Onderstaand verhaal, heeft me vanaf het eerste moment erg aangesproken en niet meer losgelaten:

“Een Amerikaanse zakenman, die op vakantie was om ontspanning te zoeken na een lange periode van hart werken, stond op de pier van een klein kustplaatsje in Mexico, toen een kleine boot met een eenzame Mexicaanse visser aanmeerde. In de boot lagen verscheidene grote vissen. De Amerikaanse complimenteerde de Mexicaan met de kwaliteit van zijn vissen en vroeg hoe lang het duurde om ze te vangen. De visser antwoordde: “een tijdje.”

De Amerikaan vroeg: “Als het maar een tijdje duurde om deze heerlijke vis te vangen, waarom ben je dan niet langer gebleven om meer vis te vangen?” De visser legde uit dat deze vangst genoeg was om zijn gezin te voeden. De Amerikaan vroeg: “Maar wat doe je dan met de rest van je tijd?”

De visser antwoordde: “Ik slaap uit, vis wat, speel met mijn kinderen, neem een siësta met mijn vrouw. En ik wandel iedere avond naar het dorp, waar ik wijn drink en gitaar speel met mijn amigo’s. Ik heb een vol en druk leven, señor.”

De Amerikaanse spotte: “Ik heb een Harvard MBA en kan je helpen. Je moet meer tijd moeten besteden aan visserij en met de opbrengst een grotere boot kopen. Met de opbrengst van de grotere boot kun je meerdere boten kopen. Uiteindelijk heb je dan een vloot vissersboten. In plaats van het verkopen van je vangst via een tussenpersoon zou je direct kunnen verkopen aan de visverwerker. En uiteindelijk open je je eigen visconservenfabriek. Je hebt dan de controle over het product, de verwerking en de distributie. Hierdoor kun je dit kleine vissersdorp achterlaten en kunnen verhuizen naar Mexico City, daarna LA, en uiteindelijk New York City, waarvandaan je je groeiende onderneming kunt leiden. “De visser vroeg:” Maar señor, hoe lang zal dit allemaal duren? ‘

De Amerikaan antwoordde, “Vijftien tot twintig jaar.” “Maar wat dan, señor?” Vroeg de Mexicaan. De Amerikaan kreeg een glimlach op zijn gezicht en zei: “Dat is het beste deel. Als de tijd rijp is, zou je een beursgang aankondigen, verkoop je de aandelen van het bedrijf aan het publiek en word je heel rijk. Je zou miljoenen gaan verdienen. “Miljoenen, señor? En wat dan? Vroeg de Mexicaan.”

Waarop de Amerikaan vervolgde: “Waarom??? Dan zou je met pensioen kunnen gaan. Verhuizen naar een klein vissersdorp waar je kan uitslapen, een beetje vissen, spelen met je kinderen, een siësta nemen met je vrouw. En ’s avonds kunnen wandelen naar dorp, waar je wijn kunt drinken en gitaar kunt spelen met je amigo’s.”

En waarom? Omdat het precies het leven van meest van mijn vrienden hier omschrijft. Het leven wat ik nu deels ook leef. Het simpele leven. Mijn beste vrienden hebben als beroep: visserman, tricycle driver, afval prikker, kok in een restaurant, huisvrouw en moeder. 25 procent van de mensen die ik hier heb leren kennen hebben geen baan, 50 procent werkt part-time, tot ze voldoende geld hebben om van te leven. En dat leven is heel erg per dag. En ik betrapte mezelf erop dat ik hetzelfde dacht als die zakenman, waarom werk je niet elke dag? Of langer per dag, zodat je je huis kan opknappen, kan sparen voor onverwachte uitgaven of voor een studie voor je kinderen later. Ik verbaasde me steeds over mijn straat, hoe iedereen steeds op straat is, hangt, zit en waarbij niemand op het eerste oog lijkt te werken. En het is niet dat er geen werk is. Ik zie ze ‘sochtends en na een lange dag werken tref ik ze vaak nog steeds aan. Bij alle activiteiten zijn ze er steeds bij en als je geen zin hebt om te werken dan doe je het niet. De visserman en de tricycle driver zijn eigen baas en vullen hun tijd en dagen zelf in. En als de kok het laat heeft gemaakt dan stuurt hij een sms dezelfde ochtend dat hij niet komt. Dat is heel gewoon hier. Er wordt gewoon een dag ingehouden van je salaris, die iedereen hier ook per twee weken ontvangt. En op is op. En hou je geld over dan deel je dit altijd met vrienden en familie. Het is hier heel gewoon om de mensen die wat meer hebben om geld te vragen. Dat hebben ze bij mij gek genoeg nooit gedaan. Ik betrap me op de gedachte dat ze altijd wel van alles willen en dat ik denk dan moet je er ook voor werken en hoe me dat heel soms ook irriteert, Zijn ze nu lui of verwachten ze nu dat andere familieleden wel betalen? 

