Het is vrijdagochtend, uitslapen is er wederom niet bij, gezien talloze hanen die hier om vier uur beginnen te kraaien en honden die nonstop blaffen. Geen wonder dat de Malagassy's hun dag om vijf uur beginnen! Vervolgens besluiten de werkmannen om vanaf 7 uur de gesloopte kamers onder ons weer op te bouwen en horen we een monotoom, ritmisch gebonk, terwijl we langzaam, monotoom en ritmisch ons bed uit trillen.

Ons ontbijt vinden we in een klein lokaal restaurantje aan de straat. Ze biedt ons diverse soorten vlees aan. Dat is namelijk het voornaamste wat ze hier eten. Een malagassy's ontbijt bestaat uit rijstepap met gerookt vlees. Dat laten wij voor wat het is en weten in ons beste Frans, wat inmiddels redelijk afgestoft is en we ons goed mee redden, een ei met brood te scoren voor maar liefst 60Cent. We hebben een toerist info gevonden waar we na het ontbijt heen gaan. We hebben namelijk een soort van reisplan, maar dat kan zo maar eens helemaal niet mogelijk zijn. En zo komt het dat we uiteindelijk eindigen bij plan c door taxiboten die niet op ons gehele traject gaan, onbegaanbare wegen, überhaupt geen weg en een trein die defect is en niet meer rijdt.Plan c is terug naar de hoofdstad, afgekort ook wel Tana genoemd.

We checken uit en staan om twaalf uur op het busstation voor de taxibrousse naar Tana. Ruim een uur later zijn alle stoelen in de bus verkocht en kunnen we gaan. Het wachten zijn we inmiddels wel gewend..er is genoeg te zien en beleven. We kopen een stokbrood voor 12 cent, die we "vers" houden in een sjaal. Plastic tasjes kennen ze hier gelukkig niet veel, goed voor het milieu natuurlijk, niet dat dat voor hen hier de grootste zorg is. Voor de Malagassy's is het namelijk een luxeproduct die een marktkraam niet gratis bij je koopwaar verstrekt. Zelf lopen ze allemaal met een gevlochten rieten mandje waar ze hun inkopen in doen.

Onderweg zwaaien en lachen de mensen vriendelijk als ze ons zien en roepen ze Waza!De tatoeage van Jiska is ook erg interessant, ze stoten elkaar aan en wijzen ernaar en in de bus vraagt een vrouw of ze het aan mag raken. We wisten na eerdere ervaringen dat voorin de bus zitten niet erg fijn blijkt te zitten. De middelste zitting is namelijk zeer hard waar je al vrij snel een slaapkont van krijgt. We proberen nu de stoelen erachter, maar ook die blijken geen succes door de weinige beenruimte wat we dachten op te vangen met de verhoging voor ons, maar die blijkt tijdens het rijden gloeiend heet te worden, evenals de vloer. Are we there yet?

Na drie uur rijden komen we kwart over vier uur aan op het busstation waar we eerder deze week vertrokken zijn. We proberen of we meteen door kunnen naar Antsirabe met de taxibrousse. Daarvoor moeten we naar een ander busstation. Na heftig onderhandelen met de taxichauffeur duwen we onszelf en onze tassen met veel moeite in een renault 4. De deur gaat niet goed dicht, ach dat kan er ook nog wel bij...De rit duurt 45 min door het centrum waarbij onze tassen nog het beste zitten. Als we een heuvel afgaan, schakelt de chauffeur steeds de motor af om benzine te besparen, waarbij hij hem soms niet meer aankrijgt. Hij wil vast een voorschot om wat te tanken. Onderweg brabbelt hij in het frans dat hij al het geld al vast wil, want anders wordt het afgepakt of gestolen. Hij doet vd bijrijdersstoel de deur op slot en het raampje dicht..security zegt ie. We kijken elkaar lichtelijk paniekerig aan, waar in vredesnaam gaan we heen? Ineens krijgen we discussie over het geldbedrag, schakelt hij een hulplijn in en krijgen wijvervolgens een telefoon in onze handen gedrukt met een dame aan de andere kant die verhaal komt halen. Ze is echter vrij snel overtuigd van ons verhaal.We raken steeds meer buiten het centrum, geen huisjes meer maar allemaal verkoopstalletjes. Ineens rennen aan beide kanten mannen met ons mee die aan de deur trekken. Die zit gelukkig op slot, via het raam proberen ze de deur te openen. Are we there yet?

