Vrijdag 4 november

Vervolg sleeperbusreis van Cat Ba naar Sapa

Elke twee en half uur is er een stop, fijn natuurljk als je nodig naar de wc moet, maar minder fijn omdat daarbij de futuristische neonverlichting ook aangaat. Tot twaalf wordt er nog een film op hoog volume afgedraaid, waarvan de box boven ons hoofd zit. Het geluid van ongeveer 1 vrouw die blijkbaar alle stemmen in het Vietnamees synchroniseert weten we nog te ondervangen met onze eigen muziek. Het is zo fijn om zo comfortabel liggend en al muziek luisterend naar buiten te kijken naar de voorbijrazende gebouwen, bijna allen bekleedt met felgekleurd neon-reclame. Om twaalf uur is het dan echt donker en stil, muziek uit en gauw proberen wat te slapen, om zes uur zullen we namelijk aankomen in sapa.

Deze luxe droom wordt echter wreed verstoord, als we om half drie nietsvermoedend wakker gemaakt worden. Sapa wordt er gevraagd? Eh ja, we moeten allemaal uit de bus, ons totaal genestelde plekje achterlatend. We worden in een minivan overgezet, met gewone stoelen. Wij zitten achterin en het blijkt al snel dat er iemand sterk naar knoflook ruikende worst mee naar sapa neemt.. de rest van de nacht brengen we rechtop door in een misselijkmakende, kronkelend rijdende salamiworst. Onderweg stoppen we nog een paar keer om mensen op te pikken, telefoons rinkelen geregeld en een kind speelt een spel op de mobiel, met repeterende geluiden hard aan. Er worden nog meer mensen opgepikt en ineens krijgen we madagascariaanse herbelevingen: een vijfde wordt toegevoegd op onze vierpersoonsachterbank, dat betekent weer gesandwichte slaapbillen. Ach ja, dan is er tenminste nog iets wat wel slaapt. De locals maken zich niet druk, dus wij ook maar niet. Gelukkig hoeven we nog maar drie uur als inmiddels zelf naar knoflook ruikende sardientjes in een blik hobbelend de vermoeidheid te trotseren.

Nog geen uur later stoppen we en lijkt de ongeschreven regel te zijn dat er twee mensen per tien minuten uit mogen stappen. Ondertussen worden de sardientjes uitvoerig bekeken en gekeurd door nieuwsgierige hmongvrouwen, met roze geruite doeken op hun hoofd geknoopt, grote ronde zilveren oorbellen en zwarte klederdracht met kleurrijke stiksels. Ongegeneerd kijken ze op een rijtje naar binnen, druk pratend, wijzend en zoekend. Het is half vijf, zijn we nu al in sapa? Maakt iedereen deze zelfde rit mee?

Ja, we zijn er echt en moeten eruit. Daar staan we dan, op een zwerver na (die twee meter naast ons op de koude grond ligt te slapen) is het uitgestorven. We bellen mama Vu van onze homestay, die gelukkig opneemt en zegt ons te komen halen. Even wachten dus. We verwisselen onze slippers voor sokken en sneakers en trekken een dik vest aan, want het is hier behoorlijk koud. Sapa is dan ook het koudste stadje van Vietnam.

Na ongeveer een half uur komt mama vu achterop een scooter naar ons toe. Ze loopt lachend op ons af en stelt zich voor, ze draagt mooie traditionele kleding. Ze vraagt of hier willen ontbijten en dan hiken of thuis ontbijten en dan hiken.. ehhh slapen kan dat ook? Dat kan, we gaan naar haar huis. We wachten totdat ze nog 2 andere scooters heeft geregeld, waar haal je die in vredesnaam om 5 uur sochtends vandaan?? Het is gelukt en daar gaan we.. we dachten we zijn er zo, maar de tocht, de bergen in, over rotsen, stenen, waterstroompjes met kuilen duurt wel een half uur. Het is een uitdaging. Het is koud en de scooter is soms net een rodeostier die we moeten bedwingen. Het wordt al een klein beetje licht. gelukkig nog niet te veel, want anders hadden we gezien hoe rakelings we soms langs een enorme afgrond gaan. De chauffeurs zijn gelukkig wel ervaren en rijden beheerst en rustig.. na een half uur zijn we er.. Ehm waar dan precies we zien niks dan berg, weg en struiken. Ah, we moeten via een klein kleipaadje naar beneden. Met rugzak en zonder lenzen, is dit nog een hele uitdaging. Mama vu staat er op de rugzak te dragen. Dit weigeren we vriendelijk. Ze blijft aandringen en loopt vervolgens met onze beide rugzakken potig naar beneden op haar slippers. We komen bij haar huis, een houten schuur met een veranda en een waanzinnig uitzicht! Binnen staat een vervallen kast. Verder niets. Het is inmiddels zes uur. We gaan direct slapen, achter een doek staat een bed.. het is koud dus met alle kleding die we aanhebben, stappen we er in onder een fleecedekentje en slapen nog tot elf uur.