Mijn beste vrienden wonen in simpele huisjes, met een dak van palmbladeren, de luxure huisjes hebben wat opgestapelde cementblokken als muur, maar de meesten bestaan uit volledig hout en als je binnen loopt ligt er soms wel een vloer in van beton, maar vaak is het gewoon aarde. De meesten van mijn vrienden hebben geen koelkast en geen kookpit, maar koken op houtvuur en met kolen. De wc is vaak een simpele kleine, lage pot. Geen bril, geen wcpapier en geen watersysteem om door te spoelen. Maar het werkt en het is simpel en goedkoop. Douchen gaat met koud water uit de emmer. De meesten hebben geen wasmachine en zelf heb ik deze ook al geen jaar meer aangeraakt, evenals een stofzuiger, die heb ik al een jaar niet gezien. De meesten hebben wel een tv, zo eentje met een dikke kont, een antenne en vaak moet je er even een tik opgeven voor de helderheid of om de kleur weer terug te krijgen. De meeste huizen wonen hand in hand met ratten, muizen, kakkerlakken en spinnen. 

Als ik bij mijn vrienden op de bank zit, loopt er geregeld een rat al perfect balancerend over het smalle muurtje. Jimmy roepen ze dan lachend of Jacquelien als de kakkerlak weer over de muur struint. De muren zijn onbewerkt en zijn nog enigzins opgeleukt met weelderig bedrukt inpakpapier. Een groot mariabeeld staat prominent in de kamer, onder het grote kruis met Jezus. Het ruikt ook altijd typisch, maar inmiddels zo eigen. Het huis waar ik elke dag binnenloop. De slaapkamer van mijn vrienden is in de huiskamer, een simpele triplex plaat dient als afscheiding. Er staat een bamboo bed, geen matras. Met zijn 3en slapen ze daar, onbewerkte betonblokken afgebrokkeld en met kapotte voegen. Er staat nog iets van betonblok als schap, vroeger was dat blijkbaar de oude keuken, onder dat beton met een ranzig oud laagje papier, is klei, stenen en afval. Want als het kind snoept en snackt in bed gooit hij daar zijn papiertje. Want zoetigheden, snoep en snacken doen ze hier aan de lopende band, net als dingen gewoon in de tuin of dus in de kamer op de grond gooien. Ze zijn gewend dat de volgende dag het toch wel bij elkaar geveegd wordt. Onder een grote teil met gaten staat de overgebleven rijst op tafel. De rest wordt vaak vers gekocht en meteen gemaakt. Het water van de wasbak stroomt via een pijp de tuin in en vormt daar een klein stroompje water naar de straat toe. De meesten van mijn vrienden hebben geen matras, geen banken, maar slechts bamboo houten meubels en bed. Zij kunnen dan ook overal slapen en dat doen zed an ook. Geregeld dat er wel weer iemand op de bank in slaapt valt en de volgende ochtend weer op weg naar zijn huis gaat of gewoon wat rondwandelen in de straat.

Zo rond een uur of 5 is de tijd als ik dan soms thuiskom dat ze bij elkaar voor het huis of voor mijn huis op het muurtje zitten. Ik het begin vroeg ik nog wat zijn jullie aan het doen of waar zijn jullie op aan het wachten? Niks dus.. verbaasd kijken ze me dan aan.. hoezo? Gewoon zitten. Gewoon zitten. Dat heeft even tijd gekost voordat ik dat kon. Gewoon even zitten en gewoon niks doen. In Nederland werken we zo hard om ‘het’ te bereiken, om het te krijgen. Naast onze baan, sport, gezin vliegen we nog even gauw langs alle yogalessen, meditatielessen, lezen we zelfhulpboeken en volgen we de ene workshop na de ander. Om maar meer rust in ons leven te krijgen, meer in het hier en nu, meer te genieten, te ontstressen en om gelukkiger te zijn. En hier, hier doen ze het gewoon. Hier zijn ze gewoon in het hier en nu, samen in het moment. Geen stress, geen zorgen