We slaan rechtsaf en het lijkt wel een krottenwijk. Een zandweg met houten krotjes, waar ze eten verkopen, aan de andere kant staan taxibussen kriskros dicht op elkaar geparkeerd. We staan nog niet stil of we worden al uit de auto getrokken door een groep mannen die als een bijenzwerm als een bezetene op zijn honing afkomt. Are we dead yet?

De tassen zitten al in de busEn voor we het weten zijn wij ook al op de bus gezet. Tussendoor probeert de taxichauffeur nog steeds geld af te troggelen, maar als we uitleggen aan de busman hoeveel hij gehad heeft, bonjourt hij hem weg. Nu nog de onderhandelingen met de busmannen, die de prijs verdriedubbelen. Dat dus mooi niet.

We hebben een bus, al zitten we nog lang niet vol en we weten inmiddels wat dat betekent ook al beweert de busman dat we echt om half zes gaan rijden.

Tijd genoeg dus om even naar de wc te gaan. Een vd mannen loopt mee om de weg te wijzen. We gaan van links naar rechts kriskros door de bussen, tussen de krotjes door, schuifelend op een smal stuk langs een waterstroompje. Het toiletgebouw bestaat uit meerdere wc's, rechts voor de mannen, links voor de vrouwen. Voor een kaka betaal je 100 ariary en voor een pipi 50 ariary. Dat verschil wist ik van te voren niet en heb betaald voor kaka, terwijl ik een pipi moet. Omdat ik er toch al voor betaald heb en de geur overal hetzelfde is, ga ik voor de beleving naar een kaka toilet. Daar krijg ik meteen een goede indruk van de toiletgebruiken vd malagassy's. Tissues en wcpapier is natuurlijk te duur. De prullenmand ligt dan ook vol met vellen beschreven papier, mogelijk uit een (school)schrift en krantenknipsels. Ze hebben letterlijk schijt aan hun schoolwerk!

Tijdens het wachten in de bus kijken we onze ogen uit. Kijkend naar links, kijk je recht in het pipikanon van een man, die daarmee 50 ariary heeft bespaard..; )

Het is zeven uur als we uiteindelijk vertrekken en niet met een volle bus maar met een overvolle bus. Waar ze ineens vandaan komen, is een raadsel. Op een rij is echt maar plaats voor vier en dan zit je al dicht op elkaar. Maar toch komt er nog een vijfde tussen die met zijn heupen heen en weer wiegend zich nog er tussen nestelt en zo zitten we voor langer dan een uur klem. Er zijn overigens meer lege zitplaatsen bovenop de bus, waar namelijk een geheel bankstel op vastgebonden staat, die we in iedere bocht mee voelen bewegen. Are we there yet?

De muziek staat gezellig hard aan en menigeen zingt mee, uiteraard zingen wij ook fonetisch mee op deze fantastische malagassy gospel. Halleluja..

Onderweg stoppen we langs de weg voor een simpele, doch voedzame maaltijd, namelijk witte bonen met rijst waar wij als variatie rauwe, geraspte wortelsalade door heen roeren. Jammie, jammie...gelukkig verkopen ze ook blikjes bier!Om 23:00 rijden we het plaatsje binnen.

We vragen aan iemand naar ons hostel: "chez billy", wat direct een running gag wordt en "billy" ineens als een wave door de bus klinkt. We worden voor de deur afgezet. Alles zit met zware ijzeren luiken potdicht, is het wel een hostel? Door een smal achterdeurtje worden we binnengelaten en is er gelukkig nog een kamer vrij. Halleluja, het is elf uur savonds..we are in Antsirabe..