Phong Nha Ke in overstroomversnelling
08 nov. 2016
🇻🇳
vanuit Vietnam
Dinsdag 8 november
We zijn aangekomenom 4:15in phong nha ke.. ons hostel ligt echt op tien meter lopen vd busstop, relaxed vooral op dit tijdstip :). Inchecken en verder slapen maar!
Helaas zijn er twee overstromingen geweest deze week in het dorp, waardoor we nog geen tour door het national park kunnen doen, alle caves zijn gesloten. Dat is balen, hard hopen, duimen en offers
brengen aan de goden in de hoop dat het morgen wel kan! Het dorpje is ook best behoorlijk onder water gelopen! Wat wel kan is de botanische tuin bezoeken. We huren een fiets en beginnen aan de 12
km durende tocht. Het is een mooie tocht langs de rivier, met gekleurde huisjes aan het water omringt met karstgebergte. Kleurrijke kerken en graven met kleine soort van kerktorentjes steken mooi
af tegen het groen vd bergen.
We fietsen langs dorpjes en worden steeds vriendelijk begroet met vriendelijk en lachend zwaaiende, hello roepende kinderen. We fietsen het dorpje uit en fietsen langs grasvelden, struiken en
plekken waar koeien vrij wandelen en grazen of op hun gemakje midden op de weg liggen. Dan kunnen we niet meer verder. De weg staat behoorlijk blank. En het is niet eens te zien hoe diep het water
staat. We gaan onze opties na.. de weg pakken die linksaf gaat naar bestemming onbekend, teruggaan of er dwars doorheen. Voor degene die ons een beetje kennen, weten jullie vast al welke optie dat
wordt.. schoenen uit, broekspijpen opgerold en gaan!! Toevallig komt er net een Vietnamees vrouwtje ook op de fiets aan en we volgen haar door het water heen. De wielen komen op het diepste punt op
driekwart onder water te staan. Het is nog best zwaar fietsen zo. Maar we halen de overkant, zo'n vijftien meter verderop. Yeah! We lachen triomfantelijk naar de Vietnamese, the three musketiers
made iT en voelen ons voor dit moment even sterk verbonden met elkaar. Dat zijn van die momenten waarin je elkaars leven even kruist, even iets deelt samen en weer verder gaat! Goude momenten :).
We zien onderweg een bord van een animal observation center en besluiten af te slaan. De verharde weg houdt op en we komen aan bij een huisje, er slaapt iemand onder een deken in de hangmat en twee
hondjes kijken ons uilig aan. Aan de andere kant is een fence onder stroom geplaatst rondom een stuk natuur. Er passeert een man die met zijn scooter het glibberige kleipaadje naar boven oprijdt en
vriendelijk gedag zegt. Dat was het dan, er wordt nog weinig geobserveerd is onze conclusie en gaan weer terug. Onderweg ontmoeten we nog een nieuwsgierige toerist die ook op het bord afgaat. Hij
vertelt ons dat de botanische tuinen gesloten zijn, hij komt er namelijk net van af. Helaas, maar de route schijnt alsnog wel de moeite waard, dus we vervolgen onze weg.
Aangezien het toch gesloten is kunnen we onderweg wel even stoppen voor een kop koffie in een uitgestorven lokaal tentje aan huis. Dat even, wordt een uur doordat de traditionele koffie voor onze
neus met een mini koffiefilter bovenop het kopje en een druppelsnelheid van 1 druppel per minuut gezet wordt. Het filter mogen we zelf af en toe weer even vullen met gekookt water. De koffie kunnen
we zo ook iets minder sterk maken, dat scheelt.
Via heuvels (vooral bergop) fietsen we tussen de groene bergen. Het stikt hier wederom vd vlinders in vele verschillende soorten en maten. Een komt zelfs bij Jiska op de hand zitten. Het
karstgebergte is begroeid en supergroen. Het wordt wel bijna geheel overwoekerd door een allesoverheersende klimopplant, wat het een groene golvenzee effect geeft. Bij aankomst van de botanische
tuin zien we al wel de waterval. Dan blijkt het park toch open, wat een geluk! Het is wel al drie uur dus we moeten de korte route doen. Wij waren voorbereid op een rustige wandeling met mooie
planten en bomen. Het blijkt echter over smalle bamboobruggetjes, glibberige stenen, rotsen en kleipaden te gaan waarbij het pad soms inhoudt dat je het riviertje moet oversteken. Dat is nog best
diep dus die wandeling naar het meer skippen we, dan maar direct naar de waterval en we nemen de shortcut, een lange trap alleen maar omhoog met gladde treden.. pfff afgetraind zijn we bijna. We
hebben al aapjes en stekelvarkens gezien, nu komen we langs de pauwen. Net als we een welverdiende plas willen doen, komt er een colonne toeristen aan.. he shit. Suzan heeft net op tijd haar broek
omhoog..; ) we hobbelen een beetje met hen mee richting de waterval.
