Mijn treinreis is behoorlijk voor mij geregeld, iets wat ik niet gewend ben. Overal heb ik tickets voor, de treinreizen, de hostels en zelfs transfers. Omdat ik zo kortdag besloten heb te gaan, heb ik een organisatie maar alles laten regelen. Maar nu weet ik ook weer, waarom ik het zo graag zelf wil doen. Ik sta op het station en ergens moet dan mijn transfer zijn. Maar waar wacht je dan en op wie? Ik baal nu al waarom ik niet gewoon met die minibus kan gaan die ik veel sneller gevonden heb. Nu ben ik afhankelijk van iemand die mij dan maar moet vinden, irritant! En als ik nou ineens ergens anders zin in had, dan kan dat ook niet want ik moet wachten op mijn transfer. Nooit meer, bedenk ik me. En terwijl ik me dat voorneem, hoor ik "Aartse?" en krijg gelijk een stevige handdruk, mijn tas wordt overgenomen en een luxe personenauto met chauffeur staat klaar voor mij, alleen voor mij. De gids stapt ook in, nadat hij me eerst op het station helemaal heeft uitgelegd waar ik moet zijn voor mijn volgende trein, waar ik mijn tas kan droppen voor zolang etc.

Halverweg de autorit stapt de gids uit en een tien minuten later stapt er een vrouwelijke gids in en dan is het net of ik ineens in een scene uit Skyfall gezogen wordt. De chauffeur heeft namelijk net als Bond van dat korte, naar voren groeiende haar met inhammen. Hij heeft een stoere zwarte, nette jas en draagt een zonnebril, de knappe dame naast hem is keurig netjes opgemaakt en verzorgd en draagt een grote bontkraag op haar jas. En ze zeggen niks tegen elkaar, de gehele tijd en de autorit duurt wel ruim een half uur. Ze staren beide strak voor zich uit. De chauffeur manouvreert zich handig door het verkeer, haalt net op het nippertje in en geeft anders flink wat gas bij, bovenop de snelheid die hij al rijdt. We're on a mission..take Aartse to that god damn lake as soon as possible, and don't let anybody follow you.

Mijn hotel bevindt zich op een heuvel. Het is zo'n houten huis die je veelal in wintersportgebieden aantreft en dat is precies het gevoel wat ik nu krijg. De zon schijnt, de lucht is blauw en overal ligt uiteraard sneeuw. Het bevroren meer schittert en glinstert. Het is helder, dus je kunt de bergen zien aan de andere kant van het meer.