Mama vu verwelkomt ons erg gastvrij als we uit bed komen met een kopje verse lemon thee. We mogen zelf suiker toevoegen, maar daar bedanken wij tot haar grote verbazing voor. daarna krijgen we nog een kopje verse gemberthee en ontbijt. Pancakes met banana en honey. De wc die vanmorgen nog niet klaar was, is inmiddels klaar! We kunnen zelfs warm douchen, wauw wat luxe. Al was Jiska een beetje bang dat het cement los zou laten, zo vers was het nog. De kinderen komen al gauw nieuwsgierig kijken, drie kleinkinderen van mama vu. Een meisje van 3 en half: Susu, een meisje van 6: Mimi en een meisje van 7: Suasua. Rondom het huis lopen kippen met kuikentjes, kleine zwarte zwijntjes, honden, een puppy en een groot zwart zwijn in een hok.. beneden in het dal lopen nog wat buffels. De hmongtribe leeft praktisch geheel zelfvoorzienend. Ze verbouwen hun eigen rijst en groenten, houden hun eigen vee. Kleding maken ze zelf. Van o.a. hennepbladeren weven ze stof, dit maken ze zwart met de indigoplant. Dat wordt eerst groen, dan blauw dan zwart, maar voordat het echt zwart is, wordt de stof gedurende 8 maanden elke dag in een verfbad gestopt. Mama vu had eerst een winkeltje in sapa, maar dat is nu gesloten, omdat ze nu homestay en hiking doet.

Na het ontbijt en een douche, gaan we met mama Vu op pad. We gaan een wandeling maken naar de waterval. Via kleine paadje slingeren we de berg af. Middels een krakkemikkig, smal, beweeglijk, ijzeren bruggetje steken we de rivier over. Onderweg benoemt mama Vu de planten die we tegenkomen en speelt ze een aardig deuntje op een blaadje van een plant. Bij de waterval komen we een bekende van cat ba island tegen, onze happy face Canadees. Ook komen we daar Pang Vang tegen, de dochter van mama Vu. De waterval stelt niet veel voor, maar de gedachte is leuk ;) de wandeling is sowieso wel leuk tussen al huisjes van de black hmong tribe en helemaal als Jiska een slang spot op de weg. Waar mama vu angstvallig voor achteruit deinst, volgen wij hem op de voet. Klein als ie is heeft ie ons haarfijn in de smiezen en probeert te verstoppen in het gras. Alsof wij dat niet zouden zien ;).

Rond een uur of half vijf zijn we weer "thuis". De kinderen zijn terug uit school en vermaken ons met een spelletje met stenen. Om half zes is dinner served en krijgen we de beste springrolls tot nu toe, pompoensoep, pompoen en rijst. Superlekker. Hadden we al iets over ons uitzicht verteld? Voor het geval we nog niet uitvoerig genoeg zijn ;) ons uitzicht is echt fantastisch! Na het eten is het spontaan girlsnight. De nagels worden gelakt, inclusief de kleine meid die meteen helemaal onder zit, en het is een grote verkleedpartij. Binnen no time zijn we niet van echte black hmongs te onderscheiden. Hilariteit alom en vele dollars lichter gaan we voldaan op de hooizolder liggen. Zelfs het matras is van stro gemaakt en voelt als een plank, we zijn echter zo moe dat we het niet eens echt voelen en rond negen uur in slaap vallen.

Zaterdag 5 november

Sochtends horen we de familie al vroeg in de veren, de dieren zijn al vroeg wakker en we ruiken de geur van verbrand hout. Wat betekent dat er al druk gekookt wordt, dat gaat namelijk op een houtvuurtje zonder schoorsteen waardoor het lijkt alsof de schuur in brandt staat of dat we binnen aan het bbqen zijn. Afijn, wat maakt het uit wij draaien ons nog even om op de comfortabele plank met een plankhoes van hello kitty.

