28 uur en 25 minuten
langste stop van 4 uur
laatste gedeelte van de transmongolie express
1168.38 km

Om 7:15 gaat de trein, ik loop samen met een stel vanuit het hostel naar het station, die ook nog eens Nederlands blijken te zijn. Best weer even gek om weer volop Nederlands te praten. Op het station word ik door de conductrice naar wagon drie gestuurd. Daar aangekomen moet ik toch weer ineens naar wagon 12..pfff weer het hele perron over! Ik blijk toevallig in dezelfde coupe als het stel te zitten, samen met nog eenMongools meisje. Ik ren nog snel naar de stationshal om nog wat te drinken en eten te scoren..je zou zeggen na al die treinervaring dat je steeds beter voorbereid bent, maar bij mij neemt die goede voorbereiding juist af. Maar weet toch nog wat te kopen in de laatste minuut. De trein zit vol hippe mongoolse tudenten, die na het chinees nieuwjaar allemaal weer terugkeren naar beijing, waar ze studeren. De omgeving is erg mooi, heuvelachtig, oranje/rood gekleurd. Mijlenver kun je kijken zonder ook maar iets anders dan kale vlakte te zien, er zijn veel soort van kleine hertjes te zien, groepen paarden, schapen of koeien. Ook veel roofvogels cirkelen rond of zitten op de elektriciteitpalen. Op een gegeven moment zie ik zelfs zes aasgieren rondom een karkas. De trein gaat ook door de gobi woestijn. Dat is te merken daar de paarden ineens vervangen zijn door kamelen en de vlakte steedskaler enmeer geel van kleurwordt.
Bij de grens van china gebeurt eigenlijk hetzelfde als bij de grens van Mongolië- Rusland. Lang wachten, stilstaan en veel controles. Het enige wat nu anders is en waardoor we echt lang bij de grens staan, is omdat alle wagons weer losgekoppeld worden. Daarna worden de wagons een meter omhoog getakeld en komt er een ander onderstel onder te liggen. De rails in china zijn namelijk een een heel klein stukje breder, dit neemt zeker alwel een uur in beslag en ondertussen zitten we gewoon in de trein en zie je dus of jezelf boven de andere wagons uitstijgen of zwaai je naar medepassagiers die een meter hoger zitten. Daarna worden we weer1 trein en stoppen we bij het eerste station waar we eruit kunnen. Er is ook een shop met direct totaal andere etenswaren. Al het typisch Chineze vacuüm verpakte geconserveerde groenten en vlees,gedroogd fruit en noten. Welkom in China! Het is bedtijd en de volgende ochtend komen we 11:40 aan in Beijing!!

