Om twee uur 's middags worden we wakker in antananarivo. Er blijkt geeen water te komen uit de kraan, dus de wc doortrekken is ook lastig. De eigenaresse weet ons te vertellen dat dat gewoon is. Tja soms valt de electriciteit uit, soms de wifi en soms heb je dus geen water. Misschien aan het eind vd dag. We nemen als lunch stokbrood met ei en het is al vijf uur als we een keer ons hostel verlaten. We zijn nog duf en lui vd reis. We lopen de straat op en komen direct in drukte van jewelste. Het stikt van de franse auto's, crèmekleurige renault 4 en 5 taxi's en 2cv's. Aan beide kanten is er markt. We lopen maar een straat in en dwalen tussen de mensen, scooters, verkopers. Aan beide kanten zitten vrouwen met vele kinderen hun koopwaar te slijten. Groenten, fruit, vlees en vis in de brandende zon, schoenen hangend aan touwtjes tentoongesteld en kleding. Een vrouw die schoenen verkoopt, wast een schoen in de goot waar nog net een klein plasje water staat. Het is ons eerste contact met de warmte, de felle zon. Muziek klinkt her en der, maar vooral geluiden van huilende kinderen, schreeuwende mensen en knetterende scooters maakt dat we binnen no time overprikkeld zijn. Dat maakt dat we snel de markt verlaten en een hotel induiken om vanaf het balkon het straatleven te aanschouwen. We zien geen andere toeristen op straat en hebben het gevoel dat we niet onopvallend door de straat kunnen lopen. We bestellen twee biertjes en krijgen ieder een fles van 0,65 liter, big, big bottle! We eten daar ook maar meteen wat en weten een vegetarische pizza en spaghetti te scoren. Rond acht uur lopen we terug. De marktkraampjes zijn weg, de straten leeg en verlaten en er is geen tot nauwelijks licht. We zien amper wat, maar gewapend met Melman en Marty stellen we ons gerust met de gedachte dat het ook donker is voor de ander en zij niet kunnen zien dat we toeristen zijn of geeft ons blanke huidje juist licht in het donker? Anyhow, we vinden luckily ons hostel en duiken om 22:00 al in bed tot de volgende dag de wekker ons om tien uur waarschuwt. Na een Frans ontbijt met stokbrood en jam checken we uit en gaan om 12:15 op pad. Gepropt met onze tassen in een renault 4, zitten wij opgebouwen als een ware mister Bean, waarbij Jiska met haar wang tegen het raam geplakt zit en suus krampachtig probeert het raam niet verder uit zijn sponning te drukken. We komen aan op het busstation en worden direct aangesproken door tientallen met de vraag of we taxi willen. Uit de chaos flteren wij de taxibrousse. Het locale taxibusje, waar we voor 2 euro pp mee naar moramanga gaan. Maar voordat het zover is, nog even naar de sterk naar amoniac ruikende franse toilet waar ze slechts een pipi appreciëren en geen ota :) en na nog even 800.000 ariary pinnen die we verkrijgen in 80 briefjes waardoor onze portemonnee niet meer dicht kan. We moeten een uur wachten voordat we vertrekken, want ze gaan pas als de bus vol zit.De tassen gaan bovenop en wij mogen voorin. De rit brengt ons langs vele rijstvelden, kleurrijke dorpjes, rode zanderige heuvels en kilo's schone was die langs de rivier ligt te drogen. De buschauffeur slaat beleefd onze Engelse drop af, terwijl mister mercifulljoy steeds maar weer een gesprek aan probeert te knopen. Na drie uur arriveren we in moramanga, waar we in een file terechtkomen van fietstaxi's. In het wervelend drukke centrum worden onze tassen al snel overgedragen via de ene malagassy naar de ander. Kopen we voor 60 cent pp een ticket naar andasibe. Onze plaatsen moeten we bereiken via de bijzittersstoel, klimmend over 3 andere medereizigers naar twee rijen erachter. De bus heeft zes rijen van drie stoelen, waarbij je op elke rij nog een ijzeren zitje kan uitklappen. Op onze rij zitten we met zijn zevenen, incl. 3 kinderen. Onderweg kijkt onze chauffeur, terwijl we stapvoets de berg opgaan, continue uit het raam hangend naar de onderkant vd bus. Raar? Na een half uur weten we waarom, als de bus met het geluid alsof de onderkant er compleet afscheurt tot stilstand komt. Paniek is leesbaar in de ogen van de vrouwen en kinderen, terwijl de mannen stoer hun mouwen opstropen, uitstappen, wildplassen, een sigaret roken en een man tot ieders geluk een nijptang tevoorschijn tovert. Na vijftien minuten kunnen we weer verder...om vijf minuten later wederom tot stilstand te komen. Het blijkt de uitlaat te zijn die slechts aan een ijzerdraadje vastgemaakt is. Tot ieders verbazing komen we toch nog op de plek van bestemming aan. Zelfs Gloria en Alex hebben de tocht op het dak overleefd. Het is 18:00. Van deur tot deur hebben we zes uur gedaan op een afstand van 150 km. Those indri's better be good!!