Dit blijkt geen rustig uitzichtpunt te zijn, maar een klim door het water langs touwen en over rotsen. Hadden we zo ons best gedaan om de schoenen droog te houden..
Daarna moeten we redelijk speedy richting ons hotel want het is al bijna donker en we moeten nog zo' n 12 km terug. Gelukkig is het vooral berg af, dus zoeven we in no time langs alle eerder
genoemde punten. Geen moeite gedaan om de schoenen uit te doen bij de overstroming op de weg, we zijn toch al nat. Ruim op tijd komen we weer aan bij ons hotel waar Andy de hotelmanager erg blij is
dat we levend en wel weer terug zijn..die maakte zich namelijk wel veel zorgen over ons..maargoed, Andy kent ons nog niet zo goed..; )
Na een warme douche gaan we een hapje eten bij bamboo café waar ze erg lekkere vegetarische gerechten hebben! Daarna moeten we een biertje drinken bij de easy tigers, want daar zit namelijk
iedereen savonds. Het is er inderdaad erg druk, er is live muziek, een voetbaltafel en de biertjes zijn groot, 633 cl. De voetbaltafel is nogal aftands en we moeten hem eerst vrij maken van
allerlei spullen eromheen. Ook het balreturnsysteem is even ontdekken. Als iedereen dronken op de tafel staat te schreeuwen, waarvan zij denken dat ze melancholisch meezingen, Zoeken wij maar een
karaokebar op. Die zijn hier genoeg. Als we er een binnenstappen lijkt het gesloten, maar links springt er een op en vanonder een dekentje komen nog twee hoofdjes te voorschijn. Het lijkt wel een
gesloten, slapende kapperszaak ipv karaokebar. We vragen schoorvoetend karaoke? Ze zegt ja en laat ons op haar rekenmachine op de telefoon zien hoeveel het kost. 8 euro per uur.. dat is te doen.
We lopen door de kamer, de donkere trap op en komen in een nog donkere kamer. Dan gaat de discobal aan.. de stereo aan en kunnen we v start jeaah.. dancingqueen kom maar op! In het Vietnamees is
het even zoeken naar de Engelse liedjes..maar ach bedreven als we zijn komen we daar ook snel uit :)
Een uur wordt al gauw twee uur.. waarbij de eigenaresse eenmaal even het altaartje in de kamer checken. Wat volgens ons eerder een verdekt excuus is om te kijken of de tent niet afgebroken is
aangezien Suzan al een keer de mooi opgestapelde glazen toren om heeft gegooid en de microfoon heeft laten vallen.. uiteindelijk lijken wij alsnog te laatste te zijn die gaat slapen als we donker,
stille straat weer oplopen.. zelfs de populaire feesttent easy tiger is al in diepe rust...Cause There aint no party like a karaoke party!
Het was natuurlijk net weer een uurtje te laat en een biertje te veel als de wekker onsom 8 uurvertelt dat het is om onze planning te volgen. Iets met een cave was het. Het goede nieuws is dat er
überhaupt een open is!! Dus waard om op te staan! We hebben geen tour geboekt want we denken dat we dit zelf ook best kijken, zelfverzekerd en avontuurlijk als we zijn ;).. we huren een scooter en
met wat handgebaren die de route moeten verduidelijken gaan we op pad. Het gaat voorspoedig! Tot dat we geen borden zien vd Paradise cave. We vragen op een hoek aan een vrouwtje de route.. die
vriendelijk knikt en naar links wijst. Ze zegt niks en we vragen ons sterk af of ze überhaupt Engels praat en ons begrijpt. Maar vertrouwend op onze Vietnamese medemens slaan we linksaf.. na weer
een tijdje rechtdoor getuft te hebben vragen we het nog eens. Iemand die ons vragend blijft kijken maar wel wat gebaard..richting de kant waar we al heen gingen.. hmmm hij lijkt het ook te
snappen.. we hadden er toch al bijna moeten zijn nu en nog geen bord. Misschien dat onze Andy niet zo goed is in links en rechts.. lastig terug dan maar? We draaien om en rijden weer twaalf km
terug totdat we een homestay zien en het vragen. Het blijkt toch dat we goed zaten en onze Vietnamese wegwijzers ons ook helemaal goed begrepen hadden haha. Altijd goed om de terugweg vast geoefend
te hebben. We leren de weg goed kennen zo :)
na anderhalf uur komen we met een lege tank aan bij de grot.. maar de triomf is toch groot als we aankomen en bijna alleen maar touringbussen zien en grote of kleine groepen mensen passeren lopend
achter een stokje met een vlaggetje eraan. Die triomf is echter v korte duur als blijkt dat we nog even moeten lopen.. we hadden ook een buggy kunnen nemen, maar ja stoer en eigenwijs als we zijn
doen we dat natuurlijk niet he das voor bejaiden en da sijn we nie huh. Al voelt het na 100 mtr wel zo, helemaal na het zien vd enorme klim die we nog al slalommend nog moeten doen naar boven. De
bovenbenen en de kuiten protesteren hevig. Ze zijn te vaak gebruikt deze vakantie en dienen een verzoek in voor een strandvakantie.