We zijn met zo'n vijf toeristen in totaal op de gehele trein..je pikt ze er dus ook zo uit..waaronder Stu. Ik ga met hem mee naar het hostel die ik o.a. ook toevallig heb uitgezocht maar nog niet geboekt heb, het Nederlandse stel heeft daar toevallig ook een kamer geboekt. Dus met zijn vieren gaan we op zoek naar het metrostation. Maar voor die tijd moeten we eerst nog het station zien uit te komen. Twee enorme mensenstromen worstelen zich een weg naar de smalle uitgang. Dat betekent invoegen, ritsen, klem gedrukt staan, maar vooral gaan voor je eigen gewin, anders kom je er niet. Buiten op het plein krioelt het vd mensen, met hoge flatgebouwen en smog er omheen. Nu nog de metro vinden, het teken daarvan kennen we nog niet en als we het her en der vragen, kijken ze je of schaapachtig aan of ze wijzen maar ergens heen, zonderalsnog te weten waar je precies heen moet. Maar we vinden de rij voor de ticketverkoop. Nu nog de ingang. We worden allereerst het treinstation weer heen gestuurd om na de tascontrole erachter te komen dat dit niet goed is. Uiteindelijk vinden we met tal andere chinezen de ingang vd metro. Na een overstap vinden we de juiste halte.
Gewapend met een chinees adres, proberen we het hostel te vinden. Als we even stilstaan om te kijken waar we heen moeten komen er al twee chinezen hun hulp aanbieden. Een vrouw belt wel even met het hostel en brengt ons. In het hostel worden we enthousiast ontvangen. Je wordt er gewoon meteen vrolijk van zo happy en vriendelijk ze zijn. Vooral van een Chinese meid die zich voorstelt als Lemon, maar dan wel eensweet lemon, die na elk woord grinnekt en lacht, waarbij haar ogen vervolgens helemaal niet meer zichtbaar zijn en veranderen in twee spleetjes.
Eindelijk douchen! Daarna pak ik deMetro naar de tempel of heaven. De tempel zelf is gesloten, maar het park kun je nog wel in. In de verte hoor ik een mannenkoor zingen, verderop zingt een operazangers er ook lustig op los. Ik loop langs een groep mannen die rondom een tafel zitten en een bordspel spelen. Dan kom ik uit bij twee fanatieke dames die een balletje overslaan en daarachter een groepje die een grote shuttle proberen hoog te houden. Fantastisch wat een leven en activiteit hier in het park. Genietend aanschouw ik het, maar er is natuurlijk niks leukers dan meedoen. Ik vraag het en sta vervolgens met zes Chinezen van middelbare leeftijd een shuttle hoog te houden met de voet, wat nog best moeilijk is ook. Een fanatieke dame spant toch wel de kroon hoe zij met haar zijwaartse bewegingen dat ding steeds gericht weet te plaatsen en op te vangen. Ze doenhun best om me er bij te betrekken en steeds de shuttle toe te spelen en klappen alshet me lukt haha.Heel veel van de tempel heb ik niet meer gezien, maar dit is zoveel leuker!

De volgende dag ga ik met Stu op de fiets naar de verboden stad. Fietsen vind ik toch altijd zo relaxed in een ander land, andere stad, vrijheid! Geen drukte en gedrang bij de metro, dure taxi of lang moeten lopen. Ze hebben aparte fietspaden, desondanks fietsen we toch ineens op de weg waar we door een voorbij rijdende scooter op gewezen worden. We hadden de parallelbaan moeten nemen..aaha. oversteken is een verhaal apart. Ook al heb je groen licht, dat betekent niet dat je ook vrij baan hebt. Van links en van rechts komen de auto's je luid toeterend tegemoet. Ook hier geldt de wet vd sterkste of gewoon gaan en hopen dat ze voor je stoppen. Living on the edge..ik hou ervan haha! Voor de grap kopen we zo'n mooi mondkapje, die kon niet ontbreken vonden we. In de stad stikt het vd politie en militairen op elke hoek staat wel een auto en stuk of vier agenten. Veel dingen zijn afgezet en er zijn veel controles. Later begrijp ik dat er een belangrijke jaarlijkse overheidsmeeting is. Een soort van prinsjesdag maak ik er maar van uit het gebrekkige engels. We mogenook maar niet zomaar onze fiets ergens stallen. Na een half uur in de rij te hebben gestaan en een tascontrole, waarbij ik gesandwichd sta met de controlepoort en een chinese dame die er nog net even voor wilde schieten, zijn we dan eindelijk binnen in het giga grote complex van de verboden stad samen met duizenden andere geïnteresseerden. Het complex bestaat uit statige, weelderige gebouwen die voor verschillende doeleinden werden gebruikt. Zo wordt een gebouw, die 4x groter en twee x hoger is dan mijn huisje slechts gebruikt als omkleedruimte voor de keizer.
Het is mooi weer, lentegevoel in enkel een blouse! en we lopen al zo'n drie uur rond te dwalen. Uiteindelijk komen we uit in de prachtige tuinen van het complex en zijn we bij de exit. Onze fiets staat echter bij de ingang, dus we lopen het gehele stuk weer terug naar de ingang. Niet dat dat erg is, want al kletsend en met veel lol zijn we er zo. Met ons mooie, witte, oren afknellende, mondkap uit de bouw wagen we ons weer aan het uitdagende en interessante verkeersleven in deze 9 million bicycle stad. We fietsen langs het mausoleum van de zeer gewaardeerde chairman Mao. Stu gaat op gegeven moment terug naar het hostel enik fiets nog even verder. De meeste tempels zijn helaas al gesloten, ik spot wat vogels in een park, vind een vegarestaurant (was gister bijna onvindbaar) in de straat van de filosoof Confucius, met allerlei souvenirswinkels gericht op deze man met zijn lange puntige baard en lange snor. Ook stikt het ook ineens van de hokjes naast elkaar metwaarzeggers die ik nog niet ergens anders heb gezien.
Het vegarestaurant bestaat uit lopend buffet, met onder vegetarische eend, kip, beef..why? Als ik al geen vlees wil, hoef ik al helemaal geen namaak eend. Maar gelukkig zijn er nog tal van andere dingen en vermaak ik me met schoteltjes, bakjes (waar ik de functie en bedoeling niet goed van weet) en stokjes!
De terugweg is natuurlijk helemaal geweldig in het donker op de fiets, omringt door veel neon verlichte gebouwen. 'S avonds is het wel echtFris, rond het vriespunt en gaan de handschoenen dus weer aan.