We hebben een kamer tegen de rand van het national rainforest aan, waar we hopelijk wakker gezongen worden door de indri (de grootste lemursoort) ook wel kind van 4 in een pandapak genoemd.Rond vijf uur is het hoge gezang van de indri's duidelijk hoorbaar. Ze zijn te horen van 2/3 km afstand. Verder horen we hanen, krekels en de zebu. Van genoeg slapen is het niet gekomen. We staan vroeg op en gewapend met water, muggenspray en twee vega sandwiches wandelen we 1,5 km naar het national park van andasibe. Entree is enkel met gids..wij worden gekoppeld aan Alange, die al vrij snel ons kennis laat maken met een slang, de boomboa. Het is warm en het zweet staat op onze rug terwijl we al struikelend over de boomwortels een glimp proberen op te vangen van de vele lemuren die hier rondslingeren. We gaan met onze gids met name offroad. Af en toe verdwijnt hij ineens in het woud ons wanhopig achterlatend en zittend op een boomstronk en hopen we toch maar vurig dat hij terugkomt. Gelukkig doet hij dat steeds met weer een nieuwe vonds. We zien de indri met baby, de safika (op een na grootste lemursoort) de bruine lemur, een vet bijzonder gecamoufleerde vogel en als klap op de vuurpijl ons favoriet de giraffekever. Hoe vet cool is die. Een rood lijfje met een uberlange zwarte nek. Na een wandeling van vier uur lopen we terug naar ons hostel, waar we onze tassen oppikken om vervolgens langs de weg te gaan zitten in de hoop dat het taxibusje ons oppikt. Daar zijn natuurlijk geen tijden voor, dus afwachten wanneer hij komt. Dit blijkt na een uur en kwartier een overvolle bus te zijn. Zo'n bus heeft zes rijen van drie stoelen a 30 cm breed. Op elke rij kun je nog een stoeltje uitklappen. Dus zeg maar plaats voor 24 man. We zijn nu met 34. De achterdeur staat open, waar nog drie man uit hangt. De muziek staat hard aan en daar gaan we terug naar moramanga. Daar aangekomen stappen we uit en worden we direct aangesproken met ksssst, poespoes?! Ehhhhh, wat? De vraag is of we een pouspous willlen, de fietstaxi. Die jongen weet niet waar hij aan begint met onze twee backpacks, hij steunt, zucht en kreunt en fietst zich een slag in de rondte. Dat zelfs twee keer, omdat het eerste hostel vol zit. Van de hoteldame moet hij ons ook voor minder geld verder brengen...hihi.

Het is tijd om te eten nadat we een toerist info hebben bezocht. Reizen is nl best een uitdaging en wat je bedenkt in theorie blijkt in de praktijk vaak niet mogelijk. Om ergens te komen moet je best lang reizen, maar vooralsnog lukt het ons op de local way. Op weg naar iets eetbaars moeten we verdomd goed uitkijken waar je loopt. Want zo ontbreekt er regelmatig een gehele tegel waardoor je zo een halve meter lager in een gat terecht komt. Hoe druk, chaotisch en rumoerig overdag het is zo rustig, donker, gesloten alles is vanaf zeven uur. Voor vanavond niet erg want we duiken er ook vroeg in op deze donderdagavond.