Om tien uur komt stu speciaal uit bed om mij gedag te zeggen! Dan moet ik nog opschieten ook, want 11:40 vertrekt de trein en om op het station te komen moet ik met twee verschillende metrolijnen. Dat is niet zo moeilijk,totdat ik op een giga groot en onoverzichtelijk station uitkom met allerlei ingangen en exits, onduidelijke bordjes. Tingting heeft voor mij de trein geboekt en ik heb daarvan een bevestiging op mijn telefoon..maar moet dus ergens nog mijn ticket ophalen. En ik heb echt geen flauw idee waar..nu begint de tijd toch wel te dringen, en bedenk ik me dat ik die trein echt nooit ga halen. Eindelijk vind ik dan een infobalie, die me naar een loket verwijst. Stap 1 gelukt, ik heb mijn treinticket! Maar nu nog het spoor vinden en dat is maar niet gewoon in de stationshal het perronnummerr vinden en gaan..nee dat zou mijn logica zijn. Na paar keer vragen en maar een kant op gestuurd te worden, zonder exact te weten waar heen te gaan, moet ik dus eerst die stationshal uit naar buiten. Dan helemaal linksom ergens weer naar binnen voor paspoort en ticketcontrole en tascontrole. Daarna de roltrap op naar boven en daar zie ik dan op een scherm op welk perron ik moet zijn,wat uiteindelijk alsnog niet blijkt te kloppen en haal ik op vijf minuten na de trein. Pffieuw eind goed al goed, hihi.

Beijing - Emei
31 uur 50 minuten

Het slaapgedeelte ziet er wat anders uit dan in de voorgaande treinen. Daar had ik enkel een coupe voor 4 personen die je kon afsluiten die hebben ze ook in deze trein zie ik later, maar Tingting heeft me een klasse lager ingedeeld. Hier is alles gewoon open en.is de gehele wagon ingedeeld met bedden en zijn er zelfs drie bedden boven elkaar ipv twee en laat ik nou net ook het bovenste bed hebben. Ik ben blij met deze klasse, want zo ben je nog meeronder demensen en tussen de locals. Al gauw blijkt dat ik de enige toerist ben in de gehele trein. De wagon zit nog niet vol.Nuben ik in de wagon mettwee mannen, waarvan een helpt met mijn tas bovenop de plank te gooien. Hij gaat een gesprek met me aan en met mijn vorig jaar geleerde "ting bu dong" kan ik hem duidelijk maken er niks van te begrijpen. Hij kan hooguit paar woorden Engels dus na een wat geïmproviseerd hintsspel houdt de conversatie al snel op. Maar niet het contact, want zo moet ik van die beste man plaatsnemen op de beste stoel of heeft hij het met anderen over mij. De trein loopt steeds meer vol en zo vallen al gauw wat typische dingen op. Zo heeft werkelijk iedereen een thermosbeker, waar ze af en aan kokend water in tappen. Wat ook in deze trein gratis verkrijgbaar is. Daarnaast zit werkelijk iedereen aan zijn telefoon geplakt. Ze bellen ook vreselijk veel, al is het wel steeds maar kort of al is het middernacht. Maar het meest bijzondere vind ik toch wel dat iedereen met elkaar praat. Zo ontstaat er al gauw een praatgroepje van drie mannen naast me en voegen andere onbekenden net zo makkelijk in of uit. Ik ben zo benieuwd waar ze het over hebben, zal het ook over het weer gaan :) ?! Maar de gesprekken duren langer en er wordt ook veelvuldig gelachen. De chinezen hebben ook geen enkele schroom om iets te vragen, hardop denkend lopen ze voorbij en er is altijd iemand die antwoord geeft, meedenkt of de weg wijst. Wat een enorm verschil met Nederland, waar iedereen op zichzelf is en je raar aankijkt of een kort antwoord geeft op een vraag. Laat staan dat wij in de trein met elkaar een heel gesprek voeren met vreemden waar dan van alle kanten op geanticipeerd kan worden. Waar bemoei je je mee hoor ik ze in Nederland denken.
De trein zit inmiddels aardig vol en er zijn er maar weinig tot geen die engels kunnen spreken. Zo lukt het mij wel middels mijn briefje uit te leggen dat ik vega ben als de etenskar voorbij komt. Maar het lukt hen niet uit te leggen waar ik dan moet zijn. Er wordt van alles gedaan om iemand te vinden die wat Engels kan om me vervolgens uit te leggen dat ik in de restowagon moet zijn. Ze doen wel veel moeite voor me. Ze proberen ook allemaal met.me te praten en zijn allemaal geïnteresseerd in die vreemde eend in de bijt. Ik loop een paar wagons verder naar het restaurant en onderweg word ik al veelvuldig bekeken en aangestaard. In het restaurant is wederom alles in het chinees. Ik ben blij met mijn briefje en het lukt om wat vega te krijgen. Na het eten sta ik op en loop de wagon uit. Er wordt geroepen, ik kijk om en 20 paar ogen kijken me aan en zeggen me gedag. De man die hey riep, loopt naar me toe en kan in wat gebrekkig engels vragen waar ik naartoe ga. Een conductrice komt ook nog naar me toe en zegt dat zij redelijk engels kan en dat ik als iets nodig heb altijd naar haar toe kan komen. Een hele bezienswaardigheid ben ik hier, waar de Chinezen erg behulpzaam op reageren. Terug in mijn wagon duiken bijna al mijn wagon genoten hun bed in voor een middagdutje. Ik vergaap me aan de uitzichten buiten, wat steeds groener wordt en veelvuldig bedekt met enorme geleoppervlakten. Later begrijp ik van tingting dat deze gele bloem slechts een maand bloeit, dus dat ik geluk heb. Deze bloem wordt gebruikt om olie van te maken. Vandaar de vele velden vol. Na zo'n twee uur ontwaakt de wagon beetje voor beetje, wordt er weer uitvoerig gekletst met elkaar..sommige personen zijn uitgestapt maar maken plaats voor nieuwe onbekende die deel nemen aan de conversatie. De telefoon wordt ook weer veelvuldig gecheckt en gebruikt. Vooral spraakberichten zijn met name het middel der middelen. Iedereen heeft ook een grote, extra accu bij zich. Dat moet ook wel met dit veelvuldige gebruik. Ik daag mijn buurman uit voor een spelletje backgammon, oftewel triktrak. Het lukt me om het hem uit te leggen en hij deelt zijn ervaringen direct met de anderen om zich heen. Uit zijn verhaal maak ik op dat hij al lachend de spelregels door vertelt. Daarna is het tijd voor een kaartspel. Een chinees spel, maar ik kan maar geen rode lijn ontdekken, net als ik denk het te begrijpen, verandert het daarna weer totaal. Ik snap er echt niks van, ondanks dat ik geholpen wordt en er allerlei mensen meekijken. Maar grappig is het wel zo. Verder vul ik mijn tijd met het bijwerken van mijn reisdagboek. Dit boek wordt door iedereen vol veebazing bekeken. Pakken het boek, bladeren er doorheen, draaien het om en bekijken het nog eens. Mijn buurman schrijft er wat chinees in en mijn buurvrouw ook. Daarnaast word ik veelvuldig op de foto gezet door wie dan ook of ik daar nou wel of niet enige vorm van communicatie mee heb gehad. Zonder te vragen en.zonder enige schroom zoemen ze in of gaan voor me staan om deze blanke toerist vast te leggen op de gevoelige plaat. Het is ook niet geheel ongewoon om naast mij te posen en daar een selfie van te maken.

