Als we dichter bij het busstation aankomen, worden we steeds meer belaagd met mee rennende mannen die al vragen waar we heen gaan. Gelukkig fietst onze fietser ook gewoon door. We stappen af en we zien elkaar niet meer, omdat er een muur aan "graag willen verkopen, kom bij mij in de bus, ik vraag wel 3x zoveel" busjesmannen om ieder van ons staat. We weten elkaars blik weer te vinden en lopen stug door, met stevige tred. De mannen lopen mee, enkele haken af. Bij ticketoffice kopen we een ticket naar Isalo. Onze tassen worden weer bovenop het dak geslingerd en vakkundig vastgebonden. Via het raam als opstapje klimmen ze behendig naar boven. Het is 9:15 in de ochtend. Er lopen weer allerlei mensen tussen de bussen rond met manden vol koopwaar. Stokbroden, cake, chips etc. Ze stoppen bij je raam, tikken je zelfs aan op de armals je het geroep negeert en niet omkijkt. Maar met een vriendelijk no merci, lopen ze weer verder. Eenontbijtje scorenis geen gek idee. Echter de mensen met hun manden, vragen drie of vier keer zoveel dan in de shop.De shop bevindt zich ook gewoon op het busstation en daar kopen weons dagelijks medicijn en ontbijt: chips en cola en stokbrood met wederom le vache qi rit.

We zittenop de achterste rij. We kijken elkaar aan,we horen hettoch goed... Kuikentjes!En niet een maar wel een heel aantal horen we zacht tokken. We kijken achter onze stoel en kunnen net een rieten mand zien die daar staat, dichtgebonden aan de bovenkant met touw. Wat zielig, met zijn allen in een rieten mandje, achterin de bloedhete bus.

Anderhalf uur latervertrekken we. Er zijn 16 zitplaatsen a 30 cm breed, daar pas je al net op. We vertrekken met 22 mensen. Op de achterste rijkomt er nog een bij. Wat wederom inschikken betekent en afgeknelde ledematen.Jiska zit daardoor op twee halve stoelen en Suzan zit vastgeplakt tegenhet raam. We gaan in ieder geval en hopen maar dat er gauw mensenuitstappen. Al gauw horen we het gejammer van moederkip, die is er ook nog! Een hartverscheurend kippengehuil waarvan je niet wist dat ze het geluid konden maken gaat ons door merg en been als we hobbelend op weg zijn. In de bochten druk je elkaar helemaal klem, waarbij degene die half bij Jiska op schoot zit, steeds maar vriendelijk glimlacht. Maar door de weinige bewegingsruimte is het voordeel dat je geen kant op kan en rustig kan blijven zitten. Nou ja rustig, in een bocht waar we met zijn allen naar links verschuiven, wordt door de druk het raam uit zijn sponning gedrukt. Het raam waar Suzan tegenaan geplakt zat.We kunnen hem nog wat terug zetten, maar het anderhalve meter lange raam is toch aan 1 kant losgeschoten, aan de andere kant voorin de bus zit het nog wel vast. Achterin de bus zit je ook wat hoger, waardoor je onderhand ter hoogte van het raam zit en als je dus nu niet oppast, buiten het raam zit. En zokomthet dat Suzan de rest van de tocht het raam krampachtig vasthoudt om erger te voorkomen. Bij iedere heuvel of bocht zie jehet raam weer losschieten. Het is niet heel ongewoon, want het raam aan de andere kant zit er al niet eens meer in en is al vervangen door eendun plastic laagje.

Eindelijk na 2 uur stappen er dan heel wat mensen uit, wat nog snel is voor Malagassy begrippen, Wat een verademing, weer een gehele smalle zitting tot je beschikking. Al duurt het nog uren voordat Jiska weer gevoel terug heeft in haar benen. Na anderhalf uur zijn we er dan bijna, maar de bus stopt nog even. Daar zien we de eerste lychees verkocht worden, yeaach het lychee seizoen is geopend! En Suzan koopt meteen wat takken vol. na 10 minuten geeft iemand aan dat onze tas er af moet. We geven aan dat we er nog niet zijn. Uiteindelijk denken we te begrijpen dat de bus niet meer verder gaat. Iedereen stapt ook uit. Maar wat nu dan? Want er is geen andere bus. We moeten er toch echt uit, waar is onze chauffeur ook eigenlijk. Uiteindelijk vinden we hem achterin bij de bus, bezig met het raam. Tja zo hebben we het al 2 uur overleefd, maar nu gaan ze toch eerst het raam maken en moeten wij maar een andere bus vinden. Er komt een andere bus, maardie moet natuurlijk eerst weer lossen om vervolgens te laden. Manden vol mango's kippen en krekels (levend) komen ervanaf. Tafels, stoelen en onze tassen gaan er weer op. Na een uur wachten gaan we dan eindelijk weer op weg.En om 17:00bereiken we dan eindelijk onze bestemming Isalo, gelukkig zijn wepas vanaf 9:00 onderwegover een afstand van 200 km.

De route was wel schitterend mooi met zijn lang uitgestrekte kale, gelige vlakten met grote kale rotsbergen in allerlei kleuren (oranje, geel groen) Enige wat je ziet is natuur en de lange weg die voorons uit kronkelt als een slang. Onderweg komen we nauwelijks ander verkeer tegen. Het geeft een beetje een Jurassic park gevoel,alleenzijn de dino's net te goed verborgen.

