86 uur en 23 minuten
5193 km
5 x noodles
30 koppen thee
5 verschillende coupegenoten
76 stops (waarvan zeker 90 % slechts 2 minuten duurt)

Zondagmiddag is het dan zover. Met een voorraad aan boodschappen stap ik op de transsib, die om 13:05 zal vertrekken. Ik kom aan op het station, de trein staat er al. Dit keer de eerste coupe, dat scheelt lopen en gesjouw! De mevrouw van mijn wagon, laat me mijn coupe zien. Even krijg ik een benauwd gevoel en schiet de gedachte 'hier vier dagen zitten' door mijn hoofd. Het is niet omdat de coupe er ineens zo anders uit ziet dan ik had verwacht, juist niet. Misschien even kort het besef dat het voor vier dagen zal zijn en er geen weg terug is. Maar zo snel als het kwam, gaat het ook weer weg. Want wat heb ik er zin in. Hoe vaak krijg je nou de kans om vier dagen lang niks te hoeven? Ik mag gewoon vier dagen niks doen, zou je me in een stoel in een woonkamer vier dagen neer zetten dan word ik gillend gek. Maar niet on the road, als de omgeving maar aan me voorbijtrekt, er steeds weer een ander landschap verschijnt en dat ik ondanks dat ik zit, juist in beweging ben. Ultiem gevoel van vrijheid, gevangen in een coupe ;)!

Snel haal ik nog even een fles wodka, want die kan toch niet ontbreken! En dan settle ik me maar in mijn coupe. Ik heb een bijzondere, namelijk de coupe die oorspronkelijk voor de conducteur is, gezien het plaatje op de deur. Dit is ook een 2 persoonscoupe, terwijl alle andere 4 persoons zijn. Ik heb het bovenste bed, even vind ik dat jammer, totdat ik alle voordelen daarvan ontdek. Zo kan ik liggend vanuit mijn bed naar buiten kijken, komt er niemand anders op mijn bed zitten, kan ik een zooi maken zoveel ik wil, want daar bovenop bed ziet en komt toch niemand. En ineens rijden we, we rijden! We zijn op weg, exciting! En vooralsnog alleen in mijn coupe, wat een luxe! Nu kan ik en boven liggen en beneden zitten en de Russische polka dansen als ik dat zou willen.

Na gesettlet te hebben ga ik op zoek naar de wc. De trein is zo ingedeeld dat de coupés zich aan een kant bevinden en een smalle gang met zelfs uitklapbare zitjes aan de andere kant. De wc bevindt zich aan het eind vd coupé. Ik doe de deur open en een bekende geur komt me tegemoet. Zo een van een dixie na drie dagen op een festival terrein. Ook de ruimte is daarmee wel vergelijkbaar en dan heb ik het niet over de zeer-luxe-trek-maar-door-dixies van o.a. lowlands. Hetzelfde gevoel bekruipt me ook als bij een dixie: het gevoel het pand weer veilig willente verlaten zonder iets aangeraakt te hebben. Het enige verschil is dat alles van metaal is, er nog wel wcpapier hangt en er water uit de kraan komt. Tenminste...al weet ik nog niet hoe..en dat terwijl ik natuurlijk net mijn handen ingezeept heb. Er zitten twee draaiknoppen..maar er gebeurt niks als ik daaraan draai, geen pedaal of knop op de kraan..dan zijn mijn mogelijkheden wel op. Ik doe de deur open en daar staat de vriendelijk glimlachende dame, de conductrice, degene die het allemaal regelt en verzorgt in onze wagon. Ze heeft korte blonde krullen en blauwe ogen en ze spreekt geen Engels, dus we lachen maar veel naar elkaar. Ik krijg van haar een uitleg over dit kleine hokje aan het eind vd gang zoals een stewardess de veiligheidsinstructies demonstreert. Het blijkt dat ik onder de kraan een pinnetje in kan drukken. Handig bedacht, want terwijl je dat doet, loopt het water direct eruit en spettert natuurlijk alle kanten op, omdat het op je hand klettert die dat pinnetje in moet drukken. Maar goed, met een nat shirt, maar wel met schone handen, loop ik terug naar mijn coupé voor de demonstratie al daar.

