Van irkoetsk naar ulaanbataar

31 uur en 38 minuten

1113 km

Luxere trein, met zelfs een raampje die openkan in de coupé

Om 21:30 ben ik op het station. De trein staat er nog niet en de stationshal staat vol mensen met grote tassen en koffers. Zodra het perron aangegeven wordt op het grote bord in de stationshal, gaat de hele mensenmassa in beweging. Je hoeft je niet af te vragen waar je precies heen moet, want je wordt wel meegevoerd door de stroming. Op de trap gaat een vrouw onderuit, maar in een snelle, vloeiende beweging wordt ze door twee mannen naast haar direct weer omhooggelift. En zo blijft het water oongestoord in dezelfde richting stromen. Ik bedenk me dat we ons in Nederland waarschijnlijk behendig langs de plotsvallende steen hadden gemanoeuvreerd zonder ook maar om te kijken of te bekommeren om die rotsblok die de stroming zomaar in tweeën splitst.

Mijn wagon heb ik snel gevonden en ook mijn coupe. Net voordat we vertrekken word ik door de mannelijke en de vrouwelijke conductrice vriendelijk gevraagd te verhuizen naar een andere coupé, omdat waar ik nu zit eigenlijk hun domein is. De vrouw kan goed engels, verontschuldigt zich en stelt zich bijna nederig op. Wat maakt mij het uit, geen probleem en ze helpen me met mijn tassen. Ik heb de coupé wederom vooralsnog voor mezelf, als ik het bekende en vertrouwde geluid van de trein hoor, die zich als een slang over de kilometerslange ijzeren rail heen kronkelt. Dat vind ik nu helemaal niet erg. Het fijnst nu vind ik namelijk mijn muziek op en naar buiten kijken. Ik maak het helemaal donker in de coupé, zodat ik buiten, ondanks dat het donker is, toch genoeg kan zien van de besneeuwde omgeving. Met een biertje en een dekentje erbij (van het raam komt er ern ijzige kou vandaan) zit ik zo toch nog twee uur, ondanks mijn vermoeidheid, naar buiten te kijken en weg te dromen. Uren kan ik dit volhouden, zo fijn! Op het geschommel van de trein van ik al gauw in slaap.

Vroeg in de morgen opent de conductrice mijn coupé en zegt dat ik een neighbour krijg, a young man. Het zal, laat mij lekker slapen. Ik zie een schim zijn tas neerzetten en zo in bed kruipen zonder zijn bed op te maken. Dat scheelt voor mij weer herrie en gerommel en draai me fijn nog even om tot zeker half elf. Mijn buurman kon de slaap ook vast goed gebruiken, want die slaapt net zo lang. Dan is het tijd om wakker te worden en kennis te maken met de young man naast wie ik geslapen heb. Hij heet Archie en komt uit Londen. Wat fijn, eindelijk weer gewoon nornaal engels praten en ervaringen delen, wat we direct volop doen. De condructrice loopt voorbij en ziet de lege flesjes bier staan en verandert ineens van die vriendelijke behulpzame vrouw in een boze, onbegripvolle draak, die venijnig om zich heen slaat met haar duivelse puntstaart. "You're not allowed to drink beer", zegt ze met een schelle, krakende stem. Oh, ik haal mijn schouders verbaasd op. Ze loopt weer weg. Archie daarentegen heeft de prijs moeten betalen voor mijn wanstaltig alcoholgebruik en moest chocoladerepen kopen, anders kreeg hij zijn paspoort niet terug. Dat begreep ik pas later, nadat ik de bounty die ze onder mijn neus wreef vriendelijk heb geweigerd. Op haar hoge steigerende paardenpoten verlaat ze briesend de coupé. Die arme jongen die net goed en wel een paar uur in de trein zit, waarvan hij er zeker 95% van slapend heeft doorgebracht, moet nu de boete betalrn voot iets waar hij niks mee te maken heeft gehad. Aangenaam kennis te maken! In de verte hoor ik het gekraak vd vliegende bezem steeds dichterbij komen, de witch stapt af en vraagt mij nog een keer of ik alleen het bier heb gedronken. Ik antwoord nonchalant ja, omdat ik al die comotie rondom het bier nog steeds niet begrijp. Daarop verlaat ze zonder wat te zeggen de coupé en negeert de devil mij de komende uren en gaat de passief agressieve communicatie via Archie.

Naast ons in de coupé zitten twee mannen uit Mongolië, die beiden erg goed Engels kunnen en af en toe de communicatie voeren met de devil en haar mannelijke partner in crime (die mij gisteren nota bene bier zag drinken en vervolgens vriendelijk naar me knikte). Bij een lange stop horen we via de mongoolse man dat we er even uit kunnen. Zouden we het namelijk aan de heersende devil vd trainwagon vragen dan zouden we nee te horen krijgen, gewoon omdat ze het kan zeggen. In de shop in het dorpje naast het station durven we niet goed meer nieuwe biertjes te kopen om ze vervolgens al rinkelend de trein in te smokkelen. Gelukkig heb ik als een volleerde Russische traditieganger, nog een fles wodka in mijn tas.