Met bloed, zweet en tranen bereiken we dan eindelijk de top en de entree vd grot, die we een half uur geleden al hadden verwacht toen we onder de poort met daarop paradise cave doorreden. Het was
het allemaal meer dan waard. Want hoeveel grotten we bij elkaar al wel niet hebben gezien, niet een daarvan is zo groots, zo imposant, zo indrukwekkend en zo mooi als deze. Met de grootste en
langste mietjes en tietjes! Met ruimtes van zeker wel 30 meter hoog (of wel meer, hadden ons meetlatje net niet bij ons) en van wel twintig meter breed. Een stalagmiet van 15 meter hoog en 8 meter
breed.
De rustige tocht wordt een beetje verstoord door een groep luid met kwetterende, kakelende Vietnamese goed geklede dames achtervolgd met een Vietnamese fotograaf met bouwlamp die ons meerdere malen
verblind op onze weg. Desalniettemin blijft het op elke hoek weer adembenemend mooi. Op de terugweg sluiten we een deal met onze vermoeide benen dat we alleen nog maar naar beneden gaan en niet
meer naar boven, niet wetende dat we deze afspraak niet waar kunnen maken aangezien we anders in de grot moeten blijven steken.
Aangezien we de terugweg al kennen, zijn we zo thuis.. na nog ff een half litertje gescoord te hebben bij een locale petrolboer.. als twee ijsklontjes komen we weer terug in het dorp.. we lunchen
weer bij de bamboo.. na een kwartier voelen we onze ledematen weer. Die hebben we hard nodig om onze tas weer te dragen de bushalte maar liefst vier meter verderop. Daar komt de locale bus of niet,
het is altijd weer een gok. We wachten op de bus van vier en half zes vertrekken we op weg naar dong hoi, vanwaar we de trein pakken. In de bus zijn wij de enige toerist en moeten onze tassen ook
een ticket kopen. In de bus raakt het al snel propvol.. het is ook de laatste die gaat vandaag dus better be sure to catch iT! In de bus hebben we de grootste lol om de tientallen keren dat dè
iPhone ringtone non-stop afgaat en de waarschuwingshoorn vd bus die langzaam in geluid afsterft (toedelululululu) De geluiden doen we al snel na en maken er een mix van waarbij de een de iPhone
nadoet en de claxon vd bus en de ander erover heen zingt: i just called to say i love you, i just call to say How much i care... gelukkig kan onze buurman er wel om lachen!
Onze beste Andy had ons een briefje meegegeven voor de chauffeur in het Vietnamees om ons zover mogelijk bij het treinstation Af te zetten. Maar ja alsnog is dat gewoon een straat waar de bus
stopt.. moeten we dan links, rechts, oversteken en rechtdoor? Bij een schoenenwinkel aan de overkant gooit jiska haar hele oeuvre aan gebarentaal er uit en maakt rollende rolstoelbewegingen met
bijbehorende opwaartse leetowers moves, compleet met geluid. Helaas ze kijken alleen nog meer verontrustender. Suzan weet station in het Vietnamees aan te duiden et voila jut en jul zijn weer op
pad.
We checken het pad nog een keer omdat de weg zich splitst maar dan zien we een spoor! En natuurlijk komen wij via de zij ingang het perron opgewandeld (een duister en donker paadje) een paar
mechanicals verbaasd achterlatend. En wat een timing! We kunnen nog net wat proviand inslaan voordat we over twintig minuten gaan.. echter zijn we weer twee ijsklontjes in de koude wind nadat de
trein 45 min later pas aankomt. In de trein staat er Vietnamese klucht op de railtv.. drie uur zal de reis naar hue zijn.
Reacties
Reacties
14 nov. 2016, 11:45
Jongens wat een avonturen. Altijd weer .met veel plezier gelezen. Geniet ze !!
{{ reactie.post_date.date | formatDate('DD MMM YYYY HH:mm') }}
Reageer
Laat een reactie achter!
De volgende fout is opgetreden
- {{ error }}
Je reactie is opgeslagen!