Ik ga zitten met een kop thee en kijk uit het raam. Kleine dorpjes schieten voorbij met houten huisjes, veelal mintgroen of helder blauw geschilderd. Het doet me een beetje denken aan de huisjes in Maleisië, alleen ligt er nu een dikke laag sneeuw omheen. Het is mooi weer, de zon schijnt in mijn gezicht. De tijd vliegt voorbij, zonder te weten wat ik nou eigenlijk gedaan heb. Gewoon niks, naar buiten kijken en wat wegdromen al luisterend naar muziek. Dat vind ik nou ultiem genieten! Als avondeten eet ik instant noodles. Er is namelijk nonstop kokend water te verkrijgen in de trein, ideaal dus. Het is best warm in de trein..een dun shirt is meer dan genoeg. Buiten daarentegen wordt het steeds kouder voel ik op een lange stop..er is geen perron, we staan gewoon tussen twee sporen in. Er lopen vrouwen voorbij met zakjes uien, potten met zuur, kinderwagen vol met broodjes of behangen met knuffels. Als ik weer terug mijn coupé in kom, heb ik een coupegenote..of twee eigenlijk een moeder met een kind. Ze begint direct te praten in het Russisch, als ik aangeef dat ik geen Russisch spreek, slaakt ze een diepe zucht om vervolgens na even nadenken een prachtige volzin in het Engels te vragen of ik er bij wil. Ik wacht wel even in de gang. Ik voel me intens moe, alsof alle vermoeidheid zich verzameld heeft tot dit moment dat ik niks hoef en voor ik het weet lig ik nog eerder in bed dan het kind van anderhalf en ben ik om half acht al in diepe slaap, tot de volgende dag tien uur! Wat was het warm vannacht in de trein, ik schat zo'n 25 graden.

Moeder en dochter zijn alweer vertrokken, ik heb ze nog even gehoord rond half zes. En de coupé heb ik weer voor mezelf. Ik ben zo ontzettend lui, dat ik al 2 uur doe over aankleden en opfrissen in dat kleine hokje achter in de gang. Vandaag bestaan de keuzes slechts uit, ga ik me nu aankleden of straks, of blijf ik gewoon de hele dag in mijn pyjama, zitten of in bed blijven liggen..Zelfs thee pakken kost me een uur, terwijl dat toch maar op twee grote passen lopen is. Na het ontbijt settle ik me weer voor het raam. Het landschap is iets veranderd, wat meer bos en heuvelachtig.

Ergens in de middag is er weer een grote stop. Bij terugkomst heb ik weer een medereiziger. Een man dit keer en hij kan Engels! Het is een lange man, met grijze korte haren en een typisch Russisch gezicht, zo'n breed, grof gezicht. Dankzij hem kom ik veel over Rusland te weten, het land van de olie, gas en wodka met een vriendelijk behulpzaam volk, die ook al kijken ze soms nors van binnen vriendelijk en tevreden zijn. Sergei houdt van zijn land. Hij is 41, heeft twee kinderen en een vrouw en houdt ook van Amerika. Hij werkt hard in de winter om in de zomer veel vrij te kunnen zijn. Hij vertelt me dat het een zachte winter is. Dat is niet goed voor de gezondheid, dat merken ze ook aan de kinderen die veel ziek zijn. Als er veel griep heerst dan besluit de overheid om een week schoolvakantie in te lassen om goed uit te zieken. Sergei heeft chocolaatjes bij zich in een plastic zakje, die hij me laat proeven en die op zijn aan het einde vd reis. We hebben het over Oekraine en Poetin. En over het drinken van Wodka, wat je warm houdt ten tijde van deze koude winterdagen. En hij leert me Russische woorden, die ik dankzij mijn reisgids al steeds meer probeerde eigen te maken. Zes uur later is hij op zijn thuisstation.

De avond breng ik door in een andere coupe, met vier jongens uit Wales en bier en uiteraard wodka. Waar ik vooralsnog niet aan wennen kan ;). Het is echt bloedheet in de trein, ondanks mijn slippers en mijn hemd staat het zweet alsnog op mijn voorhoofd. Ze weten wel van stoken die russen, pfff raar contrast met het winterlandschap wat buiten aan ons boorbij trekt.

De volgende middag word ik vergezeld in minn coupe door een vriendelijk lachend keurig geknipt en geverfde kort, roodharige dame. Ze begint hele verhalen in het Russisch en gebaart me steeds dat ik moet komen zitten naast haar. Ze kan geen Engels. De Russen vinden het heel gewoon ook al heb je het onderste bed, dat je dan degene boven he gewoon op jouw bed laat zitten. Inmiddels lukt het me al om in het Russisch te vertellen dat ii uit Nederland kom, naast: dank jewel, hoe gaat het, hallo, doei en bedankt. Met de reisgids erbij lukt het ook uit te leggen dat ik geen russisch praat en te vragen waar ze naar toe gaat. De dame is keurig gekleed. Valt me op dat die dames sowieso keurig netjes, deftig gekleed gaan. Nette kleding, nagellak, veel make up, sieraden, lange zwarte jassen veelal met bontkragen en de vrouwelijke versie vd bontmuts. Net Beatrixjes allemaal. De jonge dames, dragen kou of geen kou, veel korte rokjes en laarzen/ hakschoenen.