Om acht uur gaat dan voor ons ook de wekker en herhaalt zich het ritueel: lemontea, gingertea en pancakes. Echter is er nu geen keuze of we wel of geen suiker willen, dat heeft ze er al voor ons in gedaan. Want thee zonder suiker, dat kan echt niet! rare wezens die Nederlanders!

We gaan rond tien uur op pad, gewapend met een fles water, de rest van de pannenkoeken en 3000 bananen. Op weg op onze hike. Het is direct bergop en dus behoorlijk klimmen. Mama vu klimt met haar 49 jaar, als een jonge berggeit op haar slippers kittig de berg op met ons als twee strompelende, hijgende bejaarden in haar kielzog. Tjongejonge waarom doen we dit ook alweer? Klagen doen we niet, na het zien van jonge kinderen die deze tocht dagelijks doen om hout te sprokkelen boven op de berg of planten te verzamelen wat ze in mega zware manden weer helemaal naar beneden sjouwen. Na twee uur zijn we boven. Onderweg zien we de mooiste vergezichten. We hebben ontzettend veel geluk, want het is schitterend mooi weer. Twee dagen geleden was het zo mistig dat onze voorgangers niks konden zien. Bij ons is er geen wolkje aan de lucht en hebben we fantastisch mooi uitzicht over de bergen en het dal. Boven op de berg is ook nog een dorpje met zelfs een schooltje. We stoppen om te picknicken en eten de resterende pannenkoeken en bananen op. Waarbij mama vu steeds maar aandringt eat more, eat more. Beleefd doen we ons best, terwijl die verrekte pancakes en bananen onze neus uitkomen.

Daarna gaan we via de andere kant van de berg naar beneden.

Dit gebied staat bekend om zijn rijstvelden, alleen is het nu het seizoen niet voor rijst. Dit maakt het allemaal iets minder groen, maar niet minder mooi. Geconditioneerd als mama vu is, stopt ze bij iedere steen met uitzicht. Ze heeft duidelijk een routine in haar trekking. We komen langs het red dzao tribe village waarbij we steeds denken dat het kerst is vanwege de rood witte puntmutsjes die de dames dragen. Dan zijn er een aantal waakzame blaffende honden op de weg. Mama vu pakt een steen en met ksst geluiden en werpbewegingen dringt ze de honden terug. Ze geeft Jiska een stok met de opdracht deze in geval van nood te gebruiken. Het lukt om er zonder kleerscheuren voorbij te gaan. We komen langs een plek waar ongeveer 12 dames op een rijtje rustig langs de weg zitten, vriendelijk knikkend naar ons wat wij uiteraard beantwoorden met hetzelfde vriendelijke knikje, niet wetend dat dit echter opening biedt tot een weergaloze aanval. Zo snel als een jager zijn pistool pakt als hij een hert ziet, zo snel staan we omsingeld door deze vrouwen met hun koopwaar (tassen, kussenslopen, belletjes etc) sneller dan het licht prijzen ze de koopwaar aan en ook al zeg je nee, ze gaan gewoon verder met hetzelfde verhaal. Al snel worden we opgeslokt door deze alles vernietigende zwerm van allesetende parasieten met lieflijke kerstmutsjes die nog wel zo onschuldig oogden. Dankzij onze persoons veiligheid technieken (meebewegen met de zwerm) weten we het er heelhuids af te brengen en heeft Suzan zelfs nog een tasje gescoord! Rock on...

We lopen verder, de mist trekt weer op en we zijn de gelukkigen van mooie uitzichten over de "oude" rijstvelden. In het dorpje wil mama vu ons nog een lunch aansmeren, wij dachten dat we dat al hadden gedaan met de pancakes en bedanken wederom vriendelijk, omdat we ook geen honger hebben. We lopen nog een 3 km naar huis. Onderweg komen we langs de indigoplantage. Mama vu geeft ons bladeren om te laten zien. Hiermee moeten we in onze handen wrijven en al gauw worden die groen en ziet Jiska eruit als de hulk. Pas later horen we dat dit dagen blijft zitten! het is vier uur als we aankomen na dus zo'n zes uur lopen. Mamavu duikt de keuken direct in en we krijgen ondanks herhaaldelijk nee toch een lunch.. gebakken rijst met kool. De kinderen zijn er ook weer en ze tellen in het Engels de bloemen van Jiska's tattoo en we spelen het steentjesspel. We nemen ook een douche na de hike die ook drie km korter had mogen duren. We gaan springtouwen met de kinderen, daarbij uiteraard tellend in het Vietnamees, totdat we geroepen worden om zelf springrolls te maken! Yeahh! Wij zijn nu in bezit van mama vu's springrolls recept and we gonna spread the word!! Halleluja!! Daarmee is meteen het diner geserveerd met onze eigen gemaakte loempia's tezamen met bamboo en tofu. Om 20:00 is het hier bijna bedtijd dus tijd voor tandenpoetsen en onze stroplank!

