Oeps de helft van het verhaal ontbrak, bij deze alsnog voor onze trouwe lezer :)!

Na een reis vol te hard gedraaide Franse chansons, waar we in ieder geval monsieur canibale in herkennen, proberen we aan de chauffeur uit te leggen waar we naar toe willen. "Anja" roepen we steeds, maar dat levert alleen maar moeilijke gezichten op. Ook onze Chinese medereizigers doen mee aan de discussie. uiteindelijk blijkt dat Anja uitgesproken wordt als Anza...aha.

We worden afgezet in het park waar het inmiddels bijna donker is. Het lijkt gesloten, maar we worden enthousiast opgewacht door 3 personen die heel blij lijken te zijn met onze komst. We gooien onze tassen in onze duurste kamer ooit (15 euro) en gaan een rondje lopen. Het is hier erg mooi. We worden omringd door bergen (3 gezusters) en rijstvelden. Als de zon onder is, gaan we naar het restaurant, waar onze 3 verwelkomers al klaar staan voor ons. We zijn de enige gasten. Helaas moeten we zoals zo vaak weer kiezen voor de'weg-ermee-legumes-sautes;.

Aan de bar zit Sam bier te drinken. Hij blijkt gids in het park en is zowaar in Nederland geweest, waardoor hij af en toe iets Nederlands roept en erg geïnteresseerd is in onze cultuurverschillen. Wat hem het meeste opviel was de haast in Nederland, we hebben/ nemen in Nederlandniet eens detijd om gedag te zeggen. Alles is gehaast en snel en dat is natuurlijk heel anders in Madagascar. Sam heeft de gekke gewoonte om het bierdopje van elke fles die hij opent in zijn glas te doen, zo weet hij precies hoeveel hij al gedronken heeft. We drinkener ook maar een en Jiska moet medicinale rum drinken getrokken van iets wat we niet kunnen thuisbrengen. We kunnen dit het beste omschrijven als een ienieminie augurk met een kaneelsmaak. Nomnomnom...We spreken af met Sam om morgen een toer door het park te maken. Nu is het tijd om te gaan slapen.

Bij terugkomst op onze kamer blijkt deze ingenomen te zijn door een bende wilde kakkerlakken, die zich in eerste instantie verdekt hadden opgesteld. De eerste ontdekt Jiska op de wc. Ok die kunnen we hebben... Maar dan pakt Suzanne haar tas, waar er 3 vliegensvlug vanaf schieten. Ook bij Jiska zitten ze samengeschoold op de tas, waarbij de opperkakkerlak roept: " verspreiden! Een voor allen, allen voor deze kamer!" Tenminste dat denken we dan...

Goed, nog even niet naar bed dus. Suzanne vangt iedere kakkerlak persoonlijk in een hoedje, die dan netjes buiten de deur worden gezet. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Ze zijn zo ontzettend snel en gehaaid, waardoor ze net zo hard weer uit de hoed rennen of vallen of richting je arm lopen, wat weer de nodige hilariteit oplevert.Daarnaast komen we erachter dat ze net zo hard onder de gleuf van de deur terug kunnen komen, die wordt dus al snel gebarricadeerd met een backbackcover om terugval te voorkomen.

Anyways, na een uur is de strijd gestreden en denken we ze allemaal buiten gezet te hebben. De opperkakkerlak zien we nog net met een wit vlaggetje en een koffertje de hoek om gaan. Het bed draaien we nog helemaalbinnenste buitenom een eventuele verstekelingte slim af te zijnen de klamboe wordt strak gespannen. Zo.. welterusten.

Na een verder rustige nacht, gaan we met Sam en zijn spotter het park in. Al snel zien we ringstaartmaki's zitten en spot Jiska een kameleon. Sam voert hem net gevangen krekels zodat we mooi kunnen zien hoe de kameleon deze verorbert met zijn gigalange tong. de spotter doet ook zijn werk, want we zien de kleinste kameleons ter wereld, superschattig. Het is ongelooflijk dat de spotter zo iets kleins en gecamoufleerd überhaupt kan zien. Ze zijn ongeveer 3 cm met verdord bladmotief. Ook is er eentje zwanger...