Tijdens de stop worden we afgekoppeld van alle andere wagons en staat onze wagon nog moederziel alleen op het station. Dit is nl de enige wagon die doorgaat naar Mongolië. We staan ook bij de grensovergang wat betekent dat er allerlei officiële, strak in pak met bontmuts statige mensen de wagon binnenkomen, inclusief drugshond die ze om de een of andere reden bij ons voor de deur neerleggeb. De een vraagt om het paspoort, de ander reikt de immigratieformulieren uit, de ander haalt ze weer op, weer een ander bekijkt de coupe en onze tassen. De vrouw vertrouwt mijn paspoort niet, er zit ook een foto in van mij met hoogblond haar. Sowieso moet je al staan en kijken ze je streng aan tussendoor kijkend en vergelijkend met de foto in het paspoort. Er komt nog een andere vrouw bij, die extra vragen stelt en dan is het goed. We staan hier nog wel even, dus archie vraagt of we er weer uit mogen. Hij mag er 40 min. Uit. De mongoolse man die dezelfde vraag stelt, krijgt vrijaf voor een uur en twintig minuten. We houden uiteraard zijn tijd aan. We hebben zin in chips en ik koop drie zakken, maar dan wel met vijf minuten tussenpozen, zodat de devil, die inmiddels weer haar andere gedaante heeft aangenomen van poeslief en behulpzaam, steeds weer opnieuw de bank helemaal omhoog moet doen en ergens achter in de doos moet graaien naar de chips. Gewoon, omdat het kan.

Dan gaan we weer rijden na vier uur. We gaan de grens over met de ondergaande zon op de achtergrond. Ook hier krijgen we de hele riedel van controles van voor af aan. Deze stop duurt ook enkele uren. Behulpzaam legt de devil me ineens uit dat we er best uit kunnen, dat de wagon wel weg zal zijn even, maar dat als we precies over een uur weer op dezelfde plek staan de trein er ook weer zal zijn. We blijven maar binnen..Want een uur in die kou op een station waar niks te doen is. Tijd voor noodles! We krijgen zowaar een vork te leen van de Engel. Als de wagon terug is op zijn plek, mag archie nog even roken en ik nog gauw even naar de wc. Als ik naar de uitgang loop kom ik een schreeuwende en vloekende conducteur tegen die de deur hard dichtzwaait. Ik loop langs hem op en ga naar buiten. Als ik terugkom is archie er nog niet en dat valt de devil ook op die aan mij vraagt "where is your friend?" Als ik zeg dat ik het niet weet, zegt ze "say goodbye to him" waar ze vervolgens een valse lach aan toevoegt. Gelukkig vind ik archie die me vertelt dat de conducteur zo boos was op hem, omdat hij van hem niet meer mocht roken.

Diezelfde conducteur die mij even dasrvoor met een Russische passagier nog uitvoerig zat te bekijken op het perron van top tot teen en dat besprak met de medereiziger. En later op de avond toen ik voorbij liep een kusgeluid vanuit zijn coupe maakte.

Gelukkig kan de coupé van binnenuit op een grendel zodat de deur van buitenaf hooguit een paar cm geopend kan worden. Dus zo kunnen we ongestoord aan de fles wodka beginnen die we nuttigen uit de omhulsels van een camerafilmrolletje. Perfect formaat. De fles smokkelen we al gauw een coupe verder naar binnen bij de mongoolse nannen. De mongoolse mannen hadden maar een treinticket tot aan de grens en moesten nog een kaartje kopen tot aan ulaanbataar, de hoofdstad v Mongolië. Dit kon alleen in een andere wagon. De mannen hadden geen zin om te verhuizen dus gingen ze even om de tafel met de devil, die hen met klem verzocht hadden hier niks over tegen ons te zeggen. Op een gegeven moment was de wagon naast ons ook helemaal leeg. De mannen waren nergens te bekennen. Totdat ik ze ineens vooraan in de conducteurcoupe aantrof. Ik vraag wat ze daar doen, maar als een leeuwin die haar welpen beschermt komt de devil uit haar hol geschoten en zegt niets, helemaal niets doen ze net diezelfde valse glimlach op haar gezicht. Na een onderhandeling en een geldbedrag is de coupé naast ons weer bewoond alsof het nooit anders is geweest.

Als ik even naar de wc geweest ben en terugwil naar de coupé kom ik de slijmerige gladjanus van een conducteur tegen die voor mij de coupedeur open wil doen. Ik ga echter naar de buren en doe die deur snel open, met de aasgier hijgend in mijn nek. Ik ben nog niet binnen op de havik heeft de coupé binnen notime gescreend en doopt zijn vinger in de filmrolomhulsels. Hij ruikt eraan om tot de conclusie te komen dat het wodka is. Hij brult wat in het Russisch tegen de Mongoolse mannen als waarschuwing, die inmiddels natuurlijk wat krediet opgebouwd hebben.

Om vijf uur ramt de conducteur op de deur dat we er uit moeten. Jaja Goedemorgen. Beiden draaien we ons om. De eindbestemming is over 40 min. Dus dat kan wel even. Vijf minuten later komt de conducteur weer, begint te schreeuwen tegen archie en schopt tegen zijn bed. Ii maak eruit op dat hij het beddengoed wil hebben. Even later komt ie poeslief en zingend het beddengoed innen en zegt van alles. Archie negeert hem, want die is er helemaal klaar mee, waar de conducteur uit op maakt dat hij hoofdpijn heeft vd wodka en komt even later met een flesje water die Archie uiteraard ook weigert. We zijn in ulaanbataar!! Yes een ander land, andere mensen en een andere cultuur! Ik ben zo benieuwd