Na een aantal maanden rond februari werd ik door mijn collega’s geadviseerd om niet met deze mensen om te gaan. Ik moest misschien wat mensen zoeken van mijn niveau. Dat raakte me en maakte me wat boos. Het gaat mij niet om niveau, maar om de klik. En weet je, het meest en het best van wat ik heb geleerd dit afgelopen haar, heb ik geleerd van deze mensen. Onlangs had ik nog een gesprek met iemand, die me zei dat ik zo slim en opgeleid ben. Ik antwoordde dat ik een studie heb genoten en veel weet van psychologie, kids en ontwikkeling. Maar ik kan geen huis bouwen, ik kan de ene vis niet van de ander onderscheiden, een motor kan ik niet repareren en ik kan ook geen hartoperatie uitvoeren of de ruimte ingezonden worden. Dus wat is opleiding? Dat ik iets weet van een specifiek thema in het leven. Niks meer niks minder. Maakt me dat meer? Ik denk het niet. Deze mensen weten mij dingen te vertellen die ik niet in mijn opleiding krijg.

Vanaf dag 1 betrekken ze me overal bij, word ik steeds uitgenodigd, staan ze me onvoorwaardelijk bij met woord en daad. En helpen ze me daar waar ze kunnen. Als ik iets nodig heb en de winkel niet weet, gaan ze met me mee. Als ik kom, wordt me meteen een stoel aangeboden, een drankje en wordt de komkommer al snel achter mijn rug om gekocht en gesneden. Ze nodigen me uit voor elk verjaardags feestje van wel weer een of ander familie lid. Ze zijn enorm gastvrij, vriendelijk en ze zijn er altijd. Als ik door mijn straat rij lacht iedereen even vriendelijk en vrolijk roepen ze goedemorgen en mijn naam. Iedereen is op een of andere manier wel weer aan elkaar verbonden, daar ze hier vooral blijven wonen, waar ze opgegroeid zijn. Hier wonen ze ook vaak met de hele familie bij elkaar. Het is gebruikelijk dat de zoon thuis blijft wonen en dat de verloofde er bij in trekt.

 De waarde van samen zijn, de onvoorwaardelijkheid, de vriendelijke lach is wat ik van hen leer. Iedereen is gelijk en iedereen is welkom. Voor vrienden en familie ga je door het vuur. Van deze vrienden heb ik geleerd hoe om te gaan met tegenslagen en met problemen, Hoe ze me hebben welkom geheten, opgenomen hebben in hun familie zonder enig druk, enige verwachting. Hoe ze met altijd betrekken. Het huis van mijn vrienden is al seen buurthuis. Elke dag zijn er mensen, iedereen loopt als zoete inval binnen. En het maakt niet uit, dik, dun, lang, groen of geel, beperkt of opgeleid iedereen is welkom. bben deze mensen mij  altijd blijven lachen, altijd kunnen binnenlopen, altijd is er wel iemand en soms zijn de huiseigenaren er niet eens. Maar dan kijkt een buurtbewoner daar gewoon even tv. Voor mij is dit ook mijn vaste buurthuis geworden. En waar ik eerder koos voor efficientie, even snel zelf en alleen doen. Heb ik nu de waarde van samen ontdekt, van hulp vragen en accepteren en nee efficient is het niet, maar wel veel leuker en gezelliger. Ik heb ontdekt dat na een baaldag waarbij ik eerder liever gewoon alleen op de bank thuis wil zitten en op mezelf wil zijn, dat ik dat binnen 5 minuten vergeet als ik hier binnenloop. De vriendelijkheid waarmee je altijd onthaald wordt, iedereen die je met een grote lach begroet, je een stoel aanbiedt en niet vraagt wat je komt doen maar in plaats daarvan vriendelijk vraagt hoe je dag was. De eeuwenoude zelfde grapjes, de lol met elkaar laat je binnen 5 minuten je rotdag vergeten. Ik zie hier veel minder tot geen depressieve, eenzame mensen. Problemen en tegenslagen zijn er genoeg, maar die worden samen gedragen, er wordt geluisterd, de schouders wordt opgehaald en er worden grappen gemaakt. We drinken samen, we kletsen samen en we zingen samen. En dat lijkt mij het grote moraal uit het verhaal. Uiteraard heeft het ook zijn keerzijde en zie ik ziektes of huisuitslag, rotte of geen tanden die wij allemaal niet eens kennen. Dieren zijn ziek en gaan dood omdat ze daar geen geld voor hebben. Tandarts of andere zorg kennen ze niet. Maar de welvaart die wij in ons land kennen heeft ons ook doen ontgroeien van ontspanning, familie, samen zijn, elkaar opvangen en voor elkaar zorgen, in het moment zijn.

Voor mij dit jaar de meest wijze en waardevolle les, die ik hopelijk lang bij me kan dragen, de les van mijn 'in ogen van anderen simpele' vrienden die voor mij van onschatbare waarde zijn en die ik het meest ga missen. Gewoon doen. Simpel.