgepakte kado's (Anh vertelt dat de kados pas thuis uitgepakt worden, omdat er soms ook dure kados bij zitten) Het feest bestaat uit veel eten en veel drinken. Als je het op hebt, gooi je de resten, de blikjes, de servetjes of wat je niet lust gewoon op de grond. Voor ons ziet het er vooral onbeschoft uit, voor hen de normaalste zaak vd wereld. We gaan op tijd naar bed, want we zijn best moe van deze mooie dag!

Donderdag 17 november

Als we wakker worden regent het. Hard. Al de hele nacht. Gelukkig zijn de mannen op alles voorbereid. Na het ontbijt krijgen we van de mannen een complete outfit aangemeten, compleet met zakjes voor de schoenen. Suzan is een exacte kopie van Anh terwijl Jiska identiek is aan Tanh. Suzan en Anh dragen een traditioneel regenpak in donkerblauwe uitvoering, terwijl Jiska en Tanh meer een soort poncho met broek uitvoering dragen in lichtpaars. We zijn net 2 spacepoppetjes. Ook de tassen zijn stevig ingepakt op de motor. Here we go again! Het is behoorlijk fris vandaag op de motor en ondanks de pakken worden we toch een beetje nat.

We stoppen eerst bij een kaneelboom waarbij we een takje krijgen om op te eten voor good health. Je eet de schil van de tak, wat een zeer sterke kaneelsmaak geeft. Het Helpt vooral tegen maagproblemen. Het smaakt naar een kaneelstokje, best lekker.

Daarna is het weer glibberen geblazen als we een waterval bezoeken. Dat is toch net iets minder leuk in de regen.. Anh stelt voor om koffie te gaan drinken, wat ons een prima plan lijkt. Tanh haalt ondertussen een soort oliebollen gevuld met een mengsel van bruine bonen en heel veel suiker, zoals alles hier enorm zoet wordt gemaakt en gegeten.

We doen onze regenpakken uit op het terras en het lijkt zowaar droog te worden! 2 koffie's en een toiletbezoek later stappen we in een beginnend zonnetje weer achterop.

We stoppen bij een Communist house. Een houten hut op palen, met een lange, rieten puntdak. Het is vooral dak wat je ziet. Anh legt uit dat dit gezamenlijke ruimte van het dorp is. In de gevlochten rieten vloer zijn twee betonnen platen gemaakt om vuur op te maken tijden een feest of bijeenkomst. Anh vertelt:"they kill a poplo, you know? Poplo?" Ehmm nee maar als je het dood kan maken gaat het vast over een of ander beest.. Poplo.. we doen ons best te raden wat hij bedoelt en we herhalen hardop wat hij zegt.. dan raden we het en schieten hard in de lach! A Buffalo you mean Buffalo! Yeah Poplo wij komen niet meer bij, die arme Anh, weet zich geen raad met ons. Hee lachen duurt bog even, we stoppen dan weer even maar zodra we aan Poplo denken schieten we weer in de slappe lach. Anh begrijpt er niks meer van? Waar lachen ze nu weer om? We gaan weer op motor, op de motor oefent Anh met het woord Buffalo. We stoppen bij de rubertree. Plantage, Anh laat ons zien hoe het werkt. Maar zodra hij weer gaat praten schieten wij alweer in de lach. Hij heeft een grote woordenschat en praat makkelijk maar zijn uitspraak maakt het verhaal steeds erg moeilijk te volgen you know. Het is steeds puzzelen welk woord hij probeert te zeggen. Na twee dagen werkt dit dus behoorlijk op de lachspieren en. Valt het ons zwaar om niet te lachen, al helemaal niet als Poplo steeds blijft opploppen.

De interessante feitjes weet Anh ook, zo worden er 1000 condooms uit 1 kilo rubber gemaakt. We zien het schattige mimosa plantje weer, die als je het aanraakt letterlijk dichtklapt en play death speelt. De takjes gaan letterlijk hangen en de blaadjes worden bruin en klein. Ook hier weet Anh een aardig verhaal over. Onze concentratie gaat op alert, ons gehoor op scherp om het te kunnen volgen. Iets met een koning en zijn verlegen vriendin. Anh vertelt iets met "he gat sint".. What? He Cannot sit? No sick, he got sick en weer barsten wij in lachen uit. Zo vaak dat Anh het verhaal tot drie x toe wil staken.. arme Anh we doen ons best maar kunnen echt niet meer stoppen met lachen hoe lullig ook. Op naar de volgende bestemming.

