SALAME!

Zondag 15 november beginnen we aan onze zesdaagse tour. Door jean claud zijn onze tassen afgeleverd bij de touroperator. Daar staat Lanto ons op te wachten met onze gids Angélo en drie poussepousses afgeladen met campingspullen en eten. Op naar het busstation, onderweg zit de stemming er al goed in en wordt er vanuit de verschillende pousses in koor gezongen. Dit zet zich voort op het busstation waar we de taxibrousse pakken naar andrifaso. Uiteraard moeten we nog twee uur wachten tot de bus daadwerkelijk vertrekt. We vullen onze tijd met zingen, slap geouwehoer waarvan we denken dat de gids ons nu al zat is ;). Vijf minuten voor vertrek komen we erachter dat er gewoon een tafelvoetbal staat..grrr daar hadden we graag onze tijd mee gevuld! We zitten voorin, deze bank is beter, hetende medepassagiers welkom als ware een echt schoolreisje en spelen poppenkast met Melman vanachter onze stoel naar de achterbank. Dat worden een lange zeven uur (met name voor onze medereizigers ;).

De omgeving is prachtig, we rijden door wat droog en kalig gebergte, waarbij het dal soms fel afsteekt met zijn talloze kleuren fel groen. Het is duidelijk wanneer er een rivier in de buurt is, daar de omgeving dan direct verandert in tropisch groen. De weg kruipt eindeloos kronkelig voor ons uit en voor uren kom je geen andere weggebruiker tegen. Wel zit de weg vol gaten waar de chauffeur behendig om heen manouvreert. De chauffeur neemt zijn tijd, stopt in het dorp even als hij een bekende ziet. We passeren ook nog 5 politiecontroles.Onderweg stoppen we in een dorpje voor de lunch. Er is echter niet iets vega te krijgen, dus opent onze gids ons kampeerrantsoen en krijgen we stokbrood met kaas. Als we weer gaan wordt er op het laatste moment een kip ingeladen achterin de bus met zijn poten bij elkaar gebonden. Vet zielig. We gaan weer op weg. De zon staat volop de voorkant vd bus en het is al behoorlijk warm..maar achter glas duurt het niet lang of we voelen ons al gauw als een oververhitte motor die we koelen met water, die zo warm als thee is geworden. Om zeven uur komen we in het donker aan in ons hotel in Andrifaso, wat "waiting for wife betekent". Wij zijn meer "waiting for electricity", want die is bij aankomst direct uitgevallen. Met kaarsen redden we ons in de slaapkamer, die aanvoelt als een sauna, zo warm. Het lijkt hier wel tien graden warmer dan antsirabe en savonds koelt het dus totaal niet af. In het donker vinden we ons weg naar beneden het restaurant en bestellen we rijst en spaghetti, terwijl we vergezeld worden door een gigantische bidsprinkhaan. Na een douche, (lees: koud dun straaltje) duiken we vroeg ons bed in.

De volgende dag staan we namelijk om 5:15 op. Er is geen water, dus even behelpen met de lenzen indoen. Gelukkig hebben we gisteravond al gedoucht, alhoewel het nu ook geen overbodige luxe was geweest na een zeer warme, zweterige nacht. Het ontbijt staat al klaar, gebakken ei, stokbrood en tomaat. Onze gids is er ook klaar voor en stelt ons voor aan de kok die ook meegaat. Met een 4x4 truck gaan we op weg. Eerst nog een stukje verharde weg wat ons door helder groene, tropisch en bergachtige gebied brengt, voordat we het zandpad nemen. Omdat de muziek hapert, ondanks meerdere malen een liefdevol klapje toegediend te hebben, bieden wij onze mp3 speler aan. Op manou chao rijden we eerst een stuk over heuvels, kuilen door mooi gebied alvorens we als koninginnen onthaald worden in een dorpje. Vrouwen, kinderen zitten bij elkaar op de grond voor hun rieten hutje. Iedereen zwaait, met een bigsmile en roept vaza (witte) en komen rennend uit hun hutjes. We voelen ons net de koningin, wat totaal niet prettig voelt al schaamtevol zwaaiend uit onze cabine vd truck.

Vervolgens komen we aan bij de boten (lees: uitgeholde boomstam van 50 cm breed, 50 cm diep en zes meter lang. Onze bagage wordt ingeladen en dient evenals ruggensteun. Als bonus krijen wij als vazas een kleurrijk parasolletje. Na wat opstartproblemen (zandbanken, weer eruit, door water waden, weer erin en nog een keer eruit) zijn we eindelijk op weg. Het is acht uur.