In het dorpje komen we na even lopen aan bij ons hostel aan de rand van het dorp..enwat voor een. Kleine ronde lemen, oranje hutjes met rieten dak, ook wel termietenheuvels genoemd, steken af tegen een groen, bergachtig uitzicht. Wat een rust, wat een uitzicht en wat een schattige, typisch Afrikaanse hutjes. Even bijkomen op het terras met een vers mangosapje op de ligstoelen uitkijkend op het dal en de bergen.Er hangen wat gidsen rond het hostel en we bespreken de dag van morgen, die al vroeg zal beginnen. Ook het eten is een verademing hier. Een keer wat andere dingen op de kaart en ook nog vegetarisch.

Als de avond valt, begint het zowaar te regenen! Ons eerste regenbuitje in Madagascar vertelt ons dat we iets dichterbij het rainforest klimaat komen, maar ook dat het regenseizoen bijna nadert. Gelukkig duurt het niet lang.

Om 6 uur gaat de wekker en om 7 uur worden we opgehaald voor onze tour door het nationale park Isalo. We kunnen nu de rotsen van dichtbij bekijken, het zijn zandrotsen in grillige vormenen de kleuren lijken van dichtbij nog feller en mooier. De gids legt wat uit oevr de stam die hier vertoeft. Ze maken graven in de holen van de rotsen. Soms voor gevaar van eigen leven. Hun gewoonte is om eerst een tijdelijk graf te maken en dan de botten in een kleiner kistje te stoppen en te begraven op een permanente plek. Die plek kan soms hoog en moeilijk te bereiken zijn. Om dit te kunnen nemen ze even een slok rum om genoeg lef te hebben de rots op de klimmen, niet teveel natuurlijk..;)

Ze hebben hier een typische boomsoort. Die komt ook alleen in Madagascar voor. Het heeft een weerbarstige stam, wat lijkt op een krokodillenhuid, die bestand is tegen brand. Een van de weinige boomsoorten die een bosbrand kunnen overleven. Op een enkele plaats langs het pas steekt een roze bloem fel af tegen het droge geel en oranje. Deze bloem helpt tegen kanker en komt ook alleen hier voor. We vinden verder de Elephant feet met zijn gekleurde bloemen en een zeer giftige plant. We komen uit bij een canyon, waar we vanaf een rots een prachtig uitzicht hebben. Onderweg vinden we de gekleurde sprinkhaan. Die ook giftig is. Wat een bijzonder dier, die kleuren, zo veel verschillene kleurenen zo fel, zo mooi.

We vervolgens ons pad en dalen steeds verder af en de omgeving verandert drastisch van droog, kaal en rotsen naar paradijselijk groen. Met diverse palmbomen en veelkleuren groen en veel begroeinglopen we in een tropische omgeving langs een riviertje. Via wiebelige en soms glibberige keien steken we het kleine riviertje over. In het regenseizoen is dit pad onbegaanbaar. We hebben geluk en vinden een hele groep ringstaartmaki's! Met baby's en van heel dichtbij, kijken ze ons nieuwsgierig aan en andersom. Hier kunnen we wel uren vertoeven :). Het zijn ook gekke dieren eigenlijk met hun lange gestreepte staart die puntig de lucht in steekt, hun te kleine hoofd voor hun te grote lichaam met die fel oranje gekleurde kraaloogjes. Ze lijken ergens ook wel weer op katten.

We lopen verder langs de rivier om uiteindelijk bij de watervallen uit te komen. Het water is fris, maar niet ijskoud, voor pootje baden precies goed! Op de terugweg vinden we de groep ringstaartmakis weer maar ook de vercaux sifaka. Een mooie wit gekleurde aap. Die wordt echter opgejaagd door de ringstaartmaki's die een gek schreeuwend geluid maken. De sifaka is maar alleen en de maki's met een hele groep. Ze omsingelen de sifaka en gaan over tot de aanval. De sifaka kan geen kant op en blijft dan ook maar rustig zitten in de hoop dat de aanval snel overgaat. De maki's dalen hierdoor toch nog een heel aantal punten in hun liefheidsgehalte ;)

Om 13:00 zijn we weer terug in het hostel en nemen we heerlijke ravioli als lunch. Wat een fijne afwisseling :). Om 14:00 lopen we weer naar de geasfalteerde weg waar we een busje op hopen te pikken die ons verder de RN7 op brengt en wel naar Ambalavao. Een ticket voor de bus hebben we al en ook al is hier geen busstation en sta je gewoon langs de weg te wachten, er zijn wel busjesmannen die contact hebben met de bussen en weten wanneer de bus ongeveer komt. Ook geven zij door dat wij nog opstappen en ze dus 2 plaatsen vrij moeten houden. Er schijnt ook nog een ander vervoersmiddel te zijn en we kunnen upgraden voor 3 pp naar een 4wd. Ook een soort taxi maar dan vet luxe, met ruime plaatsen en we hebben de hele achterbank voor ons zelf! Alhoewel we stiekem toch onze aftandse taxibrousse missen, zijn we blij met de snelheid van deze auto waarmee we onze bestemming nu in een keer bereiken. We komen na 2, 5 rijden aan bij National Park Anja waar je ook schijnt te kunnen overnachten. Op naareen nieuw avontuur!!