Zondag 6 november

Om zes uur gaat de wekker, das best vroeg. Zelfs als je om acht uur naar bed gaat op een zaterdagavond. Mama vu is al veel eerder op om voor ons fried Rice te maken, die we ook stipt om half zeven krijgen. Again fried Rice met kool en niet zon beetje ook. Hoe erg je je best ook doet, mAma vu zegt you eat so little!

Het is tijd om gedag te zeggen.. na wat fb gegevens uitgewisseld te hebben en Suzan haar mascotteschaap vAnuit Thailand heeft gedoneerd aan Susu, gaan we weer de rodeotocht aan naar sapa. Het lijkt op een nederlandse maandagochtend want het is mistig, koud, winderig en spitsuur. Het dorpje sapa heeft iets weg van een skidorp, maar dan zonder sneeuw. We lopen met mama vu naar de taxi plaats, waar net een mountainbikecontest blijkt te zijn.

De taxi brengt ons naar bac Ha, waar de kleurrijkste en grootste markt van Vietnam is. De omgeving is groen en bergachtig, maar wij maken er weinig van mee. omdat we al snel in slaap dommelen. Totdat we wakker worden, omdat we moeten plassen. Tijdens het toiletbezoek belandt je met je hoofd in een spinnenweb, zo vaak wordt die wc blijkbaar gebruikt.

Op de markt in bac Ha zijn veel vrouwen van de flower hmong tribe, anders en kleurrijker gekleed dan de black hmong. Hier verkopen ze heel veel zelfgebrouwen happy water ;) (staat deze streek om bekend), groente en fruit, maar ook kleurrijke doeken, kleding, schaaltjes en tassen. Als we verder lopen komen we op het gedeelte wAar ze hun vee verhandelen. We kijken maar even de andere kant op, maar dat voorkomt niet dat we nog net zien hoe kleine zwijntjes als aardappelen in een zak gestopt worden en kippen als een bos takken op de kop hangen. Om over de bijbehorende hartverscheurende geluiden maar te zwijgen.

Daarna, hoe raad je het zo, is het volgens mama vu tijd voor de lunch..again food. En volgens mama vu is het tijd voor soep, oke altijd lekker. Jullie raden al wel wie hier de broek aan heeft ;) tja en naar moeders moet je maar luisteren he ;) Mama vu slurpt het binnen no time naar binnen, ongelooflijk hoe die kan eten. We verlaten de markt en gaan op weg naar het bergdorpje van de flower hmong. Daar koopt mama vu een zakje vol rood fruit, het lijkt op een soort appeltomaat, van een toevallige voorbijganger. Jiska bedankt, maar Suzan wil het wel even proberen. Ondanks de beestjes die er over heen lopen, smaakt het goed! Het is hetzelfde als een gele vrucht die Suzan al kent (ook in Nederland verkrijgbaar, maar weet de naam niet meer), alleen is deze hartstikke rood.

De flower hmong hebben een iets andere bouwstijl dan de black hmong, namelijk een stenen muur ipv hout.

Als laatste bezoeken we nog naar een paleis, gebouwd in 1921 door de Fransen om de chief van de flower hmong tevreden te houden. gebouwd in een verrassende soort van orientaalse barokstijl. Wij vinden het vervallen eruit zien, ondanks de restauratie in 2015.

De taxi brengt ons naar een ander plaatsje lao cai, waar we een treinticket weten te bemachtigen voor de nachttrein vanavond. We nemen afscheid van mama vu, waar we toch drie dagen intensief mee opgetrokken hebben en een mooie kijk in haar keuken (letterlijk en figuurlijk) mochten hebben. Met deze super ervaring rijker, zoeken we het dichtstbijzijnde restaurant op en ploffen neer voor de rest vd dag. Super maar ook vermoeiende ervaring, wij zetten geen stap meer hihi. Het is half drie en de trein gaat om half negen. Eerst koffie, maar aan die Vietnamese koffie kunnen we helaas nog steeds niet wennen, blegh! we doen etc een aard mee, gelukkig hebben ze ook nog ander drinken om de komende zes uur mee door te brengen..