Om 21:30 wordt er met handgebaren duidelijk gemaakt dat het bedtijd is, dus ik beklim de hardijzeren trap aan de voorzijde om me vervolgens in een ruimte van een halve meter hoog in bed te wurmen als een rups en dan ben ik nog klein, de chinezen natuurlijk ook
Maar als lange toerist zijnde vraag ik me af hoe dit te doen.

Jee wat een dag, wat een bijzondere ervaring met enkel chinezen in de trein te zijn die geen woord Engels kunnen! Om stipt 22:00 gaat het.licht uit en kun je ook niks anders dan slapen. Niet dat ik dat ik dat erg vind.
De volgende dag ga ik om tien uur mijn bed uit. De rest komt er ook net uit of ligt nog in bed. De dag vul ik wederom met naar buiten kijken steeds wordt ik gewezen op die ene plek naast het raam om te gaan zitten of ze staan op voor me. Dat laatste weet ik op gegeven moment te keren Door net zo standvastig als zij te zijn en ook gewoon een keer op het onderste bed te gaan zitten. Deze dag vult zich ook met handen en voeten werk gesprekken, foto's alsof je een beroemd iemand bent, uit het raam kijken, schrijven, heel even wat frisse lucht happen bij een niet zo vaak voorkomende stop samen met mijn buurman.

Mijn buurman wijst me erop dat het lunchtijd is en toch wat moet eten. Op hetperron regelt hij vega noodles voor me en met avondeten loopt hij met me mee naar het restaurant waar hij nu met name veelvuldig bevraagd wordt over mij. Tegenover zit een dame die vriendelijk lacht en uiteraard foto's van memaakt, ze belt zelfs haar man om te vertellen over mij en mij te laten zien op beeld. Als een ware koningin het betaamd, wuif ik glimlachend. Om half acht komen we dan aan op mijn eindbestemming Emei.

Een jongen uit de trein vraagt via translater of hij mee mag mijn vriendin zoeken. Met hetzelfde gemak belt hij Tingting op om te vragen waar ze precies staat. We lopen het perron af de hoek om en daar staat tingting achter de hekken! Superleuk om haar weer te zien!