Deze blog beschrijft een veel voorkomende fijne dag uit mijn Filipijnse leven, deze dag vond vorige week plaats. Vrijdag 20 april

7.30 de wekker gaat. Vaak ben ik al wel wakker voor de wekker maar dommel ik nog even weg op de muziek van de buurman, de geblaf van honden, het geknetter van uitlaten en het leven buiten wat al volop in beweging is. Half 8. We beginnen de dag met een duik in de zee. Ik trek mijn zwempak aan en daarover heen mijn pyjama weer.. waarom de pyjama hoor ik je denken? Nou, om meerdere redenen haha. Allereerst zwem ik er in?!?! Yes, iedereen zwemt hier in zijn kleding, dus ik ben me ondertussen al veel te bloot gaan voelen in bikini of zwempak, helemaal tussen alleen maar locals, dus vandaar dat ik die traditie al overgenomen heb. Tweede reden is, dat mijn pyjama namelijk toch al wel weer gewassen kan worden, het is hier namelijk 24 uur per dag, warm. Dus pyjama’s hoe luchtig ook zijn alweer snel aan een wasbeurt toe. En de pyjama bestaat uit een luchtig flubber broekje en een hempje dus zoveel stof is dat nou ook niet. Met mijn sleutels en een duikbril loop ik op mijn slippers de deur uit. Ik maak het hangslot open van ons grote ijzeren hek en schuif de ijzeren stang uit het slot. Dat gaat nooit soepel en vergt veel heen en weer bewegende vaardigheden, waardoor iedereen die te maken heeft met dit slot de welbekende blauwe plek op zijn arm krijgt, op precies dezelfde plek. Maar na zoveel maanden krijg ik er toch wel een handigheidje in, want die blauwe plek heb ik al lang niet meer gezien.

Ik Loop de deur uit en begroet mijn buurvrouw en vriendinnetje Jona, die alles altijd in de gaten heeft wanneer ik thuis ben, weg ga hoe laat ik weg ga etc. Goede sociale controle dus. Ik loop rechts de straat op en sla vervolgens links een zandpad op. Via een smal paadje loop ik langs houten/ betonnen huisjes met kleurige was aan de waslijn. De paden en de tuinen (wat voornamelijk zwarte aarde is) ligt er altijd weer mooi aangeharkt en bladervrij bij. Er staan hanen aan een touwtje en honden liggen nu wel lui te slapen (wat ik snap na een hele nacht blaffen). De bladeren worden in hoopjes verbrandt. Her en der klinkt al vrolijke muziek en vanuit de huisjes en tuintjes hoor ik veelal de vrolijke kinderstemmetjes roepen: Tita Suzanne!! Hello, good morning! Where you going? Ma rigos sa baibai, antwoord ik dan, het lukt al om wat simpele gesprekken in het kinaray-a te houden, erg leuk! Vriendelijk en vrolijk word ik door de mensen allemaal begroet en ze kennen me inmiddels allemaal, helaas moet ik sommige namen schuldig blijven. Het is half acht en al zoveel gezelligheid, heerlijk vind ik dit straatje altijd. Ik loop onder een houten afdakje, passeer een klein winkeltje, een basketbalveldje en wat huizen van vrienden. In de verte zie ik de zee al en loop ik het paadje naar beneden naar het strand.

Het is half acht, maar al goed warm. Het is altijd welk rond de 30 graden eigenlijk of het nu nacht of dag is, uiteraard is het overdag in de zon het allerwarmst, maar die zon is er nu ook al volop. Op het strand liggen de vissersbootjes en zitten wat groepjes mannen bij elkaar wat te zitten en wat kinderen spelen al in het water. Good morning Suzan! Hello good morning haha.. Wat heerlijk begin van de dag die gezelligheid, dat vele samen zijn, die vrolijke begroetingen. Heerlijk straatbeeld dit. De zee bevat veel koraalrotsen, er is 1 plek waar je wel goed de zee in kan, daar waar de vissersboten ook altijd er uit gaan. Onder de drijvers van de boten door zwem ik naar de verste boei..zo’n 15 meter van het strand vandaan, daar begint de tocht. De zwembril op en…baantjes trekken! Het water is rustig en erg helder. En wat is dit toch fijn. Work-out in de zee, waarbij het koraal en de vissen onder je vandaan schieten. Al borst crawlend bewonder ik de onderwaterwereld. Soms is het net of in de verte de blaadjes van de bomen vallen, maar als ik dichterbij kom, blijken het allemaal kleine, ronde gele vissen die hoog tegen de oppervlakte van het water zwemmen. Groepjes kleine zilveren visjes glinsteren mooi in de zonnestralen. Er is genoeg te zien en voor ik het weet ben ik alweer bij de andere boei aangekomen en draai ik weer om al bedenkend dat ieder zwembad in Nederland eigenlijk een poster van de onderwaterwereld op de bodem zou moeten hebben. 2 x heen en weer is al een half uurtje zwemmen en met natte kleding loop ik het zelfde paadje weer terug naar huis om te doucehn. Ik heb mezelf eigen gemaakt dat ik de kleding van gisteren of zoals nu de zwemkleding/pyjama meteen maar was, wel zo handig en dat doe ik dan met de kleding nog aan en sop ik de kleding op dezelfde manier in als dat je je lijf wast haha.

