Na eindelijk een goede nacht slapen, rustige ochtend en een fijn ontbijt gaan we vandaag allereerst op zoek naar een touroperator voor onze rivercruise. Na een aantal keer de straten doorgelopen te hebben kunnen we het nog steeds niet vinden. Wel zien we onze allereerste kameleon..gewoon in een boom op straat. Supertof!

We gaan de markt maar opzoeken mogelijk hebben we daar meer geluk. Daar kopen we mango en maken we kennis met de rode mango. Een stuk kleiner en met nog meer smaak a la passievrucht een beetje. Maar nog steeds geen touroperator te vinden. Het is namelijk niet zo toeristisch dat dat allemaal aangegeven staat of overal in de straat kantoortjes zitten. Juisthelemaal niet. Op die manier is Madagascar niet ingericht op toerisme oftewel het word je niet makkelijk gemaakt. Maar dat is de uitdaging. Wat we wel hebben is een adres.

We vragen een poussepousse. Er zijn drie soorten poussepousse. Je hebt allereerst de loopkar. Een zitbakje voortgedragen door een man, die je al rennend (vaak op blote voeten op het hete asfalt) op plaats vanbestemming brengt. Vervolgens heb je de upgrade daarvan en dat is de cyclopousse..de loper is dan vervangen door een fiets en zijn fietser, ook wel bekend als rickshaw. Als laatste de gemotoriseerde poussepousse ook wel bekend als tuktuk. Wij hebben bedacht om een loper te sponseren zodat hij hopelijk snel kan upgraden. Als we even lang stilstaan op straat komt er al gauw iemand die een belachelijk prijs geeft.Adres kent hij ook niet 1-2-3 en al gauw staan er zes andere mannen met hun vervoersmiddel omheen. Eentje daarvan denkt het wel te weten en we stappen bij hem op. Het is een fietser, dat wel.

Hij is een lookalike van Snoopdogg, met zijn vlechtjes, wollen pet en dikke zwarte jas. Wij hebben het in ons hempje al warm genoeg en hoeven nog niet eens te fietsen. De beste man gaat direct fris van start en recht op zijn doel af. Het lijkt een behoorlijk eind fietsen. Hij blijkt uiteindelijk richting busstation te fietsen, maar daar hoeven wij helemaal niet heen. Hij stopt en geeft met "attendez" aan dat we even moeten wachten. Hij gaat het even vragen en na enkele minuten gaan we weer op weg. We fietsen de lange straat vol marktkraampjes weer helemaal terug. Hij vraagt het nog eens en nog eens. Iedereen kijkt behulpzaam mee naar het adres op het papier, maar wijzen steeds weer een andere kant op. De beste man blijft volhouden, fietsen, vragen en weer fietsen. We gaan uiteindelijk van de weg af en komen op een smal zandpaadje met soms diepe kuilen, waar wij gebaren toch even af te stappen en stukje te lopen, anders is het al helemaal geen doen voor de al aardig zwetende Snoopdogg. We lijken in de buurt te komen, omdat het nummer van het adres in de richting komt van waar we zijn. Alleen zijn we in een soort van afgelegen villawijk belandt, de laatste plek waar je een touroperator zou verwachten. We gaan te voet verder, omdat fietsen lastig wordt. We komen steeds dichter bij het juiste nummer, 1116 E 132. Na nogmaals vragen en zoeken, geven we het op. We zijn al anderhalf uur verder en onze fietser doet nog steeds zijn uiterste best om ons van dienst te zijn. We vragen hem om ons naar het hostel te brengen om zo toch een soort van goed aflevergevoel te creeren. Na vijf minuten zien we ineens een bord van een andere touroperator en tien minuten later zijn we dan eindelijk in gesprek over onze rivercruise, een opgeluchte, bezwete doch tevreden Snoopdogg achterlatend.

De riviertocht duurt zes dagen met vele highlights en is snel geboekt. En zo gaan wij ook opgelucht, bezweet en tevreden terug naar ons hostel.

Inmiddels is het donker en zijn we de hele middag kwijt geweest aan zoeken en boeken. Op naar de volgende zoektocht..een restaurant. Het is donker op straat, er zijn nog enkele verkopers actief die hun aanbod schoenen op een hoop op de stoep uitgestald hebben. Restaurants, eettentjes zijn schaars,De malagassy's maken daar geen tot weinig gebruik van, ze eten thuis of bij een klein loketje op straat waar ze voornamelijk iets van gegrild vlees verkopen. Uiteindelijk vinden we een vietnamees restaurant die druk bezocht blijkt te zijn met de welvarende malagassy's, waarvan een ons helpt bij het bestellen van een vega maaltijd.

Terug in het hostel nemen we nog een drankje aan de bar waar we aan de praat raken met de eigenaar Billy, de broer van en de broer van. Een grote familie. Het gesprek is een mix van Engels en Frans. Ze gaan uiteindelijk nog naar een karaokebar en vragen of we mee gaan. Duh! Uiteraard willen we het uitgaansleven van de malagassy wel eens ontdekken.

En wat een belevenis is het. Binnen zijn diverse zitjes, hoge tafels of lage zwart leren zitjes. In de hoek zijn er mensen aan het poolen en de dansvloer staat vol. Niet zo gek op het eerste oog, totdat we beter naar de dansvloer kijken en zien dat iedereen met zijn neus richting de spiegel naar zijn of haar eigen gedans kijkt. De vrouwen zijn best schaars gekleed, korte rokjes, jurkjes en hotpants met laag uitgesneden topjes, waarbij soms de bh gedeeltelijk zichtbaar is. Met name de dames staan op de eerste rij voor de spiegel met hun heupen te wiegen. De mannen staan daarachter in de hoop om hun lichaam heen en weer wiegend tegen de rug van de vrouw te vleien.

Onze tafel is gevuld met flessen rum, cola en tonic. Rum wordt veel gedronken in Madagascar. Wij wagen ook een danspoging op een bekend dansnummer. Maar uiteraard vrij bewegend, gebruikmakend van de gehele dansvloer en niet naar de spiegel kijkend.De mannen weten zich geen raad met deze onafhankelijke vrije dans en hun verwoede pogingen samen te dansen mislukken al snel. Wij hebben de grootste schik en ontdekken dat we al snel meer ruimte krijgen, aangezien de dansvloer steeds leger raakt, haha.

Van karaoke hebben we nog niks gezien, maar uiteindelijk worden er toch wat gevoelige noten gezongen.

De volgende dag lijkt iedereen in het hostel al te weten dat we naar de karaoke bar zijn geweest en vraagt de eigenaar lachend of we een kater hebben. Om 9:30 staat Jean Claude voor ons klaar. Hij is een loper met de poussepousse. Het is gebruikelijk om jezelf een naam te geven, die natuurlijk staat voor snelheid of kracht. We checken uit en beginnen aan onze zesdaagse tour. Om de toch al wat op leeftijd zijndeJean Claude niet teveel te belasten, leggen we alleen onze rugtas op de kar en lopen we zelf met hem mee.

We are excited! Maar dat wordt wel een klein beetje boel overschaduwd door het verlies van een dierbare, waar inmiddels een hechte band mee was opgebouwd. Marty, onze zwart/wit gestreepte reisgenoot, de grote vriend van Melman. Onze chaotische, grappige druktemaker hebben we onderweg verloren. Zeer waarschijnlijk achtergelaten in moramanga. It will never be the same again.