Het park is dichtbegroeid met veel rotsen, waardoor we ook veel moeten klimmen over ongeprepareerde stukken. Via een steile rots komen we zigzaggend aan op de top van een rots waar we een prachtig mooi uitzicht op de omgeving hebben. Helaas worden we hier continu belaagd door gekke lichtgele plakkerige kevers die niet meer loslaten. Je moest ze echt uit je haren trekken. Op de rots doen we een fotosessie met sam, die vooral overal zelf op wil staan en graag poseert. Jiska hoort een sissend geluid uit de rots komen, waarna Sam en de spotter zeer lang hun best doen om deze dieren uit hun rotsspleet te purren, prikken en porren. we zien ze nog liggen op hun buik met een stokje in de hand, denkend aan die megagoeie fooi die eraan zit te komen. Na verscheidene pogingen lukt dit uiteindelijk en blijken het ordinaire kakkerlakken te zijn...sissende kakkerlakken heten ze ook, blijkt later...

Bij terugkomst bezoeken we de krokodillen die bij de huisjes rondhangen. We lunchen en wachten op Sam die heeft gezegd na een half uur klaar te zijn en dan met ons meegaat naar Ambalavao waar we de volgende taxibrousse moeten nemen. We hadden kunnen weten dat dit dus anderhalf uur betekent in het Malagassi...We wachten op de taxi, waar de mannen hangen cq hun tijd verdrijven / te niksen, met elkaar kletsen. Omdat het allemaal erg lang duurt eer de taxi naar Ambalavao vol is, huren we heel decadent de hele taxi om dit proces wat te versnellen. Onderweg besluit Sam heel spontaan met ons mee te gaan naar fianarantsou. Het dorpje Ambalavao is een typisch dorpje, relatief rijk met stenen huizen en meerdere verdiepingen. Alles doet zeer Frans aan. We moeten langs de apotheek, die we alleen wellicht niet gevonden hadden, zo klein en onduidelijk is het. Het lijkt meer op een loket, er wordt verkocht aan de voordeur, Met de goeie shit op zak ;) nemen we een gemotoriseerde pouspous naar het taxibrousse station. Sam regelt alvast onze kaartjes en wij doden de tijd met eten kopen, eten omgooien (Suzan stoot een dienblad vol cake van een randje, wat belandt in een stukje tuin. De verkoper raapt ze op, rangschikt ze weer mooi en biedt ze zelf een half uur aan suzan weer aan, die vervolgens vriendelijk bedankt) en babyfoot spelen. Wederom is ons spel reden voor het halve dorp om alles neer te leggen en te komen kijken. Onder luid gejuich spelen we een aantal potjes voordat de taxibrousse vertrekt. We komen er achter dat hier de taxibrousse beter georganiseerd blijkt dan we dachten. Eerst roepen ze de achterste rij op om plaats te nemen om zo naar voren te werken. Sam koopt een extra stoel voor ons, zodat we normaal kunnen zitten. Wat een luxe! ( lees: iets minder ellende) onderweg belt Sam zijn neef om ons op te pikken en alvast het een en ander te regelen voor onze treinreis.

Aangekomen in fianarantsou, is Vincent de neef inderdaad van de partij. We lopen meteen naar ons hotel, wat sam ook heeft geregeld, gooien de tassen af en zetten koers naar het station. Helaas is het gesloten, we proberen nog wel naar binnen te komen en spreken ook iemand, maar hij kan niks regelen. Wel zien we het oude station met apparatuur uit de jaren 30. Vincent kent nog iemand die bij het spoor werkt, dus gaan we daarheen. We komen uit bij een piepklein huisje, waar een wat oudere vrouw woont. Het is een ruimte, de kamer staat vol met antieke, kitserige meubels en overal wat prullaria zoals porseleinen beeldjes. Lichtbruine houten kasten, met geslepen glasraampjes. Schilderijen van Maria of Jezus aan de muur en er hangen over de gehele breedte van de ruimte gordijnen om het slaapgedeelte te scheiden Van het woongedeelte. Het eten staat nog op de salontafel. Er staat een grote beker, die sam pakt en een slok uit neemt. De vrouw vertelt dat er iets kapot is aan het spoor, haar man is opgeroepen dit te repareren. Ze verwacht dat dit morgen wel is opgelost, zodat we toch de trein kunnen nemen. Kaartjes kan ze niet regelen, dus er zit niks anders op dan morgen om 7 uur op het station te zijn. Wat een bijzondere ervaring om zo'n locale woning te mogen zien van binnen.

we gaan eerst douchen voordat de mannen ons meenemen naar een restaurant en daarna de karaokebar. We zijn doodmoe, maar we kunnen niet eerder weg voordat er gezongen is. Natuurlijk. Eerst zijn Vincent en Sam aan de beurt, maar daarna is het tijd voor Suzanne om met Sam te gaan zingen. Adèle nog wel...gelukkig zingt de gehele bar mee ;)!

Dan is het echt tijd om te gaan slapen. Vincent gaat voor ons treinkaartjes regelen en maakt ons op tijd wakker, als dat maar goed gaat...