We stoppen om verse ananas te eten, de plantage slaan we over want dat hebben we allebei al gezien.

Next stop is lunch, we krijgen ons favoriet wel bekend uit Madagascar legumes saute..nomnom. Gelukkig wel met andere groenten, ondefinieerbare groenten dat wel. Zoals een hele bloem met oranje blaadjes ondersteund door 5 kilo rijst.. Ondertussen blijft Anh nog volop oefenen met jiska's naam. Hij wisselt tussen jessie, jikka of Jessica.. uiteindelijk blijft hij wel consequent bij jessica.. oh Well.

Na de lunch stoppen we bij een oorlogsmonument. 2 tankwagens en een gedenkbeeld. Anh staat er op dat we de tanks beklimmen en de mitrailleur vasthouden.. zucht oke dan! We wurmen ons in de tank en kunnen er niet meer uit, nu je zin?? Geintje natuurlijk, acrobatisch als we zijn vinden we overal een way-out, is het niet goedschiks dan wel kwaadschiks. Anh gaat los met de camera, terwijl wij uitpuffen vd warmte bovenop de tank.

Volgende stop is de koffieplantage.. blablablabla we besparen jullie de details ;).

De route gaat over Ho chi min trail. Dat is een goede, rustige weg met mooie uitzichten.

Als laatste stoppen we dan nog bij een mooi, zwart houten kerkje. Met felgekleurde glas in lood ramen. Achter de kerk is een weeshuis, die we ook bezoeken. Het weeshuis biedt plaats aan 200 kinderen in alle leeftijden. We lopen langs wat slaapkamers met tientallen ijzeren ledikantjes naast elkaar. We lopen naar boven en komen bij een ruimte met een betegelde vloer en verder niks. Aan het plafond hangen wat knuffeltjes en tekeningen. Drie begeleidsters zitten heel relaxed op de vloer, met op schoot wat kinderen. Ze zitten gewoon te zitten of te liggen op. Het oogt erg ontspannen en rustig. Gewoon zitten.. en verder niks.. geen bezigheidstherapie of (druk) speelgoed..de kinderen kijken gewoon wat rond of rollen een Kerr over de benen heen. We spelen wat met de kindjes, zoals hide and seek, high five, boks en kietelen. Sommige hebben de grootste lol anderen vinden het wat spannend.

Beneden op de speelplaats staan wat schommels en andere ijzeren verkleurde speeltoestellen. Er rondom heen liggen koffiebonen te drogen. Een aantal meiden komen net terug uit school en in de keuken staan een jongen en een meisje te koken. Het voelt aan als een warm thuis, een grote familie. Op het bord staan ook regels omschreven voor de bezoekers.. daarbij staat mooi omschreven dat ze geen toeristische attractie zijn, maar dat veilheid en geborgenheid voorop staan. We stappen weer op de motor en zijn rond kwart over vier terug. We gaan direct door naar ons bed.. we zijn gesloopt! Na een uurtje ff douchen en eten..tijdens het eten horen we meer over Anh zijn leven. Zijn tijd in het leger, zijn twee jaar gevangenschap omdat hij steeds het land uit probeerde te vluchten op zoek naar een beter leven, zijn baan als dansleraar, zijn overleden vader, de corruptie en het feit waarom hij nog steeds singel is op zijn middelbare leeftijd en nu bij zijn moeder woont. We zijn nog steeds moe ondanks het dutje dus vroeg naar bed. Morgen moeten we lang rijden.. de eerste twee dagen hebben we namelijk zo'n 160 km gereden, nu moeten we nog 225 km rijden. Dat betekent nog vroeger op..