In de boot zijn aanwezig ehh wij, onze gids Angelo en twee bootmannen die peddelen. Tussen de benen van een bootman is gewoon een bbq geïnstalleerd, how bizar. Die ook al volop brandt. We reizen samen met een tweede piroque (kano) waar een canadees stel inzit met hun gids, twee bootmannen en onze gezamenlijke kok, die je makkelijk herkent aan zijn bigbelly, zoals een goede chefkok het betaamt. Onze 4-sterren Michelin chefkok begint al varend aan onze lunch. De aardappel en wortelschillen laten hun sporen achter in het water. Tijd om te relaxen. We leunen achterover, denken aan eenieder die nu aan het werk is en verkeren al gauw in zenhouding. Het kabbelende water, de brandende zon en het monotone geluid van het gepeddel maakt dat we af en toe indutten. Echter genieten we nog steeds volop van het landschap, de dieren onderweg (witte uil, vogels, schildpad, kameleons en reigers) in tegenstelling tot onze canadese vriend die de gehele weg heeft liggen slapen onder zijn parasolletje. We lunchen in de boot die even overgeheveld wordt vanuit de andere boot. Een overdadig bord vol salade en brood met als toetje banaan.Halverwege de middag horen we ineens gekakel komen vanuit de andere boot. Die kip! Die kip vanuit de bus was dus bedoeld voor ons en zit al de hele dag ergens in de boot. Jiska vangt net een glimp op van hem, als hij even zijn kop omhoog steekt. Arme kip :(

Onderweg zingen we veelvuldig met angelo, favoriet: ed sheeran en lionel richie met hello) dat laatste werd onze veelgebruikte zin. Zo waren in de andere boot drie man aan het bellen met slecht bereik, waarop wij lionel inzetten: "hello? Is it me you looking for?". Angelo heeft muziek op zijn telefoon, maar beide boten hebben ook nog een portable radio op zonne-energie waardoor we ook kunnen genieten van de malaggasy muziek.

Na acht uur peddelen komen we aan bij een cascade waar we eerst nog een hele familie lemuren zien (met baby's!)

We trekken snel onze bikini's aan ( onder toeziend oog van onze gidsen en bootmannen...) om vervolgens te kunnen genieten van een heerlijk plonsje. De laatste douche van de komende dagen! Na de verfrissende duik, die erg welkom is na 8 uur volle zon, gaan we snel verder op weg naar onze slaapplek. We komen uit bij een strandje in the middle of nowhere waar Angelo behendig ons tentje opzet en inricht met matrasjes. Voor de wc lopen we 50 meter verder (uit zicht), graven een gat en gooien die naderhand weer dicht. Er staat al snel een biertje met rum en chipjes voor ons klaar. De rum is zelf gemixt met zoete melk en ananassap en hebben we vanmiddag ook al als verrassing gekregen.

Het eten volgt ook al snel, eerst een noodlesoep wat eigenlijk al meer dan genoeg is. Echter even later komt er een bord friet achteraan. Erg lekker, maar het eten wordt verstoord door een plotselinge regen van bugs. Zij komen op iedere vorm van licht af en zijn met zoveel dat we moeten vluchten naar de tent. In de tent doen we een zaklamp aan en het lijkt wel alsof het regent! Alle lampen uit en weer naar het strand. De canadezen blijven binnen maar wij hebben nog heel veel vragen voor de gids..bovendien is de rum nog niet op.. het lijkt al ontzettend laat als we onze tent inkruipen, maar het blijkt pas 21:00.

Om zes uur worden we door Angelo met een pan en lepel wakker gedrumd na een goede maar warme nacht slapen. Waarbij we al vrij snel in de avond de buitentent eraf getrokken hebben. Het ontbijt staat al klaar op ons rieten matje. Onze gebakken eitjes liggen al ongeduldig op ons te wachten, tezamen met het geroosterd stokbrood. We wassen onze handen in de rivier om onze lenzen nog enigszins schoon in te doen. Om half zeven gaan we weer de rivier op met onze boomstam. De muziek gaat weer aan en de favorieten komen weer voorbij en zo zitten we al zingend om 7 uur in de nu al warme zon glijdend over het kalme water.We stoppen na een uur bij een dorpje die we gaan bekijken. Kinderen komen naar ons toe gerend en vragen om bonbon of cadeau en willen onze handen vasthouden. Onze zorgvuldig en lang meegesleepte pennendonatie van Mathijs besluiten we hier uit te delenBinnen notime staat het halve dorp om je heen en worden de pennen uit de handen getrokken door talloze kinderhandjes maar ook volwassenen. De gids neemt het van ons over en de rest geven we aan het schooltje, waar de kinderen braaf voor ons gaan staan en zitten. Het voelt als aapjes kijken en de onderdanige houding die ze aannemen ten opzichte van ons maakt het zeer ongemakkelijk en geeft een nare bijsmaak. Begeleidt door de kinderen gaan we weer naar de boot.