De volgende dag vroeg op, samen met het nederlandse stel ga iknaar DE Chinese muur. En niet naar het toeristische gedeelte, uiteraard zoek ik de minst bezochte, meest authentieke stuk vd muur uit en natuurlijk bezoeken we dit alles op eigen gelegenheid. In het hostel laten we de bussen die we allemaal nodig hebben in het chinees opschrijven,met dat papiertje op zak pakken we de metro naar het busstation, daar de bus naar andere plaats en vanaf daar moeten we onderhandelen met de locals aldaar voor een taxiritje naar plaats v bestemming. Door het springfestival rijden daar nl geen bussen. In de verte kronkelt de muur als een slang dwars door de bergen. Het lijkt klein en smal. Dat blijkt wel anders te zijn als we er eenmaal op staan. De muur is toch wel zo'n drie meter hoog en twee meter breed. Voor 30 cent wat we betalen aan de dorpsmensen, die dit stuk muur in bezit hebben en mogen we langs het bordje geen toegang. Dit stuk vd muur is nog geheel in originele staat, dat betekent dus geen safetyrail en afgebrokkelde of ontbrekende traptreden. Dat maakt het extra bijzonder. Daarnaast zijn we met zo'n tien andere in totaal de enige bezoekers, wat natuurlijk mooie foto's van lang uitgestrekte,toeristenloze stukken muur geeft. Wat bijzonder om hier te te zijn, de muur, waar al vroeg over verteld wordt op school. Maar het horen of zien van plaatjes beschrijft nooit de werkelijkheid. Het zien van dit ellenlange bouwwerk wat 6400 km lang door de bergen kronkelt doet je beseffen wat een inmens werk hier verzet is en wat een grote blokken steen er voor gebruikt zijn. Het is wel een enorm geklim en geklauter, met soms erg steile stukken die ik dan ook liever al zittend naar beneden ga.

Na drie uur hebben we toch een behoorlijk stuk van de muur gelopen en zijn we wel toe aan.lunch. in veel eettentjes hebben ze een ronde draaischijf op de tafel waar het eten op geserveerd wordt, hier bestel je nl eten wat je met elkaar deelt en dus gerserveerd wordt op schalen waar je dus allemaal je stokje in prikt en de schijf draait om bij een ander gerecht te kunnen.
Om half zeven zijn we pas weer terug in het hostel. Stu schijnt net weg te zijn helaas, want we zouden samen naar de nightmarket gaan. Ik waag zelf nog een poging om het te vinden, dwaal wat door de donkere steegjes, maar kan het niet vinden. Eet noodlessoep met kip, (ondanks mijn briefje met daarop in het chinees dat ik vega ben, maar ja kip is ook geen vlees) die ik maar negeer.
Dat was alweer Beijing, mijn winterboots zijn vervangen voor sneakers. Overdag komt de lente een beetje er doorheen, s avonds vriest het nog wel. De rivieren zijn ook nog bevroren. Een ander land, een andere taal, andere gebruiken, vriendelijke,vrolijke en behulpzame mensen, ik heb zin om er nog veel meer van te ontdekken! Morgen pak ik wederom de trein van Beijing naar Emei, de woonplaats van Tingting!