De vierde medepassagier in een statige man tond de vijftig met zo'n stevige zwarte bontmuts, een driekwart lange, rechte wollen jas, met daaronder een lange leren jas. Daaronder een mouwloos wit hemd, met een opdruk van vietnam haha. Ook deze vriendelijke man leg ik in het Russisch uit zijn taal niet te spreken. Hij pakt enthousiast zijn telefoon met een kf sndere vertaal machine en zo krijg ik alerlei vragen op me afgevuurd, welke studie ik doe, waar.ik naar toe ga, welke hobbies ik heb, en welk fruitsoort mijn favoriet is. Tja..leuk die vragen, maar antwoorden kan.ik niet, want hij begrijpt mijn antwoord in het Engels toch niet! Uiteindelijk heeft hij het door en krijg ik alle fruitsoorten te horen waar ik dan.ja of nee op kan antwoorden. Iets aan vragrn over het werk staat er niet tussen. Ondertussen krijg ik filmpjes en foto's te zien van.zijn reis naar Vietnam. Hij laat precies die dingen zien, die ik juist zo graag wil zien. Een aap met een pakje aan op de fiets, een beer die op twee poten loopt en danst..fotos van maaltijden met dode beesten, hem naast een opgezette beer. Grappig die totaal verschillende percepties van plezier en dingen die je mooi vindt.al vraag ik me af of hij dat verschil ook in de gaten heeft. Naast handen en voeten, wat losse woorden Russisch, Engels, vertaalmachine gebruiken we ook wat woorden Frans. Ik probeer in drie talen mijn werk uit te leggen, hij heeft zojuist het werk business gebruikt om uit te leggen. Dus ik maak er van Ya, business, avec l'enfants en hou mijn arm ter hoogte van een kind. Hij lacht en zegt elephants haha en houdt zijn arm heel hoog..ehh ja dat gaat hem niet worden haha. We hebben er in ieder geval veel lol om!

De volgende dag komt er smiddags wederom een keurige dame geheel in het zwart met op haar shirt een boord van goud en zilverstiksels. Ook zij begint in het Russisch. De russen zijn er ook in zoveel verschillende kleuren en maten dat ik begrijp dat ze me niet meteen voor buitenlands aan zien. Ze moet lachen en drie gouden tanden schitteren me tegemoet! Dit heb ik in moskou ook al.zoveel gezien, met name bij mamnen. Ook haar haar zit keurig netjes gewatergolfd. Na een half uur even gelegen te hebben, komt de kam direct tevoorschijn en wordt het meteen weer in orde gemaakt. Ben benieuwd ze van mijn vier dagen lang ongewassen en vaak ook nog ongekamde kapsel vindt, gekleed in mijn makkelijk zittende kloffie, wat na vier dagen steeds beter gaat zitten ;). Met handgebaren vraagt ze of ik alleen op reis ben, waar ik ha op knik. Ze schudt haar hoofd en maakt een afwijzend gebaar, waar ze wel nog steeds lief bij glimlach.

Na vier dagen bezoek ik maar eens de restowagon, die eruit ziet als een amerikaanse seventies restaurant. De serveerster komt nog net niet op rollerskates mijn bestelling opnemen:een sandwich kaas. Vol verbazing en lachend neem ik tien minuten later mijn bestelling in ontvangst..het is eenderde van een boterham belegd met veel boter en een net zo'n groot stukje kaas. Wat doe je dan met die overige tweederde boterhsm vraag ik me af haha.

Met de jongens drink ik een biertje en laten we de eofka nog eens rondgaan, we spelen diverse kaartspelletjes, totdat een van hen origami vindt die hij drie jr geleden in zijn tas heeft gedaan en voor ik het weet zijn we met zijn allen ijverig en.bloedserieus, soms gefrustreerd omdat het niet lukt een kikker, hoedje, kraanvogel en haan aan het vouwen. Briljant toch!

Tijd is een raar begrip in de trein. Sowieso ga je door vijf tijdzobes, masr wordt overal de moskou tijd aangehouden, dus ook op de stations waar je stopt. Zo gebeurt het dat er op het station 16:00 aangegeven wordt, masr het hartstikke donker is. Zelf weet je onderhand ook niet meer hie laat het is. Nou ben ik toch al niet zo vd tijd en ben blij dat.mijn biologische klok me vertelt wanneer te eten en te slapen. Er zijn drie dagen voorbij waarin ik nog geen boek gelezen heb, de tijd vliegt wonderbaarlijk snel voorbij. Wat ik allemaal gedaan heb geen idee, met name het Russische volk leren kennen, een beetje vd taal en het land, tradities en gewoontes. De temperatuur wordt gaandeweg steeds kouder en dus ook het verschil vd temperatuyr in de trein steeds groter. Warmst gemeten in de trein 27 graden, koudst gemeten op station buiten -19. Welkom in Siberie! Wel de tijd van het jaar voor de echte Siberische ervaring! Als we uitstappen op ons eindstsion irkutsk, vslt me de enorme ademdampen op..zo koud..stoom komt vsn onze lichaam af alsof we zo uit de sauna stappen. Ook auto's stomen des te meer..zo erg dat het me enotm opvalt. .ik ben geloof ik nog noet eerder in zulke koude temperaturen geweest. Het maakt me ook ineens bewust van de uitstoot vsn alles en iedereen. Op naar het grootste meer ter wereld, baikal!