Dag 3

Om 6 uur gaat de wekker.. pff we hadden graag nog langer in dit heerlijke bed willen blijven. We slepen ons eruit en zijn al gauw weer back on track. Deze dag biedt nog mooiere uitzichten.. door enorm groene bergen heen met prachtige uitzichten over de dalen vol met rijstevelden, riviertjes en dorpjes. We stoppen nog een keer bij een peper plantage waar de zwarte peperkorrel groeit, vergezeld door een door ons betitelde peperspin. Een kleine ronde spin met zes punten eraan. In de welbekende vierseizoenen peper kleuren. We trekken ons vest aan want we gaan wat hoger de bergen in en komen in koude plaatsjes, waar ook ineens dennenbomen groeien en waarvan Anh uitlegt dat dit plaatsje 4 seizoenen op 1 dag heeft. Hij bedoelt eigenlijk denken we dat ze hier vier verschillende weertypes op een dag hebben, regen, zon, kou en mist. Nu is het vooral koud.

We rijden verder door het dal door de dorpjes en langs de rijstevelden, erg mooi! Anh zegt dat we erg geluk hebben met het weer vandaag. Normaal had het in de bergen zeker wel geregend of was het mistig dat je niks kan zien. We lunchen in een klein dorpje bij een huis, waar we de honden voorzien van de overvloed aan rijst. Terug op de motor stappen, valt steeds zwaarder voor onze zitbotjes en rug.. gelukkig hebben we geen 5 daagse tour!

Ze zijn aan het werk aan de weg.. er is geen asfalt meer, maar een natte, zachte klei bende. Een weghelft is afgezet. We moeten wachten, want eerst is de andere kant aan de beurt. Met een walkie talkie wordt doorgegeven dat wij mogen. Het is langzaam, glibberend en glijdend vooruit.. waarbij Anh en thanh geregeld een voetje in de modder moeten steken. Als we bijna aan de andere kant zijn rijdt er ineens een taxi tegemoet, die niet begrijpt dat hij had moeten wachten. Dat maakt het nog lastiger en vraagt nog meer stuurwerk van de mannen om er langs te rijden. Dan komt de snuggere taxichauffeur erachter en zet hem zonder te kijken in zijn achteruit, duwt daarbij de motor van Anh en Suzan omver die daardoor bijna een hapje modder konden proeven. Dat gebeurt gelukkig niet, want met handen kunnen we ons nog opvangen en zijn het enkel de slippers en benen die modder happen. Anh foetert op de nietsvermoedende taxichauffeur en laat Suzan verder door de modder er uit lopen. Thanx Anh! Als tegenprestatie stopt hij even later bij een willekeurig huis in een dorpje, waar we gelukkig gebruik kunnen maken van de kraan. Daar kan Suzan de handen en benen wassen, maar niet voordat Anh en thanh eerst zichzelf schoon heeft gespoeld. Wederom bedankt Anh ;). Komt vast, omdat Suzan zijn massage gisteravond heeft afgeslagen :).

De dag zit er bijna op en we komen aan in quang ngai, Thanh en Anh hebben blijkbaar haast, want ze rijden stevig door op de hobbelige weg tussen het drukke verkeer. Hard remmen en hard optrekken. Het blijkt ook dat Anh ziek is en hij wil en gaat nog naar huis rijden zo'n vier uur non-stop nog op de motor. Het busstation blijkt verhuisd te zijn, dus we rijden een paar keer heen en weer door dezelfde straat en her en der wordt iemand bevraagd op waar het busstation is. Ze hebben het gevonden. We zijn zowat de enige toeristen hier. De backpacks worden "afgeladen" en het busticket naar dalat wordt gekocht. Dan ineens is het afscheid en voor we het weten zijn de mannen er vandoor. En zo zijn de motorriders na intensieve dagen ineens weer uit ons leven. Dat is wel een heel snel afscheid.. blij dat ze van ons af zijn? Eerlijk gezegd vinden wij dat ook niet heel erg eerlijk gezegd, hoe lief, behulpzaam en vriendelijk ze ook zijn, kost het veel energie en juist op moment dat we totall loss aan tafel zitten, blijft Anh non-stop praten of vragen stellen.. ff rust aan ons hoofd en dat krijgen we nu, want we zitten de komende twee uur nog te wachten op het busstation waar niet veel te beleven is.. heerlijk!