Ik word vriendelijk ontvangen en krijg een grote kamer met balkon en uitzicht op het meer. Wauw! Tijd voor mijn thermobroek, thermoshirt en skisokken, want koud is het. Listvyanka heet het plaatsje aan het Baikalmeer. Ik ga op weg naar het museum en het uitzichtpunt en loop langs het Baikalmeer. Maar niet zonder eerst het meer te betreden. Als je er op staat, zie je pas hoe dik het ijs is. Overal liggen dikke stukken ijsbrokken. Het is best een eind lopen naar het museum, maar met dit uitzicht is dat niet erg. Halverwege stop ik in een restaurant, tenminste dat hoop ik, niet dat dat aangegeven staat namelijk. Maar het blijkt idd een restaurant te zijn waar ik een menu in het russisch krijg. Ik krijg uitgelegd met mijn guidebook dat ik geen russisch spreek en vega ben. Ik neem een salade met kaas en tomaat. Wat ik krijg zijn een paar schijven tomaat met geraspte kaas erover heen en grote stukken knoflook er doorheen. Allright, waarom niet om 12:00 's middags. In de buurt van het museum moest ik ergens omhoog voor het uitkijkpunt. De weg is snel gevonden, de berg op door de sneeuw. Na even lopen, hoor ik in de verte muziek en even later zie ik een stoeltjeslift. Maar er is meer..ik zie mensen skieen! Ik kom uit bij een gebouw waar ik vast een ticket kan kopen voor de stoeltjeslift, heb wel even genoeg gelopen namelijk. Ze kunnen geen engels en met handen en voeten lukt het uit te leggen dat ik met de lift wil. Het zorgt steeds voor lachwekkende situaties. Maar achter de balie zie ik allemaal ski's staan en voor ik het weet zit ik 10 minuten later in de lift, met skies onder mijn voeten.. Yeahh, dat museum kan wel wachten! De stoeltjeslift duurt tien minuten en ineens krijg ik flashbacks van de laatste keer dat ik op de latten stond. De laatste keer, waarna ik wat stukken tand miste en mijn lip openlag. Met veel helpende en motiverende gedachtes, lukt het me die herinnering van me af te schudden en sta ik ineens bovenaan de heuvel met een prachtig uitzicht op het meer. Wauw, skien in Siberie met dit uitzicht. Vet cool! De eerste afdaling gaat toch zeer voorzichtig en lijkt het alsof ik het volledig verleerd ben. Geen controle en ineens merk ik ook dat mijn kracht in mijn rechterbeen toch behoorlijk afgenomen is door de weken in het gips. Zelfs mijn bovenbeen protesteert direct. Op naar de volgende afdaling. Mezelf coachend op de skiskills krijg ik het steeds meer te pakken en de laatste afdaling ben ik weer terug op mijn niveau! Na een uur lever ik de ski's weer in en ga toch nog op zoek naar het museum, die ik niet kan vinden, maar wel op een of ander walking bridge terecht kom waar geen eind aan lijkt te komen. Maar wat me wel mooie uitzichten op het meer geeft. De zon gaat bijna onder en het wordt meteen ook een stuk kouder en aangezien ik stuck zat op een of ander houten parcours zijn mijn tenen en handen bevroren. Ik warm me maar even op in hetzelfde restaurant om vandaaruit de ondergaande zon te zien en geniet ondertussen van gegrilde aubergine en tomaat. Voor de terugweg neem ik mooi de flink warm opgestookte minibus. Ze houden er wel van om met -20 buiten, de temperatuur binnen vooral op te laten lopen tot 25 graden.

De volgende dag is het een stuk minder mooi weer, bewolkt en dus ook meteen echt koud. echt niet lopen dus, maar met de minibus naar het museum. Die ik nu wel vind. Het museum gaat over de gehele onderwaterwereld van het Baikalmeer. Ze hebben er zelfs aquariums waar je de dieren kunt bewonderen die veelal enkel in het Baikalmeer voorkomen. Maar het vertelt je ook alles over hoe ze het allemaal ontdekt hebben, de duikpakken, de onderzeer etc. Smiddags probeert de gids of ik nog mee kan met de hondenslee, maar dit is helemaal volgeboekt. Ik weet nog niet of ik dat nou heel erg vind.

Ik bezoek kleine marktjes en eet daarna typisch Russische deeg/broodballen gevuld met groenten (ze zijn er vooral met vlees). Daarna ga ik op zoek naar een banja, de Russische sauna. Ik had ergens reclame daarvan zien hangen, dus dat moet toch te vinden zijn. Even overweeg ik de taxi te nemen, maar als ik de prijs hoor ga ik, eigenwijs als ik ben, te voet verder in de kou en in het donker en tuurlijk kan ik het niet vinden. Ik vraag het ergens, Banja? En zij wijst een kant op. Daar staat idd een gebouw, maar de deuren zijn gesloten. Hier zou het toch moeten zijn en vervloek mijn eigenwijzigheid dat ik niet gewoon de taxi heb genomen die me waarschijnlijk voor de deur van een banja had afgezegd. En als ik het nu omreken, heb ik gewoon een ritje van slechts 2,50 geweigerd (een ritje met de minibus kost 25 cent, dus al je helemaal vanuit de roebel denkt is het ineens heel duur, haha) om vervolgens rond te dwalen in de kou. Ik loop maar terug naar de mainroad en kom langs een receptie, daar nog maar even vragen. De jongen kan geen engels. Maar gelukkig is er google translate en zo kom ik erachter dat dat gebouw waar ik drie rondjes om heen gelopen heb idd een sauna is. Maar het zijn allemaal prive sauna's die je kan huren voor 30 euro. Hij vertelt me dat er geen openbare sauna's zijn. Hij moet even aan het werk en zegt me even te gaan zitten. Als hij na 5 minuten terug komt, zegt hij me dat ik de sauna gratis krijg. Verbouwereerd loop ik achter hem aan, waar hij de sauna voor me opent en ik gebruik mag maken van alles voor een uur. Chill! Na een uur, ga ik met een rood hoofd de deur uit, waar ik tegen die jongen aanbots die net aankwam met een kan ranja en een broodje. Wat een verwennerij, je zou er bijna wat van denken ;). Ik loop met hem mee terug naar de receptie waar ik me tegoed doe aan het broodje gevuld met aardappel. Via google translate begrijp ik dat hij van zijn werk en het Baikalmeer houdt en graag mensen wilt helpen. Hij houdt ervan om mensen dingen te geven en een lach op het gezicht te toveren. When people are happy, i'm happy. Ik beloof hem morgen terug te komen met iets vanuit Nederland. Warm en rozig loop ik terug naar het hotel, eind goed al goed.