Na het douchen sproei ik de tuin voor en achter. Het is nu namelijk hoogzomer, wat betekent dat het weinig regent dus dat betekent 2x per dag sproeien. In de tuin heb ik inmiddels 15 papaya bomen, een lange slinger pompoen die door de hele tuin kronkelt, tomatenplantjes, een ananas-experiment, komote en malongay (2 Filipijnse groente soorten ). Dat is nog een hele kunst en klus dat verbouwen van groenten en fruit. Een vrouwtjes pompoenbloem hebben we laatst handmatig bevrucht met de mannetjes stuifmeel, wat al een hele bevalling was om vervolgens de papaya bomen te bestempelen als zijnde vrouw, man of hermafrodiet. Tegenwoordig weten we dus nog meer van de bloemetjes en de bijtjes en hopen we spoedig wat fruit te kunnen oogsten. Na het ontbijt zit het ochtendritueel erop, pak ik de scooter en ga op pad naar het werk. Zodra ik de kleine wijk van het werk binnenrijd word ik al even vrolijk begroet door vrolijke gezichten. Het allerleukste ritueel is wel die van de vrolijke dame, die vanaf dag 1 mij steevast en luid begroet met: Goodmorning Gwapa en die ik dus op precies dezelfde manier terug begroet. Inmiddels hebben al veel meer mensen deze traditie overgenomen en klinkt het dus over en weer "goede morgen knapperd"!

Op het werk is het nu rustig, de meiden zijn allemaal bij hun familie of pleeggezin omdat het vakantie is en dat onderdeel van de behandeling is. Dat betekent dat er nu veel tijd is voor ontwikkelen en creëren. Ik ben dan met name druk met het ontwikkelen van trainingen over diverse ziektebeelden en schrijf behandelmodules als psycho-educatie of andere interventies en dat is wel erg leuk en dankbaar om te doen. Straks kunnen we dat namelijk als de meiden terug zijn allemaal mooi in gebruik nemen. Aan het eind van de dag komt onze centrum hond, Lucky al enthousiaste kwispelend naar me toe, ik weet al precies waarom. Hij komt me halen voor zijn dagelijkse wandeling over het strand!

Als ik thuiskom, zie ik hoe de hele lucht vol wolken, oranje kleurt. Oh wauw, dat is een mooie zonsondergang. Ik loop binnen bij Jona en vraag haar of ze meegaat naar het strand voor de zonsondegang. Dat wilt ze wel. We lopen naar het strand, de zon is al onder maar de lucht is volledig oranje/roze en geel, wauw heel mooi. Heerlijk thuiskomen zo en gezellig samen met Jona. Er zijn wederom wat kinderen aan het zwemmen en ik duik er ook in, uiteraard gewoon in de kleding van die dag, die toch na een dag werken ook al wel weer gewassen kan worden. Handig toch, je hoeft je niet om te kleden en je kan altijd zwemmen wanneer je wilt haha. We horen ergens karaoke vandaan komen, dat is op zich niet vreemd want dat hoor je altijd wel minimaal 1x per week. Maar deze kan nog wel eens van een bekende zijn. We lopen via de andere kant terug en ja hoor, het is feest bij Pastoor (ohja ze zijn hier gek op nicknames, dus iedereen heeft minimaal 2 namen, hier een handje vol 2^e naam van mensen die ik ken: pastoor, toothless, seven love, precious)

De zus van pastoor is jarig, dus dat betekent karaoke set, eten en drinken! Ik steek mijn neus even om de hoek en wordt uiteraard al meteen uitgenodigd door ze. De vader is er ook en ik pak zijn hand en druk die tegen mijn voorhoofd, een gebaar van respect hier. Misschien is het handig om eerst even te douchen en dan terug te komen. Zo gezegd, zo gedaan. Hup weer met de kleren aan onder de douche, kleding wassen en mezelf wassen, eten en op naar de karaoke! Ong, de man van Jona is er nu ook en de rest van de friends, gezellig samenzijn buiten in de tuin met de verrijdbare karaokeset. Ik krijg al meteen een biertje en het songbook in mijn handen gedrukt. Inmiddels kan ik een Filipijns nummer zingen, dus die wordt natuurlijk meteen aangevraagd en onder al luid meezingend en klappend van de rest, sta ik heen en weer te wiegen met weer een anderebuurvrouw op de melodie van.. “Nosi balasi! Sin-o?! Sino Basila…” . De avond is nog maar net begonnen haha.

We gaan het feestje voort zetten op het plaza. Het is namelijk 2 weken festival en het plaza is wederom omgetoverd tot een open-air concert / foodfest. Rondom eettentjes, in het midden tafeltjes en 1 podium met bands die ik allemaal ken vanuit bambussa. En met muziek die allemaal inmiddels welbekend is, want ze spelen steeds hetzelfde. Een feest der herkenning dus!

We gaan met de tricycle van Ong, ik stap voorin met Jona en JK, de zoon van Jona. Waarbij 1 bil buiten de ijzeren binnenkant hangt en, JK op het puntje zit. George en April gaan achterin. Als we aankomen op het plaza blijken er uiteindelijk 8 uit de tricycle te komen.. he waar komen die ineens vandaan?. Wat blijkt.. Onderweg waren we dus ineens Romje tegengekomen (die dus net schijnbaar aankomt van een ander eiland) en die is gelijk achterop gesprongen. 4 op de motor en dus heel wat in het bakje ernaast, het kan allemaal. Gezelligheid met zijn allen naar het plaza! Disco, disco.. lekker dansen! Zomaar een dag uit het Filipijnse leven, wat voelt als op een camping, wat rondslenteren in de buurt, met mensen kletsen die je tegenkomt en heel erg in het moment en go with the flow. Van een zonsondergang op een karaoke party komen en uiteindelijk eindigen met disco, disco. Een dag vol geur, kleur, natuur, zon, zee, strand en naast hard werken ook heerlijk ontspannen. Ilike heerlijk zo’n dag!