Het is bloedheet, er staat geen zuchtje wind en we zitten volop in de zon. Het parasolletje geeft weliswaar wat schaduw, maar creert ook een broeikaseffect. Lunchen doen we dit keer aan de kant, onder een grote mangoboom. Het is het seizoen van de mango's. Het land staat vol met bomen en de heerlijke zoete mango's zijn er in overvloed en zelfs te plukken.

De lunch bestaat dit keer uit salade,Spaghetti met kerrie en als toetje ook nog eens een bak fruit met zoete melk. De salade op zich was al genoeg voor ons. Tijdens de lunch worden we vergezeld door kinderen uit het dorp die op een rijtje naar ons zitten te kijken en uiteindelijk onze leftovers opeten. Onderweg zien we weer enkele kameleons en diverse vogels. Papegaaien vliegen geregeld over en zijn van ver te horen. De omgeving verandert steeds, van paradijselijk, naar bergachtig, hoge rotsformaties of uitgestrekte droge vlaktes. We zien de eerste baobab bomen en zien vleermuizen hangen in de spleten van een rotswand. Aan het eind van de dag komt er pas wat wind, wat het erg zwaar maakt voor de bootmannen. De peddel wordt ingeruild voor een lange stok en bijna aan het eind stappen er vast twee uit die het laatste stuk lopen.

We zijn aangekomen bij onze slaapplek. Wederom een zandbank naast de rivier, tegenover de rivier zijn rotsen en hoge begroeiing vol met papegaaien. Het is bloedheet en Jiska heeft zelfs inmiddels een zonnesteek opgelopen. We zoeken verkoeling in de rivier waarbij we van onze gids niet verder mogen dan de rand, ivm krokodillen. Ook mogen we niet te lang, waarom weten we niet goed. Daarna zoeken we de schaduw op, op zo'n 100 meter verderop onder de tamarinde boom en weten we nu waarom we niet te lang in het water mochten zijn en hierheen moesten..ze hebben de kip geslacht voor het avondeten.

Onder de boom is het redelijk uit te houden. Jiska spot zelfs nog een Kameleon ondanks haar beroerde toestand. Kinderen uit het dorp komen kijken en erbij zitten. Ze vragen naar onze naam en willen vooral van alles hebben. Erg blij zijn ze met een lege waterfles, omdat ze daar van alles in kunnen bewaren en vervoeren zoals bijv. honing, suiker.

Een meisje trommelt met haar hand op haar been. Suzan trommelt mee en alle kinderen doen spontaan mee en doen alles na wat Suzan doet en zo ontstaat er een geïmproviseerd en spontaan superleuk muzikaal momentje.

Natuurlijk is de kip niet voor ons, wij krijgen fusilli met mais, vervolgens nog een vol bord groenten en als toetje geflambeerde banaan. Dit keer besluiten we te eten in het licht van de maan, wat direct minder bugs oplevert. Ook dit keer krijgen we de look a like pina colada en een biertje. De mannen hebben aan de overkant hout gesprokkeld en 's avonds wordt er een kampvuur van gemaakt. Uit de speakers klinkt traditionele malagassy muziek en wordt er rondom het kampvuur gedanst. Achterelkaar aan dansend verzint de voorste de dansmove en doet de rest dit na. Het voelt al na middernacht als de avond om 22:00 afgesloten wordt. Helaas niet voor Jiska die al veel eerder het bed moest opzoeken, omdat ze ziek is.

Om half zeven zijn we zelf al wakker. Al vroeg hoorden we het vrolijke getwetter van de papegaaien. Tijd voor een douche, gewapend met een stuk zeep en shampoo gaan we op weg naar de rivier. Het voelt schoon, ondanks dat het water van de rivier een bruin laagje achter laat op onze huid. Na het ontbijt is het nog een uur varen en spotten we nog drie kameleons. Vervolgens bieden ze nog een lunch aan de kant aan, die we amper tot niet wegkrijgen zo kort na het ontbijt. Dan is het tijd om afscheid te nemen van de bootmann en van de kok en staan de zebu's al geduldig te wachten om ons verder te brengen.

To be continued...