De volgende dag bel ik na het ontbijt een touroperator of ik nog mee kan op een sneeuwscootertour. Hij zei dat er zeker wel plek was maar wist niet hoe laat. Alles blijkt toch ineens vol en ik kan wel om 16:00, maar om 15:00 is mijn transfer. Ik probeer nog de transfer naar een later tijdstip te verzetten, maar helaas. Maar met de hoovercraft over het meer kan nog wel. Daarvoor moest ik gewoon naar het meer en daar zou je het zo kunnen regelen. Er zijn geen hoovercrafts op het meer, ik begrijp uiteindelijk dat die om 11:00 komen, het is nu half elf. Dan komen er drie hoovercrafts, maar de chauffeur ervan kan geen engels en is niet erg behulpzaam. Ik probeer nog een ander touroperator, maar als ik vraag of ze engels kan, zegt ze op bitse toon, 'njet' en gaat verder met lezen. Dan maar terug naar diegene waar ik eerder was. Die blijkt gesloten. Pff het is volgens mij niet voorbestemd om scooter te rijden of op de hoovercraft te rijden. Genoeg ontvangen lijkt, tijd om te geven en besteed mijn geld aan souvenirs voor anderen en ga onderweg naar die gulle jongen. Ik overhandig hem engelse drop en een fles wodka. Hij is helemaal euforisch als hij de engels drop ziet. Hij durft het amper open te maken omdat hij het als trofee wilt bewaren. Maar scheurt de verpakking voorzichtig open en probeert een dropje. Hij zegt nog nooit zoiets geproefd te hebben, vindt het lekker maar ook vreemd. Hij trakteert me op een soort van kersenflap voordat ik op weg ga naar de skiheuvel. Dan nog maar ff een uurtje skien, wat weer steeds beter en sneller gaat. De zon is ook weer gaan schijnen, dus dat is genieten op de ski's. Daarna is het tijd om mijn tas te pakken en staat 007 weer klaar om me terug te brengen naar Irkutsk. Daar drop ik mijn rugzak op het station en pak de bus naar het centrum om daar wat rond te lopen. Het is niet echt mijn dag vandaag. Ik ben erg moe, omdat ik slecht geslapen heb vannacht en mis ook ineens gezelschap. Iemand om samen dingen mee te doen, te delen en te lachen, iemand die je ook meteen begrijpt en er geen sprake is van een taalbarriere, wat juist superleuke situaties geeft maar ook erg vermoeiend is. Dit gevoel heb ik eigenlijk voor het eerst sinds anderhalve week. Ik stap de subway binnen, omdat ik dringend behoefte heb aan koffie en stap 2 uur later als het donker is weer naar buiten. Veel van Irkutsk niet echt gezien, maar had er ook niet echt zin in. Wel een internetcafe gevonden en mijn terugvlucht geboekt, dus jullie zien me hoe dan ook weer terug, voordat ik in een chinees verander ;).

Om 22:05 gaat mijn trein